Een bezoek aan m'n huisarts, deze ochtend.  Zodat ik alvast niet weer eindeloos lang in de wachtzaal van de spoedafdeling moet zitten wachten op een simpele spuit in m'n achterste, hetgeen welgeteld één minuut duurt.  Na dit weekend heb ik wel genoeg van die vleugel van het hospitaal. 

Na de inspuiting onderzocht hij me, van kop tot teen. 
Geen al te best verdict, al probeer ik er niet al te veel rekening mee te houden.  Het is afwachten wat de specialist morgen zeggen zal. 

- "Reken alvast dat je de komende zes weken thuis zit.  In geval van een operatie wordt dat zes maanden, K." 
- "Niks van, woensdag heb ik een afspraak bij een klant.  Of ik nu thuis zit of werk, zoveel verschil maakt het niet uit."

Hij werd enigszins kregel van m'n hardnekkigheid.  Ik hoorde hem wel eerder een keertje vloeken tegen me, maar deze keer schrok ik toch op van z'n reactie. 

"Als je op deze manier met je gezondheid blijft spelen, laat ik je opnemen, K.  Dit kan niet langer.  Je zit met een hernia, elke keer je in de wagen zit wordt je been gevoelloos.  Dat wil zeggen dat in die houding die hernia tegen een zenuw duwt.  En jij wil de baan op gaan woensdag ?  Je hele rug zit muurvast, tot aan je nek toe.  En dan heb ik het nog niet over je huidige gewicht en het feit dat je voor de zoveelste keer met beginnende uitdrogingsverschijnselen zit." 

Hij wilde weten wat ik het afgelopen weekend gegeten had.  Ik moest even nadenken, de dagen overlopen.   "Twee keer een halve banaan." antwoordde ik eerlijk. "O ja, en deze ochtend ook nog een hele."  
-"K, wat is er gaande met je ?"  
-"Niks, het zijn die inspuitingen, denk ik.  Ze zijn nogal belastend voor m'n maag, ik heb last van misselijkheid en diarree, waardoor ik niet echt goed eten kan." 
- "Je hebt de bijsluiter goed gelezen.  Maar ik geloof er geen moer van." 
En toen werd ik nijdig.  "Dokter, kijk es even naar me : ben ik te mager ?  Néé !  Ja goed, ik ben wat vermagerd, wel logisch misschien met al de stress die met een scheiding gepaard gaat.  Dit hele gezeik komt nu gewoon ongelegen.  Volgende maand moet ik behangen en schilderen en verhuizen, hoe dan ook.  En op heel veel hulp zal ik niet kunnen rekenen, dus je zorgt er maar beter voor dat ik zo snel mogelijk opgelapt ben.  Laat me desnoods tijdelijk spuiten krijgen die alle pijn wegnemen, en dan pakken we het probleem binnen een aantal maanden wel aan.  Ten laatste volgende week maandag begin ik terug te werken.  Ik heb klanten die materiaal nodig hebben, en ik kan me niet permitteren die job kwijt te geraken.  Het is momenteel de enige vorm van ontspanning die ik nog heb.  Als je me zes weken lang thuis gaat houden, ben ik na de derde week knettergek in de huidige situatie."  
- "K, er is net stress van je afgevallen zodra je besliste te scheiden.  Je leek opgelucht, zelfzeker zelfs.  Wat is er gaande ?"   
Ik vervloekte de tranen die van m'n wangen rolden.  "Niks, er is echt niks, dokter, maar ik moet nog zoveel plannen, nog zoveel doen.  Ik heb meubels die moeten afgebeitst en geloogd worden.  Goh, het is gewoon een wat te zwaar weekend geweest, denk ik.  Ik heb constant last gehad, en als je dan een man hebt die ligt te zeuren over wanneer het eten klaar is, en die vanuit z'n zetel roept : "kan je eens boven gaan kijken naar de kinderen want ik hoor dat die nog niet slapen, en anders kan ik die film niet meer volgen.", dan heb je niet veel meer nodig.  Ik kan nauwelijks eten, nauwelijks slapen.  Zorg er gewoon voor dat die rug zo snel mogelijk hersteld, zodat ik terug aan de slag kan." 
Hij keek me aan, het was duidelijk dat hij door had dat er meer aan de hand was, maar het was hem tegelijk duidelijk dat dit hetgeen was dat ik kwijt wilde, niets meer.
Ik betaalde, en stond op.  "Je weet wat ik gezegd heb over opname, K., en deze keer meen ik het.  Woensdag zie ik jou hier terug, mét het verslag van de specialist."

Het is half twaalf nu, ik kijk rond in het huis dat weldra niet meer het mijne zal zijn.  En ik heb schrik, ongelovelijk veel schrik.  Maar ik bijt door, het moét nu eenmaal...   
 

22-06-2009, 00:00 geschreven door K.

09-08-2009, 00:00 geschreven door K.

De afgelopen dagen waren extreem hectisch.  Normaal gezien geeft dit me minder tijd stil te staan bij de dingen die me teisteren, maar zelfs in deze drukte spookt er constant slechts één gedachte door m’n hoofd. 

Zaterdag werkte ik me als het ware de naad uit het lijf om de keuken in m’n nieuw huisje geschilderd te krijgen.  Het moést klaar zijn, want woensdag ben ik pas terug uit Frankrijk en die dag beginnen ze m’n kasten en toestellen te installeren.  Mijn zussen hadden me gevraagd om s’avonds mee te gaan naar een optreden, in feite een jaarlijkse gewoonte, maar m’n echtgenoot besloot daar anders over.  Hij had afgesproken om met vrienden iets te gaan eten, en ik kreeg meteen naar m’n hoofd dat ik “toch weer niet m’n kinderen bij m’n moeder zou dumpen.”  Ik trachtte hem duidelijk te maken dat m’n ouders enkel m’n kinderen bij zich hebben de dagen dat ik werk, maar dat lachte hij weg.  Geen zin, en nog minder fut, om in discussie te gaan, dus besloot ik maar m’n zussen af te bellen en thuis te blijven.  Ergens vond ik het niet eens erg, want ik was pas klaar in m’n huisje rond zes uur, en moest nog naar m’n schoonbroer om de pony’s klaar te maken voor het tornooi van zondag.  Vier pony’s gewassen, zadels en kopstukken gepoetst en in de camion geladen later stapten we terug m’n wagen in.  Het was ondertussen voorbij negen uur, en m’n rug pijnigde me enorm.  Net als m’n hoofd...    

