 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 14-03-2009 |
 Dromenjager |
Ik was de wanhoop nabij, écht. Ik balanceerde op het randje. Ik wou weg, ver weg hiervandaan. Ik voelde een pijn die niet te harden was. Maar niet zomaar. Dat doe je niet. Althans, dat doe ik niet. Zoveel nog te doen. Een cd branden als nalatenschap, hoe idioot het moge klinken. Hoe, waar, wanneer ?
Tot het hele gegeven vorm kreeg. De cd's liggen klaar. Ik wist, of weet, perfect hoe en waar. Een cd die gevonden moet worden, met hier en daar wat toelichting, en eentje om via via te bezorgen. Zelfs de "via via" is in kannen en kruiken.
In feite is alles in gereedheid gebracht, zodat ik kan vertrekken wanneer ik wil. En net dat doet me biezonder helder denken, en biedt me perspectief. Héél vreemd, eigenlijk, maar het bracht me een zekere vorm van rust, van gerustheid.
Sindsdien is de zon beginnen schijnen. Ik leef van dag tot dag, want ik heb als het ware een backup-plan ingeval het flink verkeerd zou gaan met me.
Uiteindelijk draait het allemaal om controle. En die heb ik momenteel in handen. Voorlopig althans, ik ben behoedzaam. Ik had er met M. een gesprek omtrent. Waarom mensen zo graag de controle afstaan, hun lot in andermans handen leggen. Is dat niet wat mensen verwachten van hun ridder op het witte paard ? Door dat besef merkte ik meteen dat het in mijn handen ligt.
Goed, ik ben een dromer, ik geef grif toe dat ik dromen najaag. Maar uiteindelijk zijn het allemaal haalbare zaken. Er dienen geen bergen verzet te worden. Dromen over geluk in alle eenvoud. Een wandeling te paard; stokbrood, franse kaas en wijn op een dekentje in een niemandsland; de auto inspringen en plekjes ontdekken, het genot van muziek, van de open haard na een hele dag buiten te werken, weipalen !
Leven, beleven, op een intense manier. Genieten. Je niet laten leven.
Zoek ik daarom een ridder op het witte paard ? Neen, uiteindelijk zoek ik hooguit een gelijkgezinde, een spiegel...
Het leven kan met mij nu alle kanten uit gaan...maar één ding weet ik : ik blijf niet in dit huwelijk. Ik ben niet zo iemand die gewoon omwille van familie, kinderen of luxe bij een partner zou kunnen blijven, in feite zoals m'n beide zussen doen. Het zou vast makkelijker zijn, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.
Zodra ik weg kan... zodra ik weg kan...
14-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 15-03-2009 |
| Coming of the knight... |
http://www.youtube.com/watch?v=Bo4dY69z56I
Here I am
Searching for
Another meaningful embrace
But I can't let
Self-respect
Take second place
And rooms that once
Shone so bright
Are now filled with the coming night
And I don't know
If a was ever as blue
As I was today over you
Well maybe, baby
We'll meet again sometime
In a place where the light shines through
In the middle of a chitchat
I'll be breathing harder
And I will recognize you
And everything
Will be as we remember
Love won't be a dying amber
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
Old lovers don't exist
Old lovers don't exist
You either love somebody or you don't
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
15-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-03-2009 |
| Verlangen... |
http://www.youtube.com/watch?v=OUtMxhB3KhQ&feature=related
Desire
A lover knows only humility, he has no choice.
He steals into your alley at night, he has no choice.
He longs to kiss every lock of your hair, don't fret,
he has no choice.
In his frenzied love for you,
he longs to break the chains of his imprisonment,
he has no choice.
A lover asked his beloved:
- Do you love yourself more than you love me?
Beloved replied:
I have died to myself and I live for you.
I've disappeared from myself and my attributes,
I am present only for you.
I've forgotten all my learnings,
but from knowing you I've become a scholar.
I've lost all my strength, but from your power I am able.
I love myself...I love you.
I love you...I love myself.
I am your lover, come to my side,
I will open the gate to your love.
Come settle with me, let us be neighbours to the stars.
You have been hiding so long, endlessly drifting in the sea of my love.
Even so, you have always been connected to me.
Concealed, revealed, in the unknown, in the un-manifest.
I am life itself.
You have been a prisoner of a little pond,
I am the ocean and its turbulent flood.
Come merge with me,
leave this world of ignorance.
Be with me, I will open the gate to your love.
I desire you more than food or drink
My body my senses my mind hunger for your taste
I can sense your presence in my heart
although you belong to all the world
I wait with silent passïon for one gesture one glance
from you.
16-03-2009, 23:54 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-03-2009 |
| Waarom komen en gaan bepaalde mensen in je leven ? |
Volgende tekst kreeg ik doorgemaild van T. Heerlijk toch, zo'n vriendin te hebben. Thanks, T. !! Ik stuur je bij wijze van dankjewel nog wel een link door, gelijkaardig aan degene van gisteren, want "jij bent goed bezig..." 
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kan doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze zijn er om een reden waarvan het nodig is dat ze er zijn.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het, het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven. Men zegt: 'Liefde is blind maar vriendschap is helderziend'.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
17-03-2009, 22:39 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-03-2009 |
| emailtjes en tussenstopjes |
|
K,
De rust die over je kwam toen je alles klaar had om te vertrekken verraste je. Op zichzelf is dat niet zo vreemd. Je had de controle verloren over de dingen die om je heen gebeurden. Beslissingen werden genomen, of niet genomen, die jouw leven in een richting stuurden die je niet wilde. Controle is zelf die richting bepalen. Controle is bewust en rationeel keuzes maken en ze niet overlaten aan anderen. Het is heel aanlokkelijk om dat laatste te doen, het is dan niet meer jouw verantwoordelijkheid en als het misloopt dan ben jij maar het slachtoffer. Controle brengt rust, de rust die je voelde toen je echt bewust de keuze maakte dat de richting het eindpunt was, en nu de rust bij het bewustzijn dat die keuze nog altijd een optie is wanneer het echt ondraaglijk wordt. Geef die controle niet meer uit handen, kies zelf het vervolg van je leven.
M.
Het moet gezegd, op gebied van vrienden ben ik een échte bofkont. Ontelbare pareltjes kreeg ik al van hen, stuk voor stuk proberen ze ermee me rechtop te houden als de grond onder me lijkt weg te zakken... Of simpelweg even een tussenstopje terwijl ik van de ene naar de andere klant rijdt. Zoals vandaag... R., het broodje smaakte héééérlijk, en L., de icetea bracht verfrissing ! (Net zoals je mening over m'n huwelijk trouwens  ) M., m'n nieuwjaarsbrief ligt al in de auto. T, bestel je alvast een pizza voor vrijdag ?
Ok, ok, het is al goed, als ik later groot ben, begin ik een asiel, en adopteer ik jullie, stuk voor stuk. Tja, veel te goed voor de wereld ben ik hé... Hoe lang nog alvorens ik een standbeeld krijg, en er een straat naar mij genoemd wordt ? Het wordt vast een doodlopend straatje in dat geval. 
18-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-03-2009 |
| Dagverloop |
Zondagavond. Eigenlijk zou ik nu stikkapot moeten zijn, maar integendeel. Ik ben een bruistabletje, ik bruis van energie. Ik ben mega-K. Superkrachten bezit ik gewoonweg. Ik had ontzettend uitgekeken om de pas gezette omheining bij m'n schoonbroer te gaan "karbolinen", maar ik had zaterdagavond al moeten afbellen. Mijn man wou per sé de zolder afwerken, dus moest ik bijspringen en bijgevolg is het karbolinen een weekje uitgesteld.
