Ik ben er nu zeker van: ik ben graag lui. Soms hou ik van actie, van inspanning, van naar buiten trekken in de wereld, van engagement. Maar eigenlijk hou ik diep in mijn hart van niets doen, naar de bomen kijken vanuit mijn bed, een beetje reflecteren in de sofa, een beetje zappen en slapen. Of zou dat komen omdat ik nog net helemaal genezen ben?
Als we een andere partner zouden hebben, dan zouden we een ander leven leiden. Niet dat wijzelf fundamenteel anders zouden zijn (helaas niet) maar ons leven wel. We zouden ergens anders wonen, andere of geen kinderen hebben, waarschijnlijk een ander werk hebben, andere schoonfamilie en gedeeltelijk andere vrienden, misschien zelfs andere hobby's uitoefenen, andere kleding, andere binnenhuisinrichting, andere reizen. Beangstigend, niet?
Sommige dingen vergeven we niet. We kunnen daar principëel in zijn als we daar principiëel in 'kunnen' zijn. Doorgaans zijn we pragmatischer en doen we wel wat water in de wijn. Maar wanneer we niet pragmatisch hoeven te zijn, kunnen we principëel blijven. Principiëel zijn is in die zin een luxe. En een last.
We willen allemaal liefde! Hoe erg willen we allemaal geen liefde. En dan nog het liefst van diegene van wie we ze niét krijgen of niet gekregen hebben. Hoe hilarisch is dat niet. Hoe fundamenteel is dat niet.
In de volksmond wordt het gezegd: het slaat een generatie over. Dat is zeer juist. Dat komt als volgt: de eerste generatie is erg 'zus'. De tweede generatie reageert daarop door erg 'zo' te zijn. De derde generatie reageert daar weer op door weer erg 'zus' te zijn. Nogal simplistisch en er komen natuurlijk vele andere factoren bij kijken: de waarden en de normen van de partner en schoonfamilie, de situationele omstandigheden, de genomen en gemiste kansen maar toch: er is iets van aan.
De Roos van Leary is een communicatiemodel dat aan de hand van twee assen 1) dominantie;submissie en 2) affiliatie;vijandigheid, of eenvoudiger gesteld 1) boven=B;onder=O 2) samen=S;tegen=T er in slaagt om 8 communicatiestijlen te onderscheiden - leidend BS - helpend SB - meewerkend SO - volgend OS - teruggetrokken OT - opstandig TO - aanvallend TB - concurrerend BT
Altijd interessant om te zien welke combinatie op jou het meest van toepassing is
Het leuke aan ziek-zijn is dat je jezelf kan wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag. Dat je niets kan doen en dat anderen alles zelf maar moeten oplossen. De keerzijde is dat je je zo ellendig voelt.
Er zijn stukken die ik kan verklaren, er zijn flarden die ik begrijp, er zijn situaties die ik plaatsen, er zijn emoties die ik kan terugbrengen, er zijn gedachten die ik situeren maar ik heb eigenlijk nooit het geheel begrepen, erger nog, ik zie de essentie niet. De essentie niet zien, is voor mij hetzelfde als de zin niet zien. Ik doe geen moeite meer om de zin ervan te achterhalen maar voor ik sterf, zou ik deze nog wel willen kennen. Wat is anders de zin van dit leven geweest?
Ik moet bekennen: ik ben geen leidinggegevende figuur. Hoewel anderen soms schijnen te denken van wel. Ik ben geen leidinggevende figuur omdat leidinggevende figuren zich verantwoordelijk achten voor anderen. Ik voel mij wel degelijk verantwoordelijk voor wie ik ben en wat ik doen ten aanzien van anderen maar ik acht mij niet voor verantwoordelijk voor anderen.
Sommige hebben een leuke avond gehad als ze ze cafépraat hebben verkocht. Leuk voor hen maar ik vind daar niks aan. Voor mij moet er altijd een thema zijn, een diepgaander gesprek, een dialoog met argumenten, wederzijds begrip om tenslotte terug te komen op het punt waar men stond maar dan iets rijker gevuld. Voor die leuke anderen zou ik ongetwijfeld saai zijn en ik bespaar hen dus mezelf.
Er is nog weinig dat ik tegen mijn zin doe. Het zou kunnen dat ik mij bepaalde zaken heb neergelegd en niet meer wat mijn zin juist is. Het zou ook kunnen dat ik mijn zin leg in die dingen die ik moet doen maar oorspronkelijk mijn zin niet was. Maar ik denk dat het vooral komt omdat ik ja en nee kan zeggen tegen wat ik wil ja en nee zeggen. Omdat ik mijn eigen keuzes maak en niet draai naar die van een ander. Tenzij die ander in mijn keuzes vervat zit.
Het is jammer maar een teveel van het goede keert per defnitie om naar het omgekeerde. We zouden denken (en vooral hopen) dat er geen einde kan komen aan het goede, dat we er altijd meer zouden kunnen van willen. Zo zit de wereld echter niet in elkaar. Een teveel keert altijd om in zijn tegengestelde. Hopelijk geldt dat ook voor het slechte.
Veilig, dat is hoe mensen zich willen voelen. Het gaat hier niet om blauw van de politie in de straat maar rood van de geborgenheid in de eigen omgeving. Als we ons niet veilig voelen, dan zijn we tot zeer weinig in staat (tenzij in extreme mate want dan zijn we waarschijnlijk juist tot heel veel in staat). Veilig willen zeggen dat we mogen maar niet moeten, dat we mogen zijn zoals we zijn en niet anders hoeven te zijn. Fijn is dat.
Transpersoonlijke psychologie is een tak van de psychologie die zich bezig houdt met het persoonsoverstijgende, transcendente of spirituele facet van de menselijke psyche en de ontwikkeling daarvan. Wie zou daarin geïnteresseerd zijn in het huidige persoonsgecentreerde klimaat?
We kennen allen het verhaal van het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn. Maar kennen jullie ook het verhaal van de zwaan die een eendje bleek te zijn? Het eerste verhaal is wat droevig. Het tweede nog droeviger.
