"Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the burriers within yourself that you have built against it."
Slik. Elk woord in bovenstaande quote is waar. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Rumi heeft gelijk, alweer. Altijd! Ik ben mannen gaandeweg niet meer leuk gaan vinden. Ik heb vooroordelen over hen en over hoe ze zijn in relaties.
Argentijnse Tango is bij uitstek de dans van de liefde. Daar ga je me niet horen over klagen! Maar de grens tussen de aanrakingen is klein - vooral tussen wat wel nog gepast is en wat net niet meer.
Met de moed in mijn schoenen besloot ik naar de tangoles te gaan dit weekend. Mijn linkerbeen bont en blauw, mijn rechterbeen getaped. Ik had een kleedje aan dat ik zelf niet zo bijzonder vind en mijn haar was makkelijk opgestoken met een donut. Als ik aankom krijg ik het ene compliment na het andere over mijn jurk en de bloem in mijn haar. 'Fijn', dacht ik.
K. kwam aan, maar hij leek nog in een andere wereld te vertoeven. Hij zegt ook dat hij er niet zo goed bij is vandaag. Die ondertiteling had ik niet nodig gehad en ik walg van het feit dat ik straks met hem moet dansen. Het duurt een eeuw voor hij zijn schoenen aanheeft en zelfs met praten heeft hij moeite. Ik ga naar de danszaal en wacht op K.. Hij komt naar me toe en ik schrik van zijn ogen. Ze lijken zo verdwaasd en verdoofd en toch kijken ze gruwelijk op een bepaalde manier. Danshouding. Ik besluit niet na te denken over het feit waar hij zijn handen legt. We dansen. Of beter gezegd: IK DANS met hem. Hij heeft de kans niet om te leiden. Ondanks het feit dat ik met mijn rug naar de dansrichting staat -wat zo hoort als vrouw- ben ik diegene die de touwtjes in handen heeft. Karel volgt, zegt niets en heel af en toe lijken we te struikelen. De lesgever komt naar ons toe en maakt me zeer duidelijk dat wat ik doe incorrect is. Dat wist ik intussen ook al wel, maar ik heb bijna echt een fysieke afkeer van K., hoe kan ik dan nog dansen met hem?
K. maakt opmerkingen over de tape op mijn been. Hij zou liever willen dat die tot net onder mijn jurkje komt zodat hij kan fantaseren over waar het einde van de tape zich zou bevinden. Komaan, serieus??? Als de lesgever zegt dat we moeten rekening houden met het 'heupcontact' reageren we beiden met onze ogen. Ik rol mijn ogen omdat ik weet wat komen zal en ik dat niet wil. K. zijn ogen glimmen plots, daar heeft hij wel zin in, ja.
Als de les over is kijk ik rond. C. is opnieuw nergens te bespeuren. Er is geen 'extra' man vrij die met me zou kunnen dansen. Ik ga naar de bar, trek m'n schoenen uit en doe mijn jas aan. Ik zeg ieder gedag en ga naar buiten. Het is donker en stil in het steegje waar mijn auto geparkeerd staat. Het geluid dat mijn hakken maken als ze neerkomen op grond lijkt oorverdovend in de stilte, net als het gekraak van de afgevallen herfstbladeren onder mijn voeten. Ik voel me niet op mijn gemak, hier. Ik stap verder en ben EINDELIJK aan mijn auto.
Nog nooit, echt nog nooit heb ik zoveel spijt gehad van gespendeerd lesgeld! Ik heb dus 2 reeksen betaald. De eerste was voor de beginnersles met K., de tweede voor de halfgevorderden met C.. Ik dans heel graag tango, maar niet met mannen op deze manier. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik stoppen en wachten op de man, mijn man, en dan hopen dat hij ooit met mij wil tangoles volgen?
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Vandaag was een dag waar ik zo ontzettend lang heb naar uitgekeken. Ik had mijn watsu behandeling vandaag. Sinds lang! Heel lang. Het was bijna een jaar geleden dat ik nog in het water was geweest. Veel te lang dus.
Ik kom aan in mijn favoriete wellness en kan me niet snel genoeg omkleden. T. zegt met dat ik alvast in het water mag gaan, dat ze er zo aankomt. Ik zet mijn rechtervoet op het eerste trapje. Het water is groen/geel vandaag en warm. Lekker warm. Ik stap verder naar beneden en ga zitten op het voorlaatste trapje. De geur is zo vertrouwd. Ik voel me letterlijk als een visje die in het water komt. Maar ik ben moe en besef dat het veel te lang geleden was dat ik was gekomen. Het water omarmd me en ik voel hoe een last van mijn schouders valt. Ik mag gewoon mezelf zijn hier, in het water en ik moet niets, helemaal niets, doen!
T. komt naar me toe en vraagt hoe ik aan al die blauwe plekken kom. Ze zegt dat ze voorzichtig zal zijn tijdens de behandeling om me geen pijn te doen. We testen even op de neusklip goed blijft zitten en dan mag ik op de bodem van het zwembad gaan staan. Ze neemt mijn handen vast en vraagt me mijn ogen te sluiten. Bij elke uitademing voel ik hoe ik lichter en zwaarder lijk te worden op hetzelfde moment. Ik kom thuis. In het water. T. komt dichter naar me toe en neemt me vast. Ze heeft me vast zoals een moeder haar kind zou vastnemen en ik voel me veilig. Zo geborgen en warm. Ze zorgt voor mij. Heeft me elke seconde in de gaten. Ze laat me glijden door het water en is er altijd om me vast te houden.
Deze sessie is anders dan alle andere die ik ooit al heb gehad. Ik voel dat ik veel heb losgelaten, maar ik zit ergens nog 'vast'. Mijn lichaam is zwaar en laat niet alles toe. Ik vraag me af of het de afstand is die ik heb opgebouwd door tango, maar besluit meteen om er niet verder over na te denken en te genieten.
Ik krijg het neusklipje op mijn neus en de eerste drie tikjes op mijn schouder die me waarschuwen dat ik onder water zal gaan. Het is heerlijk. Ik wil onmiddellijk veel langer onder blijven, maar T. laat me weer even op adem komen. Ik denk na, maar wil niet nadenken. Ik ben maar voor 85 % IN het water. Het neusklipje gaat af, iets vroeger dan normaal en ze wiegt me. Ze omarmt me stevig en ontspant me. Het is heerlijk hoe ik haar kan vertrouwen zonder haar eigenlijk goed te kennen.
