 |
|
|
| The adventure of girl finding a man! |
| And everything that happens in between. |
|
| 19-10-2014 |
 The tango that was supposed to be perfect! |
Gisteren waren de tangolessen waar ik al de hele week had naar uitgekeken! Ik zou met C. mogen dansen. Dat heb ik op zijn minst 5 keer aan mijn broer verteld op amper 4 uur tijd. 'Ik mag straks met C. dansen!'. Maar eerst met K. natuurlijk. Zoals altijd (behalve die ene keer!) was ik op tijd en piekfijn uitgedost. Rode pencildress, ingevlochten haar, make-up. (Dat doe ik trouwens niet voor de mannen, maar voor mezelf, ik zie er graag op mijn best uit, dat geeft een heel ander gevoel!) De migraine probeerde ik met voldoende pijnstillers en wilskracht te onderdrukken omdat ik C. niet meer zou kunnen bereiken om te zeggen dat ik niet zou komen. Ik zou het jammer gevonden hebben voor hem als hij daar voor niets stond.
K. kwam aan als de les al begonnen was. Ik was teleurgesteld toen hij de zaal kwam binnenwandelen en ik zijn gezicht zag, hij was opnieuw al goed aangeschoten, had net nog gerookt (zo stinken!!) en kwam zo met me dansen. Ik suste mezelf dat het gelukkig enkel was om 'in te dansen' en dat ik m'n frustratie later met C. wel kon wegdansen. Ik danste met K. maar voelde me niet meer dan een pop die gewoon de passen maakte die hij aangaf. Fysiek en/of mentaal had ik me volledig voor hem afgesloten, onze lichamen waren niet langer 1 tijdens de dans. Het viel de lesgever op, want hij kwam er een opmerking over maken. ik voelde mijn ogen regelmatig wegglijden over de schouder van K. naar de deur, om te kijken of C. er al zou zijn. En ik moest denken aan een stukje uit een van mijn favoriete boekjes: 'De kleine prins' waarin een hoofdstukje gaat over vriendschap en het wachten en verlangen naar elkaar.
Intussen ontweek ik elk oogcontact met K.. Zijn gezicht zag er niet uit, hij kon amper zijn (en mijn) evenwicht houden en zijn handen trilden zo hard als een trilplaat. Ik vroeg me heel even af of het enkel alcohol was dat hij had gebruikt?! Hij was opnieuw heel aantastelijk terwijl ik mijn armen stijf hield om hem niet te dicht te laten komen. Toen hij opnieuw een vettige seksistische opmerking maakte wou ik veel liever eens heel hard mijn knie toevallig zo hoog optrekken dat ik zou eindigen in zijn kruis dan nog langer met hem te dansen. Ik deed het niet, omdat het ongepast zou zijn. Juist? K. lijkt geliefd door de lesgevers dus durf ik geen scène of opmerkingen maken. Het schoentje wringt. Heel hard! Ik zou moeten blij zijn dat ik een danspartner 'gekregen heb', maar tegelijk mag hij wel zonder meer aan mijn lijf zitten en zijn wilde fantasieën en seksistische opmerkingen uiten? Dat is wel aanvaardbaar? Het is onzichtbaar, voor iedereen, behalve mij.
Het uurtje is voorbij en K. vraagt of ik meega naar de bar. Ik bedank en ga mijn handen wassen. In de gang spreekt een vrouw me aan. Ze danst nu 10 jaar en heeft zitten kijken naar me zegt ze. Ze complimenteert me met mijn uitstraling, flair, houding én prachtig voetenwerk. 'Je maakt je figuren bijzonder mooi af, je gaat een hele goeie worden.' zei ze. Ik voelde me gevleid en zocht C. in de massa. Hij was er niet. Ik ging zitten, de les begon. Naast me zaten nog een man en een vrouw. Een kwartiertje later, als C. er nog steeds niet was en net toen ik besloten had voor mezelf om naar huis te gaan, vraagt de man naast me of ik het ok vind om met hem te dansen. Dus even later sta ik met B. op de dansvloer. Hij danst goed, is groot, goed gebouwd en knap. Het is een beetje stroef, ik heb moeite om me alweer aan te passen aan een andere man, de figuren die we moeten maken zijn lastig, maar het lukt uiteindelijk wel! Als het tijd is om van partner te wisselen kom ik bij M. terecht. 'Gelukkig', dacht ik. M. danst altijd met me op salons en oefenavonden. We babbelen een beetje en ik vertel dat ik normaal met C. zou dansen, maar dat er misschien een misverstandje was omdat hij er niet was. M. antwoordde onmiddellijk met: 'Oh, typisch C., met al zijn vrouwen zal hij het vast niet meer geweten hebben.'. Ik voelde me nog zo groot (of klein?!) als een mier. Ik heb me blijkbaar vergist. C. is dus ZO iemand.
Ik ben serieus pissed en vraag me af wat ik met de rest van de halfgevorderdenlessen ga doen war ik me net voor ingeschreven heb. Onderweg naar huis probeer ik niet te denken, maar mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Ik ben lastig op mezelf. Alweer een man verkeerd ingeschat. Ik vraag me af of ik hem een bericht zou sturen of niet. Om 1u04 licht mijn gsm op. Met een half slaperig oog zei ik dat het C. is. Zonder het bericht te openen lees ik wat hij schreef: "Aie, gemist. Prettig weekend'. Zoveel gentleman of prince charming schiet er dus niet meer van over. Ik voel hoe ik het muurtje rondom mijn hart ophoog met minstens 1 rij stenen. Niet dat ik dat wil of wou, maar het gaat vanzelf, als een soort bescherming.
Tot zover de vlinders en de passie. Ik vraag me af hoe ik volgende week tango moet dansen met misschien twee mannen die ik eigenlijk liever niet meer in de ogen wil kijken...
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