Half zeven. Mamaaaaaa, mogen we buiten spelen ?!?! Dat krijg je natuurlijk, als je op zaterdagavond beslist om "vlug" een nagelnieuwe trampoline in elkaar te steken. Ze konden er amper vijf minuten van genieten voor het donker was. Het heeft vast ook te maken met het feit dat ze een deel van mijn superkrachten geërft hebben, en kinderen met superkrachten hebben helaas géén slaap nodig.
Zeven uur. Aangekleed en gewassen zitten we ons drietjes aan de ontbijttafel. Heerlijk, m'n oude jeans en een T-shirt die al lang eervol begraven had moeten worden. Terwijl ik er nu op terugkijk, kan het niet anders dan dat ik kryptoniet heb gegeten als ontbijt.
Kwart na zeven. Eerste lading in de wasmachine.
Half acht. Suzanne ! De meisjes hadden me vergezeld naar hun kamer om me te helpen opruimen, de oudste zette naar gewoonte meteen haar Ipod in de boxen, en even later stonden we ons drietjes te dansen en mee te zingen op VOF De Kunst's Suzanne.
Acht uur. M'n man aan de ontbijttafel, terwijl ik alle spullen van de zolder haalde.
Kwart voor acht. Tweede lading in de wasmachine. De natte was hang ik buiten te drogen. Ik hou van spullen die niet uit de droogkast komen, maar buiten gedroogd hebben. Vooral badhanddoeken, dan. Ze voelen ietwat ruwer aan als je jezelf ermee afdroogt. Heerlijk.
Negen uur. Hops, met de kids de auto in. Boodschappen doen.
Tien uur. Kinderen de tuin in. Boodschappen uitladen. Emmers en poetsprodukten klaarnemen, en naar boven met de hele handel.
Kwart na tien. Derde lading in de wasmachine. Het wasrek buiten is vol, dus de natte was gaat toch maar de droogkast in.
Half elf. Haal Carmen en Cindy van de trampoline !! Néé, vergeet het maar, zo noemen m'n meisjes niet. Toen we een aantal maanden geleden kippen aanschaften, mochten ze elk een sierkipje kiezen. Twee kuikentjes, die ze Carmen (met de nadruk op de laatste én) en Cindy noemden. Er werd ondertussen zo met de diertjes gezeuld, dat ze ontzettend tam zijn. Onze oudste bijvoorbeeld, loopt vaak de tuin rond met haar Cindy op d'r schouder. Er is even een probleem geweest, toen Carmen een haan bleek te zijn. Een debiele haan, daarenboven, want hij kraait élke nacht om twee uur de pannen van het dak. Een familiale crisis, want toen Carmen als haan geen eieren bleek te kunnen leggen, vertikte de jongste het nog om eieren te eten. Gelukkig vind ze ondertussen elke dag toch wel een ei van Carmen, de haan. "Mama, ik heb het écht gezien hoor, Carmen heeft dat ei gelegd."
Elf uur. Het vloertje op zolder is gelegd. Het is aan mij nu. Hele zolder een flinke beurt gegeven: tafel versleuren, bed in elkaar vijzen, tv aansluiten, decoreren, spullen afwassen, spullen ophangen, honderd keer de trap op en af.
Half twaalf. Vierde lading in de wasmachine. De spullen buiten en in de droogkast zijn droog, en worden opgevouwd. De strijkmand begint uit te puilen.
Twaalf uur. Wie wil er een hotdog ?
Twee uur. Zolder klaar, maar eerste verdiep is een puinhoop nu. Dus doen we die dan ook maar. Spullen afwassen, afstoffen, opruimen, stofzuigen, dweilen. K., er hangt nog wat kalk aan de kraan in het bad, vergeet je die niet even opnieuw te doen ? O ja, en ik heb daarnet per ongeluk de kabels van de computer en zo uitgetrokken, sluit jij dat even terug aan ?
Kwart na twee. http://www.youtube.com/watch?v=Erdd0c657nA. Mega K. met d'r dochters op de trampoline.
Drie uur. Wie wil er een ijsje ?
Half vier. De eerste verdieping is klaar, maar het gelijkvloers is een puinhoop nu. Dus doen we die dan ook maar.
Vier uur. Vergeet je niet om de bestelling bij de bakker af te halen ?
Kwart na vier. De oudste. K., wanneer wil je nog eens met me gaan autorijden ? Haal je L, dan rij jij me maar naar de bakker.
Vijf uur. Terug thuis na een autoritje die m'n levensduur met een jaar verkortte. Wanneer eten we ?
Kwart na vijf. Aan tafel !
Half zeven. Het huis ligt aan de kant. Nu alleen de garage nog. Maar vlug eerst nog wat was opvouwen.
Zeven uur. Meisjes, binnenkomen. Hup hup, in bad.
Half acht. Hup Hup, in bed, meisjes. Verhaaltje. Dikke zoen. Dikke knuffel. Slaapzacht !
Negen uur. De spaghettisaus is klaar. De fricandon is klaar. En o ja, de kip met perzikjes in rode curry ook. Heb je geen cake gemaakt ?
Half tien. De keuken is terug aan de kant, straks mag de cake uit de oven.
Half elf. Op m'n stoel voor m'n pc, na een heerlijk warm bad.
Half één. Bedtijd. Slaapzacht.
22-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-03-2009 |
| Twee dagen |
Denk maar niet dat ik ze vergeten ben. Het waren tenslotte twee heerlijke dagen.
Donderdag. M'n voornaamste klant had daags voordien zelf onze afspraak gecancelled, dus had ik vrijgeleide. Ik moest uiteindelijk pas om twee uur in Mortsel zijn. Half negen, kids naar school, en vlug m'n ma gedag gaan zeggen. Ze had me al even niet meer gezien. Een sigaretje en een babbel, meer was er niet nodig om haar gerust te stellen dat het me gezien de omstandigheden thuis goed gaat. Om half tien was ik al in hartje Antwerpen. Ik had er met m'n maatje M. afgesproken. We besloten te gaan ontbijten op het Zuiderterras. Een croissant, een zachtgekookt eitje, broodjes, versgeperst fruitsap, koffie, en een heerlijke babbel met zicht op de Schelde : de zaligheid zelve. Wat later liepen we te lanterfanten door de straatjes waar ik al zo vaak wandelde. Mijn côté van 't stad, zal ik maar zeggen. Wat shoppen, en vooral veel praten. Op cd-jacht in de Fnac. A l'aise... volledig. Om uiteindelijk in de namiddag te eindigen in het oubollige cafeetje waar ik zo graag vertoef. De zon had ons de hele middag vergezeld. We hadden beiden géén zin meer het werk te hervatten, maar verplichtingen dienen nageleefd te worden. M., een héél dikke dank-je-zoen voor een geweldige dag ! Nadat ik m'n klant in Mortsel had afgewerkt, moest ik in feite nog naar Gent. Maar de zon en een zware discussie met m'n baas beslisten er anders over : ik verplaatste de resterende twee afspraken, haalde de kinderen op bij m'n moeder, kwam thuis en maakte een heerlijke pastaschotel met scampi's en stukjes appel. Rond een uur of acht, de kinderen sliepen ondertussen, trok ik m'n inline skates aan en vertrok ik, ruim veertig minuten lang...