Als ik mijn voeten op de grond voel en mijn handen op mijn hart weet ik dat de sessie over is. T. en ik praten nog even. Ze zegt dat ze heel hard voelde dat mijn lichaam anders was dan alle vorige keren. Dat ze daarom iets meer watsu heeft gedaan dan healing dance, maar ik vond het helemaal prima. Ik maak onmiddellijk voor mezelf de beslissing dat ik heel snel terug wil komen. Dit is voor mezelf.
Als ik rondkijk zie ik een man zijn vrouw ook een sessie geven in het zwembad. De man leert het pas, hij heeft nog instructiekaartjes langs de rand van het zwembad staan, maar de rust die ze samen uitstralen is heerlijk. Ik wil ook graag een man die watsu en healing dance doet zeg ik tegen mijn zus. Ze zegt dat ik veel wil van een man.
Ik antwoord dat hij maar niet zo lang op zich moet laten wachten. Hoe langer ik wacht, hoe meer ik wil. Met mijn hoofd nog steeds in het water ga ik uiteindelijk toch naar huis, maar wou ik liever nog wat drijven en gewiegd worden. Ik wil proberen om mezelf meer als een rivier te zien. Als water door het leven gaan, ik vind wel een weg.
Ik vond ook de mooie woorden die boven- en onderaan deze post staan. Je moet het je echt eens proberen voor te stellen. Gedragen zijn en onder water zijn, voorbij het oppervlak, waar alleen maar rust en stilte is...
Imagine diving in, past the surface, into the quiet & calming depths below.
Ik die dacht dat ik geen nieuw verhaaltje zou hebben om te schrijven, heb me mispakt. Ik heb er teveel om in een keer te posten. En dat na slechts één weekend!
Maar ik ga voor wat me vandaag het meeste is bijgebleven, of wat met het meest heeft geraakt op een bepaalde manier.
Vandaag was perfect; ik voelde me uitgeslapen, at wafels (!!!) voor ontbijt, dronk rijkelijk koffie, studeerde, maakte goede samenvattingen, genoot van een hete douche en als afsluiter hadden we een etentje voor mijn kleine broer zijn verjaardag. Ik hou van die jongen! Omdat het te laat zou zijn voor hem om nog met de trein naar zijn kot te reizen, hadden we op voorhand afgesproken dat ik hem met de wagen zou brengen, ook al zou dat laat zijn voor mij.
En onderweg had ik een heel leuk en goed gesprek met hem. Tot hij plots zei dat hij me iets 'lastig' moest vertellen. 'Niet schrikken he', zei hij. Ik had nooit kunnen denken wat hij me zou zeggen tot hij zei: T. heeft een relatie met L..
Even verduidelijken: T. is een jongeman die even oud is als mij. We woonden ooit op een boogscheutje van elkaar, zagen elkaar elke dag. We waren verliefd, elk om beurt op elkaar. Werden nooit een koppel. Beiden spijt en opnieuw werden we verliefd op elkaar op verschillende tijdstippen. We zijn beiden koppig, te trots om de ander gelijk te geven als we er zelf van overtuigd zijn. Veel ruzies en bekvechten, maar evenveel mooie momenten later besloot ik geen contact meer met hem te zoeken omdat ik een storende last zou zijn geweest voor zijn toenmalige relatie. Blijkt dus dat die ook op de klippen is gelopen (dat wist ik al veel langer dat het er zou van komen) en dat hij ondertussen zo'n 5 maanden samen is met de zus van het meisje waar m'n broer een crush op heeft. Ik kon mijn oren niet geloven.
Nog steeds kan ik me zijn sms herinneren, die hij me ooit stuurde nadat ik hem een gelukkige verjaardag had gewenst. 'Merci Missy L., ik hoop echt dat ik ooit iemand mag vinden zoals jij.' Wel, hij zal er nog veel mogen verslijten om iemand te vinden zoals mij. Dat zal hij nooit doen, ik ben uniek. Er loopt geen tweede van mij rond. Maar goed. Ik schrok dat ik een rush van emoties voelde die ik niet had verwacht. Onderweg naar huis staat de radio op en hoor ik 'Another love' en 'Let her go'. Met een druk op de knop zet ik de radio uit.
Toen ik gisteren mijn warme chocomelk dronk bij mijn kaarsje, in de stilte, las ik ook in mijn 'DanceJournal'. Ik herlas onderstaan gedicht zeker 7 keer.
'Dance me to you beauty with a burning violin. Dance me through the panic till I'm gathered safely in. Lift me like an olive branch and be my homeward dove. Dance me to the end of love.'
En plots besefte ik dat het niet het plan is om te stoppen met tango. Niet nu. Ik heb mijn les nog niet geleerd. Als ik toch zou stoppen met tango nu, stel ik de 'te leren les' uit en dat wil ik niet. Het is lastig, maar ik dans me er wel doorheen!
Ik heb een handboek. Van mezelf. Vroeger was dat een mooi klein roze boekje dat vol stond met gekke gewoontes van me, mijn lievelingseten, uitstapjes, ... Ik gaf het ooit aan een man - van wie ik dacht dat het de ware was - om er eens in te lezen, maar ik heb het nooit terug gekregen. Heel lang heb ik me daardoor onvolledig gevoeld, omdat dat boekje een deel van mezelf was. Daarna besloot ik dat GEEN enkele man nooit nog een handleiding van me zou krijgen. En als ik er ooit nog eens zou schrijven, zou ze voor altijd van mij blijven. Want we verliezen allemaal de weg wel eens soms, toch?
Nee, ik ben de weg niet kwijt, het is alleen wat mistig! Ik ben moe en heb nood aan wat vakantie. Ook wat mannen betreft denk ik. Zaterdag heb ik 2 tangolessen en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om met K. of C. te dansen. Ik weet niet of ik beter kan thuisblijven, of toch beter kan gaan en hopen dat ik met iemand anders kan dansen. B., de osteopaat misschien?
Ik blader door mijn ochtendpagina-boekje en blijf hangen op de 'How to take care of me'-Pagina. Ik lees alle puntjes door en 'Find stillness, book a watsu & let your hair down' blijven hangen. Maandag heb ik mijn watsu behandeling, het is meer dan een jaar geleden! Ik heb het zo gemist en kijk er naar uit om opnieuw 'geboren' te worden en nieuwe energie op te doen. 'Find stillness' is het werkpunt voor de komende dagen. Vooral ook wat de mannen betreft. Ik laat los. Deze lessen zal ik nog doen en ik besluit daarna wel of ik nog tango wil dansen met K. en/of C. of later opnieuw zal starten bij de beginners met 'MIJN' man.
