Wat overkomt ons toch?

Tot 2 weken geleden waren wij een perfect gelukkig gezinnetje uit Hasselt met 3 kinderen: Michael (°08/03/1994), Stephanie (°06/12/1995) en Nicolas (°31/08/1998).

Onze oudste zoon Michael zit in het 3^e jaar op het Virga Jesse College. Hij is keeper bij de provinciale kadetten van Torpedo en is (net zoals iedereen in de famillie) aangesloten bij de Runkster Tennis Club te Hasselt. Onze dochter Stephanie zit in het 2^e jaar op het Virga Jesse College en tennist naturlijk ook, maar zij is ook keurturnster bij StaParaat, waar ze 15u per week traint. Onze benjamin Nicolas zit in het 5^e leerjaar in de Stedelijke Basisschool te Rapertingen (Hasselt), speelt graag tennis, maar is vooral voetballer bij de U11 van STVV (St. Truiden). Mama Marleen is dokter-specialist (anatomopathologie) in het AZ Vesalius ziekenhuis te Tongeren. Papa Guy is dit ook (gynaecoloog) maar  in het Virga Jesse ziekenhuis te Hasselt.

Tot voor 2 weken was er dus niets aan de hand. De kinderen studeerden voor hun examens, ze deden hun sportactiviteiten, plaagden elkaar regelmatig en keken al volop uit naar de komende skivakantie tijdens de eerste week van het kerstverlof. Maar op zondag 30 november 2008 zag Marleen voor de eerste keer een vergrote klier (tot zo’n 3 cm) in de hals van Nicolas. Bij nader onderzoek was er ook een iets minder grote klier aan de andere kant. Maar omdat elk kind soms klieren heeft, dachten we dat het wel iets banaal zou zijn. Meestal zijn vergrote klieren immers een reactie op een of andere banale infectie. We waren dus niet ongerust en hebben we even afgewacht. Woensdagavond waren de klieren echter nog niet kleiner, eerder iets groter, en vertoonde onze Nicolas nog steeds geen ziekteverschijnselen. Toen beslisten we om toch maar even langs spoedgevallen in het Virga Jesse ZH te gaan om Nicolas te laten nazien en een bloedname te doen.

Daar aangekomen was het er hondsdruk. Omdat Nicolas niet ziek was, waren wij geen dringend geval, wat wij perfect begrepen. We moesten meer dan een uur wachten om bij de kinderars te kunnen komen. Deze onderzocht onze jongen en vond verder ook niets bijzonders. Een bloedname en een longfoto konden niets speciaals aantonen. Een echo van de hals toonde inderdaad vergrote klieren, maar men kon ons niet vertellen of dit banaal  vergrote klieren waren of toch eerder iets verdacht. Na overleg met de kinderarts werd er beslist dat het meer dan waarschijnlijk toch om een banale klierreactie ging en dat we best konden afwachten gedurende 2 weken. Er waren ook nog een aantal bloeduitslagen niet bekend. Deze uitslagen zouden de komende dagen nog volgen. Helemaal gerustgesteld waren we echter niet want de bloedname toonde  geen tekens van infectie en de echo was ook twijfelachtig. De volgende dagen waren alle bijkomende bloeduitslagen normaal. En onze Nicolas speelde verder zoals tevoren, alleen …. De klieren bleven! Marleen was hierover erg ongerust, ik zelf vond eerder dat de klieren iets kleiner werden.

