Soms komen de verschillende campussen waar ik lesgeef op een ongewone manier samen. Bij de studenten verpleegkunde besteed ik sowieso al heel wat aandacht aan hun taalgebruik, maar ik betrapte mezelf erop dat ik ook bij het examen Nederlands veel aandacht besteedde aan verbanden leggen. ;-)
Tijdens één van de gezondheidspromoties op de vierde graad werd er een rollenspel gespeeld. De studenten leefden zich heel erg in in hun rol en overtuigden als moeder en dochter tijdens een gesprek over drugs. Moeder: "De buurman heeft je uit een coffeeshop zien komen in Nederland." Dochter: "In Tilburg? Daar ben ik nog nooit geweest."
Vrijdag is het. De vierdes beginnen hun examenreeks met wiskunde. Niet mijn ding. Sinussen verbind ik met neuzen, niet met cotangenzen. Blijf ik de hele voormiddag? Ja, hoor! Of ik snel in slaap val, vragen ze me. Nooit, beweer ik, maar ik lieg. Ik zou het kunnen! Niets is rustgevender dan toezicht in een klas met examen wiskunde: de eerstvolgende zeven uur is het stil. Kun je gif op innemen. ;-) Eéntje is er echt in slaap gevallen. Even zacht tegen de elleboog tikken helpt niet. Aan het blad trekken evenmin. Ik wil ze ook niet doen schrikken, of laten uitlachen. Heel even laten doen dan maar... Ik zet m'n stoel wat luidruchtig op z'n plaats, maar ze kijkt niet op. Dan fluister ik hard, maar toch onhoorbaar voor de klas, haar naam in haar oor. Ze schrikt op. Versuft kijkt ze naar haar uurwerk. Tien minuten heeft ze geslapen. Achter haar begint nog iemand te geeuwen. Straks gaat de bel. Dan zijn ze allemaal weer even wakker. Hij luidt het laatste lesuur in dat ze eraan mogen werken. En dan naar huis. En slapen. ;-)
In de vierde graad was Senne vandaag jarig. Dat zag ik meteen toen ik binnen kwam: op het bord stonden alle namen, compleet met kusjes en hartjes. Lief hé! ;-)
We bezochten het Museum voor Schone Kunsten in het kader van de museumwandeling "Roze Strikken" in het thema van borstkankerpreventie, waarbij enkele schilder- en beeldhouwwerken van vroeger tot nu werden geselecteerd. In de opdrachtenbundel vroeg ik wat het effect is van het kleurgebruik in het schilderij van Jean Fouquet (uit de dertiende eeuw!).
Dit was één van de antwoorden: "De nadruk wordt gelegd op borstkanker."
Geen geheugenhectaren zonder 'De Zaak Alzheimer'. Op de vraag op welke manier de regisseur gebruik maakt van versnelling aan het begin van de film, kreeg ik dit antwoord: "Toen de politie het huis binnenstorten." Waarom weet ik niet, maar ik moest spontaan aan beton denken. Het zal de combinatie "huis" en "storten" wel zijn...
Maandagmorgen op een ijskoud plein aan het Centraal Station. We verzamelen voor een bezoek in de keuken van de Zoo, letterlijk en figuurlijk. Op het menu: hamsterratten die worden opgeleid om mijnen op te sporen, animatieprogramma's voor schuttervissen en octopussen, transporttips voor giraffen en dolfijnen, zoutwaterverhoudingen bij zeeleeuwen, muizenkwekerijbespiegelingen, doordringende tijgergeuren en een schattige babyluiaard, just to name a few...
M'n drie dochters waren stikjaloers en ik kan ze geen ongelijk geven ook! Alleen verpestte het weer de 'free time' achteraf. De weinige dieren die niet knus binnen zaten zouden me zot verklaren als ik niet meteen huiswaarts keerde. Wat ik dan ook maar meteen deed. Gelukkig kan ik met m'n abonnement elk vrij moment terugkeren. ;-)
Koninklijk Ballet van Vlaanderen, Impressing the Czar
Is er een pauze? - Er zijn er twee.
