Vanmorgen nog een overgebleven stuk podium en de staande klok van het toneel naar school verhuisd. Niet gedacht dat mijn armen het nu nog zouden voelen... maar het was wel een hoogst originele uitstap, zo om halftwaalf 's morgens met de hele klas naar het theater en met die grote stukken door de winkelstraten stappen.
Soms liggen fantasie en werkelijkheid dichter bij elkaar dan je zou denken. In "de wijze kat", het toneelstuk van dit jaar, saboteren ratten het paleis van de koningin. De wijze kat moet raad brengen. En dan lees je dit in de krant...
Als m'n Frans beter was las ik ze misschien meteen in de oorspronkelijke versie. Misschien moet ik dat gewoon eens proberen? Amélie Nothomb heb ik pas vorig jaar leren kennen, maar sindsdien heb ik al heel wat van haar boeken gelezen. Ze lezen dan ook als een trein en tellen zelden meer dan honderd bladzijden. Ook "Champagne" is geen uitzondering op de regel. Kort en sprankelend. Helaas overstijgt deze jongste aanwinst in de Nothombbibliotheek het niveau van de stijloefening nauwelijks. Opgave: "Wat als een onbekend iemand in jouw huis komt te overlijden?" Antwoord: dit boek. Zo eenvoudig is het. Een onbekende, rijke Zweed krijgt een hartaanval in het huis van Baptiste Bordave, die prompt de identiteit van de onfortuinlijke Olaf Sildur overneemt. Het resultaat: een spannende job, een dure auto en een knappe vrouw. Oei, heb ik daarmee bijna het hele boek verteld? Jammer, maar dat is ook wat de flaptekst doet. Natuurlijk, Amélie Nothomb kan schrijven. Het spelen met woorden en betekenissen beheerst ze ook in dit boek volkomen. Bovendien is het onwaarschijnlijke aan de plot ook de charme ervan. Het maakt de plot voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijk. Toch is "Champagne" wat te licht, wat te benevel(en)d en kijk ik toch meer en meer uit naar een boek van Nothomb dat dieper spit, complexer ineen zit en ja, zelfs een beetje realistischer is.
Soms merk je pas dat je aan vakantie toe bent éénmaal die vakantie er effectief is. Het is zaterdagavond en ik ben al vierentwintig uur "in rust". Vrij moe opgestaan, nu al aan 't knikkebollen en me de hele dag door ook al niet zo geweldig wakker gevoeld. Het is leuk dat het ook gewoon enkele dagen kàn. Ik heb met de Duploblokken gespeeld en heb allerlei vreemde maaltijden gegeten die m'n drie deugnieten klaarmaakten. Tussendoor las ik eindelijk deel 9 en 10 van de Deathnote manga's. Deel 11 heb ik voor morgen gespaard. Voor mij hoeft Kerstmis en Nieuwjaar niet, maar die vakantie, daar geniet ik vandaag toch even met volle teugen van...
Question: Does the book present a realistic image of drug abuse in your opinion? Answer: Yes. The book show (sic!) us what the consequences are if you are a cliënt of drugs.
Ik heb "Het land dat zichzelf bemint" liggen, en "De koranroute" staat op mijn verlanglijstje, maar "De andere kant van de wereld" is het eerste boek van Rudi Rotthier, journalist bij De Morgen, dat ik heb uitgelezen. Rotthier gaat erin op reis naar de eilanden in de Stille Zuidzee, met klinkende namen als Samoa en Vanuatu. Bij de namen alleen al verschijnen hagelwitte stranden en wuivende palmbomen op m'n netvlies. Het vakantiegevoel is ook in zekere zin het uitgangspunt van reis en boek: de beklemmende gedachte dat de wereld dringend aan vakantie toe is. Als een journalist de hete adem van de actua niet in z'n nek voelt hijgen, wie dan wel? Het begint dan ook vrij idyllisch: Rudi Rotthier, geflankeerd door twee bevallige dames, gaat een vulkaan bezoeken. Gaandeweg wordt duidelijk dat lang niet alle "stille" eilanden zo sprookjesachtig zijn als ze wel lijken. Anders waren we misschien ook al wel massaal geëmigreerd. En als het dan een enkele keer toch raak is, dan is het (koraal)eiland bedreigd zoals Venetië dat is: zonder ark van Noah is het binnen luttele decennia gedoemd om als Atlantis te verdwijnen in zee. Wat bij momenten stoort aan het boek is de journalistieke stijl. Daardoor is het af en toe te weinig meeslepend. Of te letterlijk "mee-slepend". Toch is dat onbekende stukje van de wereld en wat Rudi Rotthier erover te vertellen heeft boeiend genoeg om het vierhonderd pagina's lang vol te houden. In kleinere dosissen, bij voorkeur, anders dollen de eilandjes en atollen door elkaar en verwar je alleen het Paaseiland en Nieuw-Zeeland niet met elkaar. Had ik een paar miljoen meer, ik stapte meteen het vliegtuig in. Nu blader ik af en toe nog eens in "De andere kant van de wereld", tot hij weer naar de bib moet...
"Diets" is het Middelnederlandse woord voor "Middelnederlands". (Te) logisch denken leverde deze (on)zin op: "Diets is de benaming die wordt gegeven aan de taal van de Middelnederlanders."
Zijn dat de Nederlanders die in het midden wonen? Spreken die een aparte taal, dan?
Soms komen de verschillende campussen waar ik lesgeef op een ongewone manier samen. Bij de studenten verpleegkunde besteed ik sowieso al heel wat aandacht aan hun taalgebruik, maar ik betrapte mezelf erop dat ik ook bij het examen Nederlands veel aandacht besteedde aan verbanden leggen. ;-)
Tijdens één van de gezondheidspromoties op de vierde graad werd er een rollenspel gespeeld. De studenten leefden zich heel erg in in hun rol en overtuigden als moeder en dochter tijdens een gesprek over drugs. Moeder: "De buurman heeft je uit een coffeeshop zien komen in Nederland." Dochter: "In Tilburg? Daar ben ik nog nooit geweest."
Vrijdag is het. De vierdes beginnen hun examenreeks met wiskunde. Niet mijn ding. Sinussen verbind ik met neuzen, niet met cotangenzen. Blijf ik de hele voormiddag? Ja, hoor! Of ik snel in slaap val, vragen ze me. Nooit, beweer ik, maar ik lieg. Ik zou het kunnen! Niets is rustgevender dan toezicht in een klas met examen wiskunde: de eerstvolgende zeven uur is het stil. Kun je gif op innemen. ;-) Eéntje is er echt in slaap gevallen. Even zacht tegen de elleboog tikken helpt niet. Aan het blad trekken evenmin. Ik wil ze ook niet doen schrikken, of laten uitlachen. Heel even laten doen dan maar... Ik zet m'n stoel wat luidruchtig op z'n plaats, maar ze kijkt niet op. Dan fluister ik hard, maar toch onhoorbaar voor de klas, haar naam in haar oor. Ze schrikt op. Versuft kijkt ze naar haar uurwerk. Tien minuten heeft ze geslapen. Achter haar begint nog iemand te geeuwen. Straks gaat de bel. Dan zijn ze allemaal weer even wakker. Hij luidt het laatste lesuur in dat ze eraan mogen werken. En dan naar huis. En slapen. ;-)
In de vierde graad was Senne vandaag jarig. Dat zag ik meteen toen ik binnen kwam: op het bord stonden alle namen, compleet met kusjes en hartjes. Lief hé! ;-)
geheugenhectaren
