Vriendin G. leent me de DVD 'Finding Neverland'. Ze waarschuwt me en zegt dat ik best een paar zakdoeken klaar kan houden. Vanwege de stage en wisselende uren kan ik de DVD niet in een keer uitkijken, maar ik doe het in 4 keer. En huil. Uiteraard. De film is prachtig. Het verhaal is een goed blijven hangen.
De pianomuziek staat regelmatig op en ik hoor de kleine Peter zeggen: 'I see her', in zijn Neverland.
Everything you can imagine is real. Ik geloof dat ik sinds 4 oktober zelf ook nogal veel in mijn eigen Neverland ben. Samen met C.. Sinds we samen hebben gedanst zit hij in mijn hoofd. De hele dag! En dat merk ik aan de glimlach die niet weg te krijgen is van mijn gezicht. In mijn hoofd dansen we elke dag. Eigenlijk weet ik helemaal niet veel over hem, alleen dat ik het fijn vind om met hem te dansen, dat ik hem knap vind, en dat het leuk is stil te zijn terwijl we ik me laat leiden door hem, onze ogen sluiten en afdwalen naar Neverland.
Als mensen me naar C. vragen, vragen ze of hij vrijgezel is, of hij toch zeker op vrouwen valt, of hij mij ook leuk zou vinden, hoe oud hij is (dat wil ik zelf ook wel weten!), hoe hij in het 'echt' is, wat hij precies doet in het dagelijkse leven, waar hij woont, ... En eerlijk, ik kan er echt geen antwoord op geven. Want veel woorden hebben we nog niet gezegd. En toch voelt het als thuiskomen eens onze handen elkaar vasthouden en onze armen om elkaar heen slaan. Het lijkt alsof ik mijn hele leven lang al met hem dans, dat ik hem blindelings kan vertrouwen. Dat kan ik trouwens. Ik mag mijn ogen sluiten en zeker zijn dat alles goed gaat. Het lijkt of ik hem 'ken'.
Maar tegelijk voel ik me ook elke keer schuldig als ik aan hem denk. Want ik weet helemaal niet of hij misschien al geen vriendin heeft. En of hij even graag met mij danst als ik met hem, of hij hetzelfde zou voelen als mij... Al hoop ik het stiekem nog steeds wel!
Gisteren probeerde ik mijn haar in te vlechten. 45 minuten en heel wat frustratie en schouderkramp later deed ik het op een dotje en stak er een balpen door. Ik was koppig, had geen zin, drama alom. Thuis ging ik boven op mijn naaikamertje zitten met opgetrokken benen. En ik begon te huilen. Ik wist niet wat ik moest aandoen, wat ik met dat veel te lange haar moest doen, blablabla. Het was lang geleden dat ik nog eens zo een crisis heb gehad. Eigenlijk had ik geen zin om naar de tangoles te gaan.
Mijn broer kwam vragen of ik wou eten. Tegen mijn zin ging ik naar de keuken. Nog een half uurtje tijd was er om mezelf klaar te maken en te vertrekken richting Gent.
Ik poetste mijn tanden en deed wat eenvoudige make-up op. Intussen had ik mijn zwarte spy-dress uitgekozen. Met mijn haar viel nog steeds niets aan te vangen. Ondanks het feit dat ik een hekel heb aan elastiekjes voor mijn haar, maakte ik een staartje. Onderweg naar Gent brul ik de meest sentimentele muziek mee in de auto, merk niet op dat afrit Gentbrugge afgesloten is en rijd verloren. Typisch. Ik zag alweer hetzelfde scenario als vorige week in mijn hoofd voorbij gaan. Te laat aankomen, moeilijk parking vinden, de dansles die al bezig is, ... Maar ik was nog op tijd! Meer nog, ik had parking voor de deur en was er als eens van de eersten. Niet lang na mij kwam C. binnen. Ik voelde een plotse warmteopwelling in mezelf en voelde een glimlach verschijnen op mijn gezicht. Hij komt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Ik kon alleen maar binnensmonds vloeken omdat ik met K. zou moeten dansen.
Het bevriende koppel komt aan, K. ook. Ik zeg tegen G. dat ik zo teleurgesteld ben dat ik met K. moet dansen terwijl C. er is. De les gaat beginnen. Het eerste nummer staat al op, alle koppels dansen al, K. is nog in de bar. C. wenkt me en vraagt of ik een partner heb. Ik beken dat K. er is en hij normaal met mij zou dansen. K. riep 'Ik kom af ze!', en C. ging naar de andere vrouw die geen partner had. Ik was zo teleurgesteld. Nog veel meer zelfs toen ik met K. aan onze eerste tango begon. Hij nam me véél dichter vast dan andere lessen. Ik kon mijn hand zelfs niet meer op zijn arm leggen, ik moest doorschuiven naar zijn rug omdat hij me zo dicht vast had. Zijn gezicht legde hij tegen het mijne (IEUW!!! - Ik hield mijn hoofd opzettelijk altijd wat meer naar links, of het nu daardoor komt dat ik een stijve nek heb weet ik niet, maar goed) en hij had een griezelige, voze grijns op zijn gezicht. Toen hij meerdere gekke en ongepaste opmerkingen maakte moest ik helaas besluiten dat hij vast alcohol had gedronken voor de les. Ik voel me ongemakkelijk om met hem te dansen en merk dat mijn ogen de hele tijd op zoek zijn naar C.
De lesgever zegt dat het tijd is om eens van partner te wisselen. De mannen moeten 1 keer doorschuiven in de dansrichting. Natuurlijk hoopte ik op C. maar ik besefte dat dat wishfull thinking was. Die kans was te klein, dus stond ik maar wat te dagdromen tot mijn danspartner voor mij kwam staan. Oh My! C.! Mijn hart maakte een sprongetje. Tien misschien wel! Na mijn nerveuze intro van vorige week bij hem was ik iets rustiger en het samen dansen ging goed. Hij merkte het ook op en zei dat ik mezelf vorige week een overload had bezorgd door alles te goed te willen doen. Af en toe zette ik een voet verkeerd, maar ik was zelf een beetje verbaasd hoe goed het ging met C. vandaag. Ik genoot van elke seconde met hem. Zo was mijn avond toch nog goed, ondanks mijn driftbui en dronken K. Ik had met C. gedanst en waande me in de 7de hemel. De rest van de les danste ik opnieuw met K. maar ik kon mijn ogen niet van C. houden en elke keer ik hem zag verscheen weer die gelukzalige glimlach op mijn gezicht.
