6 december 2009... m'n laatste blogbericht dateert van die dag. Bijna drie jaar geleden. Een zee van tijd is ondertussen voorbij gekabbeld, het ene moment al wat stormachtiger dan het andere. Hier neerpennen wat er in al de tussentijd gebeurt is lijkt een onbegonnen taak. Misschien een korte opsomming ? Goed, maar dan wel héél kort :-
- Gescheiden, althans dat was wel al een tijdje aan de gang, maar het officiële ontbrak er nog deels aan.
- Mijn eigen stekje, althans korter dan voorzien.
- H. leren kennen, rust gevonden, in maart 2010 met hem in zee gegaan, twee weken later hem aan mijn meisjes voorgesteld die meteen net zo dol op 'm waren als ik.
- M'n meisjes m'n lot in hun handen gelegd : "kijk, H. en ik zouden ooit wel willen gaan samenwonen, bij hem op de boerderij, maar wel pas als jullie er klaar voor zijn en er zin in hebben, niet eerder..." Twee weken later is de verhuis gestart. Nu ja, ik kende H. wel al langer, er was eerder al een bepaalde spanning tussen ons, maar of hij was getrouwd, of ikzelf, dus nou ja...
- Een boete gekregen voor telefoneren terwijl ik aan het autorijden was. Ok, dit lijkt misschien banaal, maar H. vroeg me wel net ten huwelijk. Papieren geregeld met de verkeerspolitie, verdergereden, hem terug opgebeld en volmondig en welgemeend "Ja" gezegd.
- M'n job stopgezet, en voltijds boerin geworden.
- Wéér door toedoen van m'n kinderen die een zusje of broertje wel zagen zitten, beslist om zwanger te worden...
En hier zit ik dan : op onze boerderij; ruim een jaar getrouwd, en met dochter nummer drie die ondertussen 11 maanden oud is. Een duiveltje in een doosje die het begrip "iemand om je vinger winden" al meer dan voortreffelijk onder de knie heeft. Onze boerderij bevat zo'n 20 hectaren, en ik ben ondertussen de trotse mede-eigenaar van 6 meer dan flinke vleeskoeien die om beurt weten te kalven, een handvol varkens, geiten, schapen en kippen, en - en nu komt het - een dertigtal paarden. Bijna drie jaar geleden arriveerde ik hier met twee ponietjes. Goed geboerd, zoals ze zeggen...
M'n dagtaak is momenteel van dat formaat waarbij er uren tekort schieten; enerzijds hebben we onze wedstrijdstal, waaronder een aantal toekomstige topsport-paarden en -ponies, die dagelijks getraind worden. Anderzijds ben ik onlangs begonnen met het geven van ponylessen aan kinderen en het organiseren van verjaardagsfeestjes, in feite zonder te weten dat het zo'n vaart zou nemen. Daarnaast begeef ik me nu tussen een berg administratie omdat ik ook nog een ruitersportwinkel aan het opstarten ben. Te veel hooi voor dat vork van mij ? Misschien, maar het geeft me anderzijds tenminste het gevoel dat ik lééf.
En toch, waarom resulteert al dat geluk dat in het feit dat ik hier weer zit ? Hier, weliswaar in een ander huis, maar toch, net hetzelfde als voorheen. In die mate gelijkend dat het me zelfs bang maakt. Hier, achter m'n laptop, met m'n hoofdtelefoon op, luisterend naar muziek waarvan ik weet dat het beter is achterwege te laten. M'n man en dochter, slapend op de sofa achter me, terwijl de televisie nutteloos speelt.
Waarom lijkt het weerom dat er een storm boven m'n hoofd hangt ? Waar is dat wrange gevoel in m'n maag nu weer goed voor ?
Ergens weet ik wel waar het probleem ligt, maar niet nu, nu niet. Nu wil ik even, nog héél even, doen alsof alles goed is. Alsof ik eindelijk een plaatsje gevonden heb. Laat me nog even, nog héél even, doen alsof...
De nood is hoog... zou ik hier anders zitten ?
|