Op woensdag 10 december zou ik ’s morgens naar een groot medisch congres vertrekken in San Antonio (Texas, USA). Pas op dinsdagochtend zou ik terug in België zijn. Omdat Nicolas zéér goed bleef, de klieren niet groter werden, de kinderarts gerust was en we afgesproken hadden om af te wachten, ben ik toch vertrokken. De reis was voorspoedig: er was een goed hotel, lekker eten, koud maar mooi weer en naast dit alles ook een goed congres. Marleen ging diezelfde woensdag ’s avonds naar de oorarts op kontrole, omdat Nicolas enige tijd daarvoor een nieuw buisje gekregen had. Het buisje en het oor waren in orde. De klieren vond deze arts echter niet normaal! Daarop belde Marleen terug naar de kinderarts, waar ze de dag daarop (donderdagochtend) al terecht kon. Deze vond de klieren na onderzoek nog niet echt verdacht, maar liet toch opnieuw een bloedname en longfoto herhalen. De bloedname was normaal, maar de longfoto niet! Men zag nu een duidelijke verdikking van de ruimte tussen de longen (mediastinum) in vergelijking met de foto van 10 dagen voordien. Een echo van de hals toonde nog grotere klieren van meer dan 4 cm en men vond nu ook een verdacht gezwel thv de halsbasis in de borstkas (thymus). Toen Marleen mij dit vertelde aan de telefoon (donderdagavond hier / vrijdagmiddag in San Antonio), heb ik  beslist om onmiddellijk terug naar huis te gaan. Dankzij de uitstekende hulp van de meegereisde vertegenwoordiger kon ik nog een terugvlucht boeken met Delta Airlines op zaterdagochtend, dan zou ik zondagochtend landen in Zaventem. De prijs bedroeg wel bijna 2700 €, maar ik had geen keus. Bovendien was ik ook verzekerd, tenminste volgens mijn makelaar, die ik vanuit San Antonio opbelde.

Na een lange nacht, waarin ik bijna niet geslapen maar wel veel gehuild heb, vertrok ik om 10 u naar de luchthaven. Ik moest daar om 13u30 vertrekken naar Atlanta en een dik uur later naar Zaventem. Op de luchthaven bleek mijn eerste vlucht echter al vertraging te hebben opgelopen, waardoor  ik mijn verbinding zou kunnen mislopen. Na ongeveer 40 minuten aanschuiven aan de incheckbalie was het eindelijk mijn beurt. Bij navraag leek mijn connectie inderdaad niet haalbaar!. Delta Airlines was echter zo vriendelijk om mij om te boeken over Chicago via United Airlines naar Zaventem met American Airlines. Probleem: terug aanschuiven om in te checken aan een andere balie en mijn vlucht vertok reeds om 12u15! Gelukkig heb ik het nipt gehaald! Ik kwam net aan bij de gate toen deze openging. In Chicago had ik 1u50 minuten voor de volgende vlucht, maar ik moest mijn koffer nog ophalen, van luchthavengebouw veranderen via het treintje (binnenland met United naar internationaal met American Airlines),  terug inchecken, douane en alle veiligheid passeren, enz. … Met een foutloos parcours in een mij onbekende luchthaven en wat foetelen bij het inchecken had ik nog 5 minuten over voor de gate openging en heb ik toen voor het eerst vlug iets kunnen eten die dag. De vlucht naar huis was geen probleem, maar slapen zat er natuurlijk niet in. Voor het eerst in mijn leven had ik schrik om naar huis te gaan…

Intussen had Marleen ook niet stilgezeten. De kinderarts was zo vriendelijk om de coördinatie op zich te nemen en heeft het maximum gedaan wat maar mogelijk was. Een collega radioloog had alle onderzoekingen reeds zelf uitgevoerd. De anaesthesist, plastische chirurg, anatomopatholoog en klinisch bioloog stonden allemaal paraat om de klierbiopsie op zondag te laten doorgaan. Toen ik op zondagochtend aankwam op Zaventem, was eigenlijk alles reeds geregeld.

Ik werd afgehaald door mijn schoonvader, want Marleen was in alle vroegte met Michael vertrokken naar Maasmechelen omdat deze daar moest voetballen. Nicolas was thuis gebleven omdat hij zich niet goed voelde. Stephanie was aan het studeren. Toen ik thuis kwam zag Nicolas er inderdaad ziekjes uit. Ik kon mijn tranen opnieuw niet echt bedwingen. Hij had buikpijn en voelde zich misselijk, waardoor ik dacht dat het waarschijnlijk een banale buikgriep was. Na een telefoontje met onze kinderarts werd de operatie afgesproken om 13u. (Dan zou Marleen zeker terug zijn van Michael zijn match.) Intussen probeerde ik mij sterk te houden en zo veel als mogelijk reeds te regelen, omdat ik verwachtte dat het wel eens lang kon duren vooraleer ik terug wat tijd over zou hebben.  Om 12u10 kwamen Marleen en Michael thuis en om 12u40 vertrokken we naar het Virga Jesse ZH.

