Zomerzon, winterzon, ’t is eender wanneer de zon schijnt, ik blijf een bleekscheet  met sproeten. Niet op mijn gezicht maar op mijn armen en handen komen ze tevoorschijn. Nooit geen bruin kleurtje voor mij, teveel blootgesteld zijn aan het zonlicht is gegarandeerd rode huid of sproeten. Het langdurig blootstellen van mijn vel aan de zon vermijd ik dus. De sproeten overleven zelf de winter. Het is dus een fabeltje dat alle zwartharige bruinen.

Laat mijn lijf dan maar wit blijven. Was een bruine huid vroeger niet alleen voorbestemd voor de werkende klasse. Ik zal dan maar opvallen tussen jullie bruinverbrande lichamen.

21-08-2007 om 15:59 geschreven door stefi  

20-08-2007 om 21:36 geschreven door stefi  

20-08-2007 om 19:00 geschreven door stefi  

19-08-2007 om 21:40 geschreven door stefi  

18-08-2007 om 18:16 geschreven door stefi  

17-08-2007 om 21:08 geschreven door stefi  

16-08-2007 om 20:58 geschreven door stefi  

15-08-2007 om 16:24 geschreven door stefi  

14-08-2007 om 18:42 geschreven door stefi  

14-08-2007 om 00:00 geschreven door stefi  

13-08-2007 om 18:20 geschreven door stefi  

12-08-2007 om 18:11 geschreven door stefi  

10-08-2007 om 20:06 geschreven door stefi  

Het regent
maar iedereen weet:
na regen komt...

het ligt op het puntje van ieders tong-
na regen komt moedeloosheid
nee
na regen komt zwaarmoedigheid
nee
na regen komt zwartgalligheid
komt zorgbarendheid zorgwekkendheid ---zorgonverzekerbaarheid
zompigheid zondigheid...

het regent
en iedereen wordt nat
iedereen weet het bijna
iedereen hoest rilt denkt koortsachtig na
waadt door het water dat tot de ramen staat
dat stijgt en stijgt
iedereen grijpt iemand vast
-----laat iemand niet meer los-
na regen komt... komt...

Toon Tellegen
Uit: Wie A Zegt
Querido Amsterdam 2002

09-08-2007 om 19:48 geschreven door stefi  

De zon maakt schaduwen achter mij. Schaduwen die aan mij plakken. Zwarte schimmen die je altijd volgen. Donkere contouren, schaduwspel.

Ik loop met mijn ogen toegeknepen, helder wit verblindend licht. Haar achterste, om maar niet te zeggen kontje, in een kort rokje wiegt sensueel ritmisch heen en weer. Nonchalant wandelt ze met haar handtas bijna slepend op de grond voor mij verder. Haar huid is net als mijn schaduw, donker als de nacht. Zij is eveneens een schaduwspel. De warmte deert haar niet, ze voelt zich goed, voelt zich thuis. Waar is haar thuis ? Of is ze hier geboren ? Heupwiegend stapt ze, slentert ze verder de zon tegemoet. Ebbenhouten blues.

08-08-2007 om 10:10 geschreven door stefi  

07-08-2007 om 10:12 geschreven door stefi  

06-08-2007 om 19:41 geschreven door stefi  

04-08-2007 om 21:52 geschreven door stefi  

"Tot slot moet ik vermelden dat ik dit op blanco papier heb geschreven, waarbij ik de woorden van de linker- naar de rechterkant toe samenstelde. De balpen, gekocht in een kiosk, hield ik in mijn rechterhand tussen mijn wijsvinger en duim. Mijn vrije linkerhand drukte ik zachtjes op het papier, zodat het niet over tafel gleed. Het daglicht, een van de zegeningen van de zonnestraling, drong naar binnen door een beglaasde opening in de wand, raam genaamd".

(Wislawa Szymborka)

Dit is wat men schrijven noemt !

03-08-2007 om 22:28 geschreven door stefi  

02-08-2007 om 18:58 geschreven door stefi