En nu... tijd voor warme chocomelk, een kaarsje en stilte! <3
Onderstaande tekst kreeg ik van een vriendin. Ik vind hem zo mooi dat ik hem graag met jullie wou delen, en stiekem ook omdat ik hoop dat ik echt op zo iemand verliefd mag worden! <3
"I hope you fall in love
With someone who always texts back and never lets
You fall asleep thinking youre
Unwanted.
I hope you fall in love with someone
Who holds your hand during the scary parts of
Horror movies and burns
Cookies with you when youre
Too busy dancing around the
Kitchen.
I hope you fall in love with
Someone who sees galaxies in your eyes
And hears music in your
Heartbeats.
I hope you fall in love with someone who
Tickles you and makes you smile
On hard days and on easy
Ones.
But beyond all that I hope
You fall in love with someone
Who will never leave you behind
And who will never take you
For granted, someone who
Will stand by you when youre
Right and stand by you
When youre wrong,
Someone who has seen you at your worst
And has loved you
Still.
I hope you fall in love
With someone who
Kisses you in the rain
And hugs you in the cold and
Wouldnt have you any other
Gisteren waren de tangolessen waar ik al de hele week had naar uitgekeken! Ik zou met C. mogen dansen. Dat heb ik op zijn minst 5 keer aan mijn broer verteld op amper 4 uur tijd. 'Ik mag straks met C. dansen!'. Maar eerst met K. natuurlijk. Zoals altijd (behalve die ene keer!) was ik op tijd en piekfijn uitgedost. Rode pencildress, ingevlochten haar, make-up. (Dat doe ik trouwens niet voor de mannen, maar voor mezelf, ik zie er graag op mijn best uit, dat geeft een heel ander gevoel!) De migraine probeerde ik met voldoende pijnstillers en wilskracht te onderdrukken omdat ik C. niet meer zou kunnen bereiken om te zeggen dat ik niet zou komen. Ik zou het jammer gevonden hebben voor hem als hij daar voor niets stond.
K. kwam aan als de les al begonnen was. Ik was teleurgesteld toen hij de zaal kwam binnenwandelen en ik zijn gezicht zag, hij was opnieuw al goed aangeschoten, had net nog gerookt (zo stinken!!) en kwam zo met me dansen. Ik suste mezelf dat het gelukkig enkel was om 'in te dansen' en dat ik m'n frustratie later met C. wel kon wegdansen. Ik danste met K. maar voelde me niet meer dan een pop die gewoon de passen maakte die hij aangaf. Fysiek en/of mentaal had ik me volledig voor hem afgesloten, onze lichamen waren niet langer 1 tijdens de dans. Het viel de lesgever op, want hij kwam er een opmerking over maken. ik voelde mijn ogen regelmatig wegglijden over de schouder van K. naar de deur, om te kijken of C. er al zou zijn. En ik moest denken aan een stukje uit een van mijn favoriete boekjes: 'De kleine prins' waarin een hoofdstukje gaat over vriendschap en het wachten en verlangen naar elkaar.
Intussen ontweek ik elk oogcontact met K.. Zijn gezicht zag er niet uit, hij kon amper zijn (en mijn) evenwicht houden en zijn handen trilden zo hard als een trilplaat. Ik vroeg me heel even af of het enkel alcohol was dat hij had gebruikt?! Hij was opnieuw heel aantastelijk terwijl ik mijn armen stijf hield om hem niet te dicht te laten komen. Toen hij opnieuw een vettige seksistische opmerking maakte wou ik veel liever eens heel hard mijn knie toevallig zo hoog optrekken dat ik zou eindigen in zijn kruis dan nog langer met hem te dansen. Ik deed het niet, omdat het ongepast zou zijn. Juist? K. lijkt geliefd door de lesgevers dus durf ik geen scène of opmerkingen maken. Het schoentje wringt. Heel hard! Ik zou moeten blij zijn dat ik een danspartner 'gekregen heb', maar tegelijk mag hij wel zonder meer aan mijn lijf zitten en zijn wilde fantasieën en seksistische opmerkingen uiten? Dat is wel aanvaardbaar? Het is onzichtbaar, voor iedereen, behalve mij.
Het uurtje is voorbij en K. vraagt of ik meega naar de bar. Ik bedank en ga mijn handen wassen. In de gang spreekt een vrouw me aan. Ze danst nu 10 jaar en heeft zitten kijken naar me zegt ze. Ze complimenteert me met mijn uitstraling, flair, houding én prachtig voetenwerk. 'Je maakt je figuren bijzonder mooi af, je gaat een hele goeie worden.' zei ze. Ik voelde me gevleid en zocht C. in de massa. Hij was er niet. Ik ging zitten, de les begon. Naast me zaten nog een man en een vrouw. Een kwartiertje later, als C. er nog steeds niet was en net toen ik besloten had voor mezelf om naar huis te gaan, vraagt de man naast me of ik het ok vind om met hem te dansen. Dus even later sta ik met B. op de dansvloer. Hij danst goed, is groot, goed gebouwd en knap. Het is een beetje stroef, ik heb moeite om me alweer aan te passen aan een andere man, de figuren die we moeten maken zijn lastig, maar het lukt uiteindelijk wel! Als het tijd is om van partner te wisselen kom ik bij M. terecht. 'Gelukkig', dacht ik. M. danst altijd met me op salons en oefenavonden. We babbelen een beetje en ik vertel dat ik normaal met C. zou dansen, maar dat er misschien een misverstandje was omdat hij er niet was. M. antwoordde onmiddellijk met: 'Oh, typisch C., met al zijn vrouwen zal hij het vast niet meer geweten hebben.'. Ik voelde me nog zo groot (of klein?!) als een mier. Ik heb me blijkbaar vergist. C. is dus ZO iemand.
Ik ben serieus pissed en vraag me af wat ik met de rest van de halfgevorderdenlessen ga doen war ik me net voor ingeschreven heb. Onderweg naar huis probeer ik niet te denken, maar mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Ik ben lastig op mezelf. Alweer een man verkeerd ingeschat. Ik vraag me af of ik hem een bericht zou sturen of niet. Om 1u04 licht mijn gsm op. Met een half slaperig oog zei ik dat het C. is. Zonder het bericht te openen lees ik wat hij schreef: "Aie, gemist. Prettig weekend'. Zoveel gentleman of prince charming schiet er dus niet meer van over. Ik voel hoe ik het muurtje rondom mijn hart ophoog met minstens 1 rij stenen. Niet dat ik dat wil of wou, maar het gaat vanzelf, als een soort bescherming.
