Na een zeer verwarrende tiendaagse begint er toch wat ribbenkast te zitten in het rooster. Eén klas kreeg zijn tweede uur esthetica deze week, eerst met lichte tegenzin, maar, tot mijn aangename verbazing, met stijgende aandacht. Dat het over muziek ging, zal wel een rol gespeeld hebben. Opvallend trouwens dat de leerlingen net dat ene nummer dat ik zelf ook uitstekend vind eruit plukten en zelfs vroegen naar titel en uitvoerder. En neen, Paul, het was geen Metallica.
"Meneer, vanaf volgende week komen we, maar vandaag zouden we graag met z'n drieën een pita gaan eten." Wat kun je daar op tegen hebben?
Een speech in alle klassen van 4, 5 en 6 leverde voorlopig niets op en zelf in m'n eentje zitten schrijven doe ik 's avonds thuis wel... Wordt vervolgd dus...
De eerste weken van het nieuwe schooljaar hebben altijd iets filosofisch. Zo kun je als leerkracht je improvisatietalent volledig tot ontplooiing laten komen. Elke dag kom je immers wel voor een ander soort verrassingen te staan. Vorige week wist ik bijvoorbeeld nog wie ik in m'n klas had en welke vakken ik aan welke leerlingen zou moeten geven. Precies één week later blijkt er van die kennis nog weinig overeind te staan. M'n klas in blijkbaar gesplitst, sommige vakken geef ik aan meer groepen dan voorzien in m'n opdracht en vanmorgen stond ik zelfs geroosterd om les te geven aan zowat 35 man. Geen probleem, maar geef me dan volgende keer wel een aula waar ik zo'n groep kan zetten. Ach, ik zeur er wel eens over, maar eigenlijk vind ik het fascinerend, te zien hoe verschillend mensen reageren op onvoorziene omstandigheden. Het is ook een uitdaging om ergens in dat grote gebouw een geschikte klas te vinden die vrij is, je leerlingen bijeen te zoeken, je lesuren bijeen te puzzelen... Minder leuk is het dat je weinig kunt plannen, te weinig kopies hebt of net overdreven veel. Nu eens kijken hoe lang mijn zenuwen en geduld ontspannen blijven; gek eigenlijk dat we zo afhankelijk zijn van structuur...
Deze sluwe vos hoeft geen introductie; Henri Van Daele en Klaas Verplancke misschien ook niet meer. Henri Van Daele is al heel zijn leven en lang daarvoor jeugdauteur; Klaas Verplancke heeft vooral de laatste jaren bekendheid verworven als illustrator van ondermeer de Confidenties aan een ezelsoor (met auteur Frank Adam) die in De Standaard verschenen. Samen maakten ze eerder al "Heksje Paddewratje" en opvolger "Glamp".
Maar ik wou het dus over Reinaart hebben, zowat de bekendste vos ter wereld. In het handboek staan grote fragmenten uit de Middelnederlandse tekst en de vertaling van Paul Biegel, maar met de bewerking van Henri Van Daele had ik meteen nog eens het integrale verhaal op een heel vlot leesbare manier. De sluwe streken en het zichtbare plezier dat Reinaart er zelf in heeft komen goed uit de verf en hoe langer hoe meer worden ook de andere dieren erdoor gesleurd. Reinaart is misschien wel slecht, maar hij is tenminste eerlijk. Je zou het bijna geloven!
Hier en daar wordt er een beetje buiten de lijntjes gekleurd: Julocke is niet de vrouw maar de bijzit van de pastoor en er wordt voor zover ik me herinner nergens iets gezegd over wat Reinaart met de welpen van de wolf deed (op ze urineren; één zou er blind gebleven zijn). Dat doet echter niets af aan het boek dat een extra dimensie krijgt met de prachtige illustraties en het dikkere papier van de luxueuzere uitgave.
Is dit de ultieme Reinaart de vos? Neen. Is hij de moeite waard? Zeker en vast.
Rustig gestart vandaag: de leerlingen werden pas om tien uur verwacht en om twaalf uur mochten we ze alweer naar huis sturen. Nu is twee uur vullen met wat er allemaal nog staat te gebeuren de komende tien maanden niet evident. Niet dat er niet vanalles staat te gebeuren, maar je kunt het toch moeilijk allemaal de eerste dag al vertellen, niet?
Was er toch wel eentje die het presteerde om een half uur (als het niet meer was) te laat te komen! Excuus nummer 1: -mompel mompel- bus -mompel mompel.
Vierentwintig leerlingen die samen vier verschillende richtingen volgen en allemaal een A-attest willen halen: dat kan alleen maar een uitdaging worden!
