- Che Dit deel begint met een heftige seksscène, waarin hoofdfiguur Rega zijn schoolvriendinnetje Mireille Leistra oraal bevredigt. Het is hun enige manier van seks hebben. Mireille wil altijd dat Rega haar likt en dat is eigenlijk een vorm van onderworpenheid aan het meisje. Rega wil namelijk ook altijd graag naar Che, een gekraakte boerderij waar zes hippieachtige personages en een maoïstische aanhanger Puut op het Twentse platteland hun levensfilosofie naar voren kunnen brengen. De tijd van handeling is 1976 en drie jaar daarvoor is de boerderij gekraakt. Het is een Stichting die bij de notaris in 1973 is vastgelegd. Mireille wil echter een soort onvoorwaardelijke overgave van Rega aan hem. Hij heeft het meisje ontmoet tijdens de jaarlijkse kermis (op de cakewalk.) Hij mag daarna van hara niet naar de Che. Meestal gaat hij stiekem toch wanneer hij haar heeft thuisgebracht. In Che praat de maoïst Puut over zijn afkeer van het kapitalisme en hij predikt de revolutie. Hoewel de buurt er schande van spreekt, wordt er weinig tegen de bezetters van Che gedaan. De plaatselijke jeugd drinkt er tijdens de kermisactiviteiten ook gewoon een biertje. Een andere opvallende figuur is de kunstenaar Herx, die als teken van protest de ene helft van zijn lichaam kaal heeft geschoren en er dus uitziet als een kankerpatiënt en de andere kant zijn lichaamhaar heeft gehouden, waardoor hij er uitziet als een hippie. Hoewel Rega Che ervaart als een huiskamer van liefde, voelt hij zich ook erg eenzaam. Eigenlijk hoort hij ook in Che er niet helemaal bij. Bovendien vindt Puut dat Rega zich veel te afhankelijk opstelt van Mireille. Rega doet zijn best om het kapitalistische meisje (vader heeft een Mercedes; zij rijdt paard) te begrijpen. Hij gaat mee naar een wedstrijd maar ook daar voelt hij zich buitengesloten door de meestal verwende jongens en meisjes. Dan sterft in september 1976 Mao Zedong. Er komen weer nieuwe discussies in Che en Puut gaat overal leuzen aanbrengen o.a. op de toegangsdeur van Che. De bestuursleden moeten de verf er vanaf halen maar er komen overal in het dorp D. nieuwe leuzen te staan. De plaatselijke politiek vindt dat niet leuk. Ook wordt er een brandbom naar binnen bij de Che gegooid. Rega gaat na een ruzie in de Che (waarbij hij het opneemt voor Puut) naar Mireille, maar omdat ze de volgende dag moet paardrijden, mag hij niet naar binnen komen. Wanneer ze hoort dat hij weer in de Che is geweest, wordt ze helemaal woedend. Ze verwijt hem van alles en duwt hem van zich af. Ze wil hem nooit meer zien en hij krijgt zelfs het verwijt dat het hem allemaal om de seks gegaan is. Dan is zijn enige hoop nog terug te gaan naar de Che, maar onderweg merkt hij al dat er iets aan de hand is. De Che staat in de fik. Het is de eerste keer dat het leven van Rega ondersteboven wordt geknikkerd.
- Rabenhaupt In deel 2 speelt het leven van Rega zich voornamelijk af in het studentenmilieu en de lerarenopleiding die hij in Groningen volgt. Hij heeft twee studenten met wie hij de etage deelt: Steven van Parys en Werda. Steven van Parijs is al wat ouder en staat in het begin van dit tweede deel in de collegezaal op om de leraar er op te wijzen dat wat hij aan het doceren is klinkklare nonsens is. Er is allemaal sprake van vrijblijvendheid en alles is veel te zweverig. Er moet gewoon les worden gegeven door de docenten: daarmee ontpopt Steven en later ook Werda zich als deelnemer in de strijd tussen het huidige onderwijs en het moderne onderwijs. Het huidige onderwijs (van die tijd dus) zou alleen maar slaafse en zelf niet nadenkende leerlingen kweken. Het gaat in die periode juist om de zelfverwerkelijking van de mens. Wanneer ze bij dramalessen ook nog een sinaasappel moeten naspelen, wordt het Steven en Werda te gortig en weigeren dat nog langer te doen.. Opnieuw durft Rega weinig op te vallen en hij blijft maar een beetje in het kielzog van de andere twee. Steven van Parys heeft een Spaanse vriendin Rosa die Rega kippenvel kan bezorgen. Werda daarentegen heeft het ene na het andere vriendinnetje. Maar wanneer hij een tijdje seks met hen heeft gehad, maakt hij het steevast uit en hij geeft dan aan Rega uitleg hoe hij meisjes moet versieren.