Zondag.  Half zeven uit de veren.  Mezelf en de kinderen klaarmaken om richting schoonbroer te vertrekken.  Alle pony’s uit stal, poetsen en hups, wegwezen.  Rond negenen kwamen we op het terrein waar het tornooi plaatsvond.  Meteen opzadelen, want om half tien diende de eerste pony gereden te worden.  De hele godganse dag van hier naar daar.  Je loopt wat kilometers op zo’n manier.  En terwijl ik dit voorheen als pure ontspanning aanvoelde, moest ik me de hele dag door slepen.  Moraal onder nul.  Bloedheet was het.  Om kwart voor zes kwamen we terug aan.  Onderweg in de vrachtwagen had m’n laatste beetje sterkte het begeven.  Een gesprek met m’n schoonbroer over m’n toekomst deed me in huilen uitbarsten, iets wat ik nooit voorheen deed.  “Ik maak me zorgen om je, K.”, zei hij, “je moet dringend je gedachten verschuiven, of het gaat helemaal mis.”  “Als dat nu eens zou lukken...” antwoordde ik stilletjes. 

M’n meisjes hadden opgevangen dat die avond Gorki zou optreden, ergens vlakbij.  Ik had me laten overtuigen om met hen er heen te gaan.  Meisjes van vijf en zeven luisteren normaal naar K3 en Mega Mindy toestanden, maar dat is buiten die twee van mij gerekend.  Om tien voor acht zou het optreden starten, dus werd het weer een geren van hot naar her.  Pony’s op de weide, spullen uit de vrachtwagen en terug in de zadelkamer.  Om zes uur stapten we m’n wagen in.  Een uur later stapten we terug m’n wagen uit, allemaal gewassen, omgekleed, ingewreven tegen zonnebrand en ga zo maar door.  “Hoe doe je dat toch ? Op die tijd heeft alleen m’n dochter zich klaargemaakt.”, merkte m’n zus op.  M’n nichtje had ik beloofd dat ze mee mocht.  We vertrokken, en om half acht stonden we in de tent.  We aten nog vlug iets, en van acht uur tot half tien genoot ik met m’n meisjes van het optreden.  In feite genoot ik meer van hen, hun opmerkingen bij het allereerste optredentje in hun leven.  Dat er nog velen mogen volgen.  De oudste merkte al de hele dag dat het me moeilijk afging, om de vijf voet kreeg ik dan ook een knuffel, een zoen, of een klein handje dat over m’n gezicht streelde.  De nummertjes die ze kenden zongen ze luidkeels mee, en m’n oudste concentreerde zich bij de nieuwe nummers vooral op de teksten.  Van wie zou ze dat hebben ?  “ Mama, dat liedje moet je op m’n Ipod zetten, want dat is echt mooi...” 

Om tien uur waren we terug thuis, en kon ik opnieuw in gang schieten : baggage pakken, en ondertussen het ene wasmachine na het andere inladen. 

Het moet een uur of twaalf, half één geweest zijn toen ik naar bed ging.  De meisjes lagen gewoonte getrouw in mijn bed, en omdat m’n man er ook al bij lag, en er dus niet veel plek over was, besliste ik maar weer naar m’n vast stekje te trekken, het bed van m’n jongste.  Drie uur zag ik het worden, klaarwakker door eindeloos veel geraas in m’n hoofd.  Zoals zoveel dagen voorheen.  Om half zes liep m’n wekker af.  Ik maakte me klaar, gaf m’n meisjes nog een voorzichtige zoen, en vertrok, net na zessen, richting Brussel.  Vliegtuig op, om rond half tien op Zwitserse bodem te staan.  Genève.  Een franse collega stond m’n baas, collega en mij op te wachten.  Auto in, richting Archamps, op een kwartiertje rijden van Genève ligt het hoofdkantoor van m’n werkgever.  Twee ellenlange dagen vergaderen op het programma.  Cijfers die je om de oren vliegen, forecasts, en nieuwe produkten voor het komende jaar.  

Om tien uur zaten we in de vergaderruimte.  Lunch omstreeks één uur, gevolgd door een toiletbezoek.  Vergadering van twee tot half zeven.  Zeven uur aankomst in het hotel.  “U wordt om half acht voor het aperitief verwacht”, kreeg ik te horen.  Geen ademruimte dus.  De douche onder, omkleden en terug naar beneden, om vervolgens weer te moeten veinzen dat je een normale eter bent in het gezelschap van een bende zelfingenomen en arrogante fransmannen.  Behalve L. dan, een ietwat oudere stijve hark, met een erg gekunsteld frans accent.  Hyacint Bouquet in het frans, zeg maar.  Hij is de big boss van het bedrijf, en iedereen lijkt er schrik van te hebben, met reden weliswaar.  Maar het vreemde is dat ik het wel met ‘m kan vinden.  Niets biezonders, maar we houden blijkbaar allebei wel van een eenvoudige no nonsense aanpak.  Geen ergerlijk geslijm omdat hij het voor het zeggen heeft, bijvoorbeeld.  Hij vroeg me hoe het met m’n rug was, en gaf me een complimentje omtrent m’n resultaten. 