Na de les namen we 4 stoeltjes en zouden we nog iets drinken, K., het bevriende koppel en ik. Terwijl K. naar het toilet was stond C. ineens aan ons tafeltje en vroeg of hij er even mocht bijzitten. Natuurlijk zei ik ja!! Hij keek me aan en vroeg me of ik het zag zitten om met hem een halve les bij de halfgevorderden mee te dansen. Mijn hart maakte geen sprongetje, maar sloeg ineens even over denk ik. Opnieuw zei ik ja. Hij zou nog even naar het toilet gaan en zou me daarna meenemen naar de zaal. Terwijl C. naar het toilet was had ik even een freakout momentje met de vriendin. Ze zegt me niet flauw te vallen! :D Oh my wauw! Hij heeft MIJ gevraagd met HEM te dansen?
C. is terug en we gaan naar de zaal. Hij doet de deur voor me open. De lesgever wisselde enkele woorden met C., knikte naar me terwijl hij zei dat het wel zou lukken. Ik voelde me bijzonder en vooral ontzettend blij dat ik met C. mocht dansen. Dat was tenslotte waar ik al de hele week had naar uitgekeken. We hebben geen half uurtje gedanst, maar de volledige les! Het voelde zo goed. C. zei me dat ik mijn ogen kon sluiten als dat goed voelde om beter te voelen. Ik kan niet omschrijven hoe fantastisch ik me voelde om met hem te mogen dansen. Hij is rustig, geeft af en toe handige feedback waar ik kan uit leren, hoffelijke houding, hij geeft me ruimte om me te laten uitblinken als ik ocho's maak. Het is perfect! Ondanks het feit dat ik met alle andere mannen de regel overtreed van het niet babbelen tijdens de tango ben ik bij C. graag stil.
Ik leer dat ik zijn rechterarm mag gebruiken om over te glijden als ik ocho's maak. Ik neem mijn tijd, waardoor ik veel stabieler sta. We moesten ook reeksen ocho's doen, voor en achter en heel plots deed hij me draaien. Een draai waar ik jaloers op was bij het kijken naar filmpjes op YouTube heb ik gisteren gewoon zelf gedaan! Dankzij C.! I'm over the moon!
Hij gaf me nog een kus na de les toen hij naar huis ging. K. zat intussen aan de toog en had duidelijk al veel te veel gedronken intussen. De opmerkingen die hij maakte waren nog ongepaster dan eerder op de avond. Hij werd zelfs nog aantastelijker en daalde nog net iets meer in mijn achting. Maar het kon mijn voorbije uur met C. toch niet stuk maken.
Onderweg naar huis kon ik alleen aan C. denken. En lachen. Dat doe ik nog steeds! En ik kan volgend gedicht alleen maar beamen. Dat beschrijft precies hoe ik me voelde terwijl ik met hem mocht dansen!
'He felt warm and familiar He felt solid and safe. I wanted to cling to his shirt bury my face in the curve of his neck and never let go.'
En eigenlijk werd me dit pas enkele dagen geleden duidelijk.
Als klein meisje droomde ik ervan om ooit een beroemde danseres te zijn. Niet zomaar een, maar een ballerina. Helaas ging ik niet eens naar de dansles als kind. Ik was altijd mollig geweest en werd daar dagelijks mee gepest. Om me te weerhouden van meer pesterijen stuurde mijn moeder me niet op ballet. (Nu kan ik dat begrijpen, het moet vreselijk zijn om te zien hoe je kind elke dag huilend van de pesterijen naar huis komt, en natuurlijk wil je je kind sparen van meer zo'n situaties.)
Toen ik 13 of 14 jaar was ging ik voor het eerst naar de dansles. Streetdance, hip hop, jazzdance, clipdance, tapdance. Ik geloof dat ik al een hele reeks had geprobeerd, maar nergens kon ik zijn wie ik wou zijn, mezelf. Nergens voelde ik me goed genoeg om te blijven en om mezelf kwetsbaar genoeg te kunnen opstellen om tot zelfontplooiing te kunnen komen.
En toch heb ik, alles wat ik tot nog toe heb geleerd in mijn leven, geleerd door dans. Dat is de meest comfortabele gedacht ooit denk ik. Het is ook echt zo. Dus ik geloof dat, als ik iets te leren heb, dat vast en zeker op mijn pad zal komen door middel van dans.
Zo gebeurde het dat, op mijn 18de, ik naar de buikdansles ging. Ik herinner me de eerste lessen nog heel goed. Het sprak me wel aan, maar toch ging ik elke keer huilend terug naar huis. Pas veel later begon ik het een beetje leuk te vinden en dat was het moment waarop ik voor het eerst voor mezelf heb gekozen. Door buikdans leerde ik dat ik goed genoeg was waardoor mijn zelfvertrouwen heel langzaam en stilletjes begon te ontdooien en te groeien. Ik leerde dat er helemaal niets mis mee is om vrouwelijk te zijn en je zo te voelen. Ik leerde er voor het allereerst in mijn leven van mezelf houden. Ik vocht mijn vrouwelijkheid terug, die ooit zo brutaal van me was afgenomen.
Ook in de buikdansles legde ik mijn eerste echte sociale contacten. Ik sprak andere dames aan, we zagen elkaar buiten de les en ook dit was een keerpunt. Ik was niet langer het meisje zonder vrienden die eenzaam door het leven zou gaan.
Drie jaar later ging ik voor het eerst naar de balletles. Ondanks het feit dat dit reeds een kinderwens was die in vervulling zou gaan, was ik bloednerveus. Ik stond tussen 13-jarige meisjes met perfecte lichaampjes dus hoogtijd voor mijn eigen demonen om nog eens de kop op te steken en me op te hitsen: 'Kijk eens hoe dik je bent! Je zal nooit een goede ballerina zijn!' Toch hield ik vol, want ergens was het ook een beetje thuiskomen. Het moment dat mijn hand de barre raakte en de prachtige muziek begon te spelen was ik elke keer weer verkocht. Of het makkelijk was? Hell no! Ik stond tussen jongedames met heel wat balletervaring en verstond letterlijk niets van alle termen. Elke les vroeg ik me af waarom ik het deed, maar elke les besefte ik ook dat ik het ergens wel leuk vond. Ballet leerde me elegant zijn, rechtop lopen, aan mijn houding te werken. Mijn balletjuf leerde me dat ik goed genoeg was en niet moest onderdoen voor de anderen. Ze leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden, standvastig te zijn, hard door te zetten om die ene moeilijke sprong toch onder de knie te krijgen.