De tweede kanshebber voor de Inktaap 2009 is al een pak lijviger dan de eerste. "Het grote uitstel" gaat over Rega, een jonge student die zeer geïnteresseerd is in de vaak rebelse levensvisies van (leef)tijdgenoten.
Levensvisies kun je niet droog serveren zonder je lezers te verliezen. Het verhaal werd dus gelardeerd door een sausje seks. Aanvankelijk lijkt dat sausje er niet echt toe te doen, maar naarmate het verhaal vordert wordt seksualiteit meer en meer het middel om Rega's karakter bloot te leggen, terwijl het voor Rega zelf een belangrijk element is in zijn zelfontplooiing. (Amaai, mijn uitleg klinkt alsof hij ook toe is aan een scheut van bil gaan.)
Drie hoofdstukken zijn er: Che, Dingeshauptstrasse en Das Rote Kabinett. Drie plaatsen die een cruciale rol spelen in Rega's leven. Ontmoetingsplaatsen vooral ook, waar hij geconfronteerd wordt met andere visies op politiek, muziek en, jawel, seks. Passend bij het tijdskader (onder andere dat van de punk) is dat alle drie de ruimtes in zekere zin sneuvelen. (Ik mag nog niet teveel verklappen).
Is het een goed boek? Dat zal wel zijn: een Gouden Uil verdien je niet zomaar. Personages krijgen er een gezicht en vooral een karakter zonder uitvoerige en overbodige uiterlijke details te moeten doorworstelen. De plot is prima opgebouwd en laat voldoende in te vullen aan de lezer. (Vooral het einde van deel twee: grrr, wat is er nu precies gebeurd tussen twee en drie? ) Bovendien krijgt het boek ook een bijzonder verrassend einde mee. Toch blijf ik ook ergens op m'n honger zitten en gebeuren veel van de leukste dingen in wat het boek oproept aan herinneringen, eerder soms dan in de verhaalgebeurtenissen zelf. De grote kracht van "Het grote uitstel" is voor mij dan ook de illusies die het opwekt, maar is dat niet net het thema van het boek? (retorische vraag )
Een verhalenbundel is een vreemd wezen. Het is onsamenhangendheid die werd samengebracht. Het is een bonte collectie personages en verhaallijnen.
Raarraar.
In de bundel van D. Hooijer (Wie is dat lachende gezicht op de flap? Nooit van haar gehoord! Waarvoor staat die D.? Staat het wel voor iets?) is elk verhaal ook nog eens een vreemd wezen, onsamenhangend en vol personages en intriges. Overdaad soms, want af en toe niet meer te volgen. Wie is nu wie, zoals in het verhaal over de stamgasten van een café. Een enkele keer ook: waar gaat dit nu helemaal over? Onaf, haast per definitie, maar dat stoort niet. Hoort zo.
Maar.
De auteur heeft een schrijfstijl om jaloers op te zijn: pittig, scherp, gebald (dat vooral!). Ze schuwt weinig of geen taboe (al lijkt dat er soms om gedaan: moest het wat teveel politiek correct zijn?), verrast en verrast weer en heeft ook interessante visies, invalshoeken, denkwijzes.
Dat veel situaties en personages uiterst ongewoon zijn, neem ik er graag bij. "Het grote uitstel" en "Het schervengericht" krijgen een eerlijke kans, maar, om het fatamorgaans te zeggen: "De eerste ster is binnen."
Het is vakantie natuurlijk, en het is warm geweest. Misschien zijn dat mijn beste excuses om niet veel te lezen. In de bib had ik nochtans interessante werken gevonden: "Candide" van Kristien Dieltiens, enkele boeken van Amélie Nothomb (ja, ik ben er echt wel weg van ) en "De weg naar Mekka" van Jan Leyers. Van die laatste ben ik intussen weg genoeg (sorry, kon het niet laten ) om hem te kopen, maar sindsdien zit er zo geen druk meer achter en heb ik maar een paar bladzijden gelezen. Nu het augustus is, wordt het stilaan tijd om die Inktaapboeken af te werken. "Sleur is een roofdier", de verhalenbundel, daar was ik al eens eerder aan begonnen. Reugebrink en A. F. Th. Nog Iets zullen dan wel volgen. Een dikke turf, die laatste: 1050 bladzijden. Dat wordt mijn persoonlijk record.
Vandaag maakte ik komaf met de "sleur", en misschien ineens met de hitte.
Een leerling had me "Tot stof vergaan" van Tami Hoag aangeraden, een boek dat ze echt héél graag had gelezen. Het was een thriller en het zou er wreed aan toegaan. In de bib hadden ze het boek staan: een dikkerdje van over de vierhonderd bladzijden, maar met thrillers kunnen die bladzijden als eens snel omgeslagen worden.