Tot zover de vlinders en de passie. Ik vraag me af hoe ik volgende week tango moet dansen met misschien twee mannen die ik eigenlijk liever niet meer in de ogen wil kijken...
Héél regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben, altijd een glimlach heb tot achter mijn oren en zowat elke dag op zijn minst 1 keer compleet verga ik een slappe lach. Mensen zeggen me dat ik altijd zo enthousiast ben, nooit een uitdaging uit de weg ga, altijd goedgezind ben, ...
Ja. Dat is waar. Ik ben nogal hard van de overtuiging dat je zelf in de hand hebt of je gelukkig bent. Of ik zeg dat dat makkelijk is? Nee! Dat zal ik ook nooit beweren. En ik heb op zijn minst even veel respect voor mensen die depressief zijn, door een moeilijke periode gaan, ... Dat moet iedereen uiteindelijk doen. Iedereen maakt elke dag keuzes. Of moet keuzes maken. En zo vind ik dat je ook kan kiezen om gelukkig te zijn.
Stiekem moet ik lachen met mensen die het leven voor zichzelf ZO zwaar maken door te tobben en piekeren, en door van een mug een olifant te maken. Door de wereld te willen verbeteren, maar niet naar zichzelf te willen kijken, door de schuld ALTIJD bij een ander te willen vinden, door excuses te zoeken in plaats van een mogelijke weg, ... De lijst is eindeloos. Ik vind het zo ongelooflijk jammer dat mensen dit doen. Het is pure zelfdestructie. Echt waar. Het is zelfs vreselijk om te zien soms. Vaak blijven mensen hier ook in 'hangen' omdat het een soort van veilig gevoel geeft, denken ze. Of ze gebruiken het als excuus, als levenslang stokpaardje achter de deur om zich te verantwoorden als iets niet gaat zoals het hoort.
Nogmaals; ik zeg niet dat het makkelijk is, ik heb zelf al genoeg te verwerken gekregen om dat te willen beweren. Maar ik wil wel graag beamen dat het kan! Elke dag heb je de keuze of je gelukkig wil zijn of niet. Zelfs al heb je zorgen. Je kan nog steeds proberen in het nu te leven door bijvoorbeeld 5 minuten te genieten van een lekkere tas koffie of thee. Gewoon in dit moment. Zonder zorgen. Enkel jij en je tasje koffie of thee. Dat is perfect. En zo'n momenten zouden we elke dag meer voor onszelf moeten inplannen. Want net die maken het verschil! Als ik dit aan mensen zeg krijg ik vaak het antwoord: 'Ja, ik heb daar geen tijd voor hoor.'. FOUT ANTWOORD! Natuurlijk heb je tijd! Soms moet je tijd verliezen om daarna tijd te winnen. En waarom, in Godsnaam, zou je alleen maar tijd besteden aan soms banale dingen en anderen zonder 5 minuutjes in 24 uur aan jezelf te willen besteden? Heb je zo weinig zelfwaardering dat je jezelf dat niet wil gunnen?
Ik vind het vreselijk om te zien hoe mensen een verslaving hebben en familie dan zegt: 'Ja, maar hij heeft toch een moeilijk jaar achter de rug.' Echt, dat maakt me opstandig. Ik heb ook moeilijke jaren gehad, maar gevochten als een leeuw. Dat niet iedereen zijn draagkracht even groot is kan ik begrijpen. Maar toch blijf ik er rotsvast van overtuigd dat je ALTIJD ZELF KIEST! Er is hulp. Het begint met de intentie om *iets* te willen doen voor jezelf. Zelfs als je helemaal geen idee hebt hoe je er moet aan beginnen zijn er boeken, coaches en therapeuten om je verder op weg te helpen.
Je slaagkans hangt voor 97% af van je wilskracht! Dat is bijzonder veel, dus waarom zou je het geen kans geven?
"Hey, merci voor 't compliment. Ik dans in elk geval ook de volgende reeksen, dus ben beschikbaar. Lijkt me wel een aanrader om ook 'ns buiten les te dansen. Groeten, C."
Nog steeds geen reactie van C. en ik neem het persoonlijk op. Héél persoonlijk. Hij heeft het zelfs niet open gedaan. Ik stel me voor dat hij dacht: 'Oh, weer een bericht van L. Ik lees het zelfs niet.'. Zeer goed voor het zelfvertrouwen. NOT!
Anyway. Ik besluit toch naar de oefenavond te gaan op vrijdag én de les op zaterdag. (Dat zeg ik nu met een heel groot hart, vrijdag zal het wellicht wat minder zijn, zaterdag nog véél minder.)
En intussen heb ik buikdansplannen gemaakt! Leuke! En veel! :) Dat was het leuke dat ik vandaag gedaan heb, tussen het checken of hij toevallig mijn bericht al zou gelezen hebben...
Nadat ik zondagochtend een mailtje had gestuurd naar de tangoschool om te vragen of ik de halfgevorderdenles ook kon meevolgen, kreeg ik deze voormiddag een antwoord terug.
Beste L,
Heb je een danspartner ?
Met vriendelijke groeten
Was het dan niet duidelijk dat ik met C. wil dansen? Natuurlijk heb ik geen partner! *Zucht* Ik kan het vragen aan C. maar dan vind ik mezelf wat opdringerig misschien. Ik weet tenslotte niet of hij ook graag met mij wil dansen. Ik wil C. een bericht sturen. Toch niet. Misschien moet ik wel sturen, wie niet waagt, niet wint. Ik durf niet. Nee, ik doe het niet.
Tijdens de les wijken mijn gedachten regelmatig af naar Neverland, bij C.. Tijdens de pauze lunch ik met twee vrouwelijke klasgenotes. Ze moedigen me aan om een bericht te sturen naar C.. Ik zeg dat ik niet durf. Ze zeggen dat ik het toch moet doen. Ik giechel. Ik wil het wel, maar durf nog steeds niet. De klasgenotes helpen me bij het formuleren van een berichtje. Intussen is de Nederlandse vriendin online en leg ik haar het probleem uit. Ze schrijft enkel: 'Nou, tijd voor een mail naar C.'. Dus dit was het eerste berichtje dat we samen formuleerden, zeer zorgvuldig trouwens!
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Kan of wil jij dat misschien zijn? Groetjes, L.
De klasgenotes besluiten dat ik die 'kan' er niet mag inlaten. Dus we beginnen opnieuw. En discusciëren zeer uitgebreid over welke woorden ik precies moet gebruiken.