Voorlopig doe ik geen ballet meer, maar ik mis het wel! De juf en de klas missen me ook. Ik kreeg een berichtje of ik niet terug kwam. Hartverwarmend vond ik dat.
Intussen leerde ik als buikdanslerares waarden, mensenkennis, organisatorische en communicatieve vaardigheden. Ik leerde creativiteit te gebruiken, te presteren onder hoge druk, voor mezelf zorgen, ik leerde nee zeggen en durfde voor het eerst opkomen voor mezelf.
Door de luchtacrobatiek leer ik sterk zijn. Letterlijk en figuurlijk. Ik leerde harde pijn verdragen en leerde dat 97% van je slaagkansen afhangen van je eigen wilskracht. Ik leerde doorgaan en leerde omgaan met de positieve kant terwijl ik mijn demonen voor het eerst buiten spel leerde zetten. Ik leerde ook partneren met een vrouw. Daardoor kreeg ik de kans om te leren vertrouwen en vertrouwen te leren schenken. Als je een paar meter boven de grond hangt kan je niet het risico nemen dat je je partner laat vallen. Ik leerde er mijn eigen grenzen kennen en aftasten. Ik leerde hoe ik ermee kon omgaan om telkens weer een stap verder te gaan, maar het ook veilig te houden (in elk opzicht).
Volgende in het rijtje is Burlesque. Het schrok me zo hard af, maar achteraf besefte ik dat dat kwam omdat ik er alweer een mooie nieuwe les mocht leren. Ik buikdans leerde ik dat het ok was om vrouwelijk te zijn. Burlesque ging een stap verder hierin. Het leerde me dat het is om sexy te zijn. (Alweer tranen met tuiten gehuild om dat het zo moeilijk was en vooral zo ver weg uit mijn comfortzone!) Let wel! Niet 'goodkoop' in die zin dat ik Burlesque wou gebruiken om ooit te gaan strippen of eender wat. Burlesque heeft me vooral innerlijk gevormd. Het sexy zijn, ultravrouwelijke lingerie en torenhoge hakken dragen zonder schuldgevoel, te teasen en toch enkel prijs te geven wat je zelf wil. Burlesque heeft me in de goede zin 'stouter' gemaakt. En ooit, wil ik heel graag een burlesque performance doen die zo sexy is dat ik er een hele zaal kan mee omver blazen. Voorlopig heb ik daar de 'guts' nog niet voor, maar dat komt. (97%!!)
En nu, ben ik aangekomen bij de Argentijnse Tango. Nooit gedacht dat die dans ook zo een grote invloed zou hebben op mij en/of mijn leven. En dan heb ik nog maar 3 lesjes gehad. Ondanks dat ik het soms behoorlijk intimiderend vind om telkens met andere mannen te dansen, begreep ik al snel wat ik hier te leren heb - al vind ik deze lessen niet zo evident. Tango leert me technisch gezien afwachten, geduldig zijn, volgen, rechtop lopen én mijn evenwicht bewaren op torenhoge hakken - zelfs als ik de passen achteruit moet lopen en niet weet wat er zal komen. Innerlijk leert tango me verleiden, passie voelen, sexy zijn, een man vertrouwen, vele mannen vertrouwen en me aan hen over te geven. Dat zijn allemaal eigenschappen die me van pas zullen komen in een relatie, maar ik had nooit gedacht dat ik al deze dingen zou voelen door te dansen met 'vreemde' mannen. Erger nog, ik kijk er naar uit! Naar elke nieuwe stap en elke nieuwe dans met weer een andere man. Tango dwingt me en verplicht me ook om te voelen, want zodra de man je heeft uitgenodigd voor een dans, en je in danshouding staat mag je niet meer praten. Dat verplicht me dus om mijn mond te houden - al heb ik daar soms veel moeite mee - en soms verplicht het me tot het diepste van mijn ziel en elke vezel van mijn lijf de tango, de man te voelen met wie ik dans als ik mijn ogen moet sluiten.
Ik geef nog steeds buikdansles, en leer nog steeds elke week bij. Om eerlijk te zijn wacht ik vol ongeduld wat voor dans de rest van mijn leven me nog te brengen heeft. Maar het is zeer geruststellend, dat hoe oncomfortabel een les kan zijn, ik het kan leren via dans. <3
Het moet haast een eeuw geleden zijn dat ik me een nachtmerrie zo levendig kan herinneren als die van vannacht. Het was heel vreemd.
Onlangs schreef ik nog de post 'Baby! Maybe?'. Vannacht was ik echt zwanger. Vreemd detail: ik was zwanger zonder dat ik een vaste vriend had, laat staat dat ik seks had gehad. Niemand wou me natuurlijk geloven.
Ik moesten denken aan iedereen die me vroeg of ik zwanger was. Ik zag er dus écht zwanger uit, en ik wist het zelf niet eens?!
Na veel onderzoek kwam de arts tot het besluit dat, met mijn abnormale cyclus, een eicel veel langer dan 24 uur kon overleven en dat de bevruchting heel lang geleden al kon hebben plaatsgevonden en de innesteling nu pas.
Ik voelde me begrepen, maar was uiteraard nog steeds zwanger. Een paar weken later was het tijd voor een echo. De foetus was veel groter dan hij mocht of kon zijn en had allerlei afwijkingen. Het was een jongen met in zijn gezichtje allemaal (wijn)vlekken en onvoldoende groei van de longen/longcapaciteit.
De arts zei dat het voor het kindje een heel zwaar leven zou zijn en dat deze afwijking doorgegeven was via de genen van de vader.
Niet wetende wie de vader was en te moeten horen dat mijn baby heel jong zou sterven kon ik alleen maar huilen. Ik schrok wakker, voelde een traan op mijn wang en ging weer even met mijn hand over mijn buik. Neen, ik ben niet zwanger. Maar God, wat een nachtmerrie... En ik voel alleen maar medelijden voor het kleine jongetje...
I've found it funny that it seemed to take me so much time to fully understand that a girl with the right pair of shoes DO can conquer the world. I've always loved shoes and felt (and feel) awesome in high heels. But my tango shoes changed my life in ways I could have never imagined...
DEEL I Zoals ik met mezelf had afgesproken zou ik naar het tango salon gaan. Nog nooit was ik zo goed voorbereid. M'n jurk hing klaar, de oorbellen, ring en halsketting waren perfect gematched, nagels en lippen vuurrood, rode bloem in mijn haar. Mijn mama en broer keken trots naar me toen ik mezelf showde. In de auto naar Gent was ik rustig en opgewonden tegelijk. Ik kon wel naar een trouwfeest gaan, kon me de tijd niet voor de geest halen dat ik mezelf nog zo mooi had gevoeld.