Ondertussen is het tien voor elf.  Beneden hoor ik m’n collega’s zo hard pogen een goede tijd te veinzen.  Drinken, lachen, o wat hebben we plezier, ook al kunnen we het licht niet in de ander z’n ogen zien schijnen.   Ik heb iedereen een bescheiden goedenacht gewenst, en lig ondertussen in m’n hotelkamerbed, met m’n laptop op m’n schoot, een word document betokkelend.  Geen internetverbinding, dus wachten tot morgen op kantoor om mails te checken en m’n zegje te doen op m’n blog...  

Deze ochtend, bij het inchecken, zei m’n baas me nog dat hij aan me zag dat ik het erg moeilijk heb, wat zoveel wil zeggen als dat ik er slecht uitzag.  Voor ik het wist was het er uit : “Ach, met wat geluk stort straks ons vliegtuig neer, en ben ik van alle pijn verlost.”  Hij keek me aan, geschrokken, en zweeg.  Tuurlijk stortte dat kutvliegtuig niet neer, waarom zou het, m’n gebeden zijn tot nog toe nog nooit verhoord, dus waarom zou het nu dan wel zo zijn.  Verbeten merk ik hoe m’n gedachten constant afdwalen, zoekend naar manieren waarbij niemand zou te weten komen dat ik er zelf een stokje voor gestoken heb, voor dat rotleventje van me.  Het is een wikken en wegen. 

Ik wens mezelf niet langer lijden, ellende, ziekte, vernedering en pijn toe.  Geen diepe zelfverachting meer, geen kwelling van faalangst meer.  Ik schreeuw het uit van verwerping en verloochening en berust niet langer in het feit dat het m’n lot is, dat ik het mezelf aandoe.  Ik streef niet langer naar lust om te leven, naar geluk in kleine dingen, maar wel naar pijnloosheid.  Ik richt me niet meer naar wat aangenaam of goed is, maar weet dat ik me enkel nog kan richten naar het vermijden van het kwaad dat constant rond me hangt.  Terwijl zoveel mensen verlangen naar onmogelijke dingen, vraag ik louter een lot zonder al te groot leed.  Maar m’n leven bestaat uit lijden, en afzien van de goede dingen, en leven zonder verlangen, is geen optie, omdat ik weet dat ik op dat moment reeds ophou met leven.  Ik weet dat het leven niet zonder kleerscheuren verloopt, dat  pijn en angst eenieder passeert, want zonder die factoren zou je nooit kunnen beseffen hoe goed je het wel hebt.  Anderzijds, als er een god bestaat, dan breekt m’n hart van de ellende en het leed dat hij mensen aandoet. 

Mijn leven heeft geen werkelijke waarde meer, ik overleef louter op illusies.

25-08-2009, 00:00 geschreven door K.

Mijn baas en ik hebben een ietwat vreemde relatie.  Er een naam op plakken lukt me niet, dus kan ik enkel stellen dat het geen normale werkgever/werknemer relatie is.  Welke baas zou z’n personeel thuis laten zonder er verlof voor te noteren om te kunnen verderwerken aan hun huis, én dan op de koop toe nog komen helpen schilderen en zo ?  Al vrij snel nadat ik voor zijn bedrijf begon te werken praatten we over zaken die het werk niet aanbelangden.  En ook over werkgerelateerde dingen laat hij me biezonder vaak de beslissingen nemen.  Hij weet me op momenten zo op stang te jagen dat ik me biezonder kwaad op ‘m maak, en als ik achteraf dan op kousevoeten z’n kantoor binnenwandel of hem opbel, antwoordt hij doodleuk dat hij blij was dat ik me eens een keer liet gaan. 

Hij praat met mij over zijn problemen, en ik vertel hem de mijne.  Helemaal niet omfloerst.  Zo zei ik hem laatst nog eerlijkheidshalve dat ik al lang m’n auto ergens tegens geknald had ware het niet dat ik hem die zware onkost niet wil aandoen; m’n auto is tenslotte maar enkele maanden oud. 

Hij is op de hoogte van wat er zich heeft afgespeeld met P., en weet wat dit bij me teweeg gebracht heeft, en nog steeds brengt.  Zondagavond, na de beurs, vertrok ik huiswaarts.  Vrijwel meteen kreeg ik telefoon van ‘m.  “Het is een drukke dag geweest, je hebt biezonder hard gewerkt, en we hebben geen ogenblik de tijd gehad even te praten.  Je hebt nog een rit van een uur voor de boeg, en dat uurlang gaan we praten, want bij vertrek daarnet straalde je hele lichaam tristesse uit.” 

Ik kan me niet meer herinneren hoe het ter sprake kwam, maar hij begon over hoe anderen mij zien.  Volgens hem, althans.  Dat ik door m’n onzekerheid en negatief zelfbeeld niet zie hoe mensen naar me kijken.  Dat mensen graag in m’n gezelschap vertoeven.  Dat ik anders ben, andere waarden hanteer.  En dat net dat m’n aantrekkingskracht zou bevatten.  “Je bent zo sterk en toch zo gevoelig, heel tegenstrijdig in feite, er hangt een hele waas van tegenstrijdigheden en veelzijdigheid en mysterie om je heen.”  Ik lachte z’n relaas weg, ik heb nooit met complimenten om kunnen gaan, terzij ik weet dat ik die complimenten verdien, of dat ze waar was.  Dit was één van z’n pogingen me een duwtje in de goede richting te geven.  Maar toen zei hij iets biezonder raars: “K., bij jou verliezen mannen hun normen.  Ik zie het constant gebeuren, en jij merkt het niet eens.  Maar daarna krijgen ze schrik, misschien omdat ze denken dat het niet écht is, een utopie… Terwijl jij gewoon zo bent, en er niet eens bij stilstaat. »

Normen verliezen ?  Ik vroeg hem wat hij ermee bedoelde, en hij legde uit dat ze de dingen die ze anders belangrijk vinden vergeten, onbelangrijk achten, net omwille van het feit dat ik andere waarden heb dan de “doorsnee-vrouw”, zoals hij stelde.  Hij reikte me een voorbeeld, door te stellen dat bij echtscheidingen de vrouw vrijwel altijd het meeste voordeel haalt, terwijl het in mijn geval net omgekeerd is, dat ik té veel heb toegegeven, té veel dingen heb achterlaten en ga zo maar door. 

