07-08-2007 om 10:12 geschreven door stefi  

06-08-2007 om 19:41 geschreven door stefi  

04-08-2007 om 21:52 geschreven door stefi  

"Tot slot moet ik vermelden dat ik dit op blanco papier heb geschreven, waarbij ik de woorden van de linker- naar de rechterkant toe samenstelde. De balpen, gekocht in een kiosk, hield ik in mijn rechterhand tussen mijn wijsvinger en duim. Mijn vrije linkerhand drukte ik zachtjes op het papier, zodat het niet over tafel gleed. Het daglicht, een van de zegeningen van de zonnestraling, drong naar binnen door een beglaasde opening in de wand, raam genaamd".

(Wislawa Szymborka)

Dit is wat men schrijven noemt !

03-08-2007 om 22:28 geschreven door stefi  

02-08-2007 om 18:58 geschreven door stefi  

De traagheid, daar ben ik op zoek naar. Zorgloos, niets denken. Zen zijn.

Ik ben traag, ik spreek traag, ik denk niet traag. Ik ren heen en weer doorheen de kamers van mijn hoofd.

Het niets, volkomen stilte, geen geluid, geen muziek, stil. Van lawaai word ik onrustig, verdwaal ik weer in mijn gedachten.

Kijken naar iemand, naar jou, naar je elegante lijnen, een streepje bloot en terug wegdwalen. Verdwalen in je geur die je achterlaat, subtiel, een wolkje parfum en meteen weten waar je was.

Iemand aanraken, enkel een vluchtige streling, onbewust of toch wel bewust. Denken aan jou.

“Schrijf je gedachten op, iedere dag iets. Laat alles uit je hoofd vloeien.”

“Ik denk niet dat ik dat kan, er zit teveel in, vooral overbodige ballast”.

“Wat is overbodige ballast, alles wat je meedraagt in je leven is ervaring”.

“Wat ik zou willen weten, kennen onthoud ik niet meer. Wat ik wil vergeten blijft voor altijd hangen”.

Een kerkklokje tingelt ononderbroken lang. Het geluid doet me aan mijn schooltijd herinneren. De lagere school, een katholieke school. Het tingeltangel maakt me onrustig. Het was voorzeker niet zo ’n leuke tijd. Een gevoel van opgeslotenheid, enkel de gedachten waren vrij. Wegdwalen. Ik ren in de velden, in de weide en word niet moe. Ik ben vrij.

“Ben je nu niet meer vrij”.

“Nee, ik voel me een gevangene van mezelf, al kan ik doen en laten wat ik wil.”

“Je moet leren leven, genieten van het leven”.

“Ik geniet op mijn manier van het leven maar ik zou willen leren genieten van al die kleine dingen, kleine attenties waar je niet meer bij stilstaat”.

“Wat dan ?”

“Gewoon een glimlach van een onbekende, een aai van de wind, een zonnestraal door het venster. De aanwezigheid van jou, onbereikbaar”.

Waar gaat het toch allemaal over, het leven? Als alle dagen hetzelfde zijn, denk je. Als je verlangt naar iets wat je niet weet, niet kent. Als het verlangen blijft en je doet er niets aan. Als het leven je voorbijgaat.

De traagheid daar ben ik op zoek naar. Waar in mij kan ik het vinden ? Maar je begrijpt me niet, denk ik. Teveel.

01-08-2007 om 16:06 geschreven door stefi  

30-07-2007 om 19:23 geschreven door stefi  

29-07-2007 om 12:25 geschreven door stefi  

Mooie zwartwit fotografie van een Portugese fotograaf

Photography is a very important part of my space... it is to discover, it
is to capture giving flow to what the heart feels and sees in a certain
moment, it is being in the street, trying, knowing, learning and,
essentially, practicing the freedom of being, of living, of thinking

Rui Palha (Lisabon)

28-07-2007 om 15:25 geschreven door stefi  

27-07-2007 om 21:53 geschreven door stefi  

26-07-2007 om 22:14 geschreven door stefi  

Alleen de wind vergezelde mij. Mijn enige lotgenoot, mijn troost om de dagen die kwamen door te komen. Onhoorbaar strelen, mijn haren verward, mijn wangen verkleurd. Elke keer dat de twijfel kwam een reden om te vluchten in mijn innerlijkheid. Twijfelen over de reden van mijn bestaan, over mijn dagelijkse bezigheden die niets inhielden wat er zich in mijn dromen afspeelden. Verwarde gedachten en saaie werkelijkheid. Alleen de wind begreep mij en speelde verder met mijn, nu al, spaarzame haren. Vergrijsd.

Ik ben op de dool mijn vriend. Op zoek, nog steeds op zoek, naar mezelf. Het verleden blijft me achtervolgen, laat me niet meer los. De toekomst maakt me bang. Omdat je niet weet wat komen zal, wat onzeker. Hoe ouder ik word, hoe meer ik dat voel.

Als de duisternis begint te vallen wil ik binnen zijn. In een veilige cocon. En terug naar buiten kijken doorheen het vensterraam naar al die flikkerende lichtjes, rode en gele streeptrekkende auto’s. Altijd maar weer hetzelfde ritueel. Ik blijf in het donker zitten en vanuit mijn hoogte beweegt de wereld verder. Mijn wereld is stilgestaan.

26-07-2007 om 11:12 geschreven door stefi  

Liever achter de camera dan ervoor !

25-07-2007 om 20:43 geschreven door stefi  

23-07-2007 om 19:51 geschreven door stefi  

22-07-2007 om 23:09 geschreven door stefi  

22-07-2007 om 12:33 geschreven door stefi  

20-07-2007 om 17:58 geschreven door stefi  

Wolken

Bij het beschrijven van wolken
zou ik me erg moeten haasten -
al na een fractie van een ogenblik
zijn het niet meer die wolken, maar andere.

Het is wolken eigen
om zich nooit te herhalen
in vorm, nuances, houding of compositie.

Niet bezwaard door enige herinnering
zweven ze moeiteloos boven de feiten.

Wat heb je aan ze als getuigen, waarvan dan ook -
ze waaien ogenblikkelijk naar alle kanten.

Vergeleken met de wolken
lijkt het leven gefundeerd te zijn,
haast bestendig, bijna eeuwig.

Naast wolken
lijkt zelfs een steen een broeder
op wie je kunt bouwen,
maar zij, ach verre, wispelturige nichtjes.

Laat de mensen maar leven, als ze dat willen,
en daarna doodgaan, iedereen op zijn beurt,
zij, de wolken, hebben met heel
dat vreemde gedoe
niets te maken.

Boven jouw hele leven
en het mijne, dat nog niet heel is,
paradeerden en paraderen ze in pracht en praal.

Ze zijn niet verplicht met ons te sterven,
Ook ongezien zullen ze verder zwerven.

(Wislawa Szymborska)

18-07-2007 om 18:01 geschreven door stefi  

17-07-2007 om 17:49 geschreven door stefi  

16-07-2007 om 14:17 geschreven door stefi