Korte tijd nadat we op de kamer waren, werd Nicolas al afgehaald om naar de operatiezaal te gaan. Ik mocht mee; Marleen bleef achter op de kamer. Hij mocht kiezen tussen inslapen met een gasmasker of via het infuus. Omdat hij slechte herinneringen had aan een vorige maskernarcose, verkoos hij nu de prik. Zonder een kik te geven liet hij het infuus steken en zich in slaap spuiten. Van zodra hij sliep ging ik terug naar Marleen. Daar zaten we beiden op de kamer te wachten tot de operatie gedaan zou zijn. Het was ons eerste ogenblik samen sinds ik terug was. We hebben gepraat, geweend, getroost en gehoopt dat het tegen beter weten in toch nog zou meevallen… De operatie verliep vlot. Na een uurtje was Nicolas terug op de kamer. Hij was goed wakker, maar voelde zich nog steeds misselijk en hij had er een sneetje bij, dit keer links in zijn hals. Omdat we ook nog een scanner van hals en buik nodig hadden, wilden we die nu nog vlug laten uitvoeren, maar daarvoor moest onze Nikkel contrastvloeistof drinken. Dit was de eerste keer dat hij in verzet ging. Hij voelde zich niet goed en toch moest hij van ons van dat “vettig water” drinken. Met veel moeite dronk hij 2 bekers, maar braakte toen plots alles uit. De speciaal opgekomen radioloog was daardoor voor niets van haar thuis naar het ziekenhuis gekomen. Maar konden we wel iets vroeger terug naar huis. We kropen allemaal samen in bed en lieten elkaar niet meer los... De uitslag van de klierbiopsie zou pas tegen dinsdag of woensdag bekend zijn.

Maandagochtend ging Marleen werken, gingen Michael en Stephanie naar hun examen en bleven Nicolas en ik thuis. Ik probeerde nog een aantal dingen te regelen, ging langs op mijn praktijk en probeerde mij sterk te houden. Ons Marijs (De beste kinderoppas die er is!) kwam rond 10u aan met tranen in de ogen en trok Nicolas eens goed tegen zich aan. ’s Middags kreeg ik telefoon van de kinderarts. Hij had een voorlopige uitslag en deze was niet goed! Bovendien had hij contact opgenomen met de kinderkankerafdeling in Leuven en deze wilden ons dinsdagmiddag reeds zien en zo vlug mogelijk starten met de behandeling, omdat het blijkbaar toch om een snel groeiende tumor ging. Ik belde naar Marleen en stortte in. Slaaptekort, angst en emoties vochten tegen hoop, kennis en vertrouwen in een mogelijke genezing. We spraken aan telefoon af om het ’s avonds aan de kinderen zo goed als mogelijk uit te leggen.

Rond 18 u kwam Marleen thuis. Michael en Steph waren opnieuw aan het studeren. Nicolas lag in de zetel naar televisie te zien. We riepen alle kinderen bijeen en probeerden, vooral Nicolas zelf, duidelijk te maken dat hij vanaf morgen de “match van zijn leven”  zou moeten spelen. Ze kregen te horen dat er “slechte cellen” in Nicolas zijn klieren zaten, dat hij een zéér zware behandeling in Leuven zou moeten volgen waarbij zijn haar zou uitvallen en dat hij zeker voor een tijdje geen sport meer zou kunnen doen. Iedereen had tranen in de ogen, maar het was Nicolas zelf die er als eerste over heen leek te stappen en vragen begon te stellen: “Is het dan kanker?” “Komt mijn haar terug?” “Wanneer ga ik terug sporten?” en “Daarom weende Marijs.” “Maar ik wil wel op skivakantie gaan!” Nadat we zo goed als mogelijk alles beantwoord hadden en hem ook duidelijk gemaakt hebben dat de skivakantie momenteel niet meer haalbaar was, hebben we ons met z’n allen aan tafel gezet en hebben UNO gespeeld en samen gelachen. Die nacht heeft Nicolas terug op onze kamer geslapen, eerst tussen ons in het grote bed, maar nadat hij goed sliep legde ik hem op een matras voor ons bed.

De volgende ochtend heeft Nikkel 2 pannenkoeken gegeten, TV gekeken, zich gedouchet en zijn valies gemaakt. Samen met tante An en Moeke is hij nog een nieuwe badjas gaan kopen. Tegen dat wij klaar waren om te vertrekken naar Leuven waren Stephanie en Michael terug van hun examens. Met ons drieën zijn we toen vertrokken voor een van de langste autoritten uit mijn leven.

17-12-2008, 23:27 Geschreven door Guy