Ze wou het niet toegeven dat ze deels ook beschaamd was. Beschaamdheid is inderdaad moeilijker dan schuld. Ze kunnen tegelijk voorkomen maar dat hoeft niet. Schuld is een duidelijk aanwijsbare fout waar je niet noodzakelijk beschaamd hoeft over te zijn. Schaamte is een gedrag waarbij je jezelf naar beneden haalt zonder dat je noodzakelijk schuld aan iets hebt. Zoek zelf maar eens voorbeelden van elk.
Wat ben ik al veel 'dwaas' geweest in mijn leven. Op die momenten zelf vond ik dat natuurlijk niet. Ik had iets voor ogen, ik keek alleen daar naar en ik ben daar helemaal voor gegaan. Achteraf was soms het juiste ding, soms het foute. Tenminste in resultaat bekeken naar de buitenwereld toe. Maar in alle gevallen betrof het het najagen van iets. En dat op zich is eigenlijk dwaas.
Het is weer voor een warm vuurtje, een pyama en een thee . Geen wagens, files, drukdoende mensen, getoeter en gesnauw. Nee, een gezellig samenzijn met de mensen rondom mij. Eerder noemde dat cocooning. Ik noem dat gewoon 'thuis' zijn.
Een jongere vrouw met oudere man of omgekeerd is volgens haar geen goede zaak. Het gaat niet om het blijvende verschil in leeftijd maar om het blijvende verschil in levensfase. En zij kan het weten.
Ik bewonder mijn kinderen. Ik bewonder hun moed om naar school te gaan, te studeren, te sporten en hun zin in plezier maken, vrolijk zijn en alle hoop te hebben. Misschien bewonder ik enkel hun jeugdigheid.
Mensen doen soms de verkeerde dingen en hebben daar spijt van maar je kan tijd niet terugdraaien. In feite kan je enkel vooruit kijken. Jammer genoeg lijkt ons geheugen soms beter dan onze fantasie.
Superfans. Het maakt ons wat ongemakkelijk: ze creëren een eigen wereld, ze geloven in wat ze doen, ze doen niemand kwaad en we kunnen er niets op tegen hebben en toch... Misschien omdat ze zo goed in contact staan met hun idool in zichzelf maar zo weinig met hun idool in realiteit.
Hoe waardevol zijn we in de ogen van anderen? Een vraag die we ons veel stellen terwijl de enige vraag is: Hoe waardevol zijn we in onze eigen ogen? Zeer moelijk te beantwoorden.
Ik heb altijd gedacht dat ik voornamelijk een redelijk mens was. Ik heb nu al meer dan tien jaar kunnen constateren dat ik dat niet ben. En ik geloof het nog altijd niet.
Ik ben er nu zeker van: ik ben graag lui. Soms hou ik van actie, van inspanning, van naar buiten trekken in de wereld, van engagement. Maar eigenlijk hou ik diep in mijn hart van niets doen, naar de bomen kijken vanuit mijn bed, een beetje reflecteren in de sofa, een beetje zappen en slapen. Of zou dat komen omdat ik nog net helemaal genezen ben?
Als we een andere partner zouden hebben, dan zouden we een ander leven leiden. Niet dat wijzelf fundamenteel anders zouden zijn (helaas niet) maar ons leven wel. We zouden ergens anders wonen, andere of geen kinderen hebben, waarschijnlijk een ander werk hebben, andere schoonfamilie en gedeeltelijk andere vrienden, misschien zelfs andere hobby's uitoefenen, andere kleding, andere binnenhuisinrichting, andere reizen. Beangstigend, niet?
Sommige dingen vergeven we niet. We kunnen daar principëel in zijn als we daar principiëel in 'kunnen' zijn. Doorgaans zijn we pragmatischer en doen we wel wat water in de wijn. Maar wanneer we niet pragmatisch hoeven te zijn, kunnen we principëel blijven. Principiëel zijn is in die zin een luxe. En een last.
We willen allemaal liefde! Hoe erg willen we allemaal geen liefde. En dan nog het liefst van diegene van wie we ze niét krijgen of niet gekregen hebben. Hoe hilarisch is dat niet. Hoe fundamenteel is dat niet.
