gevallen in een vogelartsenpraktijk : dierenarts Erwin Louagie
Als dierenarts kleine huisdieren (ook honden en katten) is een groot deel van mijn cliënteel houder van vogels (papegaaien, parkiten,duiven, zangvogels, exoten, roofvogels,...) Aangezien er al zoveel informatie over katten en honden terug te vinden is op het internet, heb ik speciaal voor vogelliefhebbers deze blog aangemaakt.
Mijn gegevens : Louagie Erwin, wijnendalestraat 23, 8820 Torhout
tel 050/216934
Op afspraak
20-05-2014
Valkparkiet ziek na chronische eierleg
Deze valkparkiet leefde in de huiskamer en legde quasi constant eieren. Dit probleem komt regelmatig voor bij agaporniden en valkparkieten.
De meeste vogels putten zichzelf op die manier uit en het is best zoveel mogelijk de omstandigheden te vermijden die dit stimuleren.
Dit betekent : nestgelegenheid wegnemen, een koudere omgevingstemperatuur, te energierijke voeding vermijden, de daglengte inkorten, de partner (tijdelijk) afzonderen. In veel gevallen beschouwt de vogel echter een menselijke huisgenoot als partner en het is dus belangrijk dat die persoon zich minder met de vogel gaat bezighouden.
Doordat de voeding van die vogels meestal heel eenzijdig is, weinig calcium en geen dierlijk eiwit bevat, gaan deze vogels zich soms letterlijk doodleggen. Soms komt het tot 'buikleg' of 'ei-peritonitis', waarbij een dooier van een ei in de buikholte terechtkomt en een chronische ontsteking veroorzaakt.
In dit geval werd de vogel aangeboden met 'een ei op'. De röntgenfoto's leken er op te wijzen dat er een misvormd ei in de eileider zat. Het bleek onmogelijk om dti via massage onder verdoving te verwijderen. Toen werd een 'keizersnede' uitgevoerd en bleek het om een ingedroogde eidooier te gaan. Er werden nog enkele gelijkaardige verharde structuren verwijderd die niet op de röntgenfoto te zien waren.
In bijlage : de röntgenfoto, de verharde structuren die tijdens de 'keizersnede' werden verwijderd (kleine foto) en de patiënt direct na de operatie, toen hij al wakker was.
Een voetring kan bij een vogel beginnen 'spannen' omdat er zich vuil tussen de ring en de poot opstapelt. Daardoor kan de voet beginnen zwellen, waardoor de ring nog meer gaat spannen en op den duur krijgt de voet geen bloed meer.
Nadat de voet extreem gezwollen is, gaat ze afsterven. De vogel heeft veel pijn, trekt de poot op en wordt ziek. Afvalstoffen van de afstervende poot kunnen de bloedcirculatie bereiken.
Indien een vogel mank is of zijn poot optrekt : altijd rekening houden met een ingegroeide ring.
Op de foto zie je een extreem geval van ingegroeide ring.
Deze kaketoe werd binnengebracht, omdat hij al een paar dagen 'niet goed' zat in de volière.
De vogel was niet mager,maar produceerde weinig mest, omdat hij weinig tot niets at, of omdat hij geobstipeerd was.
Mestonderzoek bracht een extreme wormbesmetting aan het licht : er werd een groot aantal wormeieren teruggevonden in de mest via miscroscopisch onderzoek. Aangezien dergelijke wormbesmetting aanleiding kan geven tot een verstopping door wormen die fataal kan zijn, werd de vogel gehospitaliseerd. Samen met een wormmiddel, werden ook laxeermiddelen via een kropsonde toegediend. Minder dan 24 uur later werden hoopjes van in elkaar gedraaide dode wormen uitgescheiden. Daaruit bleek dat de behandeling geen dag te vroeg werd ingesteld. Voor hetzelfde geld was deze kaketoe niet meer te redden. Vlug handelen bij ziekte vogels is uiterst belangrijk !! Uiteraard werden ook vitamines toegediend en werd een goed ontwormingsplan uitgestippeld voor de toekomst.
Nogmaals blijkt dat australische parkieten en kaketoes extreem gevoelig zijn voor worminfecties en dat je niet zomaar aan een vogel of aan zijn mest (met het blote oog) kan zien dat hij met wormen is besmet.
Opmerking : wanneer je vogels ontwormt en je ziet geen wormen in de mest, betekent dat niet altijd dat de vogel niet besmet is geweest met wormen.