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Omdat het zo fijn is met jou te dansen zou ik het appreciëren mocht jij mijn danspartner worden. Groetjes, L.
Ik huiver bij de gedachte dat ik het bericht moet verzenden. De klasgenotes en Nederlandse vriendin keuren het bericht goed. Ik durf niet kijken wanneer ik op 'Verzenden' druk, maar doe het toch. Om 13.05 uur. Sindsdien heb ik elk vrij moment gekeken, maar het berichtje staat nog niet als 'Gelezen'. Hij kan aan het werk zijn, of zijn telefoon niet bij hebben, ...
Al zeker 50 keer heb ik mijn bericht naar hem opnieuw gelezen en wou stiekem dat ik het ongedaan kon maken. Misschien vind ik het toch te opdringerig? Maar het is verzonden, dus dat gaat nu niet meer. Wat ik nu moet doen is wachten (mijn God, dat is moeilijk!!!) op wat hij zal antwoorden. Als hij al zal antwoorden uiteindelijk.
Om mijn hoofd (en hart!!) wat rust te gunnen leg ik mijn gsm, gesloten, opzij en besluit van een tasje koffie te genieten. Het geluid van mijn telefoon staat echter wel op maximum, net als dat van mijn tablet en ook dat van mijn computer moet ik toegeven. STEL dat hij zou antwoorden, dan hoor ik de *pling* meteen. Of ik het daarna durf lezen is een andere vraag...
Maar dus: To be continued! Ook al zou hij niet antwoorden, of al zou het antwoord negatief zijn. (Dan wil ik mezelf wel de rest van de komende week in een warm deken wikkelen, met een doos Kleenexjes bij de hand, en dan wil ik misschien ook niet naar de oefenavond op vrijdag. En niet naar de tangoles op zaterdag. En niet naar de Milongastage op zondag.)
Vriendin G. leent me de DVD 'Finding Neverland'. Ze waarschuwt me en zegt dat ik best een paar zakdoeken klaar kan houden. Vanwege de stage en wisselende uren kan ik de DVD niet in een keer uitkijken, maar ik doe het in 4 keer. En huil. Uiteraard. De film is prachtig. Het verhaal is een goed blijven hangen.
De pianomuziek staat regelmatig op en ik hoor de kleine Peter zeggen: 'I see her', in zijn Neverland.
Everything you can imagine is real. Ik geloof dat ik sinds 4 oktober zelf ook nogal veel in mijn eigen Neverland ben. Samen met C.. Sinds we samen hebben gedanst zit hij in mijn hoofd. De hele dag! En dat merk ik aan de glimlach die niet weg te krijgen is van mijn gezicht. In mijn hoofd dansen we elke dag. Eigenlijk weet ik helemaal niet veel over hem, alleen dat ik het fijn vind om met hem te dansen, dat ik hem knap vind, en dat het leuk is stil te zijn terwijl we ik me laat leiden door hem, onze ogen sluiten en afdwalen naar Neverland.
Als mensen me naar C. vragen, vragen ze of hij vrijgezel is, of hij toch zeker op vrouwen valt, of hij mij ook leuk zou vinden, hoe oud hij is (dat wil ik zelf ook wel weten!), hoe hij in het 'echt' is, wat hij precies doet in het dagelijkse leven, waar hij woont, ... En eerlijk, ik kan er echt geen antwoord op geven. Want veel woorden hebben we nog niet gezegd. En toch voelt het als thuiskomen eens onze handen elkaar vasthouden en onze armen om elkaar heen slaan. Het lijkt alsof ik mijn hele leven lang al met hem dans, dat ik hem blindelings kan vertrouwen. Dat kan ik trouwens. Ik mag mijn ogen sluiten en zeker zijn dat alles goed gaat. Het lijkt of ik hem 'ken'.
Maar tegelijk voel ik me ook elke keer schuldig als ik aan hem denk. Want ik weet helemaal niet of hij misschien al geen vriendin heeft. En of hij even graag met mij danst als ik met hem, of hij hetzelfde zou voelen als mij... Al hoop ik het stiekem nog steeds wel!
Gisteren probeerde ik mijn haar in te vlechten. 45 minuten en heel wat frustratie en schouderkramp later deed ik het op een dotje en stak er een balpen door. Ik was koppig, had geen zin, drama alom. Thuis ging ik boven op mijn naaikamertje zitten met opgetrokken benen. En ik begon te huilen. Ik wist niet wat ik moest aandoen, wat ik met dat veel te lange haar moest doen, blablabla. Het was lang geleden dat ik nog eens zo een crisis heb gehad. Eigenlijk had ik geen zin om naar de tangoles te gaan.
Mijn broer kwam vragen of ik wou eten. Tegen mijn zin ging ik naar de keuken. Nog een half uurtje tijd was er om mezelf klaar te maken en te vertrekken richting Gent.
Ik poetste mijn tanden en deed wat eenvoudige make-up op. Intussen had ik mijn zwarte spy-dress uitgekozen. Met mijn haar viel nog steeds niets aan te vangen. Ondanks het feit dat ik een hekel heb aan elastiekjes voor mijn haar, maakte ik een staartje. Onderweg naar Gent brul ik de meest sentimentele muziek mee in de auto, merk niet op dat afrit Gentbrugge afgesloten is en rijd verloren. Typisch. Ik zag alweer hetzelfde scenario als vorige week in mijn hoofd voorbij gaan. Te laat aankomen, moeilijk parking vinden, de dansles die al bezig is, ... Maar ik was nog op tijd! Meer nog, ik had parking voor de deur en was er als eens van de eersten. Niet lang na mij kwam C. binnen. Ik voelde een plotse warmteopwelling in mezelf en voelde een glimlach verschijnen op mijn gezicht. Hij komt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Ik kon alleen maar binnensmonds vloeken omdat ik met K. zou moeten dansen.