Ik kwam aan en ging naar boven. De mooie tangomuziek weerklonk en ik zag enkele koppels dansen. Met een spuitwatertje zocht ik een plekje uit ergens in een hoekje. Ik glimlach en kijk naar de voeten, van mannen en vrouwen die samen dansen. Heerlijk! Nu begrijp ik het ineens allemaal; het afwachten, het besluipen, de niet gestrekte benen, het gewicht op de bal van de voet houden. It all makes sense in only one moment.
Maar de realiteit is ook een beetje hard. Ik zie heel veel koppels, die vol passie en liefde met elkaar dansen en merk tot ik daar toch alleen ben. Ik zie geen 'vrije' mannen. Zelfs geen jonge mannen. Na een dik uur en geen enkele dans later vlucht ik even weg naar het toilet. In mijn dromen voelde ik me net teveel prinses Anastasia denk ik, die met ALLE mannen mag dansen. Met het idee dat ik nog maar pas een beginner ben en nog maar 3 pasjes ken en kan, sus ik mezelf. In de spiegel zie ik mezelf - uiteraard - maar niet met dezelfde kritische ogen als altijd. Ik zie vriendschap in mijn eigen ogen en goedkeurende bevestiging van het meisje in de spiegel. Ik mag gezien worden, ik ben mooi.
Ik denk terug aan gisteravond, mijn tango met C. en droom stiekem weg.
DEEL II De vriendin komt aan. Ik had net een thee besteld en zat ervan te genieten in de bar, om even het tangosalon te ontvluchten. Zij drinkt koffie, we praten bij.
We zoeken een plekje uit in de zaal en terwijl we naar alle dansende voetjes kijken vragen we ons af of we als beginner wel zouden kunnen volgen en besluiten dat we vandaag wel op de bank blijven kijken. Vlak daarna komt een man naar de vriendin en vraagt haar ten dans. We kijken naar elkaar en glimlachen, maar zo elegant als ze is neemt ze zijn hand en ze danst. Ik geniet om haar te zien dansen.
Daarna was het mijn beurt. Ik vond het zo vreselijk onwennig om met een andere man te dansen, alweer. Maar dan ineens gebeurde er iets. Het bankje waar we ons een plekje hadden gezocht deed enkel nog dienst voor onze tassen en truitjes. We dansten. De ene man na de andere kwam ons ten dans vragen. Ik danste met grote mannen, maar ook kleine. Mannen die heel afstandelijk dansen maar ook mannen die HEEL dicht dansen dat onze beide lichamen één leken. Mannen die zeer goed kunnen leiden en me zelfs achterwaartse ocho's lieten maken zonder ik het besefte en mannen die minder goed konden leiden. Mannen die me nieuwe dingen leerden, letterlijk hard- of zachthandig.
Ik genoot van ELKE dans, met elke man. Regelmatig krijg ik complimentjes over hoe mooi ik eruit zie. Ik groei elke keer een beetje meer en ben zo dankbaar.
DEEL III De vriendin gaat naar huis, ik drink nog iets en tegen de tijd dat ik mijn schoenen wil wisselen komt M. naast me aan de bar staan. Hij besteld een rode wijn (voor iemand anders) en begint met me te praten. Hij gaat zitten en drinkt de rode wijn zelf uit! We hebben hier hard om gelachen! :D Als ik afscheid neem van hem ga ik naar buiten en daar staat K. (mijn wekelijkse zaterdagavond tangopartner). We hebben niet samen gedanst vandaag. Hij begint te babbelen, en voor ik het weet staan we daar een half uur. Het tangosalon is bijna voorbij en hij wil nog een laatste dansje versieren, zo kon ik terug naar huis.
In de auto naar huis kan ik alleen maar bedenken hoe leuk ik deze dag vond. En ik dacht ook aan C. en vond het jammer dat hij er niet was. Toxic Tango, las ik ooit ergens. En ook dat begrijp ik na vandaag.
Op vrijdagavond is er altijd een open oefenavond van 21 tot 01 uur. Het is laat, veel later dan ik ooit zou willen opblijven. Maar ik wil het op zijn minst één keer doen. En stiekem, maar wel met heel mijn hart hoop ik dat C. er zal zijn. Sinds zaterdag is hij nog niet uit mijn hoofd geweest. En ik luister nog steeds naar 'ons' tangonummer. En ik zal ook voor vrijdag heel zorgvuldig uitkiezen wat ik zal aandoen, en hoe ik eruit zal zien...
Ik kan de metersbrede glimlach op mijn gezicht helemaal niet verbergen. En jammer genoeg moet ik toegeven of bekennen dat dat niet door m'n date met B. komt van gisteren. De date was ok, maar ook niet heel bijzonder vond ik. We hebben lang zitten babbelen, maar er was geen geflirt en van mijn kant uit ook geen gevoel van aantrekking om eerlijk te zijn.
Daarna ging ik bij G. langs. Ze nam me mee naar 't Boerenhof omdat daar een knappe, sympathieke barman is. Hij was knap en zag er vlotjes uit, maar hij bediende ons niet, jammer.
Toen het tijd was om naar de tangoles te vertrekken voelde ik me oncomfortabel. Ik wou écht niet alleen dansen nadat iedereen m'n verzoekje had gelezen dat ik een man zocht. Pol kwam zeggen dat ik mee moest dansen. Griet zag een knappe jongeman en vroeg of hij met me wou dansen. Intussen was ik mezelf helaas van mijn meest onhandige kant aan het tonen terwijl ik het hele mandje met muntjes op de grond gooide. Hij gaf me twee flyers om de muntjes sneller te kunnen op scheppen en zei dat ik m'n schoenen moest aan doen. Wat je echter nog niet weet is dat deze man in te delen is in de categorie 'Ik-vind-je-knap-en-zou-me-lichamelijk-tot-je-aangetrokken-kunnen-voelen'.
Hij was groot, ik voelde z'n spieren, had een kort baardje, was zeer mannelijk en toch ook heel aardig, zacht en grappig. Daar zou een mens voor minder al eens op z'n benen van staan trillen. Ik vroeg hoe lang hij al tango danst en toen ik hem zag nadenken zei ik dat ik het liever niet wou weten, omdat ik me dan misschien slecht zou voelen. Hij zei gewoon: 'Enkele jaren.'. Daarmee verbrak ik trouwens ALWEER een van de belangrijke tangoregels: NIET MEER PRATEN van zodra je in danshouding staat. Ik was bloednerveus. Hij voelde het en schudde af en toe losjes met zijn armen om me erop te wijzen dat ik moest loslaten. Hij was groter dan mij, zelfs met mijn dansschoenen aan, dus we hadden niet de hele tijd oogcontact. Ik keek af en toe naar hem. Hij zag er zo zelfzeker uit, sloot af en toe zijn ogen, bleef me geruststellen als ik opnieuw begon te twijfelen en danste tango met mij zoals ik nog nooit eerder tango had gedanst!
