Sinusitis ten gevolge van een ademhalingsinfectie komt frequent voor bij hoenderachtigen. Sinussen zijn holtes in de schedel die in verbinding staan met de neusgangen. Bij vogels zijn er openingen in de schedel waardoor de sinussen in verbinding staan met de onderhuid. De etter die zich in de sinussen opstapelt bij vogels is niet dik vloeibaar zoals bij zoogdieren, maar ziet er uit als brokkelige oude kaas. Daardoor zal een abces bij vogels meestal niet spontaan uitbreken.

Deze pauw had al geruime tijd een enorme harde zwelling aan de zijkant van de kop. Er werd vermoed dat het om een groot abces ging uitgaande van een sinusinfectie.

Deze brokkelige etter werd via een insnede in de huid verwijderd. Beetje bij beetje werd de harde etter 'uitgepeld'. Daarna werden de 'weke weefsels' onder de huid met verteerbare draad genaaid, daarna de huid. Alles gebeurde zonder verdoving. Immers alleen de insnede in de huid en het naaien van de huid lokte een pijnreactie uit bij de pauw. Om het risico ten gevolge van een lange verdoving te vermijden, werd dit zonder anesthesie gedaan. De vogel zal na de operatie veel minder pijn gevoeld hebben dan er voor. Nadien werden antibiotica en ontstekingsremmers toegediend.

Deze jonge kerkuil (ongeveer drie weken oud) werd aangeboden met een gebroken tibiotarsus links (het been onder het dijbeen - femur wordt bij vogels de tibiotarsus genoemd).

De vogel werd door de eigenaar op een verkeerde manier gespalkt, wat niet onbegrijpelijk is, omdat het uitstekende onderste deel van de tibiotarsus zodanig van plaats is veranderd dat er als het ware een onechte 'knie' aan de buitenkant is gevormd. Daardoor dacht de verzorger dat de twee delen van het gebroken been in de juiste positie tegenover elkaar zaten. Op de röntgenfoto is te zien dat dit allesbehalve het geval was.

Onder anesthesie (algemene verdoving) werd er een insnede gemaakt om de twee delen van  het bot bloot te leggen. Er werd een pin in het merg van het bovenste bot 'gedraaid' tot ze aan de bovenkant terug te voorschijn kwam, juist voor het kniegewricht. Dan werd de pin teruggeduwd in het merg van het onderste fragment. Op die manier werden de twee delen weer mooi tegenover elkaar gezet. Een spalk moest ervoor zorgen dat de twee delen niet meer kunnen draaien ten opzichte van elkaar.

Om de twee delen tegenover elkaar te zetten moest een stukje van het bovenste botfragment worden afgezaagd. De spieren waren als het ware al wat korter geworden door de verkeerd aangelegde spalk en daardoor was de spierspanning te groot om de twee fractuurfragmenten tegen over elkaar te krijgen. Op zich is dat geen probleem, aangezien de vogel, als alles goed zou genezen, dit zou kunnen compenseren door de stand van zijn gewrichten in zijn poot, aan te passen. 

Na 2,5 week werd de pin verwijderd, maar moest de vogel nog 2 weken in een kleine kooi verblijven. Te lang een gebroken poot immobiliseren bij vogels kan er voor zorgen dat pezen vastgroeien in het callusweefsel (= vorming van wild vlees ter hoogte van de breuk), waardoor de poot 'stijf' wordt. Daarom werd al na een week na de operatie lichte 'kinesitherapie' toegepast om dit te voorkomen.

De tweede foto werd genomen een kleine 3 maand later toen de kerkuil al in de volière zat. Het resultaat ziet er goed uit.

Angelwing is een afwijking die vooral bij jonge watervogels en sommige loopvogels voorkomt. Er is een buitenwaartse draaiing aanwezig van het uiteinde van de vleugel. Wellicht ontstaat die draaiing door het gewicht van de groeiende, met bloed gevulde slagpennen, dit in combinatie met een heel vlugge groei door te veel eiwit in de voeding. Bepaalde tekorten waardoor het bot te traag 'verkalkt', kan dit ook veroorzaken (tekort aan magnesium, calcium...) Ook erfelijke factoren spelen wellicht een rol. Vroeg 'opbinden' van de vleugel in een normale positie kan het probleem corrigeren.

Op de foto's zie je de jonge ooievaar en de röntgenfoto die is genomen om te kijken of het gewricht in orde was. Een ontwrichting van het uiteinde van de vleugel zou ook immers een 'angelwing' kunnen geven. Dit zou een andere behandeling vergen. Dat bleek niet het geval,  alleen was er een lichte draaiing naar buiten van het uiteinde van de vleugel.

Op de derde foto zie je de slagpennen aan de vleugel : je ziet horizontale lijnen die daar niet horen te zijn. Dit zijn stresslijnen. Ze ontstaan tijdens periodes van ziektes of ontberingen op het moment dat de veren gevormd worden. Wellicht zullen dus bepaalde tekorten ervoor gezorgd hebben dat deze jonge ooievaar 'angelwing' kreeg.

Bumblefoot is een ontstekings-en infectieproces ter hoogte van de voetzool bij sommige vogels (roofvogels, kippen, papegaaien en parkieten) en wordt veroorzaakt door een combinatie van factoren : te hoog lichaamsgewicht, te weinig lichaamsbeweging en kwetsuren.

Doordat sommige vogels te zwaar zijn, is de druk op de voetzolen zo groot, dat er een slechte doorbloeding is.

Er ontstaan drukwonden en kleine kwetsuren zullen moeilijk genezen. Daarbij kunnen bacteriën en schimmels zich in de wonden of drukplekken nestelen en het probleem verergeren.

Er ontstaat een korst waaronder zich meestal dikke, kaasachtige etter bevindt. De infectie blijft niet onderhuids en breidt zich uit naar pezen, gewrichten en kan zelfs uitzaaien in het bloed met algemeen ziek zijn en zelfs de dood tot gevolg.

In erge gevallen is een operatie nodig waarbij alle etter en dood weefsel wordt verwijderd. Na de operatie is veel naverzorging nodig zodat de motivatie van de eigenaar heel belangrijk is.  Antibiotica en ontstekingsremmers zijn nodig.

De oorzaken moeten worden aangepakt : overgewicht vermijden, veel beweging en een zachte ondergrond. De zitstokken kunnen worden bekleed met zachte mousse (isolatiebuizen) of astroturf. Dieren mogen niet op een harde cementvloer of kiezel lopen. Een kip heeft bij  een dergelijk probleem evenveel verzorging nodig dan een dure papegaai of roofvogel !!!

FOTO'S

1 : kip wordt verdoofd door middel van gas.

2 : niet alleen ter hoogte van de voetzool (bumblefoot), maar ook dorsaal (bovenop de poot) bevinden zich bobbels. Dit zijn abcessen 

     gevuld met etter die moeten geopend en gespoeld worden. Alle etter moet verwijderd worden.

3:  hier is een abces geopend. De etterbrokken zijn duidelijk zichtbaar.

4 : Een grote korst onderaan de voet wijst op erge bumblefoot.

5 : de korst wordt verwijderd en een grote etterprop wordt uit de wonde geduwd. Alle dood weefsel wordt weggehaald.

6 : zo ziet de wonde er uit na het 'opkuisen' en spoelen. Daarna wordt de wonde gehecht.

7 : om druk op de wonde te vermijden en om de wonde te kunnen inspecteren, werden aan de voeten een soort 'sneeuwschoentjes' 

     gemaakt door middel van plakken isolatiebuis die rond de tenen werden geplakt. De kip kon vlug haar plan trekken met deze nieuwe 

     'schoenen', maar slaagde er vlug in om ze te verwijderen. Daarom werd de kip tijdelijk op een zachte mat gehouden (mat waarop 

     fitnessoefeningen kunnen worden gedaan).

Deze raaf werd binnengebracht wegens algemene malaise, geringe eetlust en braken. Er werd een radiologische opname gemaakt onder algemene anesthesie (verdoving). Daarop werd een stilstand van de darmen (darmstase of ileustoestand) vastgesteld. Door middel van dwangvoeding, laxeermiddelen en medicatie die de peristaltiek van de darmen (normale darmbeweging) bevordert, werd getracht terug beweging in de darminhoud te krijgen. Tijdens de hospitalisatie vertoonde de vogel een wijnrode urine (die normaal wit behoort te zijn).Bij roofvogels en kraaiachtigen dient men hierbij altijd aan metaalvergiftiging te denken (meestal lood of zink). Meestal wordt dit gemakkelijk terug gevonden op een röntgenfoto, maar soms gebeurt het dat het metaal het darmkanaal al heeft verlaten op het moment dat de symptomen zichtbaar worden. Deze metalen tasten de nieren aan, maar kunnen ook zenuwstoornissen veroorzaken.

Na toedienen van antidoot (tegengif) via injecties recupereerde de vogel snel. Gelukkig reageerde de eigenaar vlug, want overlevingskansen verminderen snel als je een afwachtende houding aanneemt.

De raaf is een vogel die al lang uit Vlaanderen is verdwenen, maar terug zijn intrede aan het doen is via de Ardennen.

Vanaf 1 april moeten huiskamer-grijze roodstaartpapegaaien waar niet mee wordt gekweekt gemeld worden aan de CITES-dienst, via een model te downloaden op www.citesinbelgie.be.

Indien je kweekt met grijze roodstaartpapegaaien moeten de dieren een permanente identificatie hebben (gesloten ring of elektronische chip)en moet je voor elke vogel een CITES-document aanvragen via dezelfde site. Ook dienen nog andere formaliteiten vervuld te worden (zie bijgevoegd document voor details).

Vogels die niet zijn geringd met een gesloten ring kunnen door mij voorzien worden van een elektronische chip. Dit duurt enkele seconden en kan zonder verdoving gebeuren. Hieronder vind je enkele foto's hoe zo'n identificatie gebeurt.

Atoxoplasmose (dikke leverziekte, lankesterella) is de meest verspreide ziekte van kanaries en andere vinkachtigen.

De verwekker is familie van coccidiose, maar de vermenigvuldiging van de parasiet gebeurt gedeeltelijk buiten de darm in verschillende organen (lever, milt, hersenen, bloedbaan,...)

De symptomen van de ziekte zijn niet echt typisch : lusteloosheid, dik zitten, af en toe ademnood met een ademgeluid dat merkbaar wordt bij het in de hand nemen. Bij enkele vogels treden soms zenuwsymptomen op : de diertjes kunnen niet goed meer op hun stok vliegen, tuimelen soms half naar beneden of lijken blind te zijn. Alleen deze laatste ziekteverschijnselen zijn een waardevolle aanduiding, indien ze aanwezig zijn.

Deze verschijnselen worden veroorzaakt door een slechte bloedcirculatie in de hersenen, doordat de kleine bloedvaatjes volgepropt zitten met parasieten.

De vogels zijn meetal redelijk vermagerd. Dikwijls ziet men een donkere zoom doorheen de buikwand schemeren. Deze donkere zoom is de lever die vergroot is, vandaar de naam dikke leverziekte. Diarree kan aanwezig zijn en de cloacastreek kan bevuild zijn. Atoxoplasmose kan ook ademhalingsstoornissen geven en kan verward worden met luchtpijpmijt.

Op lijkschouwing vindt men meestal een vergrote lever en milt, de darm kan ontstoken zijn.

De diagnose wordt bevestigd onder de microscoop, waarbij we de talrijke parasieten terug vinden in de witte bloedcellen in lever, milt en longen.

De vogels kunnen heel lang drager en uitscheider blijven (wellicht levenslang).

De eerste rui is een kritieke periode voor kanarievogels en andere vinkachtigen. De meeste gevallen treden op bij jongen tussen de twee en zes maand oud, maar ook volwassen vogels kunnen hieraan sterven.

Geen enkel medicament kan de ziekte 'genezen'. Wel kan men de ziekte onder controle houden : vogels worden niet meer ziek, maar kunnen drager blijven. Hiervoor moet men wel regelmatig medicatie blijven geven.

 Vroeger gaf men ESB3 0.5gr/l, 5 dagen in de week, tijdens het kweekseizoen tot de vogels door de eerste rui zijn.

Dit medicament is echter niet meer verkrijgbaar, maar er is ondertussen gebleken dat verwante medicatie ook goed preventief werkt.

Bij acute hevige uitbraken houdt de sterfte niet meteen op : vogels waarvan de lever zwaar is aangetast, halen het niet meer. Zieke vogels zijn meestal niet meer te redden. Het is dus belangrijk om zo snel mogelijk een diagnose te stellen (bijvoorbeeld via lijkschouwing) om andere vogels te vrijwaren van ziekte.

FOTO 1 : hier zie je duidelijk de donkere zoom schemeren door de buikwand (vergrote lever : pijlen). Normaal komt de lever nauwelijks voorbij het borstbeen (sterretje).

FOTO 2 : lever werd verwijderd. Een vergrote milt is te zien (pijl)

Deze amazonepapegaai werd reed een week behandeld met antibiotica voor een zwelling ter hoogte van het oog en ontsteking van de weefsels rond het oog (conjunctivitis).

Doordat er een zwelling onder het oog verscheen, werd vermoed dat de infraorbitaalsinus gevuld was met etter.

Sinussen zijn holtes in de schedel die in verbinding staan met de neusgangen. Ook bij de mens kunnen die holtes zich vullen met etter en dan spreken we van sinusitis. Bij vogels zijn die holtes of sinussen niet overal begrensd met bot, maar komen die holtes hier en daar onderhuids. Vandaar dat de kop plaatselijk kan opzwellen wanneer deze sinussen of holtes zich opvullen met etter. Nadeel is dat etter bij vogels niet vloeibaar is, maar het uitzicht heeft van oude brokkelige kaas. Zolang die etter niet verwiijderd wordt, zal antibioticum weinig zin hebben.

Bij deze amazone werd de infraorbitaalsinus (iedere sinus of holte heeft zijn eigen naam, 'infraorbitaal' betekend : onder de oogkas) geopend onder algemene anesthesie (verdoving). Aangezien de operatie ter hoogte van de kop was, werd en een  tube rechtstreeks in de luchtpijp aangebracht, aangezien een masker in de weg zou zitten. Op deze manier werd het verdovend gas toegediend (dit is in feite een combinatie van isofluraan en zuurstof).

De vaste etter werd verwijderd uit het abces en de wonde werd met één hechting gesloten. Nadien werd een ontstekingsremmer en antibioticum toegediend.

Op de foto's :

- foto 1 : de vogel onder algemene verdoving, met in tube in de trachea (luchtpijp).

- foto 2 en 3 : de infraorbitaalsinus is geopend en de brokkelige etter werd gedeeltelijk 'uitgepeld'.

- foto 4 : het plaatsen van een hechting

- foto 5 : het aangetaste oog 24 uur na de operatie.

Deze grijze roodstaartpapegaai at al twee dagen niet wanneer hij op consultatie werd gepresenteerd. Er werd een röntgenfoto gemaakt in een schoendoos (zonder verdoving) om te kijken of metaalvergiftiging een mogelijke oorzaak was. In plaats daarvan werd een onvolledig doorkalkt ei gevonden in de buik van deze vogel. Doordat dit ei reeds ingedeukt en relatief zacht was (door een te dunne schaal, zie foto) was dit niet als zodanig te voelen. Onder verdoving werd geprobeerd door massage het ei te verwijderen, wat onmogelijk bleek. Tijdens de operatie was duidelijk dat het om een rot ei ging, waarbij de eileider door de ontsteking reeds was geperforeerd en etter reeds in de buikholte was gelopen. In de buik waren reeds de tekenen aanwezig van een 'buikvliesontsteking'. De gevolgen voor deze vogel kan je vergelijken met de gevolgen bij een 'gesprongen appendicitis' bij de mens. Ondanks intensieve zorgen stierf de vogel enkele dagen later. Nogmaals is hier duidelijk dat vroeg ingrijpen bij ziekte bij vogels uiterst belangrijk is. Gouden standaard : een vogel die 24 niet of nauwelijks eet is een noodgeval ! Vogels zijn in de natuur immers prooidieren die zo lang mogelijk proberen te verbergen dat ze ziek zijn.

Op de foto's :

- De röntgenfoto : aan de contouren van het ei is de indeuking te zien. Het ei ziet er ook niet mooi rond uit.

- De vogel tijdens anesthesie na de operatie. De hechtingen zijn duidelijk zichtbaar.

- foto's van het rot ei na verwijderen uit de lekkende eileider. Bij openen van de buik tijdens operatie was aan de geur al duidelijk dat er een heel serieuze infectie aan de gang was. De pijl wijst hier in de richting van etter.

 

Dit najaar was (of is want muggen zijn er nog steeds) er een pokkenepidemie bij zowel kippen als passeriformen (kanaries en vinken).

Vooral goudvinken zijn het slachtoffer.

Pokken worden veroorzaakt door een virus. Het virus dat pokken veroorzaakt is diersoortspecifiek. Dat betekent dat pokken bij kippen door een ander virus wordt veroorzaakt dan pokken bij goudvinken. Vooral muggen of andere bijtende insekten (bijvoorbeeld bloedmijten) zetten het virus over van de ene vogel naar de andere.

Tegen kippenpokken en kanariepokken bestaat een vaccin. Het kippenpokkenvaccin is niet verkrijgbaar op de Belgische markt, maar kan wel ingevoerd worden vanuit bijvoorbeeld Frankrijk. Dit vaccin is in mijn praktijk op voorraad.

Tegen kanariepokken bestaat wel een vaccin op de Belgische markt maar ook hier laat de bevoorrading vanuit de groothandel te wensen over. Daarenboven bescherrmt het kanariepokkenvaccin waarschijnlijk niet tegen pokken bij goudvinken.

Pokken vinden we meestal terug ter hoogte van de oogleden en de tenen. Dus vooral op onbevederde plaatsen. Dat zijn de uitwendige pokken. Er bestaan ook 'inwendige' pokken, die we vooral zien bij kippen. Die komen voor in de bek en noemen we difterie. Bij kanarievogels veroorzaken inwendige pokken acute sterfte en een groot percentage van de vogels kan dan sneuvelen. Bij goudvinken zag ik tot nu toe vooral uitwendige pokken.

Soms nemen die 'pokken' abnormale vormen aan. We noemen dit bloedpokken. Hier vind je enkele foto's van dergelijke bloedpokken.

Op de foto's vind je achtereenvolgens:

- een goudvink met een pok op het bovenste ooglid

- een goudvink met pokken op de tenen

- een goudvink met een pokken en 'bloedpok' op de tenen

- een goudvink met een extreme bloedpok op de tenen

- diezelfde goudvink na operatie van de bloedpok op de tenen : deze werd verwijderd door middel van een combinatie van wegsnijden en

  branden. Deze ingreep is niet zonder gevaar aangezien een kleine vogel zoals een goudvink niet veel bloedverlies kan verdragen, maar

  deze vogel heeft de ingreep doorstaan.

Klik op de foto om dit krantenbericht te vergroten !

Bij baby-ara's (ook soms wel bij baby-kaketoes) gebeurt het wel eens dat er een insnoering ter hoogte van de teentoppen te zien is. Het uiteinde van de tenen zelf is opgezwollen. Je hebt de indruk dat er een draad of touwtje rond de top van de teen de bloedcirculatie afsnoert.

In dit geval is het een aangeboren cirkelvormig peesbandje onder de huid die de bloedcirculatie afsnoert.

De oorzaak is niet echt gekend. Men denkt aan te droge lucht tijdens het uitbroeden of tijdens de incubatie in de broedmachine. Ook een erfelijke achtergrond kan niet uitgesloten worden.

Belangrijk is zo vlug mogelijk te reageren ! Indien vlug genoeg chirurgisch wordt ingegrepen, kunnen de tenen of teentoppen gered worden. In het andere geval zullen ze afsterven.

Vederpikken bij krombekken kan op verschillende plaatsen op het lichaam van de vogel gebeuren. Sommige papegaaien pikken zich ter hoogte van rug en buik en zullen dan vooral de dons-en dekveren beschadigen. Ze krijgen dan een wollig of pluizig uitzicht. Als ze de donsveren effectief uittrekken, dan krijgen ze kale plekken. Door het continu uittrekken van donsveren met 'wortel' en al, kan het 'leven' waaruit de veer groeit, zodanig beschadigd zijn, dat er geen nieuwe donsveren terugkomen !

Een andere vorm van vederplukken of vederpikken is het doorbijten van de slagpennen. Slagpennen kunnen halverwege doorgebeten zijn of net boven de 'wortel', zodanig dat er nog een heel klein stukje van de schacht van de slagpen boven de huid zichtbaar is.

Als de volgende rui inzet, zullen alle slagpennen (of wat er van overblijft) uitvallen en één voor één vervangen worden door nieuwe. Maar...aangezien niet alle slagpennen in één keer vervangen worden, zullen er altijd stompjes prikken in het lichaam als de vogel zijn vleugel naast zijn lichaam plaatst. Het is daarom dat de vogel telkens weer begint te bijten in zijn slagpennen in de hoop het probleem op te lossen. De vogel zit dus in een vicieuze cirkel. Aangezien er naast een nieuw uitgekomen slagpen meestal nog een oude beschadigde zit, zal hij de nieuw uitgekomen slagpen terug beschadigen door zijn bijtgedrag, in de hoop dat het prikken van de beschadigde slagpen zal stoppen.

De oplossing bestaat er in alle beschadigde slagpennen in één keer met 'wortel en al' uit te trekken onder verdoving (want dat is heel pijnlijk). Dat moet op een speciale gecontroleerde manier gebeuren, anders beschadig je het 'leven' waaruit een nieuw veer groeit. Na de verdoving krijgt de vogel nog een spuitje met een pijnstiller en er wordt aangeraden extra eivoer ter beschikking te stellen (Want veren bestaan uit hoogwaardige dierlijke eiwitten !)

Als alle beschadigde slagpennen in één keer zijn uitgetrokken, komen die  na een drietal weken in één keer terug. Na een 8-tal weken heeft zich een 'nieuwe' onbeschadigde vleugel ontwikkeld zonder beschadigde veren. Aangezien er nu geen veren meer prikken in het lichaam van de vogel, zal hij die gerust laten.

Bij vogels die al heel lang met het probleem zitten, kan de 'macht der gewoonte' er echter nog voor zorgen dat ze de nieuw uitgekomen veren toch niet met rust laten.

Op de foto's : de vleugel met enkele afgebeten slagpennen (zwarte pijl) waarvan de schacht 'uitgerafeld' is door het bijtgedrag. Met een speciale tangetje (peantang) wordt de slagpen met 'wortel en al' onder verdoving uitgetrokken. De manier waarop de slagpen wordt uitgetrokken is heel belangrijk om het 'leven' waaruit de slagpen groeit niet te beschadigen.

Kalkpoten bij kippen worden veroorzaakt door mijten. Onder de microscoop zien ze er ongeveer uit als de huisstofmijt. Deze mijt echter graaft zich in de huid van de poten van kippen. Ze legt haar eitjes in de graafgangen en laat daar ook haar ontlasting achter. Dat veroorzaakt een ontstekingsreactie waarbij de poten opzwellen en verdikken. De poten krijgen een ruw uitzicht, de schubben gaan recht staan. Dieren worden mank en kunnen hun eetlust verliezen en verzwakken. Tenen kunnen afsterven. Uiteindelijk kan de kip zelfs sterven.