Vrijdag. Een dag verlof. T. en ik werden namelijk in Leuven verwacht. We vertrokken zodra we de kinderen naar school gebracht hadden. Een geladen onderwerp op de heenweg, dat gelukkig onderbroken werd door het feit dat ik op de E19 nét van m'n ijskoffie drinken wou toen ik een over een bultje in het wegdek reed. Gevolg : m'n hele gezicht kleefde, en m'n jeans hing onder de koffie. En wat doen we dan ? Alles terug deftig maken ? Niks van, eerst ruim tien minuten het uitgieren, natuurlijk ! De schade viel al bij al nog mee, behalve wat plekken op m'n broek, dan.
Leuven. Een straatje dat je moet weten liggen, anders vind je het niet. Een oud herenhuis, met stijle trappen en smalle gangen. T. liep het cabinet binnen, terwijl ik plaats nam in het wachtkamertje. Het is er altijd ijzig koud, kil in feite. De heerlijke geur van boeken. Een muur getooid in boeken, waar ik o zo graag tussen snuister. Vaak tref ik er pareltjes aan. Ik blader er vlug doorheen, gulzig als ik ben, en kribbel vlug de naam en auteur van het boek op een papiertje dat ik uit m'n handtas heb weten te vissen. Ik hoor haar stem, en af en toe de zijne. M'n professor. Ik hoor hun stemmen, meer niet. Ik hoor niet wat ze zeggen, misschien omdat ik ondertussen al verdiept zit in wat lectuur.
Mijn beurt. Hij staat voor me, en straalt zoveel rust uit. Hij houdt m'n hand langer vast dan eender wie, zonder dat het me een ongemakkelijk gevoel geeft. Het is een gemeend gebaar, een oprechte handdruk, geen ongeïnteresseerd slap handje. Het was ondertussen alweer even geleden. Ik had de laatste afspraak verstek moeten laten gaan omdat ik werkverplichtingen had. "Hoe gaat het me je?" Ik begon, zo chronologisch mogelijk. Over wat er zich thuis had afgespeeld de voorbije weken, maanden. Hij repliceerde dat ik met G. moest proberen praten, om hem zover te krijgen in therapie te gaan, want z'n verdraaide visie op het relationele zal hem nog zwaar parten spelen. Na mij, dan. Achteraf heb ik er inderdaad over gepraat, maar ik praatte tegen een muur. Nadien winkelden we nog even, aten vlug een hapje en vertrokken terug. Ik kijk alvast uit naar m'n volgend bezoekje aan Leuven, met T. Want zij geeft er iets extra aan. Thx, T. x
23-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 26-03-2009 |
| Saved... |
http://www.youtube.com/watch?v=KrZkaj37kA0
Trouble
Been doggin' my soul since the day I was born
Worry
Just will not seem to leave my mind alone
Well I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
She won't let me go
She won't let me go now
She won't let me go
She won't let me go now
Trouble
Feels like every time I get back on my feet
She come around and knock me down again
Worry
Sometimes I swear it feels like this worry is my only friend
Well I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
She won't let me go
She won't let me go now
She won't let me go
She won't let me go now
She good to me now
She gave me love and affection
She good to me now
She gave me love and affection
I said I love her
She's good to me
She's good to me
26-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| oktoberdag |
Een tijdje geleden ergens in Bastogne. Enkele impressies van een oktoberdag... Misschien vreemd dat ik het nu pas op m'n blog gooi. Maar vandaag werd me het contrast duidelijk. Ik moet dringend een "lente-impressie" maken. Ook al erger ik me dood aan het gigantisch amateursgehalte van m'n foto's...zeker als je net met een goede vriend in het fotomuseum van Antwerpen hebt rondgelopen...Vooral de tentoonstelling van Erwin Olaf "Eyecandy" sprak me aan, één foto in het biezonder.
Terug naar m'n oktoberdagje...
http://www.slide.com/r/mMPJTpuW4z82ojFp02uNsdNyK6tAigwN?previous_view=mscd_embedded_url&view=original
Bijlagen:
Erwin_Olaf_-_SISSI__1898.jpg (113.7 KB)
26-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Shelter |
http://www.youtube.com/watch?v=-3UfvSjo0L4
I guess you don't need it
I guess you don't want me to repeat it
But everything I have to give I'll give to you
It's not like we planned it
You tried to stay, but you could not stand it
To see me shut down slow
as though it was an easy thing to do
Listen when
All of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
You will shelter me my love
And I will shelter you
I will shelter you
I left you heartbroken, but not until those very words were spoken
Has anybody ever made such a fool out of you
It's hard to believe it
Even as my eyes do see it
The very things that make you live are killing you
Listen when all of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
You will shelter me my love
I will shelter you
Listen when
All of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
Hey you will shelter me my love
I will shelter you
If you shelter me too
I will shelter you
I will shelter you
26-03-2009, 23:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-03-2009 |
| Arsenal en realisme |
Je hebt van die dagen dat de realiteit je om de oren lijkt te slaan. In mijn geval haalt het me uit m'n evenwicht.
Gisteren trok ik met T. richting Vooruit in Gent, voor een geweldig optreden van Arsenal, geflankeerd door onder meer Gabriel Rios, Baloji en Mike Ladd. Balthazar en Mike Ladd mochten het publiek opwarmen, en dat deden ze voortreffelijk:
http://www.youtube.com/watch?v=ALU7CiaPCzc
http://www.youtube.com/watch?v=vU2jja3iQxA
We gingen volledig op in het relaxte sfeertje dat in de uitverkochte Vooruit hing. Het optreden was voorzien om rond negen te beginnen. Balthazar dook op om half negen, en om half tien kwam Mike Ladd het podium opgewandeld. Het liep dus flink uit. Gelukkig maakte de muziek die tussen de optredens in werd gedraaid veel goed. Pas even na elf deed Arsenal de zaal ontploffen. En hoe !
http://www.youtube.com/watch?v=ooWqGfqPlaE&feature=related
Nog uitgelaten zaten T. en ik op de terugweg nog een heel eind mee te zingen met de meest foute muziek. Think, think, think, you think ! Boomshackalack !
Vreemd toch, hoe dan plots zoiets kan overslaan. We hadden even genoeg van het gedreun, en ik zette een andere CD op. Ray Lamontagne. T. en ik begonnen te praten, want dat kunnen we als de beste.  Nog een tussenstop in een oubollig cafeetje voor een koffie en een colaatje voor ik haar thuis afdropte. Net na tweeën sloop ik stil de trap op en kroop in m'n bed in.
Maar van slapen was geen sprake. Ik piekerde me suf, zonder ophouden. Om drie uur dacht ik : laat ik al praktisch doen, en alle klokken al even op het zomeruur gaan zetten. Dus was het plots een uur later. Ik heb me nog een uurlang op de sofa geïnstalleerd, zoekend naar rust, naar wijsheid en misschien wel naar oplossingen in Toon Tellegen's "Misschien wisten zij alles". Korte dierenverhalen die ik vaak voorlees aan m'n meisjes. Je houdt het niet voor mogelijk hoe rijk aan wijsheid dat boek wel is.
De realiteit die me om de oren sloeg, dus. Die realiteit is in feite héél eenvoudig. In twee woorden beschrijfbaar : 40 maanden.