Het allerlaatste nummer was 'Querer' van Cirque Du Soleil. Nooit eerder was me opgevallen hoe mooi ik dat nummer wel vind. Of het moet van de combinatie zijn: mooie muziek + mooie én sympathieke man + tango. It just couldn't get any better. Ik geloof zelfs dat het mijn nieuwe lievelingsnummer is. Ik sloot mijn ogen en volgde. Enkel voor de Ocho's moest ik af en toe eens piepen.
Onderweg terug naar huis moest ik huilen. Hard. Drama all over the place, tranen met tuiten. Niet omdat ik ongelukkig was, gewoon de ontlading van zovele emoties samen. En ik vond het ook best intimiderend om met C. te dansen. Ik voelde me heel klein.
Toen ik thuis kwam chatte ik nog even met G.. Ik bedankte haar om hem te vragen met mij te dansen en deed m'n verhaal. Ze merkte mijn kriebels op en zocht C. op in onze Facebookgroep. Ik bevestigde. Ja, dat was de man met wie ik mocht dansen.
Nogmaals, ik kan mijn glimlach vandaag niet verbergen en 'Querer' staat intussen op repeat terwijl ik heel af en toe mijn ogen sluit en terugdenk aan gisteren.
Ik heb besloten met veel goesting en nieuwsgierigheid vanmiddag naar het tango salon te gaan.
En ik vond ook nog deze quote waar ik alleen maar blij kan van worden en het ook alleen maar kan beamen en toegeven dat ik op deze manier wel veel meer tango wil met C.
'When you get a taste of a real man, the rest of the world never really tastes the same...'
In mijn hoofd zijn we vandaag al vrijdagavond, zitten al mijn shifts voor deze week erop en is het tijd voor het weekend. Helaas is het pas donderdagavond en zal het vooral morgenvroeg 'pijn' doen als mijn wekker me zal vertellen dat het tijd is om op te staan om 4.15 uur. Zelfs mijn hondjes vinden dat een veel te vroeg uur om op te staan.
Maar goed, schoenmaker, blijf bij je leest. Prepping for the weekend!
Dit weekend zal heel druk, maar heel leuk zijn. Vrijdagavond ga ik vroeg slapen, want zaterdagochtend moet ik alweer vroeg opstaan. De verplichtingen moeten tegen 12.00 uur afgerond zijn waarna ik richting G. kan vertrekken. In de namiddag heb ik een date, jawel, met B. Zijn naam zegt me niets, zijn uiterlijk ook niet direct, maar hij klinkt leuk. Dus, waarom niet? Hij stelde voor om koffie te drinken (wat ALTIJD goed is voor mij) en vroeg waar ik graag wou afspreken. Op mijn beurt zei ik dat ik in G. enkel danszalen en mijn favoriete Turks restaurant weet zijn. Hij schreef me dat hij een leuke koffiebar zal opzoeken en me iets zal laten weten.
Na mijn 'date-poging' vorige week bedenk ik me nog steeds dat hij zijn kat kan sturen ook, maar in een koffiebar vind ik het niet erg om alleen te vertoeven. Integendeel, misschien hebben ze er wel wafels! Ik heb zo'n zin in wafels! Maar het plan is dus dat ik een date heb met B. in de koffiebar. Tot maximum 16.30 uur, want daarna heeft hij nog een afspraak. Tijd voor mij dus om gezellig bij de kletsen bij een vriendin om daarna mijn jurk aan te trekken en me naar de tangoles te begeven.
Zaterdagavond is gewone tangoles waarin we Ocho's gaan leren. Toen ik de ocho's voor het eerst in de les zag sloeg de angst en twijfel me om de oren. Veel voetenwerk dat ik automatisch zal omzetten in hersenwerk waardoor ik teveel wil denken en mijn voeten niet kunnen volgen, wat dan weer als gevolg zou kunnen hebben dat mijn voeten niet op tijd weg zijn als K. zijn voeten wil herplaatsen en we beiden een bijna-val-beweging maken. Dus zocht ik de bewuste ocho's al even op en stiekem deed ik het voetenwerk onder mijn bureau. En toen hoorde ik vriendin G. die de ocho's al mocht leren. Ze zei dat het niet zo moeilijk is, dat de man je de beweging laat maken.
Ik begon te denken, en een paar secondes later liet ik los. Want ik weet dat ik K. mag vertrouwen. In een van mijn lievelingsboeken las ik gisteren dat de taak van de man bij Argentijnse Tango is om de vrouw te laten uitblinken in wat ze kan. En laat dat nu precies zijn wat K. met me doet. Nooit had ik durven denken of hopen dat ik een 'vreemde' man zo dicht in mijn comfortzone zou laten komen, maar weet je wat het is?! Vertrouwen. Ik mag K. gewoon vertrouwen. Heerlijk vind ik dat.
En de allergrootste voorbereidingen, die zijn voor zondag! Want dit weekend is ALL ABOUT TANGO! Zondag is er in onze dansschool een tangosalon met Dresscode Rood. Ik kon er niet aan weerstaan, en ondanks het feit dat ik alleen maar de basispas, kruispas en ocho zal kunnen wil ik gaan. Ik geef heel graag toe dat ik speciaal een nieuwe rode jurkje heb gekocht, met bijpassende bloem voor mijn haar. Zelfs mijn juwelen zijn helemaal op elkaar afgestemd. Ik zweer dat ik nog NOOIT dezelfde ketting, oorbellen en ring heb gehad. Behalve nu. Mijn haar wil ik in een French twist opsteken en dan ga ik op de eerste rij zitten. In mijn hoofd zal ik 4 uur aan een stuk ten dans gevraagd worden door mooie en leuke mannen die schitterend tango dansen. In het echt ben ik benieuwd of er uberhaupt 'vrije' mannen zullen zijn.
Maar weet je wat? Ik vind het heerlijk me te mogen opmaken en opdotten en daar misschien een dansje mee te kunnen versieren!