Hij ging er nog even over door, en het greep me meer en meer naar de keel.  Tot ik hem uiteindelijk, alweer behoorlijk geïrriteerd, het zwijgen oplegde, ook al weet ik ergens wel dat hij het goed bedoelde.

- “Als ik dan toch al die dingen ben die jij zegt dat ik ben, waarom ben ik dan in godsnaam zo eenzaam?  Als ik er inderdaad goed zou uitzien, en verstand zou hebben, en één of andere aantrekkingskracht zou hebben, maakt niet uit hoe je het allemaal beschrijft of noemt, zeg me dan eens waarom, M., dat mensen het uiteindelijk allemaal op een lopen zetten, dat ze uiteindelijk niét voor me kiezen, dat ik alleen achterblijf, en verdriet heb en pijn voel die quasi onmenselijk is ?  Dat klopt dan toch niet ?  Dan moet je toch zelf beseffen dat wat je vertelt pure onzin is ? » 

- « Als jij je blijft afsluiten op de manier dat je nu doet, zal dat inderdaad jouw levensloop zijn.  Je hebt zoveel schrik dat je mensen op afstand houdt, en na een tijd geven die dan inderdaad op. Niet iedereen zal je slecht behandelen.  Scheer niet iedereen over dezelfde kam.  Ik heb het er zelf ook moeilijk mee gehad.  Je brengt het beste in mensen naar boven, houdt ze een spiegel voor.  Bij jou kunnen mensen met alles terecht.   Ik voel me gewoon een beter mens als jij in de buurt bent.”      

Ik zat geblokkeerd, muurvast. Niet één deftige zin kon ik nog vormen.  Hij kalmeerde me, stelde me gerust. 

-“K., je beseft zelf niet wat voor een impact jij hebt op mensen.  En misschien al goed ook, want anders zou je het flink kunnen misbruiken.  Maar dat heb je nog nooit gedaan.”

Hij begon over het werk, dat m’n resultaten net door al die zaken die hij eerder opsomde zo goed zijn.  Alsof ik niet doorhad dat het een afleidingsmanoeuver was... Toen ik even later inhaakte zat ik even met een enorme baksteen in m'n maag.  Want stel, stel dat hij gelijk heeft.  Dat ik mensen aantrek, maar uiteindelijk weer afschrik omwille van schrik dat het iets is dat niet zal of kan blijven duren... dat het zogenaamd te mooi is om waar te zijn.  In dat geval ben ik gedoemd tot het bestaan dat ik nu leidt, en zal er nooit iemand voor me durven te kiezen. 

15-09-2009, 00:00 geschreven door K.

Je hebt beurzen en aankoopbeurzen.  Op een aankoopbeurs komen klanten heel doelgericht : bestelling maken op basis van de produkten die in hun folder komen te staan, en eventueel nog een promotie meepakken.  Momenteel bevind ik me dus op een beurs van die laatste soort, in Nederland.  Bij aankomst bleek echter dat de leverancier waarvoor wij agent zijn in België géén folderdeelname had afgedwongen.  Uiteindelijk wil dit maar één ding zeggen : je hebt een hele godganse dag niks te doen.  Er zijn Belgische klanten, dat wel, en ze wuiven wel eens vanuit de gang, maar ze hebben in géén geval tijd om de stand te bezoeken, omdat ze bij tientallen andere leveranciers die wél folderprodukten aanbieden nog moeten langs gaan.  “Bel in de loop van volgende week even, voor een afspraak, zodat je zelf kan langskomen.” 

Ik zit me hier dus steendood te vervelen.  En het eten maakt in geen geval iets goed, integendeel zelfs.  Stipt om twaalf uur weerklonk een gong door de beurshall.  “Beste aankopers en standhouders, u kunt nu aanschuiven voor de lunch in het aanpalende restaurant.”  Je gelooft je ogen nauwelijks : iedereen laat z’n werk vallen, en begeeft zich naar een soort vreetschuur alwaar eindeloos lange buffetten met de meest weerzinwekkende gerechten op je liggen te wachten.  Kroketten in alle geuren en kleuren, met vullingen die mogelijk het daglicht niet mogen zien.  Deze worden dan op hun beurt op een sandwich gegooid, platgedrukt en uitgesmeerd, eventueel fijn afgewerkt met één of ander luguber pindasausje.  Verstand op nul en smakelijk.  Nog een glaasje melk erbij om het door te spoelen.

In feite is het best grappig, want je haalt er de belgen zo uit.  Vertwijfeld kijken ze naar hetgeen ze op hun bord krijgen, waarna ze even in het rond kijken, zoekend naar praktische inlichtingen hoe het zootje te verwerken.  Je kan de horror op hun gezicht aflezen.  “Stank voor dank krijg je als je hier iets aankoopt, zoveel is zeker...” zie je de aankopers denken. 

Ondertussen zit ik dus terug in de beurshall, met een kroket die verdwaalt ronddrijft in m’n maag.  Heel fijn lijkt m’n maag dat niet te vinden.  Alsof de restantjes van m’n vorige (lees : vlaamse) maaltijden zich fel verzetten : “wegwezen hier, jij holland gedrocht !”

Goed, bij dezer is het enorm hoge gehalte van verveling bevestigd.  Ik betwijfel sterk dat ik anders zou beginnen over de gesprekken die in m’n buikholte plaatsvinden... In ieder geval : de kern van m’n zijn lijkt zwaar aangetast door de aanwezigheid van die kroket...

16-09-2009, 00:00 geschreven door K.

