Als
logopedist spitste ik mijn oren gisteren toen op Radio Eén een item ging over
de stem van rocklegende Freddy Mercury. Wetenschappers hebben achterhaald
waarom de stem van de voormalig leadzanger van Queen zo memorabel was.
De
excentrieke verschijning en uitbundige levensstijl van Freddie Mercury maakten
hem uniek. Maar de legendarische zanger van de band Queen, wordt natuurlijk
tot op de dag van vandaag vooral geroemd om zijn ongeëvenaarde stemgeluid. En
nu, bijna 25 jaar nadat de rockheld aan de gevolgen van aids overleed, hebben
wetenschappers in kaart
gebracht waarom zijn stem zo speciaal was.
Dit deed het
internationale team van wetenschappers door naar albums van Queen en interviews
met Mercury te luisteren. Ze ontdekten dat de frequentie waarmee hij sprak rond
de 117,3 Hertz lag, de frequentie die je meestal vindt bij baritons. Dit terwijl
de voormalig zanger van Queen meestal als tenor zong.
Aan de hand
van 28 a-capella-opnames concludeerden de onderzoekers verder dat de vibrato van Mercury
rond de 7,04 Hertz lag. Opmerkelijk hoog, aangezien de vibrato van de meeste
niet-klassieke zangers een of twee Hertz lager ligt.
Ook werd het
strottenhoofd van Freddie Mercury gefilmd met hoge-snelheid-cameras. Nu ja,
niet het strottenhoofd van de echte zanger, maar van imitator Daniel
Zangger-Borch. Ze hadden hem gevraagd het grom-geluid van Mercury na te doen.
(In bovenstaand filmpje kun je dit horen bij 2:48). De wetenschappers ontdekten
dat de Freddie Mercury hierbij bij het produceren van dit geluid een deel van
de stembanden moest gebruiken die door de meesten niet worden benut bij het
praten of zingen.
Overigens
staat Mercury onder sommigen ook wel bekend als de man met een stembereik van
vier octaven. Maar daarvoor hebben de onderzoekers helaas geen bewijs van
kunnen vinden. Maar, zo melden ze, het is ook niet uitgesloten
Het is het
weekje van de begrafenissen: drie in drie dagen tijd. In elk van die diensten
wordt telkens weer gesproken over afscheid nemen. Nochtans gaat het vaak over
iets anders: nabijheid. De woorden om iemand te troosten ontbreken of zijn een
heel schriele troost voor diegenen die in rouw zijn. En dan is de pure
aanwezigheid het meest aangewezen teken om uit te drukken dat je zou willen
steunen. Tegelijkertijd is het een prikje in je eigen vel, want je voelt iets
van de angst voor de eigen dood, die onverbiddelijke meester die ieder van ons
ooit op bezoek krijgt.
Marcel Proust (1871-1922) schreef tussen 1908 en 1922 de romanreeks À la
recherche du temps perdu. Op een gegeven moment wordt de volwassen hoofdpersoon
bij het eten van een in bloesemthee gedoopte madeleine herinnerd aan een
periode uit zijn kindertijd: de vergeten omgeving van het huis en de omgeving
waarin het huis stond, ziet hij opeens helder voor ogen. Deze onvrijwillige
herinnering is bij hem onlosmakelijk verbonden met de madeleine. Het moment dat
een verleden in het heden weer tegenwoordig wordt dat is wat in de geschiedenisfilosofie
présence wordt genoemd.
Meestal gebeurt zoiets onvrijwillig zoals ook in het verhaal van
Proust maar wellicht kan het onbewuste verleden ook bewust tevoorschijn gehaald
worden. Muziek kan daarvoor ee uitstekend hulpmiddel zijn. Wanneer iemand
muziek beluistert die hij al geruime tijd niet meer heeft gehoord, maar
waarnaar hij intensief heeft geluisterd in een bepaalde periode van zijn leven,
dan komen de herinneringen aan deze periode terug. Er zijn voorbeelden te over
van dementerende mensen die bij het horen van hun favoriete muziek ineens hele
teksten of melodieën kunnen oprakelen.
