Je hebt beurzen en aankoopbeurzen.  Op een aankoopbeurs komen klanten heel doelgericht : bestelling maken op basis van de produkten die in hun folder komen te staan, en eventueel nog een promotie meepakken.  Momenteel bevind ik me dus op een beurs van die laatste soort, in Nederland.  Bij aankomst bleek echter dat de leverancier waarvoor wij agent zijn in België géén folderdeelname had afgedwongen.  Uiteindelijk wil dit maar één ding zeggen : je hebt een hele godganse dag niks te doen.  Er zijn Belgische klanten, dat wel, en ze wuiven wel eens vanuit de gang, maar ze hebben in géén geval tijd om de stand te bezoeken, omdat ze bij tientallen andere leveranciers die wél folderprodukten aanbieden nog moeten langs gaan.  “Bel in de loop van volgende week even, voor een afspraak, zodat je zelf kan langskomen.”  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik zit me hier dus steendood te vervelen.  En het eten maakt in geen geval iets goed, integendeel zelfs.  Stipt om twaalf uur weerklonk een gong door de beurshall.  “Beste aankopers en standhouders, u kunt nu aanschuiven voor de lunch in het aanpalende restaurant.”  Je gelooft je ogen nauwelijks : iedereen laat z’n werk vallen, en begeeft zich naar een soort vreetschuur alwaar eindeloos lange buffetten met de meest weerzinwekkende gerechten op je liggen te wachten.  Kroketten in alle geuren en kleuren, met vullingen die mogelijk het daglicht niet mogen zien.  Deze worden dan op hun beurt op een sandwich gegooid, platgedrukt en uitgesmeerd, eventueel fijn afgewerkt met één of ander luguber pindasausje.  Verstand op nul en smakelijk.  Nog een glaasje melk erbij om het door te spoelen.

In feite is het best grappig, want je haalt er de belgen zo uit.  Vertwijfeld kijken ze naar hetgeen ze op hun bord krijgen, waarna ze even in het rond kijken, zoekend naar praktische inlichtingen hoe het zootje te verwerken.  Je kan de horror op hun gezicht aflezen.  “Stank voor dank krijg je als je hier iets aankoopt, zoveel is zeker...” zie je de aankopers denken. 

Ondertussen zit ik dus terug in de beurshall, met een kroket die verdwaalt ronddrijft in m’n maag.  Heel fijn lijkt m’n maag dat niet te vinden.  Alsof de restantjes van m’n vorige (lees : vlaamse) maaltijden zich fel verzetten : “wegwezen hier, jij holland gedrocht !”

Goed, bij dezer is het enorm hoge gehalte van verveling bevestigd.  Ik betwijfel sterk dat ik anders zou beginnen over de gesprekken die in m’n buikholte plaatsvinden... In ieder geval : de kern van m’n zijn lijkt zwaar aangetast door de aanwezigheid van die kroket...