Huis 20 of huisnummer 20 !

05-09-2006 om 19:47 geschreven door stefi  

Bij het doorsnuffelen van Bloggen vond ik iets nieuw. Scherp van pen, rad van tong, deze blogster weet van aanpakken. Mag ik zeggen dat ze de vrouwelijke tegenhanger is van Chocolate moose of zijn beiden niet met elkaar te vergelijken. Oordeel zelf en ga eens kijken bij www.bloggen.be/zapnimf

04-09-2006 om 20:14 geschreven door stefi  

03-09-2006 om 15:05 geschreven door stefi  

“Twee maanden geleden heb ik alles opgegeven: mijn job en mijn burgerlijke bestaan in Brussel. Ik was niet ongelukkig, maar echt gelukkig was ik ook niet. Ik liet me leven. Ik had op die manier kunnen doorgaan tot mijn vijftigste. Een rustig leven, zonder problemen. Maar zo’n leven wilde ik niet. Ik kon het ook niet meer opbrengen om te doen alsof, om te blijven meespelen in de komedie van een leven dat het mijne niet was. Iedere ochtend reed ik in mijn autootje naar dat bedrijf dat mij langzaam maar zeker kapotmaakte. Ik voelde dat ik houvast verloor en dat ik moest ingrijpen.”

Een passage uit het boek van Sebastien De Fooz: “Te voet naar Jeruzalem” dat ik een week geleden gekocht heb en waar vandaag een artikel over is verschenen in de “De Standaard”.

Sebastien vertrok in 2005 op weg naar Jeruzalem met amper 50 euro op zak. In zes maanden tijd liep hij zesduizend kilometer en doorkruiste hij twaalf landen.

Ik zit nu halverwege het boek en ik vind het goed. Vlot geschreven, boeiend. Een jongensboek dat meisjes ook kan boeien. En vooral een zweem van jaloezie omdat ik in zijn plaats wou zijn maar het niet aandurf om zomaar alles achter te laten. Alhoewel ik me wel herken in bovenvermelde fragment.

Te voet naar Jeruzalem van Sebastien De Fooz. Uitgegeven bij Lannoo.

02-09-2006 om 16:44 geschreven door stefi  

Het gevallen blad

01-09-2006 om 19:02 geschreven door stefi  

Kribbelingskes zomaar neergeschreven. Nietszeggende zinnen, woordjes. Daartussen een droedeltje. droedelen

DAGdromen, kijken door het venster. (waarom doe ik dat zo graag !). Er passeert een man met een klein wit hondje aan de leiband. Schattig beestje. Waar gaan ze heen ?

Gisteren naar de film Memoirs of a Geisha gekeken. Mooie beeldekes, prachtige vrouw. Toch een vrouwenfilm of voor sentimentele dwazen zoals ik !

Ach Agnieszka uit Krakow. De prachtigste zelfportretten die ik ooit gezien heb. Waarom wil ik meer van je weten ? Mysterieus.

Ik stel veel vragen de laatste tijd, het valt me op.

Ik drink veel te veel koffie op ’t werk. Zwart. En slechte.

Gedachten op de roetsjbaan.

31-08-2006 om 15:21 geschreven door stefi  

30-08-2006 om 15:31 geschreven door stefi  

29-08-2006 om 19:05 geschreven door stefi  

 In de verte klinkt het frêle geluid van een klokje, gedragen door de wind bereikt het mij, dobberend in de bezwangerende lucht vol met regenwater. Ik schuifel langs de straat, dicht tegen de gevels met mijn paraplu dicht tegen mijn vermoeide kop. Het is nog vroeg, mijn hersens werken nog niet of weigeren te werken. Ik ben moe, zowel fysisch als geestelijk zie ik het niet meer zitten. Mijn kletsnatte schoenen weigeren precies nog om verder te stappen, ze slepen meer. Dit zijn zo van die momenten dat ik niet aan te spreken ben. Ik wil met rust gelaten worden, spreek me niet aan, laat me alleen met mijn eigen binnenste, mijn gedachten.

Soms wil ik in een andere tijd leven, in een vroeger tijdperk. Soms wil ik zo verschrikkelijk ouderwets zijn. Zo ’n  ouderwetse gentleman, very British, die de deur voor je opendoet, je een handkus geeft of één simpele roos. Soms wil ik je nog een handgeschreven brief sturen en al de gekregen brieven samenhouden met een rood lintje. En af en toe kan ik ze uit de enveloppe halen en lezen en herlezen, en betasten en ruiken.

Soms wil ik je helpen je jas uit te doen en aan te doen, gewoon gearmd door de straat lopen, zonder ons te moeten haasten voor weer een dringende afspraak.

Zo mijmer ik verder,  mijn gezicht verscholen onder mijn paraplu. Ik besef dat ik niet echt meer leef. Ik laat me gewoon meedrijven met de stroom, van dag tot dag. Van ochtend tot avond en daar tussen zit niet veel. Enkel het verleden en gemiste kansen. Het alleen zijn begint door te wegen denk ik en toch ben ik graag alleen.