Nee, aan de garnalenvangst kan het niet
liggen, want die wordt op het laatste moment afgelast wegens te stormachtige
zee. Het werd dan maar een dagje Brugge-Oostende met heel de familie. Brugge
gaf ons één van grootste rommelmarkten van het land, en Oostende liet ons het
tamelijk onbekende paradijs voor wandelaars en kinderen ontdekken in het
Maria-Hendrikapark. Ondanks het vrij onschuldig vertier van de dag, laat mijn
linkerarm het afweten, wat zowel het typen als het aankleden laat staan het
dirigeren héél vervelend wordt. Dus, ff buiten strijd!
Alhoewel de
Choralies één van grootste en leukste koorevenementen van Europa is, zou ik
bijna spijt krijgen dat ik niet ook naar de geweldige zangweken in Berwang kan (13-27
augustus). Eén van mijn favoriete dirigenten, Tim Brown, is de muziekdirecteur
van een zangveertiendaagse die o.m. Beethovens Mis in C op het programma heeft.
De week combineert ateliers voor zangers met o.m. tochten naar de Zugspitze en
excursies naar de legendarische kastelen van de Beierse koning Lodewijk II.
Jean Burrows, Administrator, Berwang Holiday Music
Course
10 Willow Close, Hutton, Brentwood, Essex CM13 2NT, United Kingdom
Tel: +44 (0)1277 213949
Mobile: +44 (0)7718 586134
Ik verneem dat het koor Ter Looveren uit
Zelzate ter ziele is gegaan: verhaal van een langzame dood en een verlies voor
de gemeente. De doodstrijd rekken heeft natuurlijk geen zin, als het lichaam
helemaal uitteert en de medicijn zo bitter is dat de patiënt ze weigert.
Nochtans zat er letterlijk en figuurlijk waarschijnlijk nog altijd muziek in.
Het kan bijna niet anders of er moet toch nog iets over blijven van de spirit
die een rijke traditie mogelijk maakte.
Misschien was het de moeite waard geweest om de goede sectie van de
dames af te scheiden en te proberen een heus dameskoor op te richten, dat
langzaam kon groeien en het grote repertorium voor damesstemmen aan te boren. Hadden
ze met een mooie naam kunnen kiezen,
iets met bloemen en lente of zo.
Tijd is een relatief begrip. Daarom
gaat hij sneller, naarmate wij ouder worden. Maar in het perspectief van de
eeuwigheid is onze seconde die wij hier mogen doorbrengen zo voorbij.
Tussen haakjes: realiseer jullie zich dat
er minder tijd is voorbij gegaan tussen Cleopatra en de uitvinding van IPad,
dan tussen de bouw van de piramides en het verschijnen van die zelfde Cleopatra?
De liefde voor muziek berust
voor een belangrijk deel op aanleg. Dat volgt uit twee nieuwe, interessante
studies.
Wetenschapsblad Molecular Psychiatry presenteert een genetische analyse van
bijna 800 mensen uit een kleine 80 families. Zij werden door Finse onderzoekers
getest op verschillende muzikale vaardigheden, als luisteraar of als musicus:
het onderscheiden van toonhoogte en toonduur, en het herkennen van korte
melodielijnen. Die testuitslagen werden vergeleken met hun genenprofiel. Daar
kwam een heel lijstje genetische kenmerken uit die, van het oor tot diep in de
hersenen, de muzikale aanleg mede bepalen.
De geïdentificeerde stukjes DNA spelen onder meer een rol bij de ontwikkeling
van het binnenoor, waar geluidsprikkels via duizenden haarcellen worden omgezet
in elektrische signaaltjes naar de hersenen. Ook houden de genen verband met de
werking van het hersengebiedje waar geluiden naar toonhoogte worden gesorteerd,
en met de amygdala (de 'emotionele hersenkern').
Dat muzikale aanleg en vaardigheden deels in de genen verankerd liggen, zal
geen verbazing wekken. Het is vast niet helemaal toeval dat bijvoorbeeld de
Nederlandse topvioliste Janine Jansen zo'n muzikale vader heeft (orgel,
klavecimbel), en twee getalenteerde broers (klavecimbel, cello).
