Sluit je ogen.  Het beeld van jij en ik, zoenend, onze tongen die zich wild verstrengelen.  Je zweet dat ik op m’n lichaam voel, de zoute smaak ervan als ik met m’n lippen van je lichaam proef.  Kan je dat beeld nog oproepen in je gedachten ?  De vonken die er waren tussen ons ?  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoe kan je me hier zo achterlaten ?  Ben ik te veeleisend misschien ?

Leg je hand op m’n buik.  Voel je ze bewegen, de vlinders ?  Een wrang gevoel, weet je, want het lijkt alsof je ze stuk voor stuk vastgebonden hebt, ze zitten verstrikt in een veel te klein net, snakkend naar zuurstof, bij elke beweging een stukje kleur weg of een vleugeltje beschadigd…

 Stuur me niet op zoek, laat me dat laatste sprankeltje eergevoel.  Het maakt me onzekerder dan ik ooit was.  Ben ik de oorzaak ?  Wat dien ik te veranderen opdat je me wel begeren zou ? 

Laat me hier zo niet achter, negeer me niet, niet hier, in deze koude wereld.