De docenten zijn allemaal een beetje bang geworden van het drietal en vaak krijgen ze hun tentamenbriefjes al, juist wanneer ze maar niet naar college willen komen. Intussen heeft de oude hippiemuziek afgedaan en wordt er meer aandacht gevraagd voor de punkmuziek. Ook Werda gaat in een bandje spelen. Bij de overige studenten zijn ze door hun houding trouwens niet zo geliefd, maar daar malen ze niet zo om. Rega blijft overigens op zoek naar geluk en bevrijding, zij het dat het hem meer gaat om de menselijke kant gaat dan om de maatschappelijke kant. De tekstregel van Janis Joplin die als motto voor dit deel geldt, wordt vrij expliciet in de handeling overgenomen. Er is een streven naar vrijheid domweg om dat er niets anders te kiezen is.
Werda ziet al in dat Steven en Rosa erop uit zijn om samen te gaan wonen. Rega krijgt nog steeds de afdankertjes van Werda. Maar op een dag zijn Rosa en hij alleen op de etage. Steven is nog niet thuis en hij gaat naar Rosa toe. Eigenlijk ziet hij in de Spaanse schone iets wat hem terug doet denken aan Mireille, alleen heeft Rosa bruine ogen in plaats van blauwe. Hoewel het volgens de alwetende verteller niet de bedoeling is, gaat hij naast haar op bed liggen en het komt toch tot seksueel contact. Op dat moment komt er rook in de studentenwoning: het is volgens de verteller niet bekend wat de precieze oorzaak is, maar Steven komt binnen en hij moet zich door de rook een weg naar boven banen. Als hij de deur van zijn eigen kamer opendoet, ziet hij dat Rosa en Rega zich in een seksuele positie bevinden. Het is meteen het einde van dit tweede deel. Het is de tweede keer dat het leven van Rega ondersteboven wordt geknikkerd.
- Das Rote Kabinett- Rega is in dit derde deel barman in een café in Berlijn. Hij werkt in een club waarin naaktdanseressen dansen. Hij heeft een kamer bij de eigenaar gehuurd. Hij was er berooid aan toe toen hij aankwam en hij heeft er mede zijn taak van gemaakt om de meisjes te hulp te schieten, wanneer de bezoekers lastig worden. Op de dag dat dit laatste deel speelt, komt de uitsmijter Dankov binnen lopen met de opgewonden mededeling Sie machen auf. Rega weet nog niet wat dat betekent. Tijdens een act van een van de danseressen, wordt een bezoeker handtastelijk. Rega en de eigenaar Stieleke beschermen het meisje maar de uitsmijter Dankov is nicht da. Hij is weg en dan blijkt dat er buiten een mensenstroom op gang gekomen is. Rega verlaat ook de club en loopt met de mensen mee. Hij is eerst op zoek naar Dankov. Maar dan hoort hij dat de Muur tussen Oost -en West-Berlijn geopend gaat worden. Dat wil hij maar niet tot zich laten doordringen, totdat hij het gevoel krijgt dat het iets anders zal zijn. Hij gaat naar één van de doorlaatposten op een brug. Aan de andere kant worden de mensen nog tegengehouden. Rega krijgt een gevoel van vrijheid over zich: vrij van alles, van zijn verleden en vooral vrij van schuld. Hij gaat dan in zijn T-shirt de brug op en de Oost-Duitse grensposten laten dan de hordes gaan. Rega wordt overlopen. Hij heeft nu wel het initiatief genomen.