Het bevriende koppel komt aan, K. ook. Ik zeg tegen G. dat ik zo teleurgesteld ben dat ik met K. moet dansen terwijl C. er is. De les gaat beginnen. Het eerste nummer staat al op, alle koppels dansen al, K. is nog in de bar. C. wenkt me en vraagt of ik een partner heb. Ik beken dat K. er is en hij normaal met mij zou dansen. K. riep 'Ik kom af ze!', en C. ging naar de andere vrouw die geen partner had. Ik was zo teleurgesteld. Nog veel meer zelfs toen ik met K. aan onze eerste tango begon. Hij nam me véél dichter vast dan andere lessen. Ik kon mijn hand zelfs niet meer op zijn arm leggen, ik moest doorschuiven naar zijn rug omdat hij me zo dicht vast had. Zijn gezicht legde hij tegen het mijne (IEUW!!! - Ik hield mijn hoofd opzettelijk altijd wat meer naar links, of het nu daardoor komt dat ik een stijve nek heb weet ik niet, maar goed) en hij had een griezelige, voze grijns op zijn gezicht. Toen hij meerdere gekke en ongepaste opmerkingen maakte moest ik helaas besluiten dat hij vast alcohol had gedronken voor de les. Ik voel me ongemakkelijk om met hem te dansen en merk dat mijn ogen de hele tijd op zoek zijn naar C.
De lesgever zegt dat het tijd is om eens van partner te wisselen. De mannen moeten 1 keer doorschuiven in de dansrichting. Natuurlijk hoopte ik op C. maar ik besefte dat dat wishfull thinking was. Die kans was te klein, dus stond ik maar wat te dagdromen tot mijn danspartner voor mij kwam staan. Oh My! C.! Mijn hart maakte een sprongetje. Tien misschien wel! Na mijn nerveuze intro van vorige week bij hem was ik iets rustiger en het samen dansen ging goed. Hij merkte het ook op en zei dat ik mezelf vorige week een overload had bezorgd door alles te goed te willen doen. Af en toe zette ik een voet verkeerd, maar ik was zelf een beetje verbaasd hoe goed het ging met C. vandaag. Ik genoot van elke seconde met hem. Zo was mijn avond toch nog goed, ondanks mijn driftbui en dronken K. Ik had met C. gedanst en waande me in de 7de hemel. De rest van de les danste ik opnieuw met K. maar ik kon mijn ogen niet van C. houden en elke keer ik hem zag verscheen weer die gelukzalige glimlach op mijn gezicht.
Na de les namen we 4 stoeltjes en zouden we nog iets drinken, K., het bevriende koppel en ik. Terwijl K. naar het toilet was stond C. ineens aan ons tafeltje en vroeg of hij er even mocht bijzitten. Natuurlijk zei ik ja!! Hij keek me aan en vroeg me of ik het zag zitten om met hem een halve les bij de halfgevorderden mee te dansen. Mijn hart maakte geen sprongetje, maar sloeg ineens even over denk ik. Opnieuw zei ik ja. Hij zou nog even naar het toilet gaan en zou me daarna meenemen naar de zaal. Terwijl C. naar het toilet was had ik even een freakout momentje met de vriendin. Ze zegt me niet flauw te vallen! :D Oh my wauw! Hij heeft MIJ gevraagd met HEM te dansen?
C. is terug en we gaan naar de zaal. Hij doet de deur voor me open. De lesgever wisselde enkele woorden met C., knikte naar me terwijl hij zei dat het wel zou lukken. Ik voelde me bijzonder en vooral ontzettend blij dat ik met C. mocht dansen. Dat was tenslotte waar ik al de hele week had naar uitgekeken. We hebben geen half uurtje gedanst, maar de volledige les! Het voelde zo goed. C. zei me dat ik mijn ogen kon sluiten als dat goed voelde om beter te voelen. Ik kan niet omschrijven hoe fantastisch ik me voelde om met hem te mogen dansen. Hij is rustig, geeft af en toe handige feedback waar ik kan uit leren, hoffelijke houding, hij geeft me ruimte om me te laten uitblinken als ik ocho's maak. Het is perfect! Ondanks het feit dat ik met alle andere mannen de regel overtreed van het niet babbelen tijdens de tango ben ik bij C. graag stil.
Ik leer dat ik zijn rechterarm mag gebruiken om over te glijden als ik ocho's maak. Ik neem mijn tijd, waardoor ik veel stabieler sta. We moesten ook reeksen ocho's doen, voor en achter en heel plots deed hij me draaien. Een draai waar ik jaloers op was bij het kijken naar filmpjes op YouTube heb ik gisteren gewoon zelf gedaan! Dankzij C.! I'm over the moon!
Hij gaf me nog een kus na de les toen hij naar huis ging. K. zat intussen aan de toog en had duidelijk al veel te veel gedronken intussen. De opmerkingen die hij maakte waren nog ongepaster dan eerder op de avond. Hij werd zelfs nog aantastelijker en daalde nog net iets meer in mijn achting. Maar het kon mijn voorbije uur met C. toch niet stuk maken.
Onderweg naar huis kon ik alleen aan C. denken. En lachen. Dat doe ik nog steeds! En ik kan volgend gedicht alleen maar beamen. Dat beschrijft precies hoe ik me voelde terwijl ik met hem mocht dansen!
'He felt warm and familiar He felt solid and safe. I wanted to cling to his shirt bury my face in the curve of his neck and never let go.'
En eigenlijk werd me dit pas enkele dagen geleden duidelijk.
Als klein meisje droomde ik ervan om ooit een beroemde danseres te zijn. Niet zomaar een, maar een ballerina. Helaas ging ik niet eens naar de dansles als kind. Ik was altijd mollig geweest en werd daar dagelijks mee gepest. Om me te weerhouden van meer pesterijen stuurde mijn moeder me niet op ballet. (Nu kan ik dat begrijpen, het moet vreselijk zijn om te zien hoe je kind elke dag huilend van de pesterijen naar huis komt, en natuurlijk wil je je kind sparen van meer zo'n situaties.)
Toen ik 13 of 14 jaar was ging ik voor het eerst naar de dansles. Streetdance, hip hop, jazzdance, clipdance, tapdance. Ik geloof dat ik al een hele reeks had geprobeerd, maar nergens kon ik zijn wie ik wou zijn, mezelf. Nergens voelde ik me goed genoeg om te blijven en om mezelf kwetsbaar genoeg te kunnen opstellen om tot zelfontplooiing te kunnen komen.
En toch heb ik, alles wat ik tot nog toe heb geleerd in mijn leven, geleerd door dans. Dat is de meest comfortabele gedacht ooit denk ik. Het is ook echt zo. Dus ik geloof dat, als ik iets te leren heb, dat vast en zeker op mijn pad zal komen door middel van dans.
