Tijdens een slapeloze nacht herlas ik al de schrijfsels die ik hier in de loop der jaren neergooide.  Ik was zelfs vergeten dat anno 2012 ik een povere poging tot heropstart van dit blog maakte.  Door omstandigheden heb ik de drang naar het schrijven terug gevonden.  Ook al is er eigenlijk absoluut geen tijd voor.  Toch moet het.  Al was het maar om wat orde te krijgen in die bovenkamer van me.

Het is erg pijnlijk te moeten vaststellen dat het inderdaad zo is, dat het leven een constant herhalen van het verleden is.  Lange tijd heb ik mezelf voorgehouden dat het deze keer anders was, maar niks is minder waar.  Ik bedelf mezelf in het werk zodat ik geen kans heb om te piekeren, maar ik blijf het doen. 

Mijn eigen veilig plekje hier, waar ik kan zijn wie ik écht ben, is erg rommelig geworden. 

Mijn allereerste bericht blijft pijnlijk van toepassing.  Mijn leven is doorspekt met dwaasheden.  Alleen zijn de omstandigheden ondertussen gewijzigd.  De bezorgde echtgenoot is er nog steeds, maar in gedaante van H., mijn tweede man.  De twee schatten van dochters zijn uitgebreid met een klein monstertje van ondertussen bijna vier jaar.  De stiefkinderen waarvan ik de stief af kon laten konden me de scheiding met hun vader niet vergeven, en onze wegen splitsten zich.  Gelukkig heb ik met de oudste ondertussen terug een leuk contact opgebouwd. 

Door de jaren heen verwijderde ik berichten waardoor het geheel erg onsamenhangend is geworden.  Een groot aantal berichten omtrent mijn eerste huwelijk verwijderde ik wegens te pijnlijk.  Een aantal omtrent de scheiding bleven staan.

Tijdens m'n scheiding leerde ik P. kennen.  Stapelverliefd werd ik.  Hij was gehuwd maar overtuigde me dat dit nog slechts een kwestie van maanden was.  Mijn vrienden zagen hoe de vork écht in de steel zat en waarschuwden, opnieuw en opnieuw en opnieuw, hij was dan ook met mij niet aan z'n proefstuk toe.  Ik beleefde hoogdagen met hem, maar viel eens zo diep toen zijn vrouw de relatie ontdekte en hij, in een poging zijn huwelijk te redden, alles in mijn schoenen schoof.  Mijn vrienden krikten me op, opnieuw en opnieuw en opnieuw.  P. volgde me nog via mijn blog, zo bleek.  Tot zijn vrouw ook daarachter kwam en onze hele relatie uitgebreid op een dienblaadje kreeg.  Op P.'s verzoek haalde ik meteen alle berichten over onze escapades, onze hoogdagen en onze dieptepunten van dit blog.  Heel even startte ik een ander blog op, om daar verder te kunnen schrijven, maar het lukte me daar op één of andere manier niet.  Ik plaats hier nog wel de berichten die ik daarop achterliet een keer. 

H. was al jaren een vriend, bij hem vond ik de rust die ik zo nodig had.  Misschien heb ik toen al de verkeerde keuzes gemaakt.  We begonnen een relatie in maart, gingen samenwonen in mei, en een jaar later, in augustus trouwden we, en was ik zwanger van onze jongste.  Mijn twee oudsten waren misschien nog meer verliefd op hem dan ik, want ook zij konden eindelijk gewoon zichzelf zijn. 

In 2012 waren de signalen al duidelijk : ik moet toen al gevoeld hebben dat het mogelijk niet goed kwam.  Er is geen intimiteit tussen H. en ik.  Van zijn kant uit.  Het baarde me zorgen en maakte me onzeker.  Ondertussen is er zoveel heibel om geweest dat ik er niet langer om wakker lig, en me er ondertussen mee verzoend heb. 

Doorheen de drukte ben ik ondertussen ook mijn vrienden kwijt geraakt.  Eén voor één haakten ze terecht af.  Ik mis ze vaak ontzettend maar wil hen niet meer lastigvallen na jaren van stilte.  R., mijn romanist, stuurde me vaak prachtige lyrische teksten, en telkens kreeg hij kort een antwoord van me : een uitgebreid verslag, zodra ik tijd heb.  Maar tijd moet je maken.  Zijn verslagen van optredens bezorgden me stiekem heimwee naar de tijden dat ik nog op pad ging.  M. hoor of zie ik ook niet meer.  Het klikte me dunkt niet echt tussen hem en H.  Gelijkaardig met G, denk ik.  Hij heeft ondertussen een vriendin die hij al zijn vrije tijd gunt, terecht ook.  Hij heeft me in het verleden mogelijkheden aangeboden die ik niet wou grijpen, ik wou m'n eigen route uitstippelen, maar besef nu dat ik veel beter af was geweest zou ik zijn advies gevolgd hebben.  Bij T. heb ik zelf afgehaakt, ze leerde iemand kennen, werd stapelverliefd, en hing haar huwelijk aan de haak.  Onderweg vergat ze ook haar kinderen, en dat vond ik absoluut niet kunnen. 

Ondertussen zijn er nieuwe mensen in m'n leven, mensen die ik als vrienden kan beschouwen maar niemand waarmee ik zo intens praten kan.  Vandaar misschien mijn herstart hier. 

Welkom thuis, K., in je leven vol dwaasheden...