Vanmorgen nog een overgebleven stuk podium en de staande klok van het toneel naar school verhuisd. Niet gedacht dat mijn armen het nu nog zouden voelen... maar het was wel een hoogst originele uitstap, zo om halftwaalf 's morgens met de hele klas naar het theater en met die grote stukken door de winkelstraten stappen.
Soms liggen fantasie en werkelijkheid dichter bij elkaar dan je zou denken. In "de wijze kat", het toneelstuk van dit jaar, saboteren ratten het paleis van de koningin. De wijze kat moet raad brengen. En dan lees je dit in de krant...
Als m'n Frans beter was las ik ze misschien meteen in de oorspronkelijke versie. Misschien moet ik dat gewoon eens proberen? Amélie Nothomb heb ik pas vorig jaar leren kennen, maar sindsdien heb ik al heel wat van haar boeken gelezen. Ze lezen dan ook als een trein en tellen zelden meer dan honderd bladzijden. Ook "Champagne" is geen uitzondering op de regel. Kort en sprankelend. Helaas overstijgt deze jongste aanwinst in de Nothombbibliotheek het niveau van de stijloefening nauwelijks. Opgave: "Wat als een onbekend iemand in jouw huis komt te overlijden?" Antwoord: dit boek. Zo eenvoudig is het. Een onbekende, rijke Zweed krijgt een hartaanval in het huis van Baptiste Bordave, die prompt de identiteit van de onfortuinlijke Olaf Sildur overneemt. Het resultaat: een spannende job, een dure auto en een knappe vrouw. Oei, heb ik daarmee bijna het hele boek verteld? Jammer, maar dat is ook wat de flaptekst doet. Natuurlijk, Amélie Nothomb kan schrijven. Het spelen met woorden en betekenissen beheerst ze ook in dit boek volkomen. Bovendien is het onwaarschijnlijke aan de plot ook de charme ervan. Het maakt de plot voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijk. Toch is "Champagne" wat te licht, wat te benevel(en)d en kijk ik toch meer en meer uit naar een boek van Nothomb dat dieper spit, complexer ineen zit en ja, zelfs een beetje realistischer is.
Soms merk je pas dat je aan vakantie toe bent éénmaal die vakantie er effectief is. Het is zaterdagavond en ik ben al vierentwintig uur "in rust". Vrij moe opgestaan, nu al aan 't knikkebollen en me de hele dag door ook al niet zo geweldig wakker gevoeld. Het is leuk dat het ook gewoon enkele dagen kàn. Ik heb met de Duploblokken gespeeld en heb allerlei vreemde maaltijden gegeten die m'n drie deugnieten klaarmaakten. Tussendoor las ik eindelijk deel 9 en 10 van de Deathnote manga's. Deel 11 heb ik voor morgen gespaard. Voor mij hoeft Kerstmis en Nieuwjaar niet, maar die vakantie, daar geniet ik vandaag toch even met volle teugen van...
Question: Does the book present a realistic image of drug abuse in your opinion? Answer: Yes. The book show (sic!) us what the consequences are if you are a cliënt of drugs.
Ik heb "Het land dat zichzelf bemint" liggen, en "De koranroute" staat op mijn verlanglijstje, maar "De andere kant van de wereld" is het eerste boek van Rudi Rotthier, journalist bij De Morgen, dat ik heb uitgelezen. Rotthier gaat erin op reis naar de eilanden in de Stille Zuidzee, met klinkende namen als Samoa en Vanuatu. Bij de namen alleen al verschijnen hagelwitte stranden en wuivende palmbomen op m'n netvlies. Het vakantiegevoel is ook in zekere zin het uitgangspunt van reis en boek: de beklemmende gedachte dat de wereld dringend aan vakantie toe is. Als een journalist de hete adem van de actua niet in z'n nek voelt hijgen, wie dan wel? Het begint dan ook vrij idyllisch: Rudi Rotthier, geflankeerd door twee bevallige dames, gaat een vulkaan bezoeken. Gaandeweg wordt duidelijk dat lang niet alle "stille" eilanden zo sprookjesachtig zijn als ze wel lijken. Anders waren we misschien ook al wel massaal geëmigreerd. En als het dan een enkele keer toch raak is, dan is het (koraal)eiland bedreigd zoals Venetië dat is: zonder ark van Noah is het binnen luttele decennia gedoemd om als Atlantis te verdwijnen in zee. Wat bij momenten stoort aan het boek is de journalistieke stijl. Daardoor is het af en toe te weinig meeslepend. Of te letterlijk "mee-slepend". Toch is dat onbekende stukje van de wereld en wat Rudi Rotthier erover te vertellen heeft boeiend genoeg om het vierhonderd pagina's lang vol te houden. In kleinere dosissen, bij voorkeur, anders dollen de eilandjes en atollen door elkaar en verwar je alleen het Paaseiland en Nieuw-Zeeland niet met elkaar. Had ik een paar miljoen meer, ik stapte meteen het vliegtuig in. Nu blader ik af en toe nog eens in "De andere kant van de wereld", tot hij weer naar de bib moet...
"Diets" is het Middelnederlandse woord voor "Middelnederlands". (Te) logisch denken leverde deze (on)zin op: "Diets is de benaming die wordt gegeven aan de taal van de Middelnederlanders."
Zijn dat de Nederlanders die in het midden wonen? Spreken die een aparte taal, dan?
