Een vrouwelijke edelpapegaai werd aangeboden in heel kritieke toestand. De vogel kon niet meer op zijn poten staan en kon nauwelijks zijn kop opheffen. Door het acuut optreden van deze situatie en door het feit dat de vogel op regelmatige tijdstippen los in de woonkamer kon bewegen, werd meteen gedacht aan vergiftiging door zware metalen. Er werd in spoed een röntgenfoto genomen in een schoendoos. Meteen vielen de vele partikels op in de krop en maag die even dens waren als de ring die de vogel droeg. Deze partikels zijn veel denser dan kiezel dat zich in de spiermaag van vogels kan bevinden.

De vogel werd meteen behandeld met antigif in de ader (intraveneus) en via dezelfde weg werd fysiologisch serum (een steriele zoutoplossing met hetzelfde zoutgehalte als het bloed) toegediend. Na enkele uren kon de vogel op zijn poten staan, maar was nog erg suf. De behandeling werd nog een paar keer herhaald. Diezelfde avond kreeg de vogel aanvallen van epilepsie en werd valium toegediend dat de spieren relaxeert. Na deze kritieke periode herstelde de vogel langzaam. Via een kropnaald werd ook een ander antigif toegediend oraal om het lood in het maagdarmstelsel te neutraliseren. Er werd op regelmatige tijdstippen een röntgenfoto genomen om de passage van de loodpartikels op te volgen. Pas na 10 dagen en na evenveel dagen antigif toedienen via de bek en via injecties, waren de loodpartikels uit het maagdarmstelsel verdwenen en kon de vogel terug naar huis.

Uiteindelijk bleek de vogel te hebben geknabbeld op de ronde bolvormige gewichtjes die aan de gordijnen waren bevestigd. Andere bronnen van lood in huis zijn : Tiffany-lampen, metalen accessoires  aan champagnekurken, gewichtjes uit de hengelsport, loodhoudende verf (nu normaal niet meer in de handel), loodhoudende dampen van petroleumvuurtjes, hagel uit geweerpatronen, batterijen, linoleum, plaaster, stopverf,....

Een ander metaal dat  regelmatig vergiftiging veroorzaakt bij vogels is zink. Deze vergiftiging wordt 'new cage disease' genoemd, of 'de vergiftiging van de nieuwe kooi'.

Het traliewerk van kooien wordt gegalvaniseerd, dit wil zeggen dat er een laagje zink wordt op aangebracht onder een bepaalde temperatuur en druk. Wanneer dit niet gebeurt kan dit loslaten en opgenomen worden door vogels.

Lood-en zinkvergiftiging veroorzaakt veranderingen aan de rode bloedcellen en geeft zenuwstoornissen (verlammingen, aanvallen van epilepsie...).

Op de foto's zie je de evolutie van de loodpartikels in de maag van de edelpapegaai.

Alhoewel geslachtsbepaling bij vogels nu veelal via DNA-onderzoek gebeurt (bloed of veders), wordt dit nu en dan op aanvraag nog endoscopisch gedaan. Op die manier kunnen we ook beoordelen of er vergroeiingen of andere tekenen van infectie zijn in de buik.

Endoscopie kan ook ophelderen of de reden van onvruchtbaarheid bij de man of de pop te zoeken is.

Tevens kan de ontwikkelingsgraad van de geslachtsorganen (ovaria of eierstokken, testikels) beoordeeld worden.

Eerst wordt de vogel verdoofd door middel van gasanesthesie (een mengsel van zuurstof en verdovingsgas). Dit gebeurt door de vogel in een masker te schuiven. Nadat de vogel verdoofd is plaatsen we een passende ring over de kop van de vogel. Op die manier ademt de dierenarts zo weinig mogelijk anesthesiegas in. De plaats van incisie wordt ontsmet. Daarna wordt achter de laatste rib een kleine insnede in de huid gemaakt. Door middel van een trocart (hol buisje met daarin een pen met scherpe korte punt) wordt de buik geperforeerd. Dit gebeurt op een plaats waar geen organen onder de huid liggen, waardoor er geen kwetsuren kunnen gebeuren. De pen wordt uit de trocart verwijderd en een endoscoop (een buisje met lens verbonden met een lichtbron) wordt in het hol buisje van de trocart geschoven tot in de buik. Op die manier krijgen we een goed beeld van de geslachtsorganen, nieren, bijnieren, milt en luchtzakken). Wanneer het geslacht is bepaald en alles goed is bekeken wordt een hechting op de huid geplaatst en na enkele minuten is de vogel al bij bewustzijn.

Sinusitis ten gevolge van een ademhalingsinfectie komt frequent voor bij hoenderachtigen. Sinussen zijn holtes in de schedel die in verbinding staan met de neusgangen. Bij vogels zijn er openingen in de schedel waardoor de sinussen in verbinding staan met de onderhuid. De etter die zich in de sinussen opstapelt bij vogels is niet dik vloeibaar zoals bij zoogdieren, maar ziet er uit als brokkelige oude kaas. Daardoor zal een abces bij vogels meestal niet spontaan uitbreken.

Deze pauw had al geruime tijd een enorme harde zwelling aan de zijkant van de kop. Er werd vermoed dat het om een groot abces ging uitgaande van een sinusinfectie.

Deze brokkelige etter werd via een insnede in de huid verwijderd. Beetje bij beetje werd de harde etter 'uitgepeld'. Daarna werden de 'weke weefsels' onder de huid met verteerbare draad genaaid, daarna de huid. Alles gebeurde zonder verdoving. Immers alleen de insnede in de huid en het naaien van de huid lokte een pijnreactie uit bij de pauw. Om het risico ten gevolge van een lange verdoving te vermijden, werd dit zonder anesthesie gedaan. De vogel zal na de operatie veel minder pijn gevoeld hebben dan er voor. Nadien werden antibiotica en ontstekingsremmers toegediend.