Uiteindelijk komt het daar op neer. Ik had mezelf eerst voorgenomen weg te kunnen als ik zo'n 5000 euro gespaard zou hebben. Maar als ik écht begin te tellen, heb ik minstens het dubbele nodig. 10000 euro dus. En de afgelopen maanden heb ik zo'n 250 euro per maand opzij kunnen zetten naar m'n geheime rekening. Een eenvoudig rekensommetje resulteert in 40 maanden, waarvan er nu vier voorbij zijn. 36 maanden dus. In godsnaam, dat is drie jaar !! Het maakt me zo moedeloos. Alsof het alle fut, alle wilskracht om de stap te zetten stilletjes uit me wegzuigt. Een rubberbandje met een lek, stilaan loop ik leeg, en ik vind geen manier het lek te dichten.
Alsof ik weg wil, me een uitweg zoek uit een brandend huis waarvan de rook me zo verstikt, maar dat ik geen enkel deur vind die niet op slot is.
Te meer omdat m'n man het me moeilijk maakt. Hij vertikt het bijvoorbeeld plotseling om een paardenvan te kopen. "Waarom zou ik zo'n bedrag gaan besteden als jij mogelijk van me weg gaat ? Zolang ik niet zeker ben dat jij bij me blijft, koop ik er geen." Zijn manier om de controle terug in handen te krijgen. Ik antwoordde dat ik er zelf dan wel voor zou zorgen, waardoor hij me onrechtstreeks dwingt om mezelf nog krapper te gaan zetten.
Terwijl ik zulke sterke weken achter de rug heb, voel ik momenteel alleen maar angst. Omdat ik geen idee heb waar het leven me zal brengen. of net niet. Ik hou het telefoonnummer van m'n professor dat ik laatst kreeg "in geval van nood" in de buurt, wetende dat als puntje bij paaltje komt, ik het toch niet gebruiken zal.
M'n hoofd is een warboel, maar ach, dat is het al zo vaak geweest. Morgen is mega K. er misschien weer...
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Gezinsuitbreiding |
Of hoe impulsief ik uit de hoek kan komen...
Met de lente en Pasen in volle aantocht, kwam mijn jongste dochter deze week naar huis met de mededeling dat haar juf vier kuikentjes mee naar haar klasje had gebracht, waar ze naderhand een thuis voor zoeken. Nu, ik heb het al niet zo begrepen op kippen, ik geef grif toe dat ik als het ware een idiote kippenfobie heb. Daarenboven hebben we kippen, en blijkbaar zijn het een soort mega beesten, want we kunnen de toevloed van eieren gewoonweg niet bijhouden. Ik bak me blauw aan taarten en quiches, maar de ijskast lijkt ondertussen meer op een broedkast.
Toen ik m'n dochtertje vertelde dat we al genoeg kippen hadden, was ze behoorlijk beteuterd. En op zo'n momenten gaat er bij soms een lichtje branden dat ik beter zou laten voor wat het was. Het lichtje van gisteren bijvoorbeeld. In de late namiddag was m'n hele huis netjes aan de kant, en stapte ik overmoedig m'n wagen in samen met m'n meisjes. Geen kippen, ok, dan maar iets anders. Een uur of wat later waren we terug.
Bij dezer kan officieel de adoptie melden van "Flarrewie" en "Mokje", twee piepkleine eenden-kuikens. Ok, ze hebben ook pluimen, en ze leggen inderdaad ook eieren, maar ik had na wat opzoekingswerk op het internet een ras gevonden die je enorm tam kan maken én die geen water nodig hebben voor een occasionele plons. Ideaal dacht ik.
Flarrewie is het kuiken van m'n oudste, genoemd naar het liedje "Valerie" van Amy Winehouse, waarbij ze tot grote hilariteit steeds de naam verkeerd uitspreekt : Why don't you come on over, Flarrewie... Mokje, hoe kan het ook anders, is van m'n jongste. Ze droomt als het ware van eten, en "mokjes" zijn haar lievelingskoekjes.
Helaas zijn Flarrewie en Mokje tot de bevinding gekomen dat ik het grootste uilskuiken ben van het gezin, misschien vandaar dat ze mij zo'n beetje aanzien als surrogaat-moeder. Nog een drietal weken moeten ze binnen blijven, daarna gaan ze zonder pardon het kippenhok in. Maar ondertussen terroriseren ze me. Ze zitten in een vogelhokje aan de raam, en van zodra ik het deurtje open zet, zijn ze er. Als ik ga zitten, gaan ze op m'n voeten zitten. Als ik rondloop, rennen ze achter me aan. "Mama, wa-acht !!" Hoog tijd dat ik een snelcursus "eends" leer, want voorlopig versta ik geenszins wat ze me vertellen. Mokje heeft trouwens biezonder veel aanvoelingsvermogen, zodra ik op de grond ga zitten, komt ze naar m'n rechterhand en begint als een gek aan m'n trouwring te pikken. Weg met dat ding, moet ze denken.
Daarnet nog, met de zon die een heerlijk warme gloed door het huis verspreidde, lag ik neer op de grond, met twee eendenkuikens die op m'n buik in slaap waren gevallen...
Dus als je binnen afzienbare tijd iemand ziet rondrijden met twee eenden op de achterbank, dan is de kans groot dat ik het ben. Mogelijk ben ik ze dan net gaan afhalen van de zwemles, de tekenschool of de muziekschool...
Bijlagen:
Photo 084.jpg (1.3 MB)
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Zandkastelen |
"In de palm van je hand vond ik m'n leven..."
http://www.youtube.com/watch?v=h6wPo5ZWmSc
In the night time when the world is at its rest.
You will find me, in the place I know the best.
Dancin', shoutin', flying to the moon.
(you) Don't have to worry. Cause I'll be come back soon.
And we build our castles in the skies and in the sand.
Design our own world aint nobody understand.
I found myself alive in the palm of your hand.
As long as we are flying all this world ain't got no end.
All this world ain't got no end.
In the daytime you will find me by your side.
Trying to do my best, trying to make things right.
When it all turns wrong, there is no flow but mine.
But it wont hit hard, you let me shine.
And we build our castles in the skies and in the sand.
Design our own world aint nobody understand.
I found myself alive in the palm of your hand.
As long as we are flying all this world aint got no end.
All this world ain't got no end.
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 31-03-2009 |
| Lentedag |
Mijn dag verliep volledig anders dan gepland, vandaag. De aanleiding daartoe was een telefoontje van m'n zus gisterenavond. M'n moeder moest voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis en er werd me gevraagd haar er heen te brengen. Dus deed ik dat, vanochtend. Ik belde snel nog even m'n baas op, om te melden dat m'n planning enigszins veranderd was. "Waarom doe je het vandaag eens niet een dagje op je gemak. Je hebt geen vaste afspraken, dus plan je bezoeken maar volgende week in. Je werkt al hard genoeg." Dus deed ik dat.
Het was niet eens middag toen ik onderweg was naar huis, met twee klantenbezoeken achter de rug. Ik was van plan thuis afspraken te bellen, maar hoe dichter ik bij m'n huis arriveerde, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik er niet meer thuishoor. Een huis vol herinneringen die ik zo graag achter me zou laten.
Niet vandaag, K., dacht ik. De zon schijnt. Ik stopte bij een bakker, en reed naar een park in de buurt. Ik zocht mezelf een bankje in een uithoekje waar niemand me zou storen.
Ik. M'n gedachten. Het bankje. Een broodje. De zon.
Ik viste m'n fototoestel uit m'n handtas. Een goedkoop dingetje, waarmee je nauwelijks deftige foto's kan maken, maar ach wat. Indrukken vastleggen.