Naast mij zitten twee pubermeisjes zenuwachtig-gespannen te wachten op wat gaat komen. "Impressing the Czar" heeft een dijk van een reputatie. Niet eenvoudig, vrij speciaal, maar steengoed. Wat er van die reputatie aan is? Het is een understatement. Elk aspect ervan.
Bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen begint niet zomaar iedereen. Dat is van bij het begin wel duidelijk. Zo gracieus, zo sierlijk als die mannen en vrouwen over het podium bewegen, zelfs wanneer ze niet dansen! Daarvoor alleen al zou ik komen kijken. Maar er is heel wat meer. Er is het verhaal van Agnes en Rosa die een voorstelling ineen willen steken. Een dans over het dansen, dus. En er is de tsaar, een zelfingenomen jongeman tegenover wie iedereen zich wil bewijzen.
Dat bewijzen gebeurt vooral tijdens een virtuoos tweede deel waarin de klemtoon niet meer op het verhaal, de kostumering en de achterliggende betekenissen ligt, maar op het dansen zelf. Voor mij is dat op zich al meer dan genoeg, maar er is nog veel meer: er is nog een derde, vierde en vijfde onderdeel, het ene al fascinerender dan het andere. In deel drie worden bijvoorbeeld de belangrijkste rekwisieten uit deel één, verpersoonlijkt in de figuur van de dansers, openbaar geveild! Ebay op een balletpodium, het is op z'n minst ongewoon!
Afsluiten doen de dames en heren in schoolmeisjesuniform. Allemaal! En het sterke eraan is: je kunt aan de bewegingen zelf niet zien of het mannen of vrouwen zijn!
Hebt u er ook van genoten? vragen de schoolmeisjes naast me beleefd-geïnteresseerd. - Absoluut! Al heb ik er nog heel wat niet van begrepen. Maar dat hoeft ook niet.
Halfacht zaterdagavond. Ik sta op het punt te vertrekken naar een balletvoorstelling. Telefoon. Nina De Man van Studio Brussel. Of ik om halftien mijn topvijf van The Greatest Switch wil inleiden. Het zal worden uitgezonden om halftwee. "Als ik het ook om halfelf mag vertellen, mij goed." zeg ik haar, en jawel: even na halfelf, de voorstelling was net gedaan, krijg ik opnieuw telefoon... en de rest kun je beluisteren op de site van Studio Brussel. (Kies "herbeluisteren" bij van 1u tot 2u; volgende week wordt het waarschijnlijk vervangen door een recentere aflevering)
Kleine bemerking: mijn topvijf is niet wat volgt, maar wat eraan voorafgaat ;-) (Underworld, The Prodigy, The Orb, Jimi Tenor en Leftfield).
Charlie May. Een naam die klinkt als een klok en ruikt naar oude, komische films. Maar het enige oude aan wat de rapper kwam brengen, was de verhaalstof, opgepoetst tot ze helemaal blingblingde en aalvlot aaneengeregen tot zevenhonderd fascinerende verzen vossenverhaal.
Reinaert voorstellen hoeft natuurlijk niet meer. De vos werd echter ook feilloos gelinkt aan de George W. Bush'en van deze tijd. Bovendien kregen de jongeren zelf ook een spiegel voorgehouden: hoe "braaf" of hoe "crimineel" zijn ze zelf? Die les lag er af en toe wel vingerdik opgesmeerd en daardoor kwam het stuk, vooral tijdens de nabespreking, nogal moraliserend over.
Uit de schrijfopdrachten over hetzelfde onderwerp vorige week leerde ik al dat de meeste leerlingen de vossenstreken weten te doorprikken, al vielen er toch enkelen voor het afgezaagde "iedereen is tegen mij"-verhaal dat ook bij een bepaalde politieke partij nog schering en inslag is. Zo weet die eeuwenoude vos nog steeds slachtoffers te maken.
Wat er ook van zij, Hij kon me wel bekoren. Ik mocht hem best graag horen, die rapper Charlie May.