Wormen hebben namelijk een speciaal laagje op de huid die hen beschermt tegen spijsverteringsenzymes. Wannneer een worm sterft, valt dat laagje weg en wordt de worm verteerd. Alleen wormen die achteraan de darm aanwezig zijn, en uitgescheiden worden voor ze verteerd worden, vind je terug. Als je dus wormen ziet in de mest na ontworming, heb je wellicht met een extreme wormbesmetting. Niet ieder wormmiddel is geschikt voor vogels !
Op de foto's : de patiënt, de microscoop en het tv-scherm dat er aan is gekoppeld (op het scherm zie je een worm-ei van een rondworm), de abnormale mest van de vogel kort na de ontworming en het laxeermiddel, een hoopje uitgescheiden dode wormen en rechts daarvan terug normale mest.
leverproblemen bij een grijze roodstaart door overgewicht
Deze grijze roodstaart met overgewicht wilde niet meer eten en sliep abnormaal veel de laatste dag(en).
De borstbeenkam die normaal een uitstekend gedeelte van het borstbeen is, was niet meer te voelen. Integendeel, in het midden van de borst was in plaats van een uitstekend gedeelte, een gleuf te voelen door de vetopstapeling ter hoogte van de borst.
Door overgewicht te wijten aan een te vetrijke voeding (zonnepitten, pinda's, mais,...) en te weinig beweging, kan er leververvetting optreden. Vetcellen gaan dan de levercellen infiltreren en aangezien vetcellen groter zijn dan levercellen, duwen ze de levercellen 'plat', waardoor ze niet meer normaal kunnen functioneren. De lever kan dan niet meer normaal werken. Er ontstaat een soort 'foie gras'. Aangezien de lever de grootste fabriek in het lichaam is, en aangezien de lever (samen met de nieren) het lichaam helpt ontgiftigen, gaat de papegaai zichzelf intoxiceren. Soms begint hij jeuk te krijgen door bloedvergiftiging en gaat hij verenplukken. Dergelijke vogels moeten dwangvoeding krijgen, want de vlugge vermagering door vasten, zorgt er voor dat er nog meer afvalstoffen geproduceerd worden en de vogel zich verder vergiftigt. De dwangvoeding gebeurt met pap (babyvoeding) met een kropnaald, dus de vogel moet gehospitaliseerd worden. Wanneer de vogel terug eet, mag hij naar huis. Uiteraard moet zijn voedingspatroon veranderd worden.
Deze handtamme blauwgele ara van 3 jaar oud werd gepresenteerd met verschijnselen van anorexie (geen eetlust), braken, weinig tot geen mestproduktie sedert 2 dagen.
Er werden onder algemene anesthesie röntgenfoto's genomen en bloed getrokken.
Alles wees in de richting van kliermaagdilatatiesyndroom.
Een speciale behandeling met ontstekingsremmers werd ingezet om het tij te keren. Dwangvoeding met laxeermiddelen, antibraakmiddelen, produkten tegen schimmelvorming in de darmen worden toegediend. Serum wordt via het beenmerg (speciale injectietechniek omdat vogels zulke kleine aders hebben en het moeilijk zou zijn om zonder verdoving een klassieke'baxter' aan te leggen) toegediend om uitdroging tegen te gaan.
Toch blijft de prognose bij kliermaagdilatatie somber en is het moeilijk te voorspellen of vogels die herstellen ook definitief genezen zijn.
De oorzaak, is onlangs gekend, blijkt het borna-virus te zijn, dat tot jaren in het lichaam aanwezig kan zijn voor de ziekte optreedt. Niet iedere vogel die besmet is, wordt echter ziek. Ara's zijn het gevoeligst, dan volgen kaketoes, en op de derde plaats grijze roodstaartpapegaaien en amazones.
Maar bij de meeste krombekken is de ziekte al vastgesteld. Het virus tast de zenuwen van de kliermaag aan, zodat deze niet meer kan samentrekken. Ook de krop en darmen kunnen aangetast zijn. In sommige gevallen worden ook de hersenen aangetast en kan de vogel abnormale gedragingen vertonen (bvb een 'tick nerveux) of evenwichtsstoornissen.
Op de zijdelingse foto is de vergrote kliermaag te zien.