Als stagiair verpleegkunde krijg ik constant te maken met op zijn minst een van de grote levensvragen: 'Wat is kwaliteit van leven?'. In het ziekenhuis stel ik me die vraag de hele tijd als ik de zorgvragers zie en wat ze soms al moeten hebben opgeven, of waar ze nog voor staan, wat ze moeten verwerken, ...
Dat maakt ook dat ik voor mezelf vaak stil sta bij deze vraag en daar voor mezelf een duidelijk antwoord heb op geformuleerd. Maar als ik dit doortrek naar de mannen die ik leer kennen ontpoppen er in mijn hoofd alleen maar vraagtekens, oneindig veel.
Zo schreef P. me vandaag dat hij 's ochtends opstaat, gaat werken, boodschappen doet (elke dag?!?!), kookt en eet, daarna springt hij onder de douche en de rest van de avond brengt hij in zijn zetel door. Hij schreef er ook nog bij dat dit 'het' is voor hem en hij zich hier heel goed bij voelt.
Ten eerste kan ik me niet inbeelden dat ik ooit gelukkig zou zijn met zo'n leven, en ten tweede mag ik er niet aan denken dat ik zo een 'man' heb. 27 jaar pas, maar nooit iets willen ondernemen, out of comfort willen stappen, nieuwe dingen willen ontdekken. Sorry.
Dus antwoordde ik P. met een beleefd berichtje dat hij nog zo enthousiast mocht zijn over mij en onze hoge matching-score volgens de date-site maar het dat verder toch niet zou lukken. Om nog beleefder te zijn en hem niet (nog meer) te ontmannelijken (dan hij al is) schreef ik dat ik te energiek ben voor hem in de plaats dat hij te weinig ondernemend en actief is voor mij.
Een beetje later krijg ik ook een bericht van L. waarin hij aan mij vroeg wat ik precies zoek. Ik schreef vrolijk dat ik op zoek ben naar een echte man. Niet veel later krijg ik al een berichtje terug. L. noemt zichzelf een mietje (zelfvertrouwen, komaaaaan???) en heeft vrede met zijn job als administratief bediende, hoewel de saaie dagen soms vervelend zijn, en zijn voetbalabonnement.
Ik geloof mijn ogen niet als ik dit allemaal lees. Waar ben je, échte man?
Als iemand zich eenzaam voelt omdat hij/zij dat zo beschrijft, dan is die persoon eenzaam. Het is een niet te omvatten gevoel, zelfs niet te omschrijven, en voor iedereen anders maar toch gelijk.
Je kan gelukkig zijn, maar heel soms toch overvallen worden door eenzaamheid. Zo voel ik mij nu. Alleen, maar ook eenzaam. In mijn zoektocht naar een man zijn er al oneindig veel gesprekjes voorbij gegaan. De meesten heel oppervlakkig. Veel dates zijn er nog niet van gekomen. Ik wil wel, maar de mannen niet, of ze haken af. Luidop denk ik dan: 'Their loss!', maar binnenin is de teleurstelling veel groter. Ik begrijp het niet. En dan heel af en toe voel ik een traantje vanuit mijn ooghoek z'n weg naar beneden maken. Ik heb echt zoveel liefde om te geven!
Via Elephant Journal lees ik op zijn minst dagelijks een artikel over 'de liefde'. Het is om bij weg te dromen. Ze schrijven over hoe je van een gepassioneerde vrouw kan houden, een dialoog waarin de vrouw haar volledig bloot geeft en de man blijft herhalen hoe hij ook van al haar minpuntjes wil blijven houden, romantische brieven tot in het oneindige, ...Ik lees ze keer op keer en ben er wég van, maar op momenten als deze vraag ik me af of ze echt zijn, of gewoon geschreven door romantische zielen.
En op die momenten, waarop de eenzaamheid me onherroepelijk overvalt wou ik alleen maar dat er een zorgzame, sterke man was, die me alleen liet zijn, maar me toch z'n nabijheid liet voelen door zijn armen om me heen te slaan en me gewoon te laten zijn. Een man die me zo hard omhelst dat ik geen lucht meer krijg zodat ik in het snakken naar adem moet lachen omdat ik besef dat ik nooit alleen ben, mét hem. Een man die me zonder iets te zeggen meeneemt naar buiten, om samen in het donker, in de stilte naar de sterren te kijken. Een man die mijn hand neemt en wil vasthouden, zonder iets terug te verwachten. Een man die mijn hoofd op zijn schoot laat rusten en zachtjes over mijn neus streelt, omdat hij weet dat ik daar rustig van zal worden en me geborgen voel. Een man die me even laat huilen en m'n tranen wegveegt zonder me te verplichten om te stoppen met huilen. Een man die me overeind zou helpen, nadat hij ons lievelingsnummer heeft opgezet, en met me zou dansen.
Met hoe meer mannen ik chat, hoe minder dat ik het gevoel krijg dat er nog zo iemand bestaat. Ik voel me een beetje eenzaam, wikkel mezelf in mijn deken en voor ik mijn ogen sluit om te slapen, werp ik een glimp op mijn tangoschoenen die naast me in hun doos staan. Ik wil een man, een échte.
En tegelijk besef ik dat ik toch ook een sterke vrouw ben en niet per se een man NODIG heb, maar het zou wel fijn zijn als hij er was.
Tweede tangoles. tijdens de voorbije week heb ik K. niet meer gehoord. De vriendin zegt me dat hij zeker zal komen. Ik ben er om 18u55, ga naar binnen en drink een watertje. Ongemakkelijk sta ik aan de bar en voel me, om een of andere reden, klein.
K. komt aan en komt naast me zitten. Hij heeft een wit hemdje aan. We babbelen wat, maar voor mij voelt het onwennig.
19u15. De les gaat beginnen. Ik trek mijn dansschoenen aan en doe mijn trui en sjaal uit. Ik heb m'n kersenjurkje aan. Een beetje decolté en ik ben bang dat K. misschien liever naar dat wil kijken dan mijn ogen.
Hij begeleidt me naar de dansvloer door me bij de hand te nemen (ja, zoals in the movies!). We houden elkaar vast en ik was haast vergeten hoe 'close' we elkaar vasthielden. Maar ik liet begaan, het ongemak van een kwartier geleden aan de bar was ineens weg. Ons gezicht is op minder dan 10 cm van elkaar. Zijn ogen wijken geen enkele keer af naar beneden. Hij neemt me stevig vast, maar het voelt ook veilig. Ik weet zeker dat hij me 'heeft', zelfs als ik een stap verkeerd zet en ons beiden aan het wankelen breng.