Zo gebeurde het dat, op mijn 18de, ik naar de buikdansles ging. Ik herinner me de eerste lessen nog heel goed. Het sprak me wel aan, maar toch ging ik elke keer huilend terug naar huis. Pas veel later begon ik het een beetje leuk te vinden en dat was het moment waarop ik voor het eerst voor mezelf heb gekozen. Door buikdans leerde ik dat ik goed genoeg was waardoor mijn zelfvertrouwen heel langzaam en stilletjes begon te ontdooien en te groeien. Ik leerde dat er helemaal niets mis mee is om vrouwelijk te zijn en je zo te voelen. Ik leerde er voor het allereerst in mijn leven van mezelf houden. Ik vocht mijn vrouwelijkheid terug, die ooit zo brutaal van me was afgenomen.
Ook in de buikdansles legde ik mijn eerste echte sociale contacten. Ik sprak andere dames aan, we zagen elkaar buiten de les en ook dit was een keerpunt. Ik was niet langer het meisje zonder vrienden die eenzaam door het leven zou gaan.
Drie jaar later ging ik voor het eerst naar de balletles. Ondanks het feit dat dit reeds een kinderwens was die in vervulling zou gaan, was ik bloednerveus. Ik stond tussen 13-jarige meisjes met perfecte lichaampjes dus hoogtijd voor mijn eigen demonen om nog eens de kop op te steken en me op te hitsen: 'Kijk eens hoe dik je bent! Je zal nooit een goede ballerina zijn!' Toch hield ik vol, want ergens was het ook een beetje thuiskomen. Het moment dat mijn hand de barre raakte en de prachtige muziek begon te spelen was ik elke keer weer verkocht. Of het makkelijk was? Hell no! Ik stond tussen jongedames met heel wat balletervaring en verstond letterlijk niets van alle termen. Elke les vroeg ik me af waarom ik het deed, maar elke les besefte ik ook dat ik het ergens wel leuk vond. Ballet leerde me elegant zijn, rechtop lopen, aan mijn houding te werken. Mijn balletjuf leerde me dat ik goed genoeg was en niet moest onderdoen voor de anderen. Ze leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden, standvastig te zijn, hard door te zetten om die ene moeilijke sprong toch onder de knie te krijgen.
Voorlopig doe ik geen ballet meer, maar ik mis het wel! De juf en de klas missen me ook. Ik kreeg een berichtje of ik niet terug kwam. Hartverwarmend vond ik dat.
Intussen leerde ik als buikdanslerares waarden, mensenkennis, organisatorische en communicatieve vaardigheden. Ik leerde creativiteit te gebruiken, te presteren onder hoge druk, voor mezelf zorgen, ik leerde nee zeggen en durfde voor het eerst opkomen voor mezelf.
Door de luchtacrobatiek leer ik sterk zijn. Letterlijk en figuurlijk. Ik leerde harde pijn verdragen en leerde dat 97% van je slaagkansen afhangen van je eigen wilskracht. Ik leerde doorgaan en leerde omgaan met de positieve kant terwijl ik mijn demonen voor het eerst buiten spel leerde zetten. Ik leerde ook partneren met een vrouw. Daardoor kreeg ik de kans om te leren vertrouwen en vertrouwen te leren schenken. Als je een paar meter boven de grond hangt kan je niet het risico nemen dat je je partner laat vallen. Ik leerde er mijn eigen grenzen kennen en aftasten. Ik leerde hoe ik ermee kon omgaan om telkens weer een stap verder te gaan, maar het ook veilig te houden (in elk opzicht).
Volgende in het rijtje is Burlesque. Het schrok me zo hard af, maar achteraf besefte ik dat dat kwam omdat ik er alweer een mooie nieuwe les mocht leren. Ik buikdans leerde ik dat het ok was om vrouwelijk te zijn. Burlesque ging een stap verder hierin. Het leerde me dat het is om sexy te zijn. (Alweer tranen met tuiten gehuild om dat het zo moeilijk was en vooral zo ver weg uit mijn comfortzone!) Let wel! Niet 'goodkoop' in die zin dat ik Burlesque wou gebruiken om ooit te gaan strippen of eender wat. Burlesque heeft me vooral innerlijk gevormd. Het sexy zijn, ultravrouwelijke lingerie en torenhoge hakken dragen zonder schuldgevoel, te teasen en toch enkel prijs te geven wat je zelf wil. Burlesque heeft me in de goede zin 'stouter' gemaakt. En ooit, wil ik heel graag een burlesque performance doen die zo sexy is dat ik er een hele zaal kan mee omver blazen. Voorlopig heb ik daar de 'guts' nog niet voor, maar dat komt. (97%!!)
En nu, ben ik aangekomen bij de Argentijnse Tango. Nooit gedacht dat die dans ook zo een grote invloed zou hebben op mij en/of mijn leven. En dan heb ik nog maar 3 lesjes gehad. Ondanks dat ik het soms behoorlijk intimiderend vind om telkens met andere mannen te dansen, begreep ik al snel wat ik hier te leren heb - al vind ik deze lessen niet zo evident. Tango leert me technisch gezien afwachten, geduldig zijn, volgen, rechtop lopen én mijn evenwicht bewaren op torenhoge hakken - zelfs als ik de passen achteruit moet lopen en niet weet wat er zal komen. Innerlijk leert tango me verleiden, passie voelen, sexy zijn, een man vertrouwen, vele mannen vertrouwen en me aan hen over te geven. Dat zijn allemaal eigenschappen die me van pas zullen komen in een relatie, maar ik had nooit gedacht dat ik al deze dingen zou voelen door te dansen met 'vreemde' mannen. Erger nog, ik kijk er naar uit! Naar elke nieuwe stap en elke nieuwe dans met weer een andere man. Tango dwingt me en verplicht me ook om te voelen, want zodra de man je heeft uitgenodigd voor een dans, en je in danshouding staat mag je niet meer praten. Dat verplicht me dus om mijn mond te houden - al heb ik daar soms veel moeite mee - en soms verplicht het me tot het diepste van mijn ziel en elke vezel van mijn lijf de tango, de man te voelen met wie ik dans als ik mijn ogen moet sluiten.
Ik geef nog steeds buikdansles, en leer nog steeds elke week bij. Om eerlijk te zijn wacht ik vol ongeduld wat voor dans de rest van mijn leven me nog te brengen heeft. Maar het is zeer geruststellend, dat hoe oncomfortabel een les kan zijn, ik het kan leren via dans. <3
Het moet haast een eeuw geleden zijn dat ik me een nachtmerrie zo levendig kan herinneren als die van vannacht. Het was heel vreemd.
Onlangs schreef ik nog de post 'Baby! Maybe?'. Vannacht was ik echt zwanger. Vreemd detail: ik was zwanger zonder dat ik een vaste vriend had, laat staat dat ik seks had gehad. Niemand wou me natuurlijk geloven.
