Vrouwen met mannen en omgekeerd. Die tijd is voorbij. De voorkeuren kunnen variëren van zeer duidelijk hetero naar zeer duidelijk homo/lesbo. Die ertussenin lijken veel keuze te hebben. Veel keuze hebben kan zeer verwarrend zijn.
Dido en Aeneas is een droevig verhaal. De liefde die doorkruist wordt door de plicht! Met de dood tot gevolg! Is de plicht dan belangrijker dan de liefde? Voor de oude Grieken zeker wel. Is de dood dan noodzakelijk? Voor Dido toch. Zij was dan ook koningin van Carthago.
Vreemd hoe sommigen aan een lief blijven hangen die duidelijk niet voor hen bestemd is. Uit vertrouwdheid met het oude? Uit angst voor het nieuwe? Terwijl de enige kwestie is: dit is niét de goede.
We weten allen dat we niemand anders leven mogen nemen. Een basisgebod. Maar ik beken zondermeer: in mijn gedachten zou ik graag één of twee persoonlijke vijanden 'elimineren'. Zonder scrupules overigens.
Mijn vader is iemand die erin slaagt om mensen vriendelijk te bejegenen en tegelijk compleet te negeren. De mensen zijn dan in de war omdat ze niet weten aan welk deel ze het meest belang moeten hechten. In hoever word ik geïntrigeerd (trigger; intrige) oor mensen die datzelfde gedrag vertonen en belangijker: in hoever ben ik de dochter van mijn vader?
Een hond, de mijne toch, is effectief honds. Ik bedoel daarmee aanhankelijk en tot veel in staat in ruil voor een aai van mij. Zou die zich nu nooit eens tegen mij keren? Plots vinden dat hij genoeg heeft van die positie? Boos en droevig worden omwille van mij? Soms lijkt het zielig. Soms benijd ik hem omdat hij leeft en niet tot de mensensoort behoort.
Kleuren kiezen. Je moet er wat tijd voor nemen. Zeker als het gaat om verschillende tinten van eenzelfde hoofdkleur. Op het eerste zicht lijken het allemaal eender. Wat naderbij bekeken, vallen er al een paar weg wegens net iets teveel van dit en net iets te weining van dat. Tenslotte blijven er twee over waartussen je twijfelt. De ene wat klassieker, de andere wat meer gedurfder. Ik heb uiteindelijk gekozen voor wat het minste voorkomt en het meest eigenzinnige leek. Bijna zoals de keuze voor een man.
Mensen vertoeven graag in hun eigen vertrouwde omgeving. Dan kunnen ze helemaal zichzelf zijn. Tenzij ze zichzelf niet zijn. Dan zouden ze beter minder vertrouwde omgevingen opzoeken. Wie weet wat ze nog kunnen ontdekken over zichzelf.
Collega's met verantwoordelijkheid. Let op mijn woordkeuze: geen 'bazen of superieuren'' maar collega's (wat wijst op gelijkwaardigheid) met verantwoordelijkheid (wat wijst op hun meerwaarde). Sommigen benadrukken graag het laatste (en vergeten het eerste). Maar wanneer ze zelf in moeilijkheden komen, benadrukken ze plots graag het tweede (met behoud van het eerste). Wel, zo werkt dat niet.
Een jong familielid is terug uit een ver Zuid-Amerikaans land waar hij een jaar vijwilligerswerk heeft gedaan. Blijkbaar is hij niets veranderd. Uiterlijk toch. Ik ben benieuwd wat het met iemand doet om een jaar lang onder de inheemse bevolking te leven. Hoe keek hij toen naar hen? En al evenzeer: hoe kijkt hij nu naar ons?
Ik ben een voorstander van duidelijheid en oprechtheid maar in praktijk is dat niet altijd de juiste weg. Diegene die expliciteren kunnen daarop gepakt worden. Diegene die impliciet blijven, kunnen zichzelf uit de wind zetten. Tja.
De meesten onder u zullen wel het verhaal van Abraham en Isaak kennen. Dat gaat over het offeren van de eigen zoon in opdracht van God. Enfin, uitendelijk niet maar toch. Letterlijk bekeken een onmogelijke en onethische opdracht. Maar wat is nu de betekenis van het verhaal? Misschien in hoever je een evidente ethiek met de voeten durft te treden om uit te vinden tot wat je in staat bent? Misschien in welke mate je bereidt ben voor iets waarvan je denkt dat het grootser is dan jezelf? Misschien dat de mensen die je het liefste zijn per definitie moet teleurstellen in oneindige liefde om de beperktheid in dit leven te ervaren? Misschien om aan te tonen dat de volmaaktheid ook duistere kanten kan eisen? Misschien om aan te tonen dat op het uiterste dieptepunt van iemands leven, dat leven zich keert? Misschien denkt u wel aan nog iets anders dat voor u relevant is?
Kiezen tussen het huidige lief (maar dan zonder kinderen in de toekomst) of een nog onbekend nieuw lief (die hopelijk wel kinderen wil). Sommige staan voor die keuze. Niet dat mijn moederinstinct groot is maar een man die principiëel geen kinderen wil (omdat ze hem zouden belemmeren in zijn vrijheid), zo'n man zou ik niet willen.
Onmogelijke liefde. Blijkbaar is dat een combinatie die zeer moeilijk te vatten is terwijl het zeer simpel is: er is enerzijds liefde en er is anderzijds de onmogelijkheid. Ze bestaan beide tegelijk. Toch zijn er die één van beide als een leugen willen ontmaskeren: ofwel betwijfelen ze de liefde, ofwel de onmogelijkheid. Blijkbaar moet één van beide 'fout' zijn omdat ze de combinatie niet willen aanvaarden. Wel, de combinatie bestààt. Helaas weliswaar.
Anna Boleyn heeft de plaats ingenomen van Catharina van Aragon, de eerste vrouw van Henry VIII en koningin van Engeland. Anna Boleyn is op haar beurt aan de kant geschoven voor Jane Seymour. Anna Boleyn vroeg, voor ze werd onthoofd, genade aan God. Waarschijnlijk omdat ze gedaan had wat haar werd aangedaan. Enfin, in de opera van Donizetti toch.
De mate waarin pijn wordt ervaren in een relatie is, zo denk ik, méér in verhouding tot de afhankelijkheid van die liefde/vriendschap dan van de mate van liefde/vriendschap op zich. Als dat geen doordenker is.
Cynisme is iets gevaarlijks, volgens de schrijver. Teleurstelling in de liefde, een streven, een relatie, een organisatie, een superieur leidt tot volgende verandering: de persoon in kwestie gaat niet alleen de waarde van die specifieke iemand of dat specifiek iets ontkennen maar alle liefde wordt bedrog, idealen zijn voor onnozelaars, organisaties valstrikken, hiërarchieën het kwaad.
Ik vind cynisme op zich niet gevaarlijk omdat het eenvoudigweg soms overmijdelijk is. De hoeveel tijd dat het in beslag inneemt om erover heen te komen, dàt is gevaarlijk.
