Na een paar eitjes met schaal te hebben gelegd, zat deze valkparkiet op de bodem van zijn kooi. Hij was verdacht van legnood en dat bleek ook zo te zijn. Met een naald (verbonden aan een spuit) werd het ei doorheen de buikwand leeggezogen waardoor het ei collabeerde. Door de geringe weerstand die de naald ondervond was duidelijk dat het om een 'windei' ging (een ei zonder kalkschaal). Eieren zonder kalkschaal worden moeilijker gelegd omdat de eileider het ei nauwelijks kan voortduwen richting cloaca. De reden waarom het ei geen kalkschaal had, is duidelijk : zaden bevatten te weinig calcium. Daarenboven is calcium nodig voor een goede zenuwprikkeloverdracht en werken de gladde spieren van de eileider ook minder.

Pas na een tweetal dagen kwamen de eivliezen uit de cloaca te voorschijn, maar toen bleek dat de eileider naar buiten puilde (prolaps van de eileider). Gelukkig waren de weefsels nog niet erg beschadigd en was het mogelijk de eileider met een vochtig wattenstaafje terug naar binnen te duwen. Er werden twee fijne hechtingen gezet op de buitenkant van de cloaca om die wat nauwer te maken in de hoop dat de eileider niet terug naar buiten kwam. De vogel werd gehospitaliseerd want, indien de vogel eerstdaags weer een ei zou leggen, zou dat zeker niet de vernauwde cloaca kunnen passeren. Dan zouden we de hechtingen vervroegd terug moeten verwijderen.

Na een tweetal dagen werden de hechtingen terug verwijderd. Ondertussen was de eileider terug wat 'gekrompen' en bleef die op zijn plaats.

Gelukkig zal in de meeste gevallen de eierleg stoppen als er zich problemen voordoen bij het leggen van een ei. De natuur wil op die manier de moeder beschermen. Maar dit is niet altijd het geval.

Voor meer uitleg over 'hormonale problemen bij huiskamervogels' zie ook het document op datum van 1/5/22

Op een van de foto's zie je de hechtingen op de cloaca.