Ik moesten denken aan iedereen die me vroeg of ik zwanger was. Ik zag er dus écht zwanger uit, en ik wist het zelf niet eens?!
Na veel onderzoek kwam de arts tot het besluit dat, met mijn abnormale cyclus, een eicel veel langer dan 24 uur kon overleven en dat de bevruchting heel lang geleden al kon hebben plaatsgevonden en de innesteling nu pas.
Ik voelde me begrepen, maar was uiteraard nog steeds zwanger. Een paar weken later was het tijd voor een echo. De foetus was veel groter dan hij mocht of kon zijn en had allerlei afwijkingen. Het was een jongen met in zijn gezichtje allemaal (wijn)vlekken en onvoldoende groei van de longen/longcapaciteit.
De arts zei dat het voor het kindje een heel zwaar leven zou zijn en dat deze afwijking doorgegeven was via de genen van de vader.
Niet wetende wie de vader was en te moeten horen dat mijn baby heel jong zou sterven kon ik alleen maar huilen. Ik schrok wakker, voelde een traan op mijn wang en ging weer even met mijn hand over mijn buik. Neen, ik ben niet zwanger. Maar God, wat een nachtmerrie... En ik voel alleen maar medelijden voor het kleine jongetje...
I've found it funny that it seemed to take me so much time to fully understand that a girl with the right pair of shoes DO can conquer the world. I've always loved shoes and felt (and feel) awesome in high heels. But my tango shoes changed my life in ways I could have never imagined...
DEEL I Zoals ik met mezelf had afgesproken zou ik naar het tango salon gaan. Nog nooit was ik zo goed voorbereid. M'n jurk hing klaar, de oorbellen, ring en halsketting waren perfect gematched, nagels en lippen vuurrood, rode bloem in mijn haar. Mijn mama en broer keken trots naar me toen ik mezelf showde. In de auto naar Gent was ik rustig en opgewonden tegelijk. Ik kon wel naar een trouwfeest gaan, kon me de tijd niet voor de geest halen dat ik mezelf nog zo mooi had gevoeld.
Ik kwam aan en ging naar boven. De mooie tangomuziek weerklonk en ik zag enkele koppels dansen. Met een spuitwatertje zocht ik een plekje uit ergens in een hoekje. Ik glimlach en kijk naar de voeten, van mannen en vrouwen die samen dansen. Heerlijk! Nu begrijp ik het ineens allemaal; het afwachten, het besluipen, de niet gestrekte benen, het gewicht op de bal van de voet houden. It all makes sense in only one moment.
Maar de realiteit is ook een beetje hard. Ik zie heel veel koppels, die vol passie en liefde met elkaar dansen en merk tot ik daar toch alleen ben. Ik zie geen 'vrije' mannen. Zelfs geen jonge mannen. Na een dik uur en geen enkele dans later vlucht ik even weg naar het toilet. In mijn dromen voelde ik me net teveel prinses Anastasia denk ik, die met ALLE mannen mag dansen. Met het idee dat ik nog maar pas een beginner ben en nog maar 3 pasjes ken en kan, sus ik mezelf. In de spiegel zie ik mezelf - uiteraard - maar niet met dezelfde kritische ogen als altijd. Ik zie vriendschap in mijn eigen ogen en goedkeurende bevestiging van het meisje in de spiegel. Ik mag gezien worden, ik ben mooi.
Ik denk terug aan gisteravond, mijn tango met C. en droom stiekem weg.
DEEL II De vriendin komt aan. Ik had net een thee besteld en zat ervan te genieten in de bar, om even het tangosalon te ontvluchten. Zij drinkt koffie, we praten bij.
We zoeken een plekje uit in de zaal en terwijl we naar alle dansende voetjes kijken vragen we ons af of we als beginner wel zouden kunnen volgen en besluiten dat we vandaag wel op de bank blijven kijken. Vlak daarna komt een man naar de vriendin en vraagt haar ten dans. We kijken naar elkaar en glimlachen, maar zo elegant als ze is neemt ze zijn hand en ze danst. Ik geniet om haar te zien dansen.
Daarna was het mijn beurt. Ik vond het zo vreselijk onwennig om met een andere man te dansen, alweer. Maar dan ineens gebeurde er iets. Het bankje waar we ons een plekje hadden gezocht deed enkel nog dienst voor onze tassen en truitjes. We dansten. De ene man na de andere kwam ons ten dans vragen. Ik danste met grote mannen, maar ook kleine. Mannen die heel afstandelijk dansen maar ook mannen die HEEL dicht dansen dat onze beide lichamen één leken. Mannen die zeer goed kunnen leiden en me zelfs achterwaartse ocho's lieten maken zonder ik het besefte en mannen die minder goed konden leiden. Mannen die me nieuwe dingen leerden, letterlijk hard- of zachthandig.
Ik genoot van ELKE dans, met elke man. Regelmatig krijg ik complimentjes over hoe mooi ik eruit zie. Ik groei elke keer een beetje meer en ben zo dankbaar.
DEEL III De vriendin gaat naar huis, ik drink nog iets en tegen de tijd dat ik mijn schoenen wil wisselen komt M. naast me aan de bar staan. Hij besteld een rode wijn (voor iemand anders) en begint met me te praten. Hij gaat zitten en drinkt de rode wijn zelf uit! We hebben hier hard om gelachen! :D Als ik afscheid neem van hem ga ik naar buiten en daar staat K. (mijn wekelijkse zaterdagavond tangopartner). We hebben niet samen gedanst vandaag. Hij begint te babbelen, en voor ik het weet staan we daar een half uur. Het tangosalon is bijna voorbij en hij wil nog een laatste dansje versieren, zo kon ik terug naar huis.
In de auto naar huis kan ik alleen maar bedenken hoe leuk ik deze dag vond. En ik dacht ook aan C. en vond het jammer dat hij er niet was. Toxic Tango, las ik ooit ergens. En ook dat begrijp ik na vandaag.
Op vrijdagavond is er altijd een open oefenavond van 21 tot 01 uur. Het is laat, veel later dan ik ooit zou willen opblijven. Maar ik wil het op zijn minst één keer doen. En stiekem, maar wel met heel mijn hart hoop ik dat C. er zal zijn. Sinds zaterdag is hij nog niet uit mijn hoofd geweest. En ik luister nog steeds naar 'ons' tangonummer. En ik zal ook voor vrijdag heel zorgvuldig uitkiezen wat ik zal aandoen, en hoe ik eruit zal zien...