Hey, wordt eens wakker... Stilletjes port de zon moeder natuur aan. Het is tijd. Iedereen heeft er nood aan. Laat eens zien wat je kunt. Laat heel zachtjes de bruine tinten voor wat ze zijn, laat groen en een oneindig kleurenpalet het nu maar overnemen. Ik warm je, moeder aarde. Zodat heel stil, onopvallend, al het leven z'n hoofd naar boven wagen durft. Ssssshhhht, héél zachtjes.
Ik wandel rond, in het park. Zie hoe de zon schaduwen werpt voor m'n voeten, en speelt met de glanzend groene bladeren die ontluiken. Ik voel de warmte, en voel hoe alles uit z'n winterslaap ontwaakt. Overmoedige bijen die zich zoemend wagen aan de eerste meeldraden van de vroege bloesem-bloemen. Bloemen, bijna te perfect, te mooi, om echt te zijn. Ik laat m'n ogen rondglijden. Een treurwilg, die in tegenstelling tot de andere bomen, zich verzet, en geen aanstalte lijkt te maken om zich door groen te laten omringen. Hij valt vast later wel voor de charmes van de zon. Tegelijkertijd valt m'n oog op m'n schaduw op de grond. Ben ik de treurwilg's schaduw ? Wandelend door het park, herbeleef ik gesprekken. Met m'n man, met m'n moeder, met m'n vrienden.
M'n melancholische bui houdt me het mes aan de keel. Realistisch blijven. Het doet pijn, te weten dat er een zee van afstand is tussen realiteit en gedachten. ... en de boer, hij ploegde verder...
Een amateuristische blik op de dag van vandaag, door een amateur in het leven :
http://www.slide.com/r/SOVMgMj_wD9pCoXGoc9qN9iOKswFCPIO?previous_view=mscd_embedded_url&view=original
31-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 02-04-2009 |
| Rogge Verdomme |
Ik was best gespannen, deze ochtend. Een potentieel grote klant, waarbij ik eindelijk een afspraak had versierd. Ik had er de leverancier vanuit Nederland voor laten overkomen, waardoor ik nog meer gedreven was om tot een goed resultaat te komen. En dat deden we. Een topverkoop met bijkomende offertes en een gigantisch potentieel naar volgend jaar toe. Fier als een gieter, was ik.
Steek je tong uit en giet er een liter kokend water overheen. Zo voelde mijn tong al de hele dag aan, net als m'n keel. Alsof je véél te hete soep gedronken hebt. En het onding zag er niet uit. Alweer een doktersbezoek drong zich op, maar het gaf me vrijgeleide, want ik werd omstreeks vier uur in Brussel verwacht voor een produktpresentatie met één van onze grootste klanten. Het zou tot een uur of acht duren, en ik had er géén zin in. Dus belde ik m'n baas, legde ik m'n probleem uit, en stelde voor dat ik de ochtend erna de dokter zou bezoeken, wetende dat hij me zou verbieden naar de produktpresentatie te komen zodat ik wel naar de dokter zou kunnen gaan. En dat deed hij. "Gezondheid gaat voor."
Net na zessen zat ik bij m'n huisarts. Na een spervuur aan vragen kreeg ik weer enigszins op m'n donder. Dat ik me beter moet verzorgen, dat ik moet zorgen dat ik minder stress heb, en dat soort gezeik. "Waarom onderzoek je m'n rug terwijl ik hier zit voor m'n tong?", vroeg ik 'm. Hij negeerde m'n vraag, en ging verder. Dat m'n weerstand zo laag is waardoor ik de ene naar de andere infectie oploop, deze keer is het spruw, "maar vandaag of morgen kan ik je laten opnemen met iets ernstigs." Blijkbaar zat m'n rug nog steeds helemaal vast. Een leugentje om bestwil dan maar toen hij informeerde naar m'n eetgedrag, en over het feit dat m'n haar in zo'n mate uitvalt dat m'n kapster me er zelfs al heeft over aangesproken zweeg ik ook netjes. Uiteindelijk vloeit de stress die al die kwaaltjes veroorzaakt voort uit m'n thuissituatie, en die situatie zal zich ooit wel oplossen.
Om half zeven kwam ik thuis. Ik begon de tafel te dekken, maar blijkbaar mankeerde er enige bereidheid om op me te wachten, en had m'n man met de kinderen al gegeten. Hij vertrok meteen, richting boekhouder.
Daar zat ik. In m'n eentje, aan de keukentafel. Een sneetje grof brood met een paasei, en een sneetje rogge verdomme met wat boter. Het lichaam van Christus, Amen. Vraag me niet waarom, vraag me niet wat er door m'n hoofd spookte, want ik heb geen flauw idee. Alsof de druk binnenin me gewoonweg net iets te groot werd. Tranen. Godverdomme, K, herpak je. Tanden bijten !
En hoe ik me herpakte ! M'n dochters waren ondertussen naar buiten getrokken. Ik zette het hokje open van onze eendekuikens, en ze sprongen er meteen uit om paniekerig achter me aan te rennen. Ik deed de wasmand naar boven, en ze bleven onder aan de trap staan roepen. "Tsjiep tsjiep, mamaaaa wacht, we kunnen er niet op !" Beneden gekomen volgden ze me door de garage de tuin in. Ik wiedde wat onkruid, en werd flink geholpen : de eendjes aten netjes al het onkruid op. Ik gaf hen dan maar als beloning een eerste zwemles. Ik vulde een grote bak boordevol met water, en zette die vervolgens in het gras. Meteen zaten ze met hun bekjes erin te pulken. Ik pletste wat met m'n handen en hops, ze sprongen achter m'n hand aan. Kapstokvoetjes, intrekken, open, toe ! Schoolslag.
Terwijl ze rondploeterden verdween ik stil, om wat met m'n meisjes op de trampoline te springen. Het was al vrijwel donker toen we terug naar binnen gingen. Na het bad hingen we nog even de wildebras uit op de djembé's. Ba-tu-tu-ba-ta.
Pas rond tienen plofte ik neer op m'n stoeletje, achter m'n pc...en hier zit ik nog steeds...
02-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-04-2009 |
| Wisselvallig |
|
Ik probeer het gevoel dat in me heerst een beetje onder controle te houden, de hele handel te relativeren, want uiteindelijk heb ik de afgelopen week behoorlijk ondervonden dat ik enorm wisselvallig ben, gevoelsmatig. Toen ik gisteren ging slapen, bijvoorbeeld, was ik ongeveer aan bui nummer 487 van die dag. Een constant geswitch. De ene moment denk ik dat het vast allemaal wel goed zal komen met me, dat er hier of daar wel een toekomst te vinden zal zijn voor me. Twee minuten later voel ik alleen maar schrik voor wat er me te wachten staat.
Momenteel heerst er één en al verwarring en pijn in me. Mogelijk zit m'n slapeloosheid van de afgelopen nacht er voor iets tussen. Geen oog deed ik dicht, ik maakte koorts en m'n keel speelde me enorm parten. Ik voel me moe, écht moe, maar m'n constante gepieker houdt m'n lichaam wakker.
Nochthans, in de vooravond ging het me nog redelijk. Niet denderend, redelijk. M'n moeder had m'n meisjes van school gehaald, zodat ik naar het oudercontact van m'n man z'n zoon gaan kon. Het was een heerlijk weertje, en ik besloot met hen te picknicken voor we naar de manège vertrokken. Maar zelfs daar, zittend op een dekentje in het gras, voelde ik me al belaagd door een neerwaarts gaande gedachtengang.
Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten om te gaan geloven in dingen die eenvoudigweg niet haalbaar zijn. Waar haalde ik, complete idioot, het lef vandaan om te denken dat ik iemand anders iets te bieden heb ? Wat ben ik uiteindelijk ? Fuck all, niks, nada, niente, rien, nothing, helemaal niks. Klotewereld. Oen dat ik ben. Compleet debiel, zo kan je wel stellen.
Misschien heeft de korte lunchpauze met M. vanmiddag er iets mee te maken. Hij speelt het klaar me de dingen helderder te laten zien. Ik hoor mezelf dingen tegen hem zeggen waar ik een hekel aan heb.
Ik sluit m'n ogen, en vervloek mezelf. Verdomme, K., geniet er nou gewoon van, denk niet aan de dag van morgen. Je weet niet wat de tijd zal brengen, fixeer je op de positieve dingen.
Morgen misschien. Misschien is dit hele gevoel van vanavond gewoon een dipje. Misschien moet ik het maar zo goed als mogelijk negeren.
Plots zie ik de toekomst heel helder, en het staat me geenszins aan. Mannen zien me doodeenvoudig als een aanvulling. Een leuk tussendoortje. Bij mij zullen ze vinden wat ze missen in hun huwelijk. Maar daar houdt het op, en daar zal het altijd bij ophouden. Ik ben gewoon op momenten zo belachelijk en naïef dat ik ga geloven in een waterkansje. Want wat is uiteindelijk de kans dat er iemand ooit meer wil met me, wat is in godsnaam de kans dat iemand kiest voor me, kiest om samen dromen waar te maken ? Die kans is onbestaande. En ik zou me er beter maar gewoon bij neerleggen. Maar wil ik dat ? Wil ik een leven op die manier ? Op wachtstatus ?
Want uiteindelijk, als ik écht al de dingen zou zijn die ik te horen krijg, waarom ben ik dan in godsnaam zo ongelukkig en eenzaam ? Als ik écht knap en verstandig en grappig en wat dan ook zou zijn, met de charmes die ze me valselijk aanmeten, wel, kan er dan één persoon, één persoon maar, meer hoef ik niet, kan er dan iemand, eender wie, me uitleggen waarom ik binnenkort elke dag alleen zal wakker worden ?
03-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-04-2009 |
| Over |
http://www.youtube.com/watch?v=DarvdbK-x7U&feature=related
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
And as I climb into an empty bed,
Oh well, enough said,
I know it's over still I cling,
I don't know where else I can go,
Over.
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
See the sea wants to take me,
The knife wants to slit me,
Do you think you can help me,
Sad veiled bride please be happy,
Handsome groom give her room,
Loud loutish lover treat her kindly,
Though she needs you more than she loves you,
I know it's over - still I cling,
I don't know where else I can go - over; Over.
I know it's over and it never really began,
But in my heart it was so real,
And you even spoke to me and said,
"If you're so funny, then why are you on your own tonight?"
"And if you're so clever then why are you on your own tonight?"
"And if you're so very entertaining then why are you on your own tonight?"
"And if you're so very good looking, why do you sleep alone tonight?"
I know,
Because tonight is just like any other night,
That's why you're on your own tonight,
With your triumphs and your charms,
while they're in each other's arms,
It's so easy to laugh it's so easy to hate,
it takes strength to be gentle and kind,
over and over and over.
It's so easy to laugh it's so easy to hate,
It takes guts to be gentle and kind,
Over, over.
Love is natural and real,
But not for you my love,
Not tonight my love.
Love is natural and real,
But not for such as you and I my love,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head,
Ohhh-ohh,
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head.
05-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Vier dagen |
|
Ik heb me twee dagen verlof genomen. Morgen en overmorgen ben ik nog thuis. Een lekker lang weekend, dacht ik, heel even. Maar ach, zo eenvoudig zit het niet in elkaar. In feite had ik beter gewoonweg gaan werken, bezig zijn geeft me minder kans te denken, te piekeren. Ach, zelfs bezig zijn weerhoudt me daar niet van de laatste tijd.
Ik had besloten eens flink te genieten van een viertal dagen "rust". Gewoon doen waar ik zin in had. Maar plannen maken doet plannen in duigen vallen.
Ik was vastberaden zaterdag richting markt Antwerpen te gaan. Ik hou ontzettend van die markt, zeker op een zonnige dag, want dan waan je je zowat in een ander land. Lanen die geuren naar allerhande kruiden. Kramen met olijven in wel honderd verschillende soorten. Echte griekse feta kaas, of italiaanse salami. Franse kazen. Fruit en groenten die je nergens anders vindt. Mango's, papaya's, meloenen, verse dadels en vijgen, ze liggen aangesneden, proevensklaar, want proeven doet kopen.
Helaas was het weer niet helemaal overtuigend, en m'n bui van de avond ervoor hing nog rond in m'n systeem. Dus besloot ik maar thuis te blijven. De kinderen vonden het niet erg, ze wilden de tuin in, ravotten, spelen met de eenden, en moddersoep maken met alle verschillende kleuren van bloemblaadjes die ze maar vinden kunnen. "Mamaaaah, je moet komen eten." Dan laat ik met plezier even m'n werk voor wat het is, wurm ik mezelf hun huisje in om te pretenderen dat het de meest geweldige soep is die ik ooit dronk. "Maar, je mag er wel niet écht van drinken hé, of je wordt ziek." Het zijn schatjes. "Het is goed weer,", opper ik, "kan ik op het terras zitten ?" Waarna ze het krukje en tafeltje naar buiten sleuren, en ik de soep in piepkleine porseleinen kopjes over m'n rug kan kieperen, tot groot jolijt van de jongste.
Lenteschoonmaak, dan maar. Tijd de dikke winterkleren te laten voor wat ze zijn, en de zomer- en tussenseizoenspullen boven te halen. Om een uur of negen was ik in de weer in de kamer van m'n meisjes. Kasten leegmaken, uitwassen en weer inladen. Spullen die te klein zijn, wat is ook alweer van de ene, en wat is voor de andere ? Daarna idem dito voor mijn kleerkast. Ondertussen belde m'n moeder op met de vraag of we kwamen eten, hetgeen ontzettend goed uitkwam. De kinderen speelden buiten, en m'n man was wat in de tuin aan het ploeteren. Ik ging af en toe even naar beneden, sigaretje roken en kijken of de meisjes iets nodig hadden.
Tijdens één van die momenten viel m'n man me plots zwaar aan. Ik denk dat het 'm duidelijk begint te worden dat het me menens is. Hij verweet me onder meer dat ik het leven van hem en de vier kinderen vernietig door m'n beslissing.
In feite moet ik nu enkele dagen in de tijd terugspoelen. Ik had het wat moeilijk met het feit dat ik nog zo lang aan hem zou vastzitten. M'n vriendin T. belde me net die dag. Nadat ze naar m'n gezeur had zitten luisteren, zei ze me een aantal dingen die me zijn bijgebleven. Dat ik nog steeds veel te veel vertelde aan m'n moeder en G. Dat ik moest proberen de huidige situatie om te keren. Ze kent m'n man, en ze weet dat hij het niet lang zou volhouden op die manier. Z'n noden, z'n driften, z'n controlezucht over me. De kans is groot dat op die manier de zaak in een stroomversnelling komt. Misschien beslist hij wel dat dit niet zo'n goed idee is, en dat we beter maar doorbijten en uit elkaar gaan. En als hij die beslissing zou nemen, zou hij het mij gemakkelijker maken.