Het boek begint met de situatie dat Bilbo Balings een pijp rookt voor zijn hobbithol. Dan komt opeens Gandalf de tovenaar voorbij die hem een tijdje bestudeert. En de volgende dag staan 13 dwergen, vergezeld door de beroemde tovenaar Gandalf voor zijn deur klaar om tot zijn grote schrik samen met meneer Balings een afscheidsfeestje te vieren en op reis te gaan naar het oude Moria om een schat te zoeken. Deze schat wordt bewaakt door Smaug, die, volgens de dwergen, hun schat gestolen zou hebben van hun voorvaderen. Voor hij het weet komt Bilbo in aanraking met vrolijk zingende dwergen, trollen die niet tegen zonlicht kunnen, boosaardige aardmannen met hun vieze gangen in de bergen, Elrond de zorgzame Elf, Beorn de magische mensbeer, spinnen in een groot, donker bos, Adelaars in hun nesten hoog in de bergen, meren en rivieren, de Eenzame Berg en een oorlog tussen 5 grote legers. Zo wordt Bilbo Balings de meest wereldwijze Hobbit ooit. De hoofdpersoon is een hobbit, Bilbo Balings genaamd. Hobbits zijn kleine fictionele lieden, ongeveer half zo groot als wij. Ze hebben geen baarden, maar wel krullend haar op hun hoofd en op hun voeten. Hobbits hebben de neiging tot dikbuikigheid. Ze hebben lange behendige bruine vingers, goedaardige gezichten en een diepe jeuïge lach. Normaal zijn hobbits rustige figuren, die eigenlijk nooit met avontuur in aanraking komen, maar Bilbo heeft schijnbaar iets vreemds meegekregen van de kant van zijn moeder, een Toek. Een Toek is een aparte soort Hobbit, die zich van de rest van de Hobbit-gemeenschap afzetten door hun avontuurlijke en vrijpostige levensstijl. Bilbo is een heel aardige hobbit, die iedereen zo veel mogelijk probeert te helpen, hoewel hij soms ook wel eigenwijs en mopperig kan zijn. In het algemeen heeft hij een goed karakter.
Ik heb het boek zeer graag gelezen omdat het eenvoudig geschreven is. De wondere fantasiewereld neemt je werkelijk mee doorheen een aantal fantasieën die je zelf niet zou kunnen bedenken...
De Nachten, louter omdat we een cultuurverslag moesten maken, of toch echt wel de moeite waard?
Onze uitstap naar de Nachten begonal om zeven uur. We waren als het ware net aangekomen van een dagje Brussel, vol activiteiten, of we waren al op weg naar een volgende activiteit.
Aan de inkom kregen we vanmevrouw Vrints en meneer Van Vooren onze ticketten. Iedereen was er goed op tijd, maar we moesten nog een half uur wachten om binnen te mogen. Eens binnen hadden Niels en ik een vreemd idee van de smalle gangen en kleureffecten. We hadden immers een paar grote zalen verwacht, vol oudere generaties van mensen. Maar dit bleek niet waar te zijn want er was meer jeugd aanwezig dan ouderen.
Bij het eerste zaaltje zagen we direct heel veel van die jeugd zitten.We beslotennaar binnen te gaan. Marc Reugebrink kwam er voorlezen uit zn nieuwe werken. Ook was hij deels aanwezig voor de inktaap. Auteur nummer 1 had mij al direct overhaalt zn werken te lezen.
Voor de rest genoten we vooral van de muzikale kant van de nachten. We woonden een optreden van MOTEK, een audiovisuele groep, bij en ook een optreden van Mauro Pawlowski ( gitarist van dEus) . Dit vonden we beide zeer goed, zeker omdat we vergezeld werdendoor een fris pintje
Rond een uur of elf dropen we beide tevreden af. Onze ouders stonden ons al aan de voorzijde van het gebouw op te wachten
'Je bent weer dronken.' 'Ik ben altijd dronken, ruziezoekend kreng dat je bent.Stil.'
Zo begint het boek van Roger Thorpe, de handschoenvijver. Het boek gaat over Gloria en Steve, een koppel dat ondanks hun vele ruzies toch bij elkaar blijven. Het koppel heeft bijna niets om van te leven en verdrinken al hun weinige geld. Whisky is de favoriete drank van het stel. Steve is schrijver en heeft al vijf romans uitgebracht, waar hij zelf heel fier op is. Zoveel succes kende de romans niet, maar toch houdt hij vol dat dit meesterwerken zijn. Gloria heeft Kyle Falconrest, een bekend jong schrijver, uitgenodig om te komen eten bij hun thuis. Vlak voor de bel gaat beseft het koppel dat ze eigenlijk geen eten hebben, enkel drinken. Ze gaan haastig op zoek naar eten in de keuken maar vinden enkel wat pannekoekjes met meelwormen in en in de koelkast een potje met twee augurken ( die ze al opeten voor de gasten er waren ). De bel ging en Kyle en Bethany ( zijn vrouw ) moesten lange tijd voor de deur staan wachten, omdat het koppel aan het ruzieën was over wie de deur zou openmaken. Eens binnen kregen de gasten direct een glas wishky aangeboden. Gloria kon het zeer goed vinden met Kyle, en Steve kon het zeer goed vinden met Bethany. Wanneer Steve naar de keuken gaat ( Bethany dacht dat dit voor het avondeten te maken was ) ging ze hem achterna. Ze vertelde hem dat het nieuwe script van Kyle in z'n tas lag, en spoorde Steve ertoe aan dit te lezen en zijn commentaar te geven. Steve deed dit na lang aarzelen. Dit alles kwam uiteindelihjk toch uit en Kyle was wel even verbaasd, maar begreep het daarna wel. Kyle vroeg of het koppel kinderen had, en ze zeiden ja. Terwijl dit helemaal niet het geval was. Kyle wantrouwde hun antwoord omdat er in het huis niets van een kind te bespeuren was, geen foto's, geen speelgoed, niets. Daarop gingen Steve en Gloria even naar buiten, speelgoed stelen bij de buren. Gloria zag dit, maar zei er niets van. Bethany kon het niet echt meer aan en ging weg. Gloria ging ook weg, Steve ging haar achterna. Kyle bleef dus alleen in het huis...
