Voor sommigen is het glas halfvol, anderen noemen het dan weer halfleeg.  En dat is het 'm net; voor mij is het glas leeg.  Ik drink van een leeg glas.  En net dat raakt me zo zeer, want hoezeer ik tracht dat glas te vullen, het lukt me niet. 

Ik weet dat hij van me houdt.  Ontzettend veel zelfs.  Of maak ik mezelf dat wijs ?

En god weet hoeveel ik van hem hou.  Tergend veel soms.  In dit mate zelfs dat z'n minpunten verdwijnen in het niet, omdat z'n pluspunten deze ruimschoots goed maken.

Toch.  Toch is er dat ene dat ontbreekt.  Het hangt als een dreigende wolk boven ons, en de impact ervan lijkt hem totaal te ontgaan.  Net dat ene waar ik zo'n behoefte aan heb.  Het leverde de afgelopen maanden al heel wat heen en weer gediscussieer op.  Het boezemt me een enorme angst in, want ik kàn en wil niet zonder.  Het maakt me onzeker en frustreert me tegelijk.  Binnenin me kolkt een opkomende storm, een ware wervelwind die alles wel eens zou kunnen vernietigen.  En dat wil ik helemaal niet. 

Ik betrap mezelf erop dat ik dingen denk die wel eens het begin van het einde kunnen betekenen...