Soms komen de verschillende campussen waar ik lesgeef op een ongewone manier samen. Bij de studenten verpleegkunde besteed ik sowieso al heel wat aandacht aan hun taalgebruik, maar ik betrapte mezelf erop dat ik ook bij het examen Nederlands veel aandacht besteedde aan verbanden leggen. ;-)
Tijdens één van de gezondheidspromoties op de vierde graad werd er een rollenspel gespeeld. De studenten leefden zich heel erg in in hun rol en overtuigden als moeder en dochter tijdens een gesprek over drugs. Moeder: "De buurman heeft je uit een coffeeshop zien komen in Nederland." Dochter: "In Tilburg? Daar ben ik nog nooit geweest."
Vrijdag is het. De vierdes beginnen hun examenreeks met wiskunde. Niet mijn ding. Sinussen verbind ik met neuzen, niet met cotangenzen. Blijf ik de hele voormiddag? Ja, hoor! Of ik snel in slaap val, vragen ze me. Nooit, beweer ik, maar ik lieg. Ik zou het kunnen! Niets is rustgevender dan toezicht in een klas met examen wiskunde: de eerstvolgende zeven uur is het stil. Kun je gif op innemen. ;-) Eéntje is er echt in slaap gevallen. Even zacht tegen de elleboog tikken helpt niet. Aan het blad trekken evenmin. Ik wil ze ook niet doen schrikken, of laten uitlachen. Heel even laten doen dan maar... Ik zet m'n stoel wat luidruchtig op z'n plaats, maar ze kijkt niet op. Dan fluister ik hard, maar toch onhoorbaar voor de klas, haar naam in haar oor. Ze schrikt op. Versuft kijkt ze naar haar uurwerk. Tien minuten heeft ze geslapen. Achter haar begint nog iemand te geeuwen. Straks gaat de bel. Dan zijn ze allemaal weer even wakker. Hij luidt het laatste lesuur in dat ze eraan mogen werken. En dan naar huis. En slapen. ;-)
In de vierde graad was Senne vandaag jarig. Dat zag ik meteen toen ik binnen kwam: op het bord stonden alle namen, compleet met kusjes en hartjes. Lief hé! ;-)
We bezochten het Museum voor Schone Kunsten in het kader van de museumwandeling "Roze Strikken" in het thema van borstkankerpreventie, waarbij enkele schilder- en beeldhouwwerken van vroeger tot nu werden geselecteerd. In de opdrachtenbundel vroeg ik wat het effect is van het kleurgebruik in het schilderij van Jean Fouquet (uit de dertiende eeuw!).
Dit was één van de antwoorden: "De nadruk wordt gelegd op borstkanker."
Geen geheugenhectaren zonder 'De Zaak Alzheimer'. Op de vraag op welke manier de regisseur gebruik maakt van versnelling aan het begin van de film, kreeg ik dit antwoord: "Toen de politie het huis binnenstorten." Waarom weet ik niet, maar ik moest spontaan aan beton denken. Het zal de combinatie "huis" en "storten" wel zijn...
Maandagmorgen op een ijskoud plein aan het Centraal Station. We verzamelen voor een bezoek in de keuken van de Zoo, letterlijk en figuurlijk. Op het menu: hamsterratten die worden opgeleid om mijnen op te sporen, animatieprogramma's voor schuttervissen en octopussen, transporttips voor giraffen en dolfijnen, zoutwaterverhoudingen bij zeeleeuwen, muizenkwekerijbespiegelingen, doordringende tijgergeuren en een schattige babyluiaard, just to name a few...
M'n drie dochters waren stikjaloers en ik kan ze geen ongelijk geven ook! Alleen verpestte het weer de 'free time' achteraf. De weinige dieren die niet knus binnen zaten zouden me zot verklaren als ik niet meteen huiswaarts keerde. Wat ik dan ook maar meteen deed. Gelukkig kan ik met m'n abonnement elk vrij moment terugkeren. ;-)
Koninklijk Ballet van Vlaanderen, Impressing the Czar
Is er een pauze? - Er zijn er twee.
Naast mij zitten twee pubermeisjes zenuwachtig-gespannen te wachten op wat gaat komen. "Impressing the Czar" heeft een dijk van een reputatie. Niet eenvoudig, vrij speciaal, maar steengoed. Wat er van die reputatie aan is? Het is een understatement. Elk aspect ervan.
Bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen begint niet zomaar iedereen. Dat is van bij het begin wel duidelijk. Zo gracieus, zo sierlijk als die mannen en vrouwen over het podium bewegen, zelfs wanneer ze niet dansen! Daarvoor alleen al zou ik komen kijken. Maar er is heel wat meer. Er is het verhaal van Agnes en Rosa die een voorstelling ineen willen steken. Een dans over het dansen, dus. En er is de tsaar, een zelfingenomen jongeman tegenover wie iedereen zich wil bewijzen.
Dat bewijzen gebeurt vooral tijdens een virtuoos tweede deel waarin de klemtoon niet meer op het verhaal, de kostumering en de achterliggende betekenissen ligt, maar op het dansen zelf. Voor mij is dat op zich al meer dan genoeg, maar er is nog veel meer: er is nog een derde, vierde en vijfde onderdeel, het ene al fascinerender dan het andere. In deel drie worden bijvoorbeeld de belangrijkste rekwisieten uit deel één, verpersoonlijkt in de figuur van de dansers, openbaar geveild! Ebay op een balletpodium, het is op z'n minst ongewoon!
Afsluiten doen de dames en heren in schoolmeisjesuniform. Allemaal! En het sterke eraan is: je kunt aan de bewegingen zelf niet zien of het mannen of vrouwen zijn!
Hebt u er ook van genoten? vragen de schoolmeisjes naast me beleefd-geïnteresseerd. - Absoluut! Al heb ik er nog heel wat niet van begrepen. Maar dat hoeft ook niet.
geheugenhectaren