Dit boek, geschreven door Roger Thorpe ( een voor mij tot dan onbekende schrijver ) heeft mij enorm verrast. Ik heb het boek zeer graag gelezen. Omdat het boek in de eerste plaats om een heel actueel thema gaat en in de tweede plaats het geschreven is in een zeer vlotte stijl. Het thema dat Roger Thorpe hier gebruikt is, de al dan niet troebele relatie tussen een koppel. Een koppel kan veel ruzieën en toch bij elkaar blijven... En dus niet direct scheiden, zoals dit op de dag van vandaag heel vaak het geval is. Roger Thorpe gebruikt bijna of geen moeilijke woorden en maakt ook geen lange zinnen. Ook maakt hij vlijtig gebruik van dialogen tussen de personages, waardoor het zeer aangenaamd en boeiend wordt. In het boek komen slechts vier personages voor, dit maakt dat je het ook makkelijk kunt volgen en er dus geen ingewikkeld plot is. Je zal misschien denken ; slechts vier personages in een boek, is dat niet saai? Dat is het zeker niet, omdat de dialogen je zo meeslepen in de huid van de personages.
In dit boek, verschenen in 2007, vertelt Isabel Allende haar dochter Paula, hoe het haar en de familie verging na Paulas dood. Een zwaar thema, maar dankzij de positieve instelling van de schrijfster, toch nog luchtig en vlot leesbaar. Het is autobiografisch geschreven, een verhaal van een uitzonderlijke familieclan die in voor- en tegenspoed elkaar bleef steunen.
Allendes dochter stierf na een slopend jaar in coma gelegen te hebben, ten gevolge van porfyrie. Dit was een zware schok voor de heel de familie. Toch kwamen ze er samen sterker uit, dankzij hun hechte band. Dit boek is het relaas van hun levensloop. Tegenwoordig leven ze allemaal in San Francisco, op amper 6 blokken van elkaar, ook al zijn ze met een heel grote groep, gaande van Isabel en haar man Willie, tot en met Paulas man, die hertrouwd is. Dit omdat Isabel haar clan dicht om zich heen wou, naar Chileense gewoonte. Alledaagse beslommeringen en grote familiedramas, ze vertelt ze allemaal op haar eigen manier, met haar persoonlijke visie. Als lezer krijg je de kans om een blik te werpen op een zeer unieke verzameling personen. De som der dagen is letterlijk het optelsommetje van jarenlang lief en leed delen, het komen en gaan van mensen en dingen en het overblijven van de liefde.
Ik vond het een heel pakkend boek, al was het wat aan de lange kant. Het geeft een goed gevoel om te weten dat iemand die al zo veel heeft meegemaakt, toch nog zon positieve kijk op de dingen kan hebben. Het succes van dit boek zit, denk ik, in zijn eenvoud. Het is ongelofelijk hoe de schrijfster er in slaagt om zoiets eenvoudigs als een wandeling, of een etentje, iets magisch te geven; en de ergste gebeurtenissen weet te relativeren, alsof ze dagdagelijks zijn. Dit is een boek dat zich uitstekend leent om te lezen tijdens de vakantie, wanneer je er je tijd voor kan nemen. Zeker een aanrader!
Godverdomse dagen op een godsverdomse bol, zo luidt de titel van het nieuwe boek van Dimitri Verhulst.Een titel die aanspreekt, dat is zeker. Maar is het boek daadwerkelijk even goed als zijn voorlopers?