"Tot stof" is inderdaad een stevige, perfect opgebouwde thriller die geen bloed of wreedheden schuwt en die leest als een trein, of die, om in de sfeer van het boek te blijven, als een terreinwagen over de straten scheurt. De plot sluit als een stretch, de personages worden goed uitgewerkt en het blijft spannend tot het laatste hoofdstuk.
Dat het een modelvoorbeeld van een thriller is, met alle noodzakelijke elementen (de lezer op het verkeerde been zetten door sommige personages wel en andere niet verdacht te maken, mondjesmaat met de nodige puzzelstukken komen, veel perspectiefwissels en af en toe een cliffhanger) is zeker geen minpunt, maar af en toe krijg je wel een beetje een "been there"-gevoel. Bij de al even noodzakelijke romantische passages was het zelfs krabben van de jeuk: zo wollig was het! Agenten die te snel rijden, prostituees die worden vermoord en rijke stinkerds die iets te verbergen hebben, dat zijn enkele van de vele clichés van het genre die nog maar eens herhaald worden.
Toch beklijft het boek genoeg om er enkele korte nachten aan over te houden, want hoewel je af en toe kunt meekijken in het hoofd van de killer, krijg je pas op het einde de antwoorden op de vragen.
"Tot stof vergaan" is zeker geen grootse literatuur (en de uitgever mag wat meer aandacht besteden aan een correcte spelling), maar leverde wel enkele heerlijke ontspannen uren "misdaadvermaak" op.
After Dark (Haruki Murakami) Vorige maand al uit, maar om de een of andere reden nog niet vermeld. Niet de beste Murakami die ik al las, maar toch vrij indringend, vooral omwille van de surrealistische verdwijning van een slapend personage en het dwingende en zeer opvallend aanwezige camerastandpunt. In het Engels gelezen omdat ik er niet meteen een Nederlandse vertaling van vond en ik al langer nog eens wat in die taal wou...
Vuurwerk en Ventilators (Amélie Nothomb) Zoals alle boeken die ik van Nothomb (de laatste weken) al las een kort maar boeiend verhaal over een eigenzinnig, vrouwelijk hoofdpersonage. Dit keer is dat een zevenjarige Amélie in Peking, China, die kinderlijk enthousiast verslag uitbrengt over de wereldoorlog op kinderformaat die er woedde en haar onvermogen haar verliefdheid op de koele Elena beantwoord te zien. Heerlijk tussendoortje!
Give us a minute: Jongeren voor jongeren over kinderrechten (Plan België Youth Board) Confronterende reportage ism Averbode en Jim waarbij kinderrechten uit de doeken gedaan worden. Er is nog héél veel werk tegen 2015! Ben van plan hiermee in de klas aan de slag te gaan. Ergens op school zou een exemplaar moeten liggen. De makers van het boek beweren in elk geval dat het naar alle secundaire scholen werd gestuurd. Vooral de bijhorende dvd en cd-rom zijn interessant; zal ik zeker eens uitwerken...
Het was begin deze week. De punten waren binnen, maar er moest nog gedelibereerd worden. Af en toe surf ik wel eens naar de site van Studio Brussel. Daar geven ze geregeld cd's weg en aangezien ik een muzikale schrokop ben, speel ik af en toe mee met hun wedstrijden. Nu was er deze week ook een wedstrijd in verband met De Mens. De groep van Frank Vanderlinden heeft een nieuwe single uit: "wiskunde" en als promotiestunt voor de nieuwe single zouden ze vanmiddag optreden op de speelplaats van een school. Daarvoor moest je alleen vertellen wat de leraar wiskunde nog goed te maken had bij z'n leerlingen.
Om eerlijk te zijn: ik had niet het gevoel dat er speciaal veel goed te maken was. Maar het is natuurlijk wel zo dat de meeste vijfdes het laatste semester heel hard gewerkt hebben... en was dat niet vooral om wiskunde op te halen? Hadden ze ook niet het hele jaar gevraagd, gesmeekt om op "studieuitstap" te gaan. Naar Parijs. Minstens. Misschien was dat iets om "goed te maken". Ik typte dus het verhaal uit en verzond het naar Studio Brussel. Winnen zou ik toch zeker niet, maar het was gewoon al een leuke gedachte.
Groot was mijn verbazing toen ik woensdagmiddag ineens een telefoontje kreeg. Studio Brussel aan de lijn!!! Waar de school precies lag? Is dat in het centrum van de stad? Dat zou niet slecht zijn, want Frank (sic) wou niet van Tongeren naar West-Vlaanderen moeten rijden. Ze zouden nog iets laten horen. In gedachten mobiliseerde ik in amper een halve dag nog de vier campussen, want, en daar had ik nog niet bij stilgestaan, veel volk zou er normaal gezien niet zijn op vrijdagnamiddag, en dan misschien vooral ouders, voor het oudercontact. Ik zou ook nog de directie moeten zien te pakken krijgen en hen moeten overtuigen het te laten doorgaan... Maar goed, dat was een uitdaging. Een laatste project dit jaar.