Een paar weken geleden kwam "Junior" bij ons.  Maar al gauw noemden we hem "Boulet", omdat hij zo ontzettend dik was.  Ik was ondertussen stilaan aan het uitkijken naar een tweede pony voor m'n meisjes.  Voornamelijk omdat de eerste totaal niet geschikt blijkt om een beginnende ruiter mee te leren springen.  Dus kwam Boulet best wel goed uit.  De eigenaar had 'm moeten weghalen bij de mensen waar hij stond, omdat die failliet waren verklaard en hij wilde niet dat de pony mee aan de haak ging.  Wegens plaatsgebrek werd hij bij ons afgezet.  "Mag hij hier blijven tot hij verkocht is ?"  Het arme dier had vier jaar lang op één en dezelfde weide gestaan.  Hij zag er verschrikkelijk uit; z'n manen en staart kapotgeschuurd door zomerbrand die niet behandeld werd, z'n staart bleek één grote dreadlock te zijn.  Hij zat onder olievlekken, stonk, z'n hoeven waren volledig verbrokkeld, en hij woog ruim zestig kilo te zwaar.  Op zo'n momenten komt dan ons "collectief hart" naar boven.  Ik scheerde z'n benen op, haalde de knotten uit z'n staart, probeerde van z'n manen te redden wat er te redden viel en brandde z'n oren uit, waarna m'n meisjes en nichtje hem wasten, en nog maar eens wasten, en nog maar eens wasten.  Boulet genoot van de aandacht, hij liet het zich welgevallen zonder ook maar één poot te verzetten.  Vanaf die dag werd hij elke dag getraind.  Voornamelijk door m'n oudste, want hij was echt ontzettend braaf bij haar.  De dagen dat we er niet raakten, werd hij gereden door m'n nichtje, of werd hij een uurlang aan de stapmolen gezet.  De kilo's vlogen er af.  Vorige week, toen m'n meisjes bij hun papa waren, trainde ik 'm zelf.  Best wel een grappig zicht, ik op een veel te kleine, dikke pony, maar ik was vastberaden om 'm "voorwaarts neerwaarts" te krijgen.  (Een technisch detail waardoor paarden beter hun rug gaan gebruiken).  Toen al merkte ik een kleine kentering bij het diertje.  Hij durfde al eens dreigen te slaan tijdens het opzadelen, maar na een flinke pandoering dacht hij daar niet meer aan.  Hij kwam stilaan in conditie, en ik merkte dat hij enorm kijkerig was.  Een simpele balk op de grond, en hij sprong ervan opzij.  Een ervaren ruiter kan dit opvangen, een beginner echter niet.  Dus belde ik de eigenaar op en deelde mee dat ik de pony niet zou kopen.  Een paar dagen later kregen ze 'm wel verkocht, en werd hij opgehaald.  Tot ziens, Junior.  

Dus opnieuw startte ik m'n zoektocht naar een geschikte pony.  Op het nationaal tornooi neusde ik tussen tientallen flyers die in de tent hingen, en ik haalde er een viertal uit.  De dag nadien belde ik ze op.  De ene pony bleek te oud, de andere te duur.  Dit weekend zijn we de resterende twee gaan testrijden.  Eentje geniet m'n voorkeur qua uiterlijk, op de andere leek m'n dochter dan weer beter te rijden.  In de loop van deze week, of dit weekend, ga ik beide pony's opnieuw bekijken, samen met m'n schoonbroer deze keer.  En dan wordt het kiezen.  

Tja, paarden, het is een microbe.  Een poos geleden werd ik het bestuur van de ponyclub in verkozen.  Het nieuwe bestuur is een toffe bende, en ik ben ervan overtuigd dat we er samen veel van terecht zullen brengen.  Een aantal gedreven en bekwame mensen, met erg goede ideeën, al zeg ik het zelf.  

07-10-2009, 00:00 geschreven door K.

16-10-2009, 10:45 geschreven door K.

06-12-2009, 00:02 geschreven door K.

22-12-2009, 01:08 geschreven door K.

28-09-2012, 23:26 geschreven door K.

En hier zit ik dan : op onze boerderij; ruim een jaar getrouwd, en met dochter nummer drie die ondertussen 11 maanden oud is.  Een duiveltje in een doosje die het begrip "iemand om je vinger winden" al meer dan voortreffelijk onder de knie heeft.  Onze boerderij bevat zo'n 20 hectaren, en ik ben ondertussen de trotse mede-eigenaar van 6 meer dan flinke vleeskoeien die om beurt weten te kalven, een handvol varkens, geiten, schapen en kippen, en - en nu komt het -  een dertigtal paarden.  Bijna drie jaar geleden arriveerde ik hier met twee ponietjes.  Goed geboerd, zoals ze zeggen...

M'n dagtaak is momenteel van dat formaat waarbij er uren tekort schieten; enerzijds hebben we onze wedstrijdstal, waaronder een aantal toekomstige topsport-paarden en -ponies, die dagelijks getraind worden.  Anderzijds ben ik onlangs begonnen met het geven van ponylessen aan kinderen en het organiseren van verjaardagsfeestjes, in feite zonder te weten dat het zo'n vaart zou nemen.  Daarnaast begeef ik me nu tussen een berg administratie omdat ik ook nog een ruitersportwinkel aan het opstarten ben.  Te veel hooi voor dat vork van mij ?  Misschien, maar het geeft me anderzijds tenminste het gevoel dat ik lééf.

En toch, waarom resulteert al dat geluk dat in het feit dat ik hier weer zit ?  Hier, weliswaar in een ander huis, maar toch, net hetzelfde als voorheen.  In die mate gelijkend dat het me zelfs bang maakt.  Hier, achter m'n laptop, met m'n hoofdtelefoon op, luisterend naar muziek waarvan ik weet dat het beter is achterwege te laten.  M'n man en dochter, slapend op de sofa achter me, terwijl de televisie nutteloos speelt.