Een dag later had ik een lange babbel met G. Hij wou weten waar dit alles heen zou gaan. En ik heb hem toen voor de laatste keer heel duidelijk uitgelegd hoe de situatie naar mijn mening is : het gevoel is weg, en komt niet meer terug. Ik benadrukte dat hij geen hoop meer koesteren moest. M'n financiële toestand staat me niet toe om te kunnen vertrekken, en ik kan in m'n eentje de afbetaling van het huis niet aan, indien hij zou vertrekken. Ik stelde hem voor dat ik zou blijven, maar dat ik onze "relatie" louter op vriendschappelijke basis wou verderzetten. Ik weet net zo goed als iedereen dat m'n voorstel een utopie is, dat zoiets eenvoudigweg niet haalbaar is. Maar hij ging akkoord. Uiteraard in de veronderstelling dat wanneer ik blijf hij er ondertussen zou voor kunnen zorgen dat ik terug van hem zou gaan houden.
Het is hem dus stilaan doorgedrongen, of aan het doordringen, omdat ik effectief alles op vriendschappelijke basis aanpak. "Waarom zoen je me niet meer op de mond als ik werken ga ?" "Omdat ik dat bij vrienden niet doe." Let op, het lijkt makkelijk, maar ik geef grif toe dat het me zwaarder valt dat ik doe uitschijnen. Het is niet makkelijk de harde tante te spelen als je in feite een watje bent.
Hij had gisteren dus voor de eerste keer sinds ons gesprek een "boze bui". Uiteindelijk deed hij me een voorstel. Hij wil alles op papier laten zetten. Het huis voor hem, maar hij betaalt me mijn deel uit, door de lening te laten herzien. Niet vandaag, niet morgen, maar binnen vijf jaar. Ik ging akkoord, gewoonweg omdat ik wist dat, gezien zijn bui, hij anders door het lint zou kunnen gaan, en dat wou ik vermijden. "En je blijft hier, op vriendschappelijk basis, maar ik wil niet dat iemand dat weet." Iedereen in de waan dat het koek en ei is, dus. Ik ontweek hem zo vaak ik kon de rest van de dag.
Rond half zes kwam hij terug binnen. "Jij hebt nog niet gepoetst." Ik was te moe om hierop te reageren. Ik had geen minuut stilgezeten, de hele godganse dag. En inderdaad, je zag er niets van. Maar alle kasten waren op orde, fris en uitgewassen. Natuurlijk zegt hem dat niks. We vertrokken naar m'n moeder, en toen we thuiskwamen, uren later, had ik nog ruim twee uur werk om alles af te ronden.
Zondag. M'n schoonbroer had me gevraagd te komen kijken naar het vrijspringen. Z'n tweejaar was ingeschreven. Maar "ik had nog niet gepoetst", dus belde ik hem, en vertelde ik dat ik er niet zou raken. M'n zus belde even later met de vraag wanneer ik de communiefoto's van haar dochter kwam maken. Ik beloofde haar in de namiddag hiervoor langs te komen. Dus ging ik maar meteen aan de slag, om tijdig klaar te zijn. Het was half negen, en ik werkte aan een dusdanig tempo dat ik omstreeks twee uur in m'n wagen kon stappen om naar m'n zus te vertrekken, de deur van een tiptop proper huis achter me dicht slaand. Alles gepoetst, alles op z'n plaats, vers beddengoed op alle bedden. Zelfs de varkenstal die ik ontdekte in de oudste haar kleerkast ruimde ik op, want zij vertikte het. "Ik moet leren voor m'n examens, en heb daar nu geen tijd voor." Derde keer, dit schooljaar. Wekenlang is ze in een rotbui, wekenlang is ze niet aan te spreken, wekenlang loopt ze arrogant te wezen. Elke keer als de examens eraan komen. Ze is totaal niet stressbestendig, panikeert onmiddellijk, en reageert haar frustratie af op alles en iedereen. De helft van de kleren waren zo in de kast gegooid dat je niet meer kon zien dat ze gestreken waren. Ach, de volgende keer dat ik strijk, strijk ik flink wat plooien in haar spullen... Ik had vandaag gewoon géén zin er tegen in te gaan. Dus schepte ik orde in de chaos die zij maakte, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken.
Foto's nemen, opladen, bijknippen, hier en daar wat "retoucheren". Als je m'n zus kent begrijp je al snel dat ik hiermee een paar uur zoet was. M'n meisjes waren meegekomen, en spendeerden de hele tijd bij hun pony. Ik legde m'n fototoestelletje terug in de wagen, en begon op te zadelen, gaf de oudste wat les, en leerde haar hoe ze een parcours moet rijden door balken op de grond te leggen, en met haar "te voet het parcours te verkennen". Ik liet haar terug opstappen, en riep : "En dan krijgen we nu als laatste in piste, F., met haar pony F. Graag uw applaus. (waarna ik als een idioot stond te juichen en in m'n handen te klappen, samen met de jongste) Spanning alom, want bij een foutloos parcours wint zij de gouden medaille." Terwijl ze netjes met haar pony over de balkjes draafde, gaf ik professionele commentaar. "En ze is nog drie sprongen verwijderd van de eerste plaats. Stilte graag." Tja, het publiek naast me, in de vorm van m'n jongste dochter, begon ongeduldig te worden. Fier als een gieter kwam ze over het laatste balkje gedraafd. "Jaaaaaaaaah, jaaaah, ongelovelijk !! F. is kampioen geworden." Ik stapte op haar toe, wenste haar officieel proficiat en deed haar een denkbeeldige medaille om, waarna ik haar helemaal van haar pony kriebelde. "Petattenzak, het is aan jou." De jongste smeekte me al langer om haar te leren rijden, dus elke keer als haar zus gereden heeft, laat ik haar even rijden, aan het longeertouw. Op neer op neer op neer. Maar terwijl haar zus alles te zeer au serieus neemt, neemt zij helemaal niks au serieus. Ze krijgt meteen de slappe lach, en schudt van links naar rechts, als een lappenpop. Hilarisch om te zien, die malle meid van me.
Nog vlug de bestelling afhalen bij de bakker en de slager, en terug naar huis.
Tafel dekken, eten, afruimen. Een Mount Everest aan strijk. En een toekomstige ex-man die dan plots weer overdreven vriendelijk doet. "Je blijft toch bij me, hé. Ik zie je zo graag. Krijg ik een zoen ? Krijg ik een knuffel." Pfffff...
Morgen ga ik een dagje weg. Normaal gezien ging ik in m'n eentje een dagje naar zee, alleen met m'n meisjes. Schelpjes zoeken, een heerlijk visschoteltje afhalen aan één van de kraampjes daar, om ze vervolgens op te smikkelen in de duinen, lekker op het supergrote deken dat al in de koffer klaarligt. Misschien zelfs zo'n idiote giga-gocart huren en de meisjes de dijk ermee laten afrijden. M'n man moet gelukkig werken. Ik had T. gebeld of ze mee wou, maar ze had andere verplichtingen, jammer genoeg. M'n zus had via haar dochter er iets van opgevangen en ze belde me vanavond. "Ik ga mee." Ik maakte haar klaar en duidelijk dat ik niet van plan was terrasjes te gaan afdweilen en winkels in te kruipen, maar ze liet zich niet afwimpelen. Morgen om negen uur ga ik haar en haar dochter afhalen, enigszins met tegenzin. Dit had ik liever in m'n eentje gedaan, met de kids.