Het is dus toch West-Vlaanderen geworden en het is ze gegund. Izegem, geniet ervan!
Liever bereid ik dertig lessen voor dan dat ik drie examens moet verbeteren. (Voor alle duidelijkheid: het is een boutade.)
Nu, vanavond, iets rond elf uur, zit het er weer op. Heb ik me door tonnen papier geworsteld, heb ik duizenden hele en halve zinnen geploegd en ben ik op zoek gegaan naar logica en samenhang in honderden antwoorden. Dat die soms ver te zoeken was, is niet bepaald prettig. Je vraagt je af wat je een heel jaar hebt staan doen. Daarom was het niet onprettig te kunnen eindigen met het doorlopen van de leesdossiers van de leerlingen. Daarin gaan ze zelf terug tot hun oudste herinneringen aan leeservaringen, voor de meesten de verhalen die werden voorgelezen toen ze nog een kleuter waren.
Het is grappig je je leerlingen als kleuter voor te stellen, met open mond luisterend naar de 365 verhalen voor het slapengaan, de sprookjes van Roodkapje of Sneeuwwitje en de boekjes van Musti of Nijntje. Opvallend veel lazen (of lezen) Rowling (Harry Potter), Dirk Bracke en Marc De Bel. Velen lezen alleen nog de boeken die "verplicht" zijn. En daar zitten soms wel aangename verrassingen. Iemand die ondersteboven is door het lezen van een boek uit een leeslijst die je heel zorgvuldig hebt samengesteld, die erover is beginnen nadenken, soms op basis daarvan opnieuw wat meer is beginnen lezen of toch die intentie heeft...
Voor sommigen is lezen nog steeds "crap". Iemand gaat er zelfs prat op in zijn hele leven niet veel meer dan tien boeken te hebben gelezen. Mij niet gelaten, maar ik ben niet van plan mij te beperken tot de nu al meer dan tien boeken dit jaar.
Een "Natureingang" is een idyllische beschrijving van een natuurtafereel, waarop in veel middeleeuwse verhalen een liefdesscène volgde. Een boeiend begrip is dat dus sowieso al, maar... Wat doe je wanneer je niet meer weet wat dat woord betekent en er wordt toch wel iets over gevraagd op het examen Nederlands, zeker?
Dan ga je zelf maar iets bedenken. Met een dikke duim en veel wishful thinking levert dat soms hilarische verklaringen op: "Dit is eigenlijk het vrouwelijk geslachtsdeel. Bij het bedrijven van de liefde is dit de ingang tot het nieuwe leven."
Wie graag weet hoe crimineel hij is, kan zijn misdaadprofiel laten becijferen bij "den Humo". De test is grappig, de uitleg bij de profielen te genieten, maar bij de boekentips gaat het mis. Waarom anders is de helft van de boeken voor het "softie" profiel hetzelfde als het "hardboiled" profiel? Dit vraagt nader onderzoek.
Bij een examen esthetica hoort muziek. In de omgebouwde kapel staat daar tegenwoordig voldoende apparatuur voor. Eén stuk klassiek en één stuk hedendaagse: genoeg om heel wat wenkbrauwen te doen fronsen... Het was niet aan hen besteed. Welgeteld één iemand kon een goed antwoord verzinnen voor het klassieke en één iemand (anders) voor het hedendaagse. Pfff...
Het was anders goed uitkijken: ik heb minstens tien spiekpogingen bemerkt, dus hoeveel zouden er in totaal geweest zijn? Bovendien regende het vragen. "Meneer, wat betekent dit?" "Meneer, wat bedoelt u met dat?" Allemaal met een glimlach tot achter de oren en om het vriendelijkst. Grrr...
Het resultaat? Een perfecte Gauss-curve, vermoed ik. Het is trouwens uitkijken naar de eerstvolgende optredens van Bart Moeyaert: hij is blijkbaar een beroemd componist, een Vlaams polyfonist nog wel!
"kmo": het blijft een mysterieus begrip, of wat dacht u van volgende omschrijvingen? - kleine multionderneming - kleine en matige overeenkomsten - korte en middelmatige ondernemingen - katholiek maatschappelijke onderneming
Volgens mij zijn dat allemaal KunstMatige Oplossingen.
geheugenhectaren
. Erg raar om mezelf "in actie" te zien. 
) Bovendien krijgt het boek ook een bijzonder verrassend einde mee. 