Waarom lijkt het weerom dat er een storm boven m'n hoofd hangt ?  Waar is dat wrange gevoel in m'n maag nu weer goed voor ? 
Ergens weet ik wel waar het probleem ligt, maar niet nu, nu niet.  Nu wil ik even, nog héél even, doen alsof alles goed is. Alsof ik eindelijk een plaatsje gevonden heb.  Laat me nog even, nog héél even, doen alsof...

De nood is hoog... zou ik hier anders zitten ?

28-09-2012, 23:31 geschreven door K.

Voor sommigen is het glas halfvol, anderen noemen het dan weer halfleeg.  En dat is het 'm net; voor mij is het glas leeg.  Ik drink van een leeg glas.  En net dat raakt me zo zeer, want hoezeer ik tracht dat glas te vullen, het lukt me niet. 

Ik weet dat hij van me houdt.  Ontzettend veel zelfs.  Of maak ik mezelf dat wijs ?

En god weet hoeveel ik van hem hou.  Tergend veel soms.  In dit mate zelfs dat z'n minpunten verdwijnen in het niet, omdat z'n pluspunten deze ruimschoots goed maken.

Toch.  Toch is er dat ene dat ontbreekt.  Het hangt als een dreigende wolk boven ons, en de impact ervan lijkt hem totaal te ontgaan.  Net dat ene waar ik zo'n behoefte aan heb.  Het leverde de afgelopen maanden al heel wat heen en weer gediscussieer op.  Het boezemt me een enorme angst in, want ik kàn en wil niet zonder.  Het maakt me onzeker en frustreert me tegelijk.  Binnenin me kolkt een opkomende storm, een ware wervelwind die alles wel eens zou kunnen vernietigen.  En dat wil ik helemaal niet. 

Ik betrap mezelf erop dat ik dingen denk die wel eens het begin van het einde kunnen betekenen...

28-09-2012, 23:57 geschreven door K.

29-09-2012, 00:01 geschreven door K.

29-09-2012, 00:05 geschreven door K.

Het lijkt alsof het begonnen is op de dag dat ik geboren werd, alsof ik nooit zorgeloos was.  De eindeloze onzekerheid, de steeds terugkerende duisternis die m’n leventje lijkt te omhulzen.  Alsof het me nooit met rust laten zou.  Alsof onrust m’n enige bondgenoot was. 

En toen kwam jij, en voor het allereerst proefde ik van een zekere rust.  Je redde me van de duisternis en leerde me genieten van die kleine dingen die het leven zo mooi kunnen maken.  Je leerde me wat echt graag zien inhoudt. En je zou me nooit, nooit laten gaan.  Je werd een stukje van m’n ziel.

Je was zo goed voor me, je overstelpte me met liefde en affectie.

Nu lijk je van me weg te wandelen, traag maar zeker.  En ik weet dat ik een slechte verliezer ben.  Het raakt me in het diepste van m’n zijn.  Want ik weet dat ik niet zou kunnen stoppen met aan je te denken, en dat ik zo ontzettend eenzaam zou zijn zonder je.  De eenzaamheid heeft reeds toegeslagen.  Dus laat me alsjeblieft niet alleen met m’n ziel die zal aanvoelen als een ijskoude grafsteen.  Is het je niet duidelijk dat ik momenteel zou willen sterven om je m’n naam opnieuw te horen zeggen zoals je dat vroeger deed ? 

Ik wacht al zo lang, en je hoeft me slechts te roepen.  Denk je nog aan me op die manier ?  Mis je het dan niet  ? 

De herinneringen vervagen… je aanrakingen, je lippen, je handen om m’n heupen.  Droom je van me zoals ik van jou droom ?    

Alsof ik je het ene moment vasthield en meteen erna terug kwijtraakte.

Je berooft me…

29-09-2012, 22:41 geschreven door K.

Sluit je ogen.  Het beeld van jij en ik, zoenend, onze tongen die zich wild verstrengelen.  Je zweet dat ik op m’n lichaam voel, de zoute smaak ervan als ik met m’n lippen van je lichaam proef.  Kan je dat beeld nog oproepen in je gedachten ?  De vonken die er waren tussen ons ? 

Hoe kan je me hier zo achterlaten ?  Ben ik te veeleisend misschien ?

Leg je hand op m’n buik.  Voel je ze bewegen, de vlinders ?  Een wrang gevoel, weet je, want het lijkt alsof je ze stuk voor stuk vastgebonden hebt, ze zitten verstrikt in een veel te klein net, snakkend naar zuurstof, bij elke beweging een stukje kleur weg of een vleugeltje beschadigd…

 Stuur me niet op zoek, laat me dat laatste sprankeltje eergevoel.  Het maakt me onzekerder dan ik ooit was.  Ben ik de oorzaak ?  Wat dien ik te veranderen opdat je me wel begeren zou ? 

Laat me hier zo niet achter, negeer me niet, niet hier, in deze koude wereld. 

29-09-2012, 23:07 geschreven door K.

29-09-2012, 23:08 geschreven door K.

Tijdens een slapeloze nacht herlas ik al de schrijfsels die ik hier in de loop der jaren neergooide.  Ik was zelfs vergeten dat anno 2012 ik een povere poging tot heropstart van dit blog maakte.  Door omstandigheden heb ik de drang naar het schrijven terug gevonden.  Ook al is er eigenlijk absoluut geen tijd voor.  Toch moet het.  Al was het maar om wat orde te krijgen in die bovenkamer van me.

Het is erg pijnlijk te moeten vaststellen dat het inderdaad zo is, dat het leven een constant herhalen van het verleden is.  Lange tijd heb ik mezelf voorgehouden dat het deze keer anders was, maar niks is minder waar.  Ik bedelf mezelf in het werk zodat ik geen kans heb om te piekeren, maar ik blijf het doen. 