Het boek draait volledig over de evolutie van de mens, tot in het kleinste detail. Het begint wanneer we nog maar uit het water kruipen, zo door de eeuwen heen ( middeleeuwen, keizertijd, ) tot het echte heden. Gewaagd, aangezien dit onderwerp nogal snel saai wordt. Ware het niet dat hij het verhaal een heel eigen interpretatie heeft gegeven, zonder jaartallen, namen of zelfs maar een echt hoofdpersonage. De mens, een persoon afzonderlijk of allen, wordt gewoon het genoemd. Dit maakt het boek al speciaal, maar het strafste is waarschijnlijk, dat het boek gratis bij de Humo zat. Hierdoor ontstond er heel wat controverse bij boekhandelaars, die zo heel wat minder zouden verdienen aan het boek dan ze gehoopt hadden.
Persoonlijk vond ik het boek niet denderend, afgezien van de prachtige stijl waarin het geschreven is. Voor mij moet een verhaal een duidelijke structuur hebben, een duidelijke rolverdeling. Dat mistte ik wel in dit boek. Maar moest hij zn boek met een duidelijke rolverdeling geschreven hebben, zou het verhaal heel saai zijn, omdat de meesten het evolutieproces wel kennen. Op deze manier heeft Dimitri Verhulst dus de realiteit in een vorm gegoten die vlot leest en bij de meeste mensen niet saai overkomt. Ook is het boek een enorm succes, en dat wijst er dus op dat vele mensen het wel een heel goed boek vinden, wat ik volledig begrijp.
Kortom, het is zeker een aanrader, pittig geschreven en vrij vlot leesbaar, zoals we gewend zijn van Dimitri Verhulst.
Jonathan, een 17-jarige jongen, heeft nooit zelf beslissingen kunnen nemen. Zijn ouders deden dit altijd voor hem, menend dat Jonathan altijd akkoord ging. Samen met een vriend Eddie zit hij op Eddie's slaapkamer. Eddie praat over vanalles en nog wat, terwijl Jonathan stil voor zich uitstaart op de vensterbank. Hij is verdiept in de gedachte om eindelijk zijn eigen weg te gaan. Hij was namelijk gevraagd voor de housewarming party van meneer Hoey, een bekend astro-fysicus. Jonathan's ouders hadden geregeld dat hij piano zou komen spelen op meneer Hoey's housewarming party. Weer dachten ze dat het allemaal goed was voor Jonathan. Maar Jonathan wou geen piano gaan spelen op dat feest, hij wou niet weer belachelijk gemaakt worden voor buren en vrienden. Wanneer Jonathan op een vrijdagavond op de bus stapt, merkt hij dat meneer Hoey op dezelfde bus zit. Jonathan zet zich zo, dat hij meneer Hoey goed in de gaten kan houden. Meneer Hoey beweegt amper terwijl hij z'n krant lees op weg naar huis. Op dezelfde moment dat Jonathan aanstalte maakt om af te stappen, doet meneer Hoey dat ook. Jonathan is even in paniek, maar besluit daarna toch de grote stap te zetten. Hij gaat naar meneer Hoey toe en spreekt hem aan met z'n naam. Hij vertelt hem dat hij liever niet zou willen 'optreden' op z'n housewarming party. Waarop meneer Hoey zegt dat het niet erg is. Jonathan vertelt dit niet tegen z'n ouders, omdat hij bang is voor hun reactie. Hij gaat dus gewillig mee naar het feest. Daar aangekomen houdt Jonathan zich op de achtergrond en trekt zich terug in de keuken. Na veel aarzelen stormt hij dan toch door de living naar buiten. Z'n ouders komen hem achterna en volgen hem naar huis ...
Hallo, mijn naam is Vincent. Ik ben geboren op 4 november 1991. Ik heb mijn doelen ontdekt in het leven en die zullen verwezenlijkt worden. Ik hoop dat er niets in de weg zal staan om ze te bereiken. Ik zit nu in het 6de middelbaar. Ik wil uiteindelijk een gezin starten. Ik hoop dat alles zal gebeuren. Ik ben hier niet om indruk te maken op iemand. Ik ben Christen. Ik zal jou niet beoordelen op jou religie. Er zijn een paar citaten waar ik mijn leven bij ga leven : ' Live in the moment & never regret ' , ' Life is a trip, you gotta keep perfecting it ' , ' What people say doesn't hurt you, unless you let it ' . Ja, ik gebruik scheldwoorden. Ik heb angsten, net als jij, ik ben slechts een mens. Ik hou niet van mensen die anderen kwetsen. Muziek is een groot deel van mijn leven, ik luister er elke dag naar. Ik denk dat het dat is wat me op de been houdt. Vrienden en familie betekenen alles voor mij. Ik hoop dat het voor iedereen zal uitdraaien hoe hij of zij het wil, en dat we een moment in ons leven bereiken en we kunnen zeggen dat we echt gelukkig zijn.
