 |
|
|
| The adventure of girl finding a man! |
| And everything that happens in between. |
|
| 09-10-2014 |
 Dance isn't my whole life... |
It just makes my life whole.
En eigenlijk werd me dit pas enkele dagen geleden duidelijk.
Als klein meisje droomde ik ervan om ooit een beroemde danseres te zijn. Niet zomaar een, maar een ballerina. Helaas ging ik niet eens naar de dansles als kind. Ik was altijd mollig geweest en werd daar dagelijks mee gepest. Om me te weerhouden van meer pesterijen stuurde mijn moeder me niet op ballet. (Nu kan ik dat begrijpen, het moet vreselijk zijn om te zien hoe je kind elke dag huilend van de pesterijen naar huis komt, en natuurlijk wil je je kind sparen van meer zo'n situaties.)
Toen ik 13 of 14 jaar was ging ik voor het eerst naar de dansles. Streetdance, hip hop, jazzdance, clipdance, tapdance. Ik geloof dat ik al een hele reeks had geprobeerd, maar nergens kon ik zijn wie ik wou zijn, mezelf. Nergens voelde ik me goed genoeg om te blijven en om mezelf kwetsbaar genoeg te kunnen opstellen om tot zelfontplooiing te kunnen komen.
En toch heb ik, alles wat ik tot nog toe heb geleerd in mijn leven, geleerd door dans. Dat is de meest comfortabele gedacht ooit denk ik. Het is ook echt zo. Dus ik geloof dat, als ik iets te leren heb, dat vast en zeker op mijn pad zal komen door middel van dans.
Zo gebeurde het dat, op mijn 18de, ik naar de buikdansles ging. Ik herinner me de eerste lessen nog heel goed. Het sprak me wel aan, maar toch ging ik elke keer huilend terug naar huis. Pas veel later begon ik het een beetje leuk te vinden en dat was het moment waarop ik voor het eerst voor mezelf heb gekozen. Door buikdans leerde ik dat ik goed genoeg was waardoor mijn zelfvertrouwen heel langzaam en stilletjes begon te ontdooien en te groeien. Ik leerde dat er helemaal niets mis mee is om vrouwelijk te zijn en je zo te voelen. Ik leerde er voor het allereerst in mijn leven van mezelf houden. Ik vocht mijn vrouwelijkheid terug, die ooit zo brutaal van me was afgenomen.
Ook in de buikdansles legde ik mijn eerste echte sociale contacten. Ik sprak andere dames aan, we zagen elkaar buiten de les en ook dit was een keerpunt. Ik was niet langer het meisje zonder vrienden die eenzaam door het leven zou gaan.
Drie jaar later ging ik voor het eerst naar de balletles. Ondanks het feit dat dit reeds een kinderwens was die in vervulling zou gaan, was ik bloednerveus. Ik stond tussen 13-jarige meisjes met perfecte lichaampjes dus hoogtijd voor mijn eigen demonen om nog eens de kop op te steken en me op te hitsen: 'Kijk eens hoe dik je bent! Je zal nooit een goede ballerina zijn!' Toch hield ik vol, want ergens was het ook een beetje thuiskomen. Het moment dat mijn hand de barre raakte en de prachtige muziek begon te spelen was ik elke keer weer verkocht. Of het makkelijk was? Hell no! Ik stond tussen jongedames met heel wat balletervaring en verstond letterlijk niets van alle termen. Elke les vroeg ik me af waarom ik het deed, maar elke les besefte ik ook dat ik het ergens wel leuk vond. Ballet leerde me elegant zijn, rechtop lopen, aan mijn houding te werken. Mijn balletjuf leerde me dat ik goed genoeg was en niet moest onderdoen voor de anderen. Ze leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden, standvastig te zijn, hard door te zetten om die ene moeilijke sprong toch onder de knie te krijgen.
Voorlopig doe ik geen ballet meer, maar ik mis het wel! De juf en de klas missen me ook. Ik kreeg een berichtje of ik niet terug kwam. Hartverwarmend vond ik dat.