Het is soms moeilijk om leerlingen na de uren nog te 'strikken' voor een schoolgebonden activiteit. De geplande bibdate vanavond mocht dan ook geen recordopkomst verwelkomen. Gelukkig heb je geen massa volk nodig om een boeiend boekengesprek te kunnen houden. Integendeel zelfs.
De twee meisjes van het Atheneum die wel kwamen opdagen hadden best wel interessante dingen te vertellen. Ze lezen vrij veel en dat is iets wat je bij het Inktaappakket dit jaar ook wel kunt gebruiken: "Het schervengericht" van A. F. Th. is maar liefst 1050 bladzijden dik! Eén van de twee wisselt leeservaringen uit met haar moeder, vooral wanneer ze samen op reis gaan en aan het zwembad liggen te zonnebaden. De andere, die haar naam deelde met één van de personages in het dikke boek, kan haar leeservaringen minder makkelijk thuis kwijt. Ze is er de enige die leest.
Wat ze van de boeken vonden? Verrassend. Intrigerend. Confronterend. Shockerend soms. We praatten over de jaren '60 (Het Schervengericht), '70 en '80 (Het Grote Uitstel) en het nu (Sleur is een roofdier). We praatten over compact schrijven, over Grunberg en Van der Heijden, over op kot gaan... We wisselden tips uit.
De volgende bibdate wordt meteen het slotdebat. Maar dat het boeiend zal worden lijkt nu al als een paal boven water te staan.
Het is dansmaand in deSingel. Vorige week was het de beurt aan Mathilde Monnier. Had ik nooit eerder van gehoord, maar 't is naar 't schijnt een grote dame.
In het programmaboekje las ik dat de voorstelling zou gaan over collectiviteit. Dat het niet evident is, is geen groot nieuws, natuurlijk. Wat doen mensen nog samen, in grote groep? En zijn dat dan vooral alledaagse, toevallige en oppervlakkige handelingen als aanschuiven voor pistolets op zondagmorgen of wachten op de trein, tram of bus? Of gaat het verder, dieper, indringender dan dat? Hoe ver staan we af van het gevoel van eenheid uit Van Ostaijens 'Music Hall'? Moet dat? Willen we dat? Kunnen we dat?
Probeer dit soort vragen maar eens te dànsen! Vreemd genoeg lukte dat wonderwel. Met gesynchroniseerde en bijna-synchrone handelingen als springen, vallen, zelfs niezen. Tegelijk werd het Pekinggehalte voortdurend laag gehouden, omdat de illusie van gelijkheid voortdurend werd doorprikt. Door heel ongelijke dansers op het podium te zetten (groot, klein, man, vrouw, westers, oosters, slank, wat dikker, en ga zo maar door). Door heel wat bewegingen net niét synchroon uit te voeren. Ze doen het verkéérd, denk je dan. En dan besef je dat je al meegestapt bent in het verwachtingspatroon: allemaal netjes in het rijtje lopen, want dat wordt er van ons verwacht, toch?
Een boeiende voorstelling was het dus zeker, al werd ik op den duur toch tegelijk wat zenuwachtig van dat "net niet". Of: hoe sterk verwachtingspatronen werken. Gelukkig was er ook de nodige humor: de oplichtende graszoden bijvoorbeeld, die me aan de Teletubbies deden denken (al weet ik niet meer goed waarom) ;-)
Zaterdag "Impressing the Czar"! Ik kan nauwelijks wachten...
Ik vroeg het even, gewoon voor de zekerheid, om te checken of ze klaar waren: "Jullie geven dan vrijdag de eerste toneelvoorstelling, hé?" De leerlingen vielen compleet uit de lucht! Dan moet je dus al een heel trimester bezig zijn met het voorbereiden van een toneelstuk... Ik hou mijn hart al vast!
Vandaag ging ik met de wetenschappers van het vijfde jaar naar het KMSKA. Twee lesuur wandelen door Antwerpen en genieten van een keur bijzondere schilderijen: waarom is esthetica geen hoofdvak voor alle richtingen? ;-)
geheugenhectaren
