Superfans. Het maakt ons wat ongemakkelijk: ze creëren een eigen wereld, ze geloven in wat ze doen, ze doen niemand kwaad en we kunnen er niets op tegen hebben en toch... Misschien omdat ze zo goed in contact staan met hun idool in zichzelf maar zo weinig met hun idool in realiteit.
Hoe waardevol zijn we in de ogen van anderen? Een vraag die we ons veel stellen terwijl de enige vraag is: Hoe waardevol zijn we in onze eigen ogen? Zeer moelijk te beantwoorden.
Ik heb altijd gedacht dat ik voornamelijk een redelijk mens was. Ik heb nu al meer dan tien jaar kunnen constateren dat ik dat niet ben. En ik geloof het nog altijd niet.
Ik ben er nu zeker van: ik ben graag lui. Soms hou ik van actie, van inspanning, van naar buiten trekken in de wereld, van engagement. Maar eigenlijk hou ik diep in mijn hart van niets doen, naar de bomen kijken vanuit mijn bed, een beetje reflecteren in de sofa, een beetje zappen en slapen. Of zou dat komen omdat ik nog net helemaal genezen ben?
Als we een andere partner zouden hebben, dan zouden we een ander leven leiden. Niet dat wijzelf fundamenteel anders zouden zijn (helaas niet) maar ons leven wel. We zouden ergens anders wonen, andere of geen kinderen hebben, waarschijnlijk een ander werk hebben, andere schoonfamilie en gedeeltelijk andere vrienden, misschien zelfs andere hobby's uitoefenen, andere kleding, andere binnenhuisinrichting, andere reizen. Beangstigend, niet?
Sommige dingen vergeven we niet. We kunnen daar principëel in zijn als we daar principiëel in 'kunnen' zijn. Doorgaans zijn we pragmatischer en doen we wel wat water in de wijn. Maar wanneer we niet pragmatisch hoeven te zijn, kunnen we principëel blijven. Principiëel zijn is in die zin een luxe. En een last.
We willen allemaal liefde! Hoe erg willen we allemaal geen liefde. En dan nog het liefst van diegene van wie we ze niét krijgen of niet gekregen hebben. Hoe hilarisch is dat niet. Hoe fundamenteel is dat niet.
In de volksmond wordt het gezegd: het slaat een generatie over. Dat is zeer juist. Dat komt als volgt: de eerste generatie is erg 'zus'. De tweede generatie reageert daarop door erg 'zo' te zijn. De derde generatie reageert daar weer op door weer erg 'zus' te zijn. Nogal simplistisch en er komen natuurlijk vele andere factoren bij kijken: de waarden en de normen van de partner en schoonfamilie, de situationele omstandigheden, de genomen en gemiste kansen maar toch: er is iets van aan.
De Roos van Leary is een communicatiemodel dat aan de hand van twee assen 1) dominantie;submissie en 2) affiliatie;vijandigheid, of eenvoudiger gesteld 1) boven=B;onder=O 2) samen=S;tegen=T er in slaagt om 8 communicatiestijlen te onderscheiden - leidend BS - helpend SB - meewerkend SO - volgend OS - teruggetrokken OT - opstandig TO - aanvallend TB - concurrerend BT
Altijd interessant om te zien welke combinatie op jou het meest van toepassing is
Het leuke aan ziek-zijn is dat je jezelf kan wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag. Dat je niets kan doen en dat anderen alles zelf maar moeten oplossen. De keerzijde is dat je je zo ellendig voelt.
Er zijn stukken die ik kan verklaren, er zijn flarden die ik begrijp, er zijn situaties die ik plaatsen, er zijn emoties die ik kan terugbrengen, er zijn gedachten die ik situeren maar ik heb eigenlijk nooit het geheel begrepen, erger nog, ik zie de essentie niet. De essentie niet zien, is voor mij hetzelfde als de zin niet zien. Ik doe geen moeite meer om de zin ervan te achterhalen maar voor ik sterf, zou ik deze nog wel willen kennen. Wat is anders de zin van dit leven geweest?
Ik moet bekennen: ik ben geen leidinggegevende figuur. Hoewel anderen soms schijnen te denken van wel. Ik ben geen leidinggevende figuur omdat leidinggevende figuren zich verantwoordelijk achten voor anderen. Ik voel mij wel degelijk verantwoordelijk voor wie ik ben en wat ik doen ten aanzien van anderen maar ik acht mij niet voor verantwoordelijk voor anderen.
Sommige hebben een leuke avond gehad als ze ze cafépraat hebben verkocht. Leuk voor hen maar ik vind daar niks aan. Voor mij moet er altijd een thema zijn, een diepgaander gesprek, een dialoog met argumenten, wederzijds begrip om tenslotte terug te komen op het punt waar men stond maar dan iets rijker gevuld. Voor die leuke anderen zou ik ongetwijfeld saai zijn en ik bespaar hen dus mezelf.