"Dergelijke eigenschappen hebben bijna altijd wel een erfelijke
component", zegt VU-hoogleraar Daniëlle Posthuma, expert in complexe genetische
processen.
De Finnen geven in hun studie helaas niet aan hoe groot het effect van de
gevonden DNA-treffers precies is, zegt Posthuma. Ook zou hun onderzoek nog eens
moeten opnieuw gedaan worden, om de resultaten te bevestigen. "En er
kunnen nog honderden andere genen bij muzikale aanleg betrokken zijn. Dit is
pas een begin." Opmerkelijk is verder dat de onderzoekers ook een 'hit'
hadden bij genen die verband lijken te houden met schizofrenie:
muziekliefhebbers en schizofrene mensen delen dus mogelijk een stukje erfelijke
achtergrond.
Dan zijn er ook nog de mensen die warm noch koud worden van muziek. Daarover
gaat een ander onderzoek, recent beschreven in wetenschappelijk tijdschrift
Current Biology. Muziek doet met veel mensen iets en dat valt te meten aan hun
huidreacties en hun hartslag. Maar een klein deel van de mensheid toont geen
enkele meetbare reactie.
Dat werd getest door proefpersonen te laten luisteren naar populaire en
zelfgekozen muziekfragmenten. Sommige proefpersonen reageerden daar helemaal
niet op. Dat was niet omdat ze nergens plezier aan beleven; depressieve zielen
werden zorgvuldig buiten dit Spaans-Canadese onderzoek gehouden. De
proefpersonen moesten ook een spelletje doen waarbij ze direct geld konden
winnen of verliezen. Daar reageerden de onverschilligen voor muziek net zo
blij, opgewonden of verdrietig op als gepassioneerde muziekliefhebbers.
Volgens de onderzoekers steekt het interne beloningssysteem van de hersenen
ingewikkelder in elkaar dan gedacht. Of het nu gaat om muziekbeleving of om het
winnen van een spel, in beide gevallen kunnen ze voor een dopaminestoot in de
hersenen zorgen die een genotsbeleving geeft. Maar dat systeem heeft blijkbaar
verschillende 'toegangspoorten' die selectief dicht kunnen blijven. Hoe mooi
Janine Jansen dan ook speelt, de dopaminekick blijft uit.
Scientias
Nederland heeft nogal wat artikels over de invloed van muziek op ziektebeelden,
op de waarneming, op lichamelijke reacties in het algemeen. Een leuk onderzoek
gaat over muziek en zwangerschap.
Wanneer
vrouwen zwanger zijn, reageren ze sterker op muziek. Ze vinden het veel
uitgesprokener mooi of onprettig en ook hun bloeddruk verandert sterker wanneer
muziek klinkt. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek. Onderzoekers verzamelden een
groep vrouwen waaronder ook enkele zwangere vrouwen en lieten ze korte
fragmenten muziek horen. Sommige van deze fragmenten muziek waren aangepast,
zodat ze minder plezierig waren om naar te luisteren. De zwangere vrouwen
bleken de muziek ietsje anders te beoordelen dan vrouwen die niet zwanger
waren. Zo vonden ze de prettige muziek prettiger en de minder prettige muziek
aanzienlijk minder prettig dan de vrouwen die niet zwanger waren.
Ook de
bloeddruk van zwangere vrouwen reageerde sterker op de muziek dan die van
niet-zwangere vrouwen. Hun bloeddruk daalde duidelijk wanneer ze dissonante
muziek hoorden, maar steeg wanneer dissonante muziek achteruit werd afgespeeld.
Dus onplezierige muziek veroorzaakt in tegenstelling tot sommige andere
stressfactoren niet altijd een stijging van de bloeddruk, stelt onderzoeker
Tom Fritz. In plaats daarvan is de reactie van het lichaam net zo dynamisch
als de muziek zelf.
Het
onderzoek suggereert dat muziek zwangere vrouwen extra prikkelt. Elke
akoestische manipulatie van de muziek beïnvloedde de zwangere vrouwen sterker
dan vrouwen die niet zwanger waren.
