|
Yes yes yes, vanaf vandaag mag ik me een marathonloper
noemen. Ik had mijn hoofd zot laten
maken om voor mijn 40e een marathon te ondernemen (wie de oorzaak
hiervan is, laten we in het midden :-p )
Heel de winter was ik vrijgebleven van ziektes maar vorige
week kreeg ik ineens last van een verkoudheid.
Donder/vrijdag zag het er nog niet goed uit. Het speelde door mijn hoofd om ook dit
loopevent te moeten laten passeren.
Zaterdag voelde ik me wonder boven wonder terug de oude en dus gingen
we ervoor. Omdat we zondagochtend nog
naar rotterdam moesten rijden en genoeg marge moest inbouwen om op tijd mijn
startnummer te halen en me klaar te maken, was het zaterdagavond vroeg mijn
bedje in. Eigenlijk heb ik vrij goed
kunnen slapen wat al een wonder op zich was.
Ik ben nogal een zenuwkieken als ik dingen moet gaan doen waar ik niet
zeker van ben dat ik ze ga halen.
Dus zondagmorgen om 6u ging de wekker. De avond ervoor had ik alles netjes
klaargelegd dus was het enkel aankleden, eten en vertrekken. De voorbije nacht had het zelfs nog een goede
bui geregend want de weg was goed nat bij vertrek. Tot overmaat van ramp begon het achter Breda
nog opnieuw te regenen. En ik die dacht
dat het zo een mooie dag zou worden.
Netjes om 8u20 vond ik kortbij de start een parkeerplek. Na een kilometertje wandelen kwam ik aan het
WTC (ja ja niet alleen New York heeft er zo eentje) waar de startnummers konden
afgehaald worden. Alle soorten kom je
hier tegen. Van jong tot oud,
superscherp tot minder afgetraind :-D ,
.
En ik liep hier tussen en mezelf afvragend of het allemaal al routinés
waren. Maar met de tips in het
achterhoofd die ik van mijn persoonlijke loopcoaches (jawel meer dan eentje
zelfs) had meegekregen zou het me wel lukken.
Het was vooral dimmen in het begin, niet opjagen en genieten van elke
kilometer.
Het ophalen van de enveloppe ging meer dan vlot dus had ik
nog ruim wat tijd over om me terug naar de auto te begeven en mezelf nog wat
vol te eten met koolhydraten. Zeker met
ne volle naftbak beginnen hé voor de motor halverwege droog komt te staan. Ondertussen bleef de hemel maar grijs en af
toe viel er nog een drupje op mijn voorruit.
Maar echt nat zouden we hiervan niet worden. Op zich dus wel lekker loopweer.
afhalen van de startnummers
Ietsjes na tienen stapte ik uit en mengde me in de meute
toestromende deelnemers. Goh dat gevoel
om met duizenden aan de start te komen is fantastisch. Bij de inschrijving in december werd me de vraag gesteld
in welk startvak ik wou vertrekken.
Vooraan had ik niets te zoeken.
Met alle bescheidenheid had ik me in het voorlaatste vak (vak F dus)
geplaatst. Hier zou een haas of pacer
lopen van 4u30. Stilletjes had ik in
gedachten om ergens tussen de 4u15 en 4u30 te eindigen, maar indien dit niet zo
moest zijn dan was ik al tevreden om hem uit te kunnen lopen. Leg nooit de lat
te hoog of je gaat er onder door.
Net voor het startsein begon ineens heel die massa mensen youll
never walk alone mee te brullen met Lee Towers himself. Dit was al mijn eerste kippevel moment. Ik had al genoten voor mijn eerste kilometer
:-D
Het plastieke hesje van ABN-AMRO werd aan de kant gezwierd,
de start-knop van de GPS werd ingedrukt en samen met duizenden anderen liet ik
me meevoeren onder de startboog.
Hopelijk zou ik straks hier nog met flinke tred terug uit de andere
richting onder door lopen.
De massa mensen was zelfs zo groot dat aan beide zijden van
de Coolsingel (vierbaansvak) werd gestart.
Ook de toeschouwers lang de weg was enorm. Geroep, getier, getrommel, getoeter,
man man adembenemend.
De kunst is om je in de start niet te laten meeslepen door
een bende opgezweepte lopers. Maar ik
voelde me precies de enige die zo traag vooruit kwam. Iedereen was zo gehaast !!!! Kalmte bewaren en naar de GPS kijken en je
richten tussen 9,5 a 10 km/u. Ik hield me voor dat ze straks de rekening wel
zouden gepresenteerd krijgen.
De marathon van Rotterdam bestaat feitelijk uit 2
lussen. De eerste en grootste lus gaat
via de Erasmusbrug, het Feyenoord-stadion, het zuiderpark en zo terug naar de
Erasmusbrug. Al goed voor zo een 27
kilometer. De tweede lus ligt
noordwaarts en gaat helemaal rond de Kralingse plas.
Elke 5 kilometer was er een bevoorrading voorzien van water
en energiedrank, met daar tussenin nog haltes met natte sponzen. Mijn eerste stop sloeg ik over omdat ik nog
voldoende drank ter hand had en mijn bidonnen nog vol. Hier maakte ik al een heel deel goed op de
snelle meute van de start. Maar ik liep
waar ik me goed bij voelde. Dat vond ik
belangrijk.
Op tien kilometer kreeg ik zelfs al mensen in de gaten die
al moesten stappen. Turbo verbrand dus
!!!! Voor hun zou het nog afzien worden
dus.
Ik had gedacht dat op de buitenwijken van Rotterdam de
toeschouwers wat zouden minderen. Helaas
pindakaas zeggen ze in Nederland. Er bleef
maar volk langs het parcours staan klappen en ratelen
. en scooter/fietsers
reden lang ons op. Jongens geen moment
heb ik me verveeld.