Hij danst goed en kan zo goed leiden. Door zijn ervaring laat hij me elke les veel meer doen dan wat de lesgevers ons vragen. Hij doet dat omdat ik goed volg, zegt hij. Als de lesgevers enkele belangrijke aandachtspunten herhalen zegt K. dat ik die allemaal goed doe.
Terwijl we dansen komt de lesgever langs, hij zegt dat ik een hele goeie tango danseres ga worden. Ik groei en struikel tegelijk op m'n hoge hakken.K. had me vast en bracht me terug in evenwicht. Ik zei dat dat ook vooral door K. komt, omdat hij een goede partner is. En ik besef dat ik 'gebeten' ben. Ik wil meer tango, veel meer!
Die ene chatapplicatie heb ik definitief afgesloten. In de hoop de rare mannen en vreselijke seksverzoeken achter mij te kunnen laten.
Een vriendin zegt de dat ik me moet inschrijven op site X. Daar komen enkel serieuze mensen zei ze. Hoewel ik niet zo zeer voor 'serieus' ben zou ik het helemaal niet erg vinden om een man te ontmoeten met wat meer inhoud. Dus schrijf ik me in. Voorafgaand moet je een hele vragenlijst invullen en later kan je bij mogelijke matches zien hoeveel punten je gemeenschappelijk scoort. Wel een leuk detail eigenlijk.
Op je profiel moet je twee vragen beantwoorden. Een vraag voor mij was wat een rare gewoonte van me was. Ik schreef dat ik het volume altijd op een 'mooi' getal moet afronden. Dat was voor B. het aanknopingspunt om me een berichtje te sturen. Hij schreef dat hij dat ook altijd doet. Ik gniffel. Vind het leuk dat ik niet de enige ben met zo'n neurotische kantjes. We sturen berichtjes heen en weer (die bijna de lengte van een mail hebben). Ik ben onder de indruk. De man gebruikt leestekens, hoofdletters en zelfs volzinnen! Hij is gepassioneerd door muziek, filosofie en surft graag.
Nadat hij me vroeg wat ik zoal doe in het dagelijks leven hoor ik hem niet meer. Dat is het moment waarop ik denk dat ik misschien weer te ver ben gegaan. Ik ben heel ondernemend en enthousiast maar besef ook heel goed dat dat heel vaak voor mannen een afknapper is. Ik ben te 'mannelijk' voor hen en schrik hen af. Dat is dus iets waar ik heel erg probeer op te letten, om niet te bossy over te komen, maar ik wil mezelf ook niet verloochenen en me als minder voordoen dan wie ik ben. Ik probeer in ieder geval niet TE enthousiast te schrijven/zijn over wat ik allemaal doe en probeer bescheiden te blijven, zodat er plaats is voor hem, als hij zijn rol als man wil vervullen, zonder dat ik hem uit zijn 'mannelijkheid' haal.
Stiekem hoop ik hem toch nog te horen. Want hij leek anders! :)
Na de dansles ga ik bezweet naar huis. En moe. Door de stage en alle vervelende karweitjes ben ik doodmoe. Ik spring onder de douche en tegen de tijd dat ik lekker in m'n handdoek ingepakt in bed ga zitten met mijn hondje R. gaat mijn telefoon. T. met wie ik al intussen ongeveer al een maand chat belt. Ik vond het wel leuk ergens, dus ik nam op.
Hij had een zware stem. Heel zwaar en hij zei: 'Ik heb zoveel zin, als je nu hier was zou ik mijn eik*** tegen je poesje zetten en in je oor fluisteren dat je mij moet smeken om hem erin te duwen.'
Geslagen door verstomming duw ik mijn telefoon uit en gooi hem de andere kant van mijn bed. Ik kruip onder mijn deken en praat tegen mijn trouwe vriend R.. Ik had het niet zien aankomen en ben zeer hard onder de indruk van wat hij zei.
Daarmee blijft mijn vraag van een paar posts geleden nog steeds onbeantwoord. Waarom doen mannen dit???
Ik schreef eerder dat ik van goed gebouwde mannen houd die mooie spieren hebben. Dat is nog steeds zo, maar ik merk ook dat het op een bepaalde manier intimiderend is.
Mannen die zo een lijf hebben weten het zelf meestal maar al te goed en volgens mij zingen ze de hele dag: 'I'm sexy and I know it!'. Ik geloof dat net dat me het meeste stoort. Ze maken de hele tijd door foto's van hun ontbloot bovenlijf - al dan niet met een raar gezicht erbij - en dat krijg ik dan in mijn inbox.
Nogmaals, ik houd nog steeds van mooie mannenlichamen, maar vind het tegelijk ZO intimiderend. Zeker als ze er zo meerdere op een dag sturen met daarna de mededeling: 'Ik heb jou foto's gestuurd van mij, nu moet jij er ook van jou sturen, waar je helemaal opstaat.'
Dat is ongepast!Zij zijn zo zeker van zichzelf (lees: hun lijf) en dan vragen ze mij om een foto. In mijn hoofd zie ik het dan zo dat ik op een band sta als bij de keuring van koeien en dat ze zullen zeggen dat het goed is of niet wat ze te zien krijgen.
Kunnen ze niet gewoon hun shirt aanhouden? Als vrouwen een decolté én korte rok dragen, zijn zij de eerste om de stempel 'hoer' of 'slet' te krijgen. En zij hebben dan eigenlijk nog kleren aan.
Tijdens de middagpauze zag ik hem niet, maar toen ik deze namiddag met mijn handen vol uit het kantoor wou stappen, wou hij net binnenkomen. Ik bleef staan zodat hij kon binnenkomen, maar hij deed een stap achteruit en liet me voorgaan.
Mr. Handsome is ook een beetje ijdel. Hij ging op de weegschaal staan in onze gang en maakte luidop de bedenking tegen zijn collega: 'Ooh, er is 100 gram bij, ik had dat koekje vanmiddag niet mogen eten.'
Jawel! Ik ben fan van Grey's Anatomy. Ziekenhuisseries vind ik altijd leuk en nog meer als er knappe dokters en dramatische verhaallijnen zijn.
Als student verpleegkunde kom ik heel vaak in verschillende ziekenhuizen, maar niet altijd op even leuke diensten, soms zijn de 'collega's' niet zo sympathiek, de pathologieën zijn soms zo zwaar dat ik er zelf verdrietig zou van worden.
Dus om alles wat lichter te maken speel ik gewoon mezelf in mijn eigen 'L's Anatomy'. Dat beetje fantasie maakt elke dag net iets anders, maar vooral lichter en beter. Uiteraard horen daar ook mooie mannen bij, of op zijn minst toch zeker één.