De grote
vraag is natuurlijk waarom het lichaam van zwangere vrouwen zo sterk op muziek
reageert. De onderzoekers vermoeden dat het ongeboren kind werkt aan zijn
muziekperceptie door de intense fysieke reactie die de moeder op muziek
vertoont, te observeren. Eerder onderzoek toonde al aan dat de hartslag van een
foetus van 28 weken oud verandert wanneer een bekend liedje klinkt. Vanaf 35
weken veranderen zelfs de bewegingen van de foetus als deze een bekend liedje
hoort.
Vandaag nog eventjes nagenieten van het
dagje Brugge, dag waar tweede rode draden doorliepen. Alhoewel, als je het
kluwen een beetje lostrok, was het maar een draad. Guido Gezelle, de Société
Archéologique van Brugge, het Gruuthusepaleis, de bidkapel in de O.L.Vrouwkerk
en de buste van Karel V in de zaal van het Brugse Vrije zij werden grote deskundigheid
door Inge Geysen met mekaar verbonden. Daarnaast was er natuurlijk zoals bij
een goed koor past de ontdekking van de Brugse streekbieren.
Guillaume Costeley (1530-1606) is één
van de belangrijke Franse renaissancecomponisten, vooral bekend door meer dan
honderd chansons, die hij schreef tijdens de jaren dat hij in dienst was van de
Franse koningen Charles IX en Henri III. Hij wordt regelmatig vermeld als
hoforganist en als musicien du roi. Met zijn brede culturele interesse was
hij medestichter van de Confrérie Sainte Cécile die meer dan een eeuw
muziekwedstrijden zou organiseren.
Zijn muziek verbindt de rijke Franse
traditie van de chansons met de opkomende italianiserende muziek.
Van Costeley nemen we op ons programma:
Allon gay bergères.
Voor het kerstconcert 2016 van KORILE
werd contact opgenomen met Heidi Jacobs.
Heidi werd geboren op 10 mei 1970 te
Mechelen. Zij behaalde een eerste prijs notenleer aan het koninklijk
conservatorium te Brussel. Aan het Lemmensinstituut behaalde zij het
pedagogisch getuigschrift notenleer, het laureaatsdiploma saxofoon, een eerste
prijs harmonie en contrapunt, het laureaatsdiploma kamermuziek, het hoger
diploma saxofoon en het meestergraaddiploma saxofoon. Zij is free-lance
saxofoniste bij o.a. het Vlaams Radio Orkest. Heidi is directeur van de
Muziekakademie van Vilvoorde. Tot voor kort was zij een bijzonder succesvolle
dirigent van het Elewijts Bachkoor.
Wij zoeken nog uit of er een combinatie
mogelijk is met haar saxofoonkwartet Quatre Quart.
Voor alle
koorvormen geldt: het zou ideaal zijn dat de dirigent (samen met het bestuur)
enige eisen stelt aan leden die zich aanmelden. Bijvoorbeeld: blijk geven van
enig gevoel voor hoog en laag (behalve bij jonge kinderen), te testen door een
eenvoudig melodiefragment voor te zingen en na te laten zingen; blijk geven van
enige ritmische vaardigheid, op dezelfde manier te testen door voor- en
naklappen of tikken; een gesprekje over de motivatie bij het koor te komen
zingen en te informeren naar eventuele zangervaring kan eigenlijk bij zon
testje niet ontbreken!
De zwaarte
van zon toelatingstestje hangt natuurlijk vooral af van de doelstelling en/of
van de kwaliteit van het koor! Toch zou enige kwaliteitsbewaking door een
eenvoudig testje, ook bij het eenvoudigste koor, niet achterwege mogen blijven!
Heel
functioneel is het om alle leden van een koor om de zoveel jaar te (her)testen
en de bevindingen, aanwijzingen, adviezen en dergelijke eerlijk en open met de
leden te bespreken.
Beter
eenvoudige, maar kwalitatief goede koorzang en goede koormuziek (en
orgelmuziek!), dan zich vertillen aan te moeilijk groot repertoire!
Want:
kwaliteit moeten al onze optredens hebben. Beter éénstemmige, uiterst verzorgde
koorzang, dan meerstemmige koorzang die, hoe goed bedoeld ook, een beproeving
voor de toehoorder is
Bij vrouwen
zijn er maar weinig zangstemmen echt sopraan of echt alt; bij