Mijn eigen veilig plekje hier, waar ik kan zijn wie ik écht ben, is erg rommelig geworden. 

Mijn allereerste bericht blijft pijnlijk van toepassing.  Mijn leven is doorspekt met dwaasheden.  Alleen zijn de omstandigheden ondertussen gewijzigd.  De bezorgde echtgenoot is er nog steeds, maar in gedaante van H., mijn tweede man.  De twee schatten van dochters zijn uitgebreid met een klein monstertje van ondertussen bijna vier jaar.  De stiefkinderen waarvan ik de stief af kon laten konden me de scheiding met hun vader niet vergeven, en onze wegen splitsten zich.  Gelukkig heb ik met de oudste ondertussen terug een leuk contact opgebouwd. 

Door de jaren heen verwijderde ik berichten waardoor het geheel erg onsamenhangend is geworden.  Een groot aantal berichten omtrent mijn eerste huwelijk verwijderde ik wegens te pijnlijk.  Een aantal omtrent de scheiding bleven staan.

Tijdens m'n scheiding leerde ik P. kennen.  Stapelverliefd werd ik.  Hij was gehuwd maar overtuigde me dat dit nog slechts een kwestie van maanden was.  Mijn vrienden zagen hoe de vork écht in de steel zat en waarschuwden, opnieuw en opnieuw en opnieuw, hij was dan ook met mij niet aan z'n proefstuk toe.  Ik beleefde hoogdagen met hem, maar viel eens zo diep toen zijn vrouw de relatie ontdekte en hij, in een poging zijn huwelijk te redden, alles in mijn schoenen schoof.  Mijn vrienden krikten me op, opnieuw en opnieuw en opnieuw.  P. volgde me nog via mijn blog, zo bleek.  Tot zijn vrouw ook daarachter kwam en onze hele relatie uitgebreid op een dienblaadje kreeg.  Op P.'s verzoek haalde ik meteen alle berichten over onze escapades, onze hoogdagen en onze dieptepunten van dit blog.  Heel even startte ik een ander blog op, om daar verder te kunnen schrijven, maar het lukte me daar op één of andere manier niet.  Ik plaats hier nog wel de berichten die ik daarop achterliet een keer. 

H. was al jaren een vriend, bij hem vond ik de rust die ik zo nodig had.  Misschien heb ik toen al de verkeerde keuzes gemaakt.  We begonnen een relatie in maart, gingen samenwonen in mei, en een jaar later, in augustus trouwden we, en was ik zwanger van onze jongste.  Mijn twee oudsten waren misschien nog meer verliefd op hem dan ik, want ook zij konden eindelijk gewoon zichzelf zijn. 

In 2012 waren de signalen al duidelijk : ik moet toen al gevoeld hebben dat het mogelijk niet goed kwam.  Er is geen intimiteit tussen H. en ik.  Van zijn kant uit.  Het baarde me zorgen en maakte me onzeker.  Ondertussen is er zoveel heibel om geweest dat ik er niet langer om wakker lig, en me er ondertussen mee verzoend heb. 

Doorheen de drukte ben ik ondertussen ook mijn vrienden kwijt geraakt.  Eén voor één haakten ze terecht af.  Ik mis ze vaak ontzettend maar wil hen niet meer lastigvallen na jaren van stilte.  R., mijn romanist, stuurde me vaak prachtige lyrische teksten, en telkens kreeg hij kort een antwoord van me : een uitgebreid verslag, zodra ik tijd heb.  Maar tijd moet je maken.  Zijn verslagen van optredens bezorgden me stiekem heimwee naar de tijden dat ik nog op pad ging.  M. hoor of zie ik ook niet meer.  Het klikte me dunkt niet echt tussen hem en H.  Gelijkaardig met G, denk ik.  Hij heeft ondertussen een vriendin die hij al zijn vrije tijd gunt, terecht ook.  Hij heeft me in het verleden mogelijkheden aangeboden die ik niet wou grijpen, ik wou m'n eigen route uitstippelen, maar besef nu dat ik veel beter af was geweest zou ik zijn advies gevolgd hebben.  Bij T. heb ik zelf afgehaakt, ze leerde iemand kennen, werd stapelverliefd, en hing haar huwelijk aan de haak.  Onderweg vergat ze ook haar kinderen, en dat vond ik absoluut niet kunnen. 

Ondertussen zijn er nieuwe mensen in m'n leven, mensen die ik als vrienden kan beschouwen maar niemand waarmee ik zo intens praten kan.  Vandaar misschien mijn herstart hier. 

Welkom thuis, K., in je leven vol dwaasheden...

13-05-2015, 13:30 geschreven door K.

Hier zit ik weer, in mijn piepklein bureautje, zogenaamd administratief werk aan het doen, hetgeen ik beter doen zou.  Maar m'n hoofd staat er niet naar.  Ik krijg m'n gedachten maar niet in één lijn.  Hoofdtelefoon op en m'n iPod die me Mad World van Gary Jules in m'n oren fluistert.  Tegen beter weten in, want ik weet waar dit soort melancholie me heen zal sturen...

Wat doe je als blijkt dat je relatie een zeepbel is, die elk ogenblik uiteen kan spatten ?  Ik heb een bloedhekel aan de situatie waarin ik me bevindt, maar op één of andere manier heb ik er me toch mee verzoend.  Er is nu eenmaal geen uitweg.  Ik vervloek er mezelf van tijd tot tijd om, maar het is wat het zijn moet.   Jammer genoeg staat het recht evenredig met m'n onzekerheid, ook al kan ik dat als de beste verbergen.  Iedereen ziet me als een zelfverzekerd iemand, die de touwtjes stevig in handen heeft.  Maar niemand ziet wie ik écht ben, en maar goed ook.  Vaak voel ik me ontzettend klein en niemand heeft ook maar notie van hoezeer ik het gevoel van vrouw-zijn mis. 