Maandag is mijn oog tijdens de rondleiding op Mr. Handsome gevallen. Eerst kwam ik hem tegen op de IT afdeling, daarna langs spoed. Tijdens de middagpauzes zag ik hem ook twee dagen op rij.
Hij is groot. Goed gebouwd en gespierd! Hij lijkt altijd te glimlachen en heeft een mooi getint kleurtje wat me doet vermoeden dat hij Arabisch of Turkse roots zal hebben. En hij zei 'hallo'! Niet tegen mij persoonlijk, maar tegen de hele groep als hij voorbij kwam aan spoed.
Vandaag was hij op 'mijn dienst'! Mr. Handsome werkt dus voor de ICT afdeling. Hij lost de problemen op die er zijn met de zorgdossiers, onder andere. Mijn shift zat er net op. Toen ik aan hem voorbij ging keek ik nog even om en moest glimlachen! Hij is mooi!
Dat maakt een nieuwe dag in het ziekenhuis toch echt wel veel leuker.
Trouwens, Mr. Handsome bestaat echt, enkel het feit dat hij op een dag tegen mij persoonlijk praat behoort tot mijn fantasie! :D
Sinds 10 minuten geleden is mijn hartslag op hol geslagen.
Een paar dagen nog maar chat ik met L. Het is een Turks/Italiaanse Belg, 30 jaar, hij voetbalt als 'job', heeft een eigen kledingzaak in B. (met personeel, uiteraard, want overdag traint hij). Zijn ouders hebben een restaurant in B. waar hij in het weekend af en toe (lees: regelmatig) helpt. Ohja: WAT EEN LIJF! Hij is 1m76 of 1m78 (dat heb ik niet goed verstaan) en heeft spieren! En dan bedoel ik misschien wel: hij is een spier. Niet opgepompt zoals een bodybuilder, maar gespierd.
Nooit of te nimmer had ik kunnen denken dat hij met mij zou contact opnemen. Laat staan dat dit zou gebeuren: hij belde me. Weliswaar met mijn toestemming.
Hij vroeg wanneer we eens konden afspreken, hij wil me graag beter leren kennen. Hij vraagt me of ik naar Brugge kan komen. Ik kan naar het restaurant/bar van zijn ouders gaan waar hij me een cocktail zal maken en daarna zullen we nog iets gaan drinken en/of gaan dansen. Hij heeft een 3 slaapkamerappartement en belooft er mij een voor de nacht van zaterdag op zondag. Zondagochtend zal hij me meenemen voor een ontbijt met lekkere koffie en dan kan ik rustig terugkeren naar huis.
Hij complimenteert me over hoe vloeiend ik Engels praat en zegt dat hij er naar uitkijkt om me te ontmoeten omdat ik een leuke dame lijk.
Dus, even samengevat. Hij heeft HET lijf, neemt initiatief, heeft zelfvertrouwen (hoewel ik vrees dat hij hiervan iets teveel heeft!). En hij blaast me omver.
Ik wil eigenlijk helemaal niet zaterdagavond afspreken. Tegen dat ik na de tangoles ooit in B. raak is het al lang bedtijd voor mij! :D Ik vind 'laat opblijven' doodzonde en een actie van wraak op mijn lijf. Laat staan dat ik ineens bij hem zou blijven slapen? Dat zou ik in ieder geval niet doen, maar het zette me wel aan het denken. En ik vroeg me af... 'Waarom zegt hij dat?'. Is het een gentleman en wil hij me 's avonds echt niet zo ver terug naar huis laten rijden of is hij uit op meer. Het klinkt niet zo, maar dat liedje ken ik intussen al...
Als hij er dan al zo knap uitziet en hij kan ook nog aan het onderstaande lijstje voldoen... Dan ben ik het gelukkigste meisje van de hele wereld trouwens! :)
Find a guy who calls you beautiful instead of hot, who calls you
back when you hang up on him, who will lie under the stars and listen to
your heartbeat, or will stay awake just to watch you sleep wait for the
boy who kisses your forehead, who wants to show you off to the world
when you are in sweats, who holds your hand in front of his friends, who
thinks youre just as pretty without makeup on. One who is constantly
reminding you of how much he cares and how lucky his is to have you .The
one who turns to his friends and says, thats her.
Als vrienden en/of kennissen horen dat ik op zoek ben naar een man vragen ze op wat voor 'type' ik val. En dat is een zeer goede en interessante vraag. Want op wat voor mannen val ik eigenlijk.
Ik merk dat ik het zeer moeilijk vind om mijn perfecte man, uiterlijk dan te beschrijven. Ik geloof amper dat je met beide geluk kan hebben: innerlijk en uiterlijk. Maar ik merk wel dat er mannen zijn die ik knap benoem en tot wie ik me lichamelijk zou aangetrokken kunnen voelen. En die mannen ga ik proberen omschrijven en een voorbeeldje van trachten te vinden.
Mijn ideale man, qua uiterlijk: - Is groter dan mij, ook al heb ik mijn hoogste hakjes aan (9 tot 13 cm) - Dus idealiter minstens 1m72 - Is goed gebouwd (dus geen magere asperge) en gespierd - (ook niet zo een bodybuilder die enkel en alleen traint om zichtbaar meer spier te hebben zonder dat ze functioneel zijn en dan zonodig halfnaakt foto's als profielfoto moeten gebruiken om hun abs te tonen.) - Heeft stevige armen, schouders en borst - Ruikt fris (dat mag bij de fysieke eigenschappen, toch?!) - Ik bedoel ook een frisse adem - Heeft een mooie glimlach - Zo een 'half-getrimd' baardje rondom z'n gezicht vind ik wel mooi - Mooie ogen waarin ik iets kan 'zien' - Verzorgde wenkbrauwen (een beetje haar wegplukken in het midden is niet teveel gevraagd vind ik, wij vrouwen moeten dat toch ook doen?) - Kort haar, ik vind strakke kapsels wel leuk voor mannen. Zolang het niet 'lang' is en geen onverzorgde kroezelnest is voor luizen vind ik het goed geloof ik
Kennen jullie Channing Tatum (Please, zeg ja!)? Wel, DAT vind ik een hottie! Moest zo'n man met mij tango willen dansen sta ik nog meer te shaken denk ik, puur van de aantrekkingskracht die ik zou voelen, lichamelijk. Hij voldoet trouwens aan mijn lijstje en bestaat, dus er moeten nog van die mannen zijn! :)
Laat me gerust weten als je ergens zo een exemplaar weet zijn dat single is! ;)