Ik vertoef graag in het gezelschap van kinderen. Misschien omdat ik zelf nog een groot kind ben. Kinderen nemen je zoals je bent. Ik voel me vaak meer op m'n gemak bij kinderen.
Ach, het zal vast wel meevallen, morgen... Toch ?
05-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-04-2009 |
| Moe |
Ik was begonnen aan een verslagje van m'n dagje zee, maar ik ben moe. Bijna uitgeput. Er dringt zich morgenochtend alweer een doktersbezoek aan. Enerzijds omdat ik vermoed dat m'n meisjes ondertussen ook spruw hebben, anderzijds omdat ik bang ben dat ik er nog een infectie bij heb.
Morgen werk ik het stukje af.
Trouwens, is er in godsnaam iemand die me kan vertellen hoe ik via hotmail emails kan sturen op latere datum ???? Ik heb me er gek achter gezocht, en lijk het maar niet te kunnen vinden. Dus, wie o wie vertelt me hoe ik nu al emails kan maken die ik bijvoorbeeld morgen pas wil verstuurd zien ?
De eerste dag van de Paasvakantie is achter de rug, nog veel te veel te gaan...
Slaapzacht wereld. Het is bedtijd voor me nu. Wens me een goede nacht toe, vol fijne dromen. Wens me een nacht toe zonder gepieker.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Oostende |
Om tien voor negen stond ik al bij m'n zus, gepakt en gezakt om een dagje naar zee te vertrekken. Ik had haar niet kunnen overtuigen om niet mee te gaan. Achteraf bekeken viel haar gezelschap best mee, ze was blijkbaar ook zelf aan wat rust toe.
Het was nog geen half elf toen we al op de Oostendse dijk liepen. Een flinke wandeling waarbij m'n twee meisjes achter de twee tieners die hun rollerblades hadden aangetrokken, aan huppelden. Ik huurde tot groot jolijt van de jongste voor elkeen een gocartje dat electrisch werd aangestuurd, zodat ze enkel maar het gaspedaal hoefden in te drukken. Dolle pret, want de jongste vond altijd wel net iets te laat de hendel waarmee ze remmen moest.
We spendeerden een half uurtje op een terrasje, om dan het strand op te trekken. Er was nauwelijks volk, anders had je me er niet gezien.
In de zomermaanden mijd ik de zee als de pest. De vlaamse kust althans. Vierkante meters strand en dijk en terras, volgestouwd met toeristen, neen, dank je. Ik heb ondertussen mijn stekje gevonden aan de nederlands kust, prachtige stukjes ongerepte natuur, een plekje waar ik met de meisjes ga krabben vangen, met vissenkoppen die we s'morgens in de plaatselijke vismijn kopen, en die we aan bamboe stokken binden. De meisjes gruwelen ervan, maar zodra de eerste krab er zich door laat vangen, zijn ze het vergeten. Je ziet er nauwelijks andere mensen. Dàt is de zee voor mij. Niét dijken vol mensen die lopen te paraderen met wat ze zich in feite niet kunnen permitteren, hopend op een zekere vorm van achting of afgunst van de mede-toeristen. No thanks.
M'n zus besloot me alvast te laten gaan, zij zou voor een snackje zorgen. Ik zeulde de buggy het strand op, legde het gigantisch grote deken neer, en installeerde ons. We liepen al gauw schelpjes te zoeken, met onze voeten in het opkomende zeewater. Ijzig koud, voelde het aan, maar de zon compenseerde dat ruimschoots. Pas anderhalf uur later dook m'n zus terug op, ze had blijkbaar de winkelstraten niet kunnen weerstaan. Ondertussen liepen de kinderen al in hun onderbroekje te dollen op het strand, en was ik vooral aan het genieten door hen af te letten. Het kon natuurlijk niet uitblijven, de kleinste stond plots voor me, kleddernat. "Mama, ik ben in het water gevallen." Ze gierde het uit, ik trok haar natte onderbroek uit, en plaatste haar tussen m'n benen met een dikke handdoek omheen haar. Ze genoot van de warmte, en ik genoot van haar kleine, perfecte lichaampje, dat altijd heerlijk zoet geurt. Even later verdween ze weer, in een droge onderbroek, met haar emmertje in de aanslag. Schelpenjacht. Het was al bijna drie uur toen we terug de dijk opwandelden. Alle zand weg wrijven en kleren uitschudden. Eerlijk gezegd heb ik het zo niet begrepen op zand, maar voor m'n meisjes heb ik het meer dan over. Een ijsje en stilaan wandelden we terug, richting jachthaven.
Een halve kilo garnalen, ongepeld graag. Talloze kraampjes met schoteltjes die je ogen uitsteken en doen watertanden. Ik liet iedereen iets kiezen en bestelde wat extra's voor thuis. Lekker op een bankje alles oppeuzelen, terwijl meeuwen ongeduldig en enigszins arrogant op kliekjes zitten te wachten, turend naar bootjes die de haven in- en uitdreven. De zoute geur. De zon die onze rug verwarmde.
Ik had hen nog beloofd de duinen in te trekken, maar het bleek plots al voorbij vijven, en we besloten gezamenlijk huiswaarts te keren.
Ik dropte een flink uur later m'n zus af, en reed richting m'n ouders. "De visboer !" Een flinke portie garnalen, en een prachtig ogende joekel van een kabeljauwfilet.
Pas om zeven waren we terug thuis. Nee, niks van, géén rust. De oudste had ik onderweg beloofd om haar nog te leren rollerbladen. Dus ruimde ik vlug alle spullen op, zocht haar en mijn rollerblades, en weg waren we. Zij en ik, een uur lang. Ons tweetjes, héél traag. Met vallen en opstaan. Een blokje waar ik normaal zo'n twintig minuten over doe. Maar ik had er geenszins spijt van : haar geconcentreerde snoet, gebeten om het aan te leren. En dat deed ze. Toen we uiteindelijk onze straat terug in rolden, was ze al behoorlijk vlot. Ze wou nog even verder oefenen op het terras, en ik nam van de gelegenheid gebruik om even tot mezelf te komen. Ik vroeg m'n man de meisjes even in het oog te houden, en herdeed het blokje dat ik net ervoor samen met m'n dochter reed. Lekker snel, de wind in m'n haren.
De twee in bad. En om negen uur trok ik het donsdeken over hen. Een hele dikke zoen en knuffel. Ze lagen nog volop na te genieten. "Mama, dit gaan we nog vaker doen hé, het was superleuk." Tuurlijk, meisjes, tuurlijk...
Wat hou ik van die twee. Zij maken m'n leven de moeite waard.
Het was bijna een perfecte dag. Ware het niet dat ik constant alle mogelijke pistes in m'n hoofd afspeelde van wat er me te gebeuren staat, van wat er me gebeuren zal. M'n hoofd zit zo vol, ik voel me zo verward, dat ik nauwelijks nog weet van welk hout pijlen te maken. Want alles heeft z'n voor- en z'n nadelen. S'avonds, toen ik neerplofte achter m'n pc, en dit bericht begon, overviel het me.
Misschien was ik nog volop de indrukken van de dag aan het verwerken. Ik heb gewoon net iets te veel aan m'n hoofd, vrees ik; en het meest beangstigende is, dat ik géén idee meer heb hoe ik dit kluwen moet ontwarren.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