Mijn mijmertocht brengt mij aan de kerk, door het getraliede raam zie ik licht branden. De zware deur is open en ik stap binnen. In het schemerdonker zie ik niemand. Op dit vroege uur zijn de kerken meestal leeg, wie komt er nog naar de vroegmis. Ik laat me neerzakken op een stoel, aan mijn voeten verschijnen al vlug kleine plasjes van mijn natte kleren en mijn paraplu.

Mijn neerslachtigheid brengt me dikwijls naar deze plaats, deze kerk waar ik even tot rust tracht te komen, even bezinnen. De stilte doet mijn ogen sluiten. Ik ben moe, mijn schouders doen pijn, mijn nek kraakt. Ik ben een oude grommelpot geworden.

Ik zou je willen meenemen naar mijn geliefkoosde plekjes zodat je mee kunt genieten. Mijn geluksmomenten met jou delen. Jammer dat je er niet bent.

I close my eyes, only for a moment and the moment's gone
All my dreams pass before my eyes a curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind

Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see

Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Now don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away and all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind

Het licht gaat uit in de kerk en ik zit in het halfduister. Ik ga weer naar buiten, het regent nog steeds, nog een klein beetje, in mijn hart.

29-08-2006 om 18:59 geschreven door stefi  

28-08-2006 om 14:27 geschreven door stefi  

Mierelende regendruppels in de plassen op de straat. Gekleurde vlekken weerkaatst van de neonreclame, rode, witte, gele strepen in de nattigheid van voorbijrijdende auto’s.

Ik kijk naar buiten in de grijze brij zonder wolken. En wou dat ik een citytripper was. Iedere week een andere stad in een ander land. Waar ik kan fotograferen. Zou ik daar voor een jaar verlof zonder loon durven vragen. Waarschijnlijk niet, ik ben geen durver. Het klinkt natuurlijk wel aantrekkelijk en mocht ik dan nog die foto’s kunnen verkopen en er geld mee verdienen dan zou het helemaal de max zijn.

Mijn honkvastigheid houdt mij echter hier, ik heb behoefte aan standvastigheid en zekerheid.

Ik zou mij zelf niet gelukkig voelen moest ik alles en iedereen hier achterlaten. En zal ik het maar zelf zeggen: ik ben maar een bangerik.

Het begint harder te regenen. De plasjes op de straat maken blaasjes. Een rivier stroomt door de goot naar het rioolputje. Een grote gore mond met vuile tanden slurpt al dat water naar binnen.

Als ik buiten loop steek ik mijn handen in mijn zakken .Er is het leven zoals het is en er is het leven zoals het zou moeten zijn. Mijn nonchalante houding verbergt mijn onzekerheid.

Nu nog veranderen, ik ben te oud geworden voor deze flauwekul. Midlife crisis zeker.

27-08-2006 om 16:36 geschreven door stefi  

26-08-2006 om 14:56 geschreven door stefi  

25-08-2006 om 18:12 geschreven door stefi  

Spijt komt altijd te laat, de tijd vliegt voorbij en ik ben weer eens te laat. Weer vergeten op te stappen denk ik dan. Meestal kan ik dat verloren, vergeten moment niet meer opvissen. Het is weg voorgoed. En ik kan mezelf niet vergeven, een ander wel. Treuzelaar, een beetje aan de trage kant. Veel denken en weinig doen of het is weer eens te laat. Koppig ga ik altijd mijn eigen weg, zelfs als ik weet dat het de verkeerde kant is.

Ik zag je en wou het je vragen, wachtte weer even te lang en iemand anders was me weer voor. Toen hoefde het niet meer voor mij maar kwam de spijt toch weeral later. Het moment komt nooit meer terug. Koppig als een ezel blijf ik dan halsstarrig mijn eigen ding doen. Arrogant  en eigenwijs maar toch nog zo verlegen dat ik het je niet durf vragen. Wil je alstublieft eens voor mij alleen het fotomodel van mijn dromen zijn ? vroeg ik in mijn gedachten aan jou. En ik zag je weggaan. Geen gestolen moment van jou.

24-08-2006 om 19:09 geschreven door stefi  

23-08-2006 om 19:16 geschreven door stefi  

Complementaire zielen zoeken steeds elkaar. Op zoek naar dingen die ze zelf niet hebben. Jij bent het zuiden, ik ben het noorden. De koude moet mijn hart bevriezen om me goed te voelen om dan weer even te ontdooien als je me weer eens meesleurt in een of ander avontuur. Maar ik blijf een noordeling met in zijn hart een onmetelijke vlakte.

De wind speelt met de reeds vallende bladeren, ze blijven nooit lang op dezelfde plek. Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten. De zwarte schimmen zijn verdwenen en de straatlantaarn geven al een gele vloed op de natte straat stenen. Misschien maak ik nog een wandelingetje, nog eventjes buiten. Dan word ik ook een zwarte schim met paraplu, anoniem in de vallende duisternis.

22-08-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

21-08-2006 om 18:45 geschreven door stefi  

19-08-2006 om 23:07 geschreven door stefi  

18-08-2006 om 18:56 geschreven door stefi  

17-08-2006 om 10:44 geschreven door stefi