De kilometers vlogen voorbij en ondertussen kwam ook het
zonnetje al effe piepen. Je voelde dat
de lucht al zwoeler aan het worden was.
Genoeg drinken dus maar met zoveel bevoorradingen was dat geen enkel
probleem.
Van bij de start was er een man langs me blijven lopen. Hier en daar babbelden we wat tegen elkaar en
stilaan had ik mijn compagnon precies gevonden.
Een zekere Arjan Van Vlierde (misschien komt hij hier ooit op de blog
terecht -> dus dank je wel Arjan).
Hij liep zijn derde marathon en dus vermoedde ik dat hij hier al wat
ervaring in had en me wel in de goede richting zou meenemen. Het tempo bleef netjes rond de 6
min/kilometer (dus 10 km/u). Als ik dit
zou kunnen volhouden zat er zeker een goede tijd in.
Eén ding moet je de Nederlanders nageven. Het zijn super-enthousiaste en wel ter sprake
mensen. Overal bleef je maar kom op man,
wat een kanjers en blijven gaan man
horen. En zeker die gillende meiden niet
te vergeten. Ik had me nog geen moment
verveeld en het bordje van de halve marathon dook al op. We liepen terug het havengedeelte van de stad
in en zo richting de Erasmusbrug (toch een lichte kuitenbijter).
Net voor de start/finish draaiden we af en begonnen ons tweede
lusje. So far so good. Nog steeds met één oog op de GPS om zeker te
zijn dat het tempo niet te fel omhoog ging.
Arjan was nog steeds bij me. Bij
elke bevoorrading zochten we elkaar weer op en liepen we samen verder.
Blijven gaan !! woeh woeh !!!
Bij kilometer 30 stond er een groot bord maar aan de andere
zijde van de weg stond het bord van de 40 kilometer voor de mensen die al op de
terugweg waren. Dit gaf me toch wel
ergens een mentale deuk. Je ziet de
mensen die al een uur op je voor liggen en je weet dat zij bijna aan de finish
zitten en jij kan nog een uur rond het park liggen lopen. Komop Marc, hoofdje omhoog en gaan (met die
banaan -> letterlijk dus).
Men zegt dat de marathon pas begint op kilometer 30. Blijkbaar wel ja, want Arjan gaf me teken dat
hij na de bevoorrading wat meer tijd nodig had en me gebaarde om verder te
lopen. De spieren stonden wel strak maar
echt zeer deden ze nog niet. Dus 9,5 a
10 km/u aanhouden dus. Zo zonder
compagnon lopen was toch anders. Dus
ging de mp3-speler maar in de oren. Rammstein
begon met Duitse opzwepende muziek , via mijn trommelvliezen en hersenen, mijn
beenspieren aan te sturen.
Blijkbaar zit het getal 30 bij velen toch tussen de oren
want hier sloeg de man met de hamer genadeloos toe. Van al die ik in het begin heb moeten
voorlaten heb ik er hier massas terug ingehaald. Stap per stap, meter per meter kon ik het
tempo netjes constant houden. Niet
nadenken, gewoon lopen, drinken en genoeg water in je nek en over je hoofd
kletsen.
Vanaf km 37 begon het zuur toch stilaan in de bovenbenen te
kruipen. Maar je moet net dat knopje
vinden in je hoofd en de klik kunnen maken dat de pijn er deels bij begint te
horen. Je legt de pijngrens gaandeweg
hoger en het eergevoel om nu te stoppen haalt hier de bovenhand.
Als ik het bordje van de 40 km passeer denk ik terug aan
daarstraks. Lang kan het nu niet meer
duren. Net geen kwartiertje meer afzien
en
..
afstand = check ; snelheid = check ; benen = (behoorlijk) check
41 km and still running maar bij elke stap voel je elke
spier in je been. Onder de gekende
kubus-woningen door, rechtsaf (net op 42km) en naar de finish toe. Als je je armen omhoog gooit, joelt de massa
met je mee. Dit is lopen op suuuuuuuuuuuuuuuuuper-benzine. Hier vergeet je de pijn. Enkel tijd voor euforie. Je ziet de bordjes van de laatste honderden
meters,
.. De finishboog wordt groter
.ergens toch wel spijt dat het nu stopt
maar toch apetrots
.. 4u24 op de klok
!!! Oh yes doel bereikt en nog wel
binnen de vooropgestelde tijd. Mijn
eigen lichaam goed ingeschat dus.
4u 24m (netto tijd)
Nu pas voel je de geleverde prestatie. Bij het uitwandelen voel je elke vezel in je
lijf. Maar de medaille die rond je nek
wordt gelegd verzacht heel veel van die pijn.
Mijn eerste marathon zit erop ! Wat me ooit zo ongrijpbaar leek, staat
nu netjes op mijn palmares. Dit nemen ze
me nooit meer af. Zie hier, ooit
begonnen met start to run en nu
.
't is misschien maar een medaille maar voor mij een heel belangrijke !
yes yes i did it !!!
Ik heb er zeker geen slechte ervaring aan overgehouden. Ik vermoed dat Rotterdam zeker één van de
mooiste marathons is. Echt over heel het
parcour heb ik supervriendelijke/enthousiaste mensen gezien, overal ambiance/muziek,
geweldige bevoorradingen en nog geweldig goed weer
.
http://evenementen.uitslagen.nl/2013/marathonrotterdam/details.php?s=6129&o=1&t=nl#.UWxyKCwX_DE.link
Ik had me vooropgesteld om één marathon te lopen, maar wie
weet wat de toekomst brengt ;-))))) smaakt
misschien naar meer?????
|