MOLUKKENKAKETOE MET DIEPE WONDE TER HOOGTE VAN BINNENKANT DIJBEEN
Soms kunnen kaketoes, vooral tijdens de sexueel actieve periode, nogal agressief uit de hoek komen.
Deze molukkenkaketoe pop werd serieus verwond aan de binnenkant van haar dij. Een diepe vleeswonde was het gevolg.
De wonde werd verzorgd en gehecht onder verdoving. Een kraag werd geplaatst omdat ze de wonde met haar bek niet terug open zou bijten.
Dit vraagt een zeker aanpassing voor de vogel en sommige kunnen er danig door gestresseerd raken. Een kraag plaatsen is daarom niet altijd zo evident !
Antibiotica en onstekingsremmers moeten infectie, onsteking en pijn voorkomen.
Deze rosékaketoe baby werd uit het nest gehaald wegens een enorm opgezette krop. De verzuurde kropinhoud werd er uitgezogen en er werd gespoeld met een lichaamswarme zoutoplossing en brandnetelthee. Ondanks alle pogingen om de krop terug laten functioneren (lactulose, brandnetelthee, papaya,primperan, 'krop-bra') werd besloten een buisje direkt in de kliermaag aan te brengen. Een deel van de extreem uitgerokken krop werd operatief verwijderd. De vogel kon rechtstreeks via dit buisje worden gevoederd. Ondertussen krijgt de krop de kans zich te herstellen.
Deze noodoplossing kan het leven redden, op voorwaarde dat de vertraagde kroplediging niet het gevolg is van een algemene ziekte (bvb polyoma-virus). Uiteraard mag het jong niet al te verzwakt zijn om de operatie te kunnen doorstaan. Bemerk de extreme graad van vermagering.
EEN NATUURLIJK PROBIOTICUM BIJ EEN GRIJZE ROODSTAARTPAPEGAAI
Omdat de mest zelf (uitwerpselen uit de darm) bij de hierboven beschreven grijze roodstaartpapegaai er ook nogal 'slap' uitzag, werd besloten een gramkleuring te maken waarbij via een kleuring duidelijk gemaakt wordt welke soorten bacteriën er in de mest aanwezig zijn. Dit kan dan onder de microscoop bekeken worden.
Onder de microscoop werd duidelijk dat de mest bijna 100% 'grampositieve staafjes' bevatte, terwijl bij een papegaai in de mest de verhouding tussen grampositieve staafjes en grampositieve coccen ligt tussen 4-1 en 3-2. (grampositieve coccen zien er uit als bolletjes, staafjes als stokjes onder de microscoop). Dit is geen heilige bijbel maar vertelt ons de de darmflora van deze papegaai wellicht 'ontregeld' is. Om de darmflora bij vogels aan te vullen bestaan er commerciële preparaten (zoals dit ook bij de mens bestaat), maar aangezien we hier thuis een kerngezonde amazonepapegaai hebben, die op allerlei ziekten getest is, kunnen we evengoed een papje maken van zijn mest. Dit zit immers vol goede darmbacteriën. Dit werd dan via een kropsonde ingebracht in de grijze roodstaartpapegaai.
Op de foto : de gramkleuring met vooral grampositieve staafjes
POLYURIE BIJ EEN GRIJZE ROODSTAARTPAPEGAAI (natte uitwerpselen door teveel urineproductie)
Deze grijze roodstaartpapegaai werd aangeboden wegens het produceren van te natte uitwerpselen gedurende 14dagen.
Bij inspectie van de uitwerpselen was duidelijk dat de urinefractie in de uitwerpselen te hoog was. De mest zelf (afkomstig uit de darmen) zag er redelijk normaal uit, maar lagen in een grote plas met kleurloze urine. Uiteraard dronk de vogel abnormaal hoge hoeveelheden water, anders zou de vogel ten gevolge van waterverlies via de nieren, uitdrogen.
Bij bloedonderzoek is in die gevallen soms het 'urinezuur' gestegen. Urinezuur zijn bij vogels de afvalstoffen in het bloed die via de urine uit het lichaam verwijderd worden. Teveel urineproductie kan echter bij vogels ook andere oorzaken hebben, zoals suikerziekte (zeldzaam) en leverproblemen.
Hier was een infectie van de nieren de oorzaak. Een eenzijdige voeding, met een tekort aan vitamine A, kan mede oorzaak zijn van het feit dat nieren gevoeliger zijn voor infectie.
Gelukkig zagen de uitwerpselen er na 5dagen merkelijk beter uit, na een behandeling met een gepast antibioticum en ontstekingsremmers. Een injectie met vit A mocht uiteraard niet ontbreken en de eigenaaar werd aangeraden op regelmatige basis een goed vitaminepreparaat in het drinkwater toe te dienen.
Kuiken van 4 weken oud met naar buiten gedraaide tibiotarsus (onderpoot)
Dit kuiken had een poot die met een hoek van 90° naar buiten was gedraaid. De rotatie kwam vanuit de tibiotarsus (het bij vogels versmolten 'scheenbeen' en de 'enkel'). Aanvankelijk werd geprobeerd met verbanden de poten zodanig te verbinden dat de scheve poot in de goede stand werd 'gedwongen'. Aangezien dit niet werkte, werd gekozen voor een meer drastische oplossing : onder algemene verdoving (gasanesthesie) werd de poot gebroken en de onderpoot in de goede stand gedraaid. Er werd een intramedullaire pin (pin in het beenmerg) ingebracht om een goede immobilisatie van de fractuur te krijgen. Aangezien met een intramedullaire pin het been nog rond zichzelf kan roteren werd een spalk aangebracht.
Na 5 dagen kon het kuiken al voorzichtig steun nemen op de aangetaste poot. Na 10 dagen werd de spalk eraf genomen, zodat spieren zich verder konden ontwikkelen en het kuiken de poot zonder belemmering kon gebruiken. De steunname en de stand van de tenen waren merkelijk verbeterd.
3 weken na de operatie wordt beslist of de pin wordt verwijderd.
Deze grijze roodstaartpapegaai werd in de praktijk aangeboden nadat hij 's morgens op de grond van de volière werd aangetroffen.
De papegaai maakte geen zieke indruk, was alert, maar kon niet meer vliegen. Hij liet geen van beide vleugels afhangen en bij onderzoek was er geen sprake van een breuk.
Mogelijks had de vogel onvoldoende kracht in één of beide vleugels. Met volgende ziekten/afwijkingen moet rekening gehouden worden :
- calcium tekort (al dan niet in combinatie met vit D) : dit komt vooral voor bij papegaaien die een voeding krijgen die hoofdzakelijk uit zaden
bestaat.
- Papegaaien zijn de enige diersoorten (buiten de mens) die atherosclerose kunnen ontwikkelen, waarbij de aders dichtslippen door atheroma's of
ophopingen met cholesterol, waardoor er vernauwingen optreden in bijvoorbeeld de kleine bloedvaatjes in de hersenen. Wanneer er zich daar een
kleine bloedklonter (thrombose) vormt, kan dat voor zuurstoftekort zorgen in bepaalde delen van de hersenen. Dit kan aanleiding geven tot verlammingen of zelfs de dood. Dit komt ook vooral voor bij een vetrijke voeding met veel zonnepitten en pinda's.
- Een ontsteking of een trauma (bvb kneuzing) ter hoogte van de zenuw, spier of gewricht. Meestal laat de vogel dan echter die vleugel afhangen.
Gelet op de eenzijdige voeding werd een injectie vit ADE gegeven, en dagelijkse injecties met calcium. Ook werden vitamines B toegediend.
Ook werd dwangvoeding twee maal per dag met een kropsonde toegediend aangezien de papegaai, wellicht door de stress van een veranderende omgeving, niet wilde eten. Verder werd medicatie toegediend om de doorbloeding van de hersenen te bevorderen, alsmede ontstekingsremmers
en antibiotica.
Aangezien de urinefractie van de uitwerpselen er nogal geel-groen uitzag (wijst op leveraandoening, en komt veelvuldig voor bij papegaaieziekte
of psittacose) werd een test uitgevoerd (speed chlam test) op een cloaca-uitstrijkje om die ziekte uit te sluiten. De test was negatief. Deze test kan
in de praktijk uitgevoerd worden binnen de tijdspanne van een half uur. Desondanks werd een medicament in de dwangvoeding toegevoegd om
de lever te stimuleren (lactulose en mariadistel).
Soms is een uitgebreide behandeling nodig om alle mogelijke oorzaken uit te sluiten. Immers een tekort aan een vitamine en een thrombose in de
hersenen is bij een papegaai moeilijk te bewijzen, vandaar dat een testbehandeling soms aangewezen is.
Megabacterium is een schimmel die kan voorkomen in de kliermaag van krombekken en passeriformes (bvb kanaries en vinken) en daar een spijsverteringsstoornis kan veroorzaken. De ziekte wordt megabacteriose genoemd. Tegenwoordig hebben wetenschappers de schimmel een nieuwe naam gegeven : macrorhabdus ornithogaster .Door de schimmel zal de inhoud van de maag minder zuur worden waardoor de vertering van het voedsel in het gedrang komt. Diarree, met of zonder bloed is het resultaat. Soms eten de vogels zelfs meer dan normaal, omdat er gewoon minder uit de voeding kan gehaald worden. De vogels vermageren chronisch.
De diagnose kan gesteld worden door microscopisch aantonen van de megabacteria, die er uit zien als 'grote bacteriën' maar in feite schimmelstokken zijn. Belangrijk is te weten dat in slechts 60% van de gevallen de schimmel in de darm en dus in de mest terug te vinden zal zijn.
Een negatief onderzoek betekent dus niet altijd de afwezigheid van de schimmel in de maag. Net zoals met zoveel andere bacteriën en schimmels is vooral het aantal van die beestjes én de weerstand van de vogel die zal bepalen of het dier hiervan ziek wordt.
De behandeling gebeurt met een speciaal antischimmelproduct, eventueel met aanzuren van het drinkwater met citroenzuur of appelazijn.
Meestal is het aangewezen de vogels regelmatig eens preventief te kuren eens je de ziekte in huis hebt gehaald.
Hieronder zie de organismen op zelf gemaakte miscroscopische opnames.
Deze woestijnbuizerd werd een paar dagen geleden aangevallen door een vos. Ter hoogte van het dijbeen is een grote lap vel afgerukt, dorsaal, mediaal en lateraal. De spieren liggen bloot, zijn ten dele gescheurd en door uitdroging van de weefsels begint zich een vuile korst te vormen.
Na verdoving wordt alle dood weefsel verwijderd, de weefsels worden ontsmet en de overblijvende huid wordt 'ondermijnd' (losgeprepareerd), zodat door de elasticiteit van de huid, een maximaal oppervlakte kan bedekt worden met de overblijvende huid. Op die manier zal een minimale huidoppervlak van binnenuit vervangen worden door bindweefsel. Het oppervlak moet met een zalf op plantaardige basis vochtig gehouden worden, zodat zich geen korst kan vormen en de weefsels levendig gehouden worden. Uiteindelijk wordt de huid op zijn plaats genaaid en kan de vogel wakker worden uit zijn anesthesie.
Soms ziet men bij een mannelijke grasparkiet dat de paarse neusdop verkleurt naar bruin. Dat laatste is typisch voor een vrouwelijke grasparkiet. Deze 'vervrouwelijking' is meestal het gevolg van een tumorale testikel, die vreemd genoeg vrouwelijke hormonen begint te produceren. Als dan ook nog de buik opgezwollen is en er op een röntgenfoto blijkt dat er een 'ruimte innemend' proces bezig is, dan zijn we zeker van de diagnose. Jammer genoeg is een behandeling niet mogelijk en kunnen we het diertje alleen maar uit zijn lijden verlossen.
Naast het feit dat een eenzijdige zaadvoeding te vet is, tekort aan vit A en calcium bevat én er geen dierlijke eiwitten in zitten, ziet men bij grasparkieten regelmatig een zwelling van de schildklier door joodtekort. Door de druk van de gezwollen schildklier kan je ademhalingsstoornissen krijgen of een vertraagde passage van de kropinhoud en chronisch braken. Hier zie je duidelijk bij deze grasparkiet een gevulde krop die traag ledigt. De vogel had trouwens een lange voorgeschiedenis van vederpikken. De behandeling bestaat in het toedienen van jood onder de vorm van een verdunning van 'lugol', eerst rechtstreeks in de bek voor vlug resultaat, nadien een voortgezette toediening in het drinkwater.
In het Engels worden knaagdieren 'rodents' genoemd, en de naam rodentiose voor een nu en dan voorkomende ziekte bij passeriformen is niet toevallig gekozen. De ziekte wordt meestal overgedragen door knaagdieren (muizen en ratten) die vooral in de winter op zoek zijn naar voedsel. Deze rijst vogel vertoont de typische kleine abcesjes ter hoogte van de lever en de milt, beide organen zijn ook sterk gezwollen. In dezelfde volière was er ook sterfte bij zebravinken en kanaries. Bij parkieten komt de ziekte minder voor. De ziekte wordt ook 'pseudotuberculose' genoemd omdat de letsels op lijkschouwing sterk gelijken op letsels die veroorzaakt zijn door tuberculose. Wellicht zijn er ook 'dragers' onder de op zicht gezonde vogels, zodat de ziekte wellicht kan 'ingekocht' worden zonder de aanwezigheid van knaagdieren. De behandeling bestaat uit een antibioticum waartegen de microbe niet resistent is, vandaar het belang van lijkschouwing om te weten over welke ziekte en dus over welke microbe het gaat. Het ene antibioticum is het andere niet, sommige antibiotica werken tegen bepaalde soorten microben, andere antibiotica werken tegen andere. Sommige antibiotica dringen makkelijker door in bepaalde organen (bvb longen en lever) dan andere. De meest voorkomende ziekte in volières bij passeriformen (bvb kanaries) blijft echter de 'dikke leverziekte' of 'atoxoplasmose'.
OP DE EERSTE TWEE FOTO'S ZIE JE VOORAL DE GEZWOLLEN LEVER MET DE ABCESJES DIE ER UITZIEN ALS ZAADJES DIE IN DE LEVER LIGGEN. OP DE DERDE FOTO ZIE JE DE VERGROTE MILT MET DEZELFDE MICRO-ABCESJES.
Kliermaagverstopping komt regelmatig voor bij struisvogels en nandoes. Oorzaken zijn fouten in de voeding : te langstengelig gras, overmaat aan bladeren, teveel en/of te grote stenen, teveel zandopname, enz...
Dit jaar zijn er meer gevallen van kippepokken dan andere jaren. Mogelijks is dit omdat het vaccin tegen pokken bij kippen momenteel in België niet meer gecommercialiseerd is. Pokken worden overgedragen van de ene kip naar de andere via muggebeten of andere stekende insekten (rode bloedmijt).Ook via wondjes (pikletsels) kan het virus van de ene kip naar de andere overgedragen worden. Er is een uitwendige vorm (pokletsels thv kam, oogleden, tenen, enz) en een inwendige vorm, waarbij kaasachtige letsels in de bek ontstaan. Eens aangetast is het van belang het dier te ondersteunen bij de voedsel-en drankopname (ogen open houden met oogzalf, dwangvoeding met een sonde, apart houden van andere kippen, in warmere omgeving onderbrengen,...) en een antibioticum te geven om complicerende bacteriële infecties te voorkomen. Het kan 3-4 weken duren voor pokletsels ingedroogd zijn en afvallen. Littekens kunnen overblijven. Onstekingsremmers kunnen pijn bestrijden zodat de kip eerder uit zichzelf zal eten.
Watervogels hebben een penisvormige structuur in de cloaca die kan 'uitgestulpt' worden door onderzoek van de cloaca. Het dier wordt op de rug gelegd en door druk met de vingers van onder naar boven wordt de penis, die goed 'verpakt' zit in de cloacale weefsels, zichtbaar gemaakt. Dit vergt wat handigheid en ervaring. De penis van vogels kan afwezig zijn (papegaaien), aanwezig zijn als een klein, niet uitstulpbaar orgaantje (kalkoenen, pluimvee) of een uitstulpbaar orgaan (struisvogels, watervogels). Bij watervogels zit de penis in een holte (zakje) in de cloaca verscholen en alleen het voorste gedeelte zal te voorschijn komen bij erectie, dit in tegenstelling met struisvogels. de zwaan van 3,5 maand op de foto bleek mannelijk te zijn.
DOORGEGROEIDE BEK/TE LANGE BEK GRIJZE ROODSTAARTPAPEGAAI
Indien de bek van een papegaai of parkiet te lang doorgroeit, moet hij regelmatig bijgewerkt worden. Bij een papegaai met harde bek gebeurt dat best met een dremel want het gebeurt dat een bek splijt in de lengterichting als je een kniptang gebruikt, met alle gevolgen vandien. Dit bijslijpen gebeurt onder verdoving om te vermijden dat de papegaai zijn tong tegen de dremel zou steken. Hier twee foto's : een voor en een na behandeling. Op de tweede en derde foto slaapt de papegaai nog.
Deze valkparkiet leefde in de huiskamer en legde quasi constant eieren. Dit probleem komt regelmatig voor bij agaporniden en valkparkieten.