Een paar mensen hier weten wel welk haar er hier in de boter zit, maar er wordt vaak tussen pot en pint wat lacherig over gedaan, en dat vergroot mijn klein-zijn dan weer. 

Intimiteit.  Nooit geloofd dat het werkelijk een parameter is binnen een relatie, maar ik weet meer dan eender wie dat het inderdaad zo is.  Een korte tijd schreef ik er iemand over.  Een luchtig heen en weer geschrijf waarbij ik de luchtigheid even vergat, en terug ontdekte hoezeer het schrijven me goed doet.  Het ordent m'n gedachten.  Ik merkte aan de andere persoon dat deze de luchtige K. wel ok vond, maar geen behoefte had aan mijn andere ik, terecht ook.  Vandaar dat ik vast hier weer zit. 

Dit schreef ik een paar weken geleden... Jarenlang heb ik geprobeerd het te veranderen: ik ben verdikt, ik ben vermagerd, naar de tandarts want misschien had ik wel een slechte adem.  Hups, dan langs de dokter want wie weet was het mijn lichaamsgeur of iets anders.  Alle haarkleuren en kapsels zijn de revue gepasseerd, kledingstijlen en lingerie idem dito.  Ik verloor m'n persoonlijkheid en paste die aan zijn wensen aan, zonder enig resultaat.  Ik heb geroepen tegen 'm, gesmeekt, en liet keer op keer alarmbellen loeien, vaak dagenlang, hopend dat hij wakker zou worden.  Ik heb hem o zo vaak de zoveelste 'laatste kans' geboden, en vaak was ik nog zo naïef te geloven dat het deze keer wel goed zou komen.  Maar keer op keer ben ik op m'n bek gegaan, en uiteindelijk kan ik niets anders dan me erbij neer te leggen.  Ik heb geen zin meer om er telkens ruzie over te moeten maken, zeker omdat hij dan me even wat aandacht gaf, op een manier van : nu kan ze weer een tijdje verder.  Ik heb gevochten, maar op een gegeven moment moet je gewoonweg toegeven dat jouw oorlog gestreden is.  Ik heb gepoogd mezelf te troosten met de gedachte dat hij misschien gewoon zich op die manier niet aangetrokken voelt tot me... met m'n voorgangsters was het nooit een probleem, dus...maar zij waren sowieso andere type vrouwen dat mij; geen van hen werkte of hielp op het erf, hij was enige kostwinner en zijn zuur verdiende centen smeten ze door ramen en deuren buiten, want hey, wat stelt een mens voor zonder dure merkkledij ?  Koken werd er niet gedaan, waarom ook als er zoiets bestaat als kant-en-klare microwave maaltijden en afhaaltroep ?  Paradepaardjes waarmee hij kon uitpakken, en alles wat ik niet ben, dus daar heb je het : Ping, kant en klaar op een een bordje.  Toegegeven, soms haat ik de situatie waarin ik me bevind en haat ik mezelf voor de keuzes die ik maakte, terwijl er best heel wat mensen me vooraf waarschuwden.  Bezint eer ge begint.  En dan ging het nog maar over de immense schuldenberg die hij had, en waarvan ik vaak nog nachtenlang wakker lig.  Foute keuze dus, maar niet iets waarvoor ik het geluk van mijn kinderen op het spel moet zetten.  Dus berust ik in de situatie, niks meer, niks minder.  Soms vermoeit of verwart het mijn gedachten nog wel, pieker ik me suf, of voel ik me ontzettend alleen, maar dan denk ik bij mezelf : hier, dit, ach, het is louter tijd en tijd gaat voorbij.  Ik vertrouw op dat muurtje omheen me, het muurtje van de immer goedlachse en vrolijke K. En zolang dat muurtje niet instort, komt alles goed.

Ondertussen besef ik dat het zo eenvoudig niet is.  Tellerstand voor 2015 : 2 keer.  Of hoe absurd het is een tellerstand bij te houden.  Ondertussen zou ik het al liever helemaal niet meer doen, want dan zou m'n honger misschien stilvallen.  

Gisterenavond.  Om m'n hoofd wat tot rust te brengen besloot ik een jointje te rollen.  Ik drink geen alcohol, en verkies af en toe wat wiet.  Zodoende dus.  Mijn man besloot mee te roken, en ik draaide er meer dan gewoonlijk in.  Op één of andere manier wekte dat de lust in hem op.  Terwijl ik ondertussen al ruim drie jaar beneden op de sofa slaap, besloot ik nu mee naar boven te gaan.  Ik was in mijn eigen wereldje, niet meer de onze.  Ik sloot m'n ogen, en stelde me voor dat ik op een totaal andere plaats was, met iemand totaal anders.  Ik nam het heft in handen, stond 'm niet toe ook maar iets te zeggen omdat ik niet uit m'n illusie wou gehaald worden.  Mijn ogen gesloten, ruim twee uur lang dirigeerde ik wat er gebeurde, zonder ook maar één woord te zeggen.  Hij was ietwat verbijsterd, denk ik.  Ik leek iemand totaal anders, zei hij.  Ik was niet iemand totaal anders, ik was gewoon mezelf, maar in gedachte was hij iemand totaal anders.  En meteen wist ik dat het fout aan het lopen is met me.  Zodra hij sliep sloop ik het bed uit, en ging ik naar beneden, naar m'n ouwe getrouwe sofa.  Tellerstand op twee dus.  Maar met een enorm wrang gevoel, want ik besefte plots hoe het met m'n gevoelswereld gesteld is.  Alsof ik aan het vreemdgaan was...

Ze kan er weer een tijdje tegen, denkt hij vast.  Langer dat hij zelf doorheeft, weet ik.  Maar waar het heen zal leiden, weet ik niet, en dat beangstigt me enorm. 

25-05-2015, 17:17 geschreven door K.

23-02-2016, 23:15 geschreven door K.