Het moet haast een eeuw geleden zijn dat ik me een nachtmerrie zo levendig kan herinneren als die van vannacht. Het was heel vreemd.
Onlangs schreef ik nog de post 'Baby! Maybe?'. Vannacht was ik echt zwanger. Vreemd detail: ik was zwanger zonder dat ik een vaste vriend had, laat staat dat ik seks had gehad. Niemand wou me natuurlijk geloven.
Ik moesten denken aan iedereen die me vroeg of ik zwanger was. Ik zag er dus écht zwanger uit, en ik wist het zelf niet eens?!
Na veel onderzoek kwam de arts tot het besluit dat, met mijn abnormale cyclus, een eicel veel langer dan 24 uur kon overleven en dat de bevruchting heel lang geleden al kon hebben plaatsgevonden en de innesteling nu pas.
Ik voelde me begrepen, maar was uiteraard nog steeds zwanger. Een paar weken later was het tijd voor een echo. De foetus was veel groter dan hij mocht of kon zijn en had allerlei afwijkingen. Het was een jongen met in zijn gezichtje allemaal (wijn)vlekken en onvoldoende groei van de longen/longcapaciteit.
De arts zei dat het voor het kindje een heel zwaar leven zou zijn en dat deze afwijking doorgegeven was via de genen van de vader.
Niet wetende wie de vader was en te moeten horen dat mijn baby heel jong zou sterven kon ik alleen maar huilen. Ik schrok wakker, voelde een traan op mijn wang en ging weer even met mijn hand over mijn buik. Neen, ik ben niet zwanger. Maar God, wat een nachtmerrie... En ik voel alleen maar medelijden voor het kleine jongetje...
Reacties op bericht (0)
Write me
Hit below if you want to write me! I would love to read it!
Mailinglist
You don't want to miss anything new? Awesome! Fill in your emailadress and you'll get an email everytime there's something new to read!