Intussen leerde ik als buikdanslerares waarden, mensenkennis, organisatorische en communicatieve vaardigheden. Ik leerde creativiteit te gebruiken, te presteren onder hoge druk, voor mezelf zorgen, ik leerde nee zeggen en durfde voor het eerst opkomen voor mezelf.
Door de luchtacrobatiek leer ik sterk zijn. Letterlijk en figuurlijk. Ik leerde harde pijn verdragen en leerde dat 97% van je slaagkansen afhangen van je eigen wilskracht. Ik leerde doorgaan en leerde omgaan met de positieve kant terwijl ik mijn demonen voor het eerst buiten spel leerde zetten. Ik leerde ook partneren met een vrouw. Daardoor kreeg ik de kans om te leren vertrouwen en vertrouwen te leren schenken. Als je een paar meter boven de grond hangt kan je niet het risico nemen dat je je partner laat vallen. Ik leerde er mijn eigen grenzen kennen en aftasten. Ik leerde hoe ik ermee kon omgaan om telkens weer een stap verder te gaan, maar het ook veilig te houden (in elk opzicht).
Volgende in het rijtje is Burlesque. Het schrok me zo hard af, maar achteraf besefte ik dat dat kwam omdat ik er alweer een mooie nieuwe les mocht leren. Ik buikdans leerde ik dat het ok was om vrouwelijk te zijn. Burlesque ging een stap verder hierin. Het leerde me dat het is om sexy te zijn. (Alweer tranen met tuiten gehuild om dat het zo moeilijk was en vooral zo ver weg uit mijn comfortzone!) Let wel! Niet 'goodkoop' in die zin dat ik Burlesque wou gebruiken om ooit te gaan strippen of eender wat. Burlesque heeft me vooral innerlijk gevormd. Het sexy zijn, ultravrouwelijke lingerie en torenhoge hakken dragen zonder schuldgevoel, te teasen en toch enkel prijs te geven wat je zelf wil. Burlesque heeft me in de goede zin 'stouter' gemaakt. En ooit, wil ik heel graag een burlesque performance doen die zo sexy is dat ik er een hele zaal kan mee omver blazen. Voorlopig heb ik daar de 'guts' nog niet voor, maar dat komt. (97%!!)
En nu, ben ik aangekomen bij de Argentijnse Tango. Nooit gedacht dat die dans ook zo een grote invloed zou hebben op mij en/of mijn leven. En dan heb ik nog maar 3 lesjes gehad. Ondanks dat ik het soms behoorlijk intimiderend vind om telkens met andere mannen te dansen, begreep ik al snel wat ik hier te leren heb - al vind ik deze lessen niet zo evident. Tango leert me technisch gezien afwachten, geduldig zijn, volgen, rechtop lopen én mijn evenwicht bewaren op torenhoge hakken - zelfs als ik de passen achteruit moet lopen en niet weet wat er zal komen. Innerlijk leert tango me verleiden, passie voelen, sexy zijn, een man vertrouwen, vele mannen vertrouwen en me aan hen over te geven. Dat zijn allemaal eigenschappen die me van pas zullen komen in een relatie, maar ik had nooit gedacht dat ik al deze dingen zou voelen door te dansen met 'vreemde' mannen. Erger nog, ik kijk er naar uit! Naar elke nieuwe stap en elke nieuwe dans met weer een andere man. Tango dwingt me en verplicht me ook om te voelen, want zodra de man je heeft uitgenodigd voor een dans, en je in danshouding staat mag je niet meer praten. Dat verplicht me dus om mijn mond te houden - al heb ik daar soms veel moeite mee - en soms verplicht het me tot het diepste van mijn ziel en elke vezel van mijn lijf de tango, de man te voelen met wie ik dans als ik mijn ogen moet sluiten.
Ik geef nog steeds buikdansles, en leer nog steeds elke week bij. Om eerlijk te zijn wacht ik vol ongeduld wat voor dans de rest van mijn leven me nog te brengen heeft. Maar het is zeer geruststellend, dat hoe oncomfortabel een les kan zijn, ik het kan leren via dans. <3
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
