Mijn baas en ik hebben een ietwat vreemde relatie.  Er een naam op plakken lukt me niet, dus kan ik enkel stellen dat het geen normale werkgever/werknemer relatie is.  Welke baas zou z’n personeel thuis laten zonder er verlof voor te noteren om te kunnen verderwerken aan hun huis, én dan op de koop toe nog komen helpen schilderen en zo ?  Al vrij snel nadat ik voor zijn bedrijf begon te werken praatten we over zaken die het werk niet aanbelangden.  En ook over werkgerelateerde dingen laat hij me biezonder vaak de beslissingen nemen.  Hij weet me op momenten zo op stang te jagen dat ik me biezonder kwaad op ‘m maak, en als ik achteraf dan op kousevoeten z’n kantoor binnenwandel of hem opbel, antwoordt hij doodleuk dat hij blij was dat ik me eens een keer liet gaan.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hij praat met mij over zijn problemen, en ik vertel hem de mijne.  Helemaal niet omfloerst.  Zo zei ik hem laatst nog eerlijkheidshalve dat ik al lang m’n auto ergens tegens geknald had ware het niet dat ik hem die zware onkost niet wil aandoen; m’n auto is tenslotte maar enkele maanden oud. 

Hij is op de hoogte van wat er zich heeft afgespeeld met P., en weet wat dit bij me teweeg gebracht heeft, en nog steeds brengt.  Zondagavond, na de beurs, vertrok ik huiswaarts.  Vrijwel meteen kreeg ik telefoon van ‘m.  “Het is een drukke dag geweest, je hebt biezonder hard gewerkt, en we hebben geen ogenblik de tijd gehad even te praten.  Je hebt nog een rit van een uur voor de boeg, en dat uurlang gaan we praten, want bij vertrek daarnet straalde je hele lichaam tristesse uit.” 

Ik kan me niet meer herinneren hoe het ter sprake kwam, maar hij begon over hoe anderen mij zien.  Volgens hem, althans.  Dat ik door m’n onzekerheid en negatief zelfbeeld niet zie hoe mensen naar me kijken.  Dat mensen graag in m’n gezelschap vertoeven.  Dat ik anders ben, andere waarden hanteer.  En dat net dat m’n aantrekkingskracht zou bevatten.  “Je bent zo sterk en toch zo gevoelig, heel tegenstrijdig in feite, er hangt een hele waas van tegenstrijdigheden en veelzijdigheid en mysterie om je heen.”  Ik lachte z’n relaas weg, ik heb nooit met complimenten om kunnen gaan, terzij ik weet dat ik die complimenten verdien, of dat ze waar was.  Dit was één van z’n pogingen me een duwtje in de goede richting te geven.  Maar toen zei hij iets biezonder raars: “K., bij jou verliezen mannen hun normen.  Ik zie het constant gebeuren, en jij merkt het niet eens.  Maar daarna krijgen ze schrik, misschien omdat ze denken dat het niet écht is, een utopie… Terwijl jij gewoon zo bent, en er niet eens bij stilstaat. »

Normen verliezen ?  Ik vroeg hem wat hij ermee bedoelde, en hij legde uit dat ze de dingen die ze anders belangrijk vinden vergeten, onbelangrijk achten, net omwille van het feit dat ik andere waarden heb dan de “doorsnee-vrouw”, zoals hij stelde.  Hij reikte me een voorbeeld, door te stellen dat bij echtscheidingen de vrouw vrijwel altijd het meeste voordeel haalt, terwijl het in mijn geval net omgekeerd is, dat ik té veel heb toegegeven, té veel dingen heb achterlaten en ga zo maar door. 

Hij ging er nog even over door, en het greep me meer en meer naar de keel.  Tot ik hem uiteindelijk, alweer behoorlijk geïrriteerd, het zwijgen oplegde, ook al weet ik ergens wel dat hij het goed bedoelde.

- “Als ik dan toch al die dingen ben die jij zegt dat ik ben, waarom ben ik dan in godsnaam zo eenzaam?  Als ik er inderdaad goed zou uitzien, en verstand zou hebben, en één of andere aantrekkingskracht zou hebben, maakt niet uit hoe je het allemaal beschrijft of noemt, zeg me dan eens waarom, M., dat mensen het uiteindelijk allemaal op een lopen zetten, dat ze uiteindelijk niét voor me kiezen, dat ik alleen achterblijf, en verdriet heb en pijn voel die quasi onmenselijk is ?  Dat klopt dan toch niet ?  Dan moet je toch zelf beseffen dat wat je vertelt pure onzin is ? » 

- « Als jij je blijft afsluiten op de manier dat je nu doet, zal dat inderdaad jouw levensloop zijn.  Je hebt zoveel schrik dat je mensen op afstand houdt, en na een tijd geven die dan inderdaad op. Niet iedereen zal je slecht behandelen.  Scheer niet iedereen over dezelfde kam.  Ik heb het er zelf ook moeilijk mee gehad.  Je brengt het beste in mensen naar boven, houdt ze een spiegel voor.  Bij jou kunnen mensen met alles terecht.   Ik voel me gewoon een beter mens als jij in de buurt bent.”      

Ik zat geblokkeerd, muurvast. Niet één deftige zin kon ik nog vormen.  Hij kalmeerde me, stelde me gerust. 

-“K., je beseft zelf niet wat voor een impact jij hebt op mensen.  En misschien al goed ook, want anders zou je het flink kunnen misbruiken.  Maar dat heb je nog nooit gedaan.”

Hij begon over het werk, dat m’n resultaten net door al die zaken die hij eerder opsomde zo goed zijn.  Alsof ik niet doorhad dat het een afleidingsmanoeuver was... Toen ik even later inhaakte zat ik even met een enorme baksteen in m'n maag.  Want stel, stel dat hij gelijk heeft.  Dat ik mensen aantrek, maar uiteindelijk weer afschrik omwille van schrik dat het iets is dat niet zal of kan blijven duren... dat het zogenaamd te mooi is om waar te zijn.  In dat geval ben ik gedoemd tot het bestaan dat ik nu leidt, en zal er nooit iemand voor me durven te kiezen.