Besmetting gebeurt via andere kippen en ook door een omgeving die besmet is met mijten.

Het spreekt vanzelf dat je best behandelt vanaf de eerste symptomen.

Door de vele muggen en bloedmijten die het virus overbrengen, is er dit jaar een epidemie van kippenpokken. Sedert enige jaren is er geen kippenpokkenvaccin meer beschikbaar in België. Via een cascadesysteem kan er vanuit het buitenland vaccin ingevoerd worden. Dit vaccin is in mijn praktijk beschikbaar. Het wordt aangeraden dieren preventief te vaccineren. Bij een uitbraak kan men nog niet aangetaste dieren vaccineren in de hoop de ziekte te snel af te zijn. De vaccinatie gebeurt via de vleugelprikmethode. Een naald wordt in een vloeistof gedoopt waarin het verzwakte virus zich bevindt, en er wordt in het vleugelvlies geprikt. Op die plaats ontstaat een 'pok'. Dat is het bewijs van een goede vaccinatie. Het dier is dan beschermd en heeft antistoffen tegen de ziekte opgebouwd.

Door de vele muggen en bloedmijten die het virus overbrengen, is er dit jaar een epidemie van kippenpokken. Sedert enige jaren is er geen kippenpokkenvaccin meer beschikbaar in België. Via een cascadesysteem kan er vanuit het buitenland vaccin ingevoerd worden. Dit vaccin is in mijn praktijk beschikbaar. Het wordt aangeraden dieren preventief te vaccineren. Bij een uitbraak kan men nog niet aangetaste dieren vaccineren in de hoop de ziekte te snel af te zijn. De vaccinatie gebeurt via de vleugelprikmethode. Een naald wordt in een vloeistof gedoopt waarin het verzwakte virus zich bevindt, en er wordt in het vleugelvlies geprikt. Op die plaats ontstaat een 'pok'. Dat is het bewijs van een goede vaccinatie. Het dier is dan beschermd en heeft antistoffen tegen de ziekte opgebouwd.

Een grijze roodstaart, leeftijd 3.5 jaar werd op consultatie aangeboden wegens vederpikken ter hoogte van de staart. De staartpennen werden volgens de eigenaar uitgetrokken. Bij inspectie bleek ter hoogte van de staart een bloederig gezwel te zitten die op het eerste zicht een bol granulatieweefsel ('wild vlees') scheen te zijn, wellicht en gevolge van het chronisch pikken. Eens er een wonde ontstaan is bij papegaaien is het heel lastig voor die vogels om daar af te blijven. Door het chronisch openbijten van de wonde, ontstaat er granulatieweefsel. In dit geval was er een tumorachtig weefsel gegroeid ter hoogte van de staart. Een paar staartveren waren nog aanwezig, maar het was duidelijk dat de 'wortel' van de andere staartveren zodanig beschadigd was dat de vogel nooit meer een normale staart zou kunnen krijgen.

Er werd een bloedstaal genomen om de algemene gezondheidstoestand in te schatten en er  werd een operatie gepland om de 'tumor' te verwijderen. Uit het bloedstaal bleek dat er toch al enige invloed was op de algemene gezondheid zonder dat de vogel dat blijkbaar liet zien. Leverwaarden en ontstekingseiwitten waren licht gestegen. Reden te meer om dit gezwel te verwijderen.

Tijdens gasanesthesie werden het gezwel 'uitgepeld', werden bloedvaten afgebonden en werd de staart ter hoogte van een staartwervel geamputeerd. De vogel kreeg een kraag om en werd gehospitaliseerd voor verdere verzorging van de wonde. Antibiotica en ontstekingsremmers werden per injectie gegeven. De eerste maaltijden werden via een kropsonde gegeven, omdat een kraag bij vogels altijd een zekere aanpassingstijd vergt.