Levercirrhose is het eindstadium van een chronische leveronsteking. Geleidelijk sterven levercellen af en worden vervangen door littekenweefsel. Het eindresultaat is een kleine, harde, weinig functionele lever. Dit fenomeen is bij mensen onder andere gekend bij chronisch alcoholisme.

Toch kunnen vogels soms nog lange tijd een min of meer normaal leven leiden in die situatie. Wat we wel zien, is dat er vocht begint op te stapelen in de buik (ascites). Dat komt omdat het bloed dat vanuit de darmen richting hart stroomt, de lever passeert. Wanneer het bloed ter hoogte van de lever een abnormaal hoge weerstand ondervindt (door levercirrhose bijvoorbeeld), dan wordt het serum als het ware uit de bloedvaten geperst en stapelt zich op in de buik. De druk in de buik kan zodanig toenemen dat de vogel in ademnood komt. 

Regelmatig aftappen van dit vocht kan er voor zorgen dat de vogel toch nog een comfortabel leven kan leiden. Uiteraard zal, op middellange of lange termijn de slecht werkende lever, er voor zorgen dat de vogel vroegtijdig sterft.

Op onderstaande foto's wordt uit de buik 5 ml strogeel vocht uit de buik van een valkparkiet afgelaten. Bij deze vogel moet dit driemaandelijks gebeuren.

Dit is een gevreesde ziekte in volières. De meeste gevallen worden vastgesteld in de winter. Dit kan te verklaren zijn door het feit dat knaagdieren, die bekende overdragers van de ziekte zijn, in die periode het meest proberen de volières binnen te dringen. Vermoedelijk kunnen ook de vogels zelf als latente drager een rol spelen in de verspreiding van de ziekte.

De ziekte verloopt in het begin acuut, later chronisch. De chronisch zieke vogels zijn wel opvallend sterk afgemagerd en zitten voortdurend bij hun voederbakje waar ze schijnbaar altijd aan het eten zijn, maar in werkelijkheid niet veel meer doen dan aan de zaadhulzen peuteren.

Bij autopsie vindt men haardjes op de lever en op de soms zeer sterk vergrote milt. Deze letsels kunnen echter ook veroorzaakt worden door salmonella en listeriose, maar deze laatste twee ziektes komen minder vaak voor.

De behandeling bestaat uit het langdurig geven van antibiotica. Niet alle antibiotica zijn werkzaam tegen de bacterie.

Zieke vogels zijn meestal niet meer te redden, maar de bedoeling is verdere verspreiding van de ziekte te voorkomen.

Geneeskunde van kanarievogels is meestal een groepsgeneeskunde : via lijkschouwing stellen we de diagnose en via een behandeling gaan we voorkomen dat nog meer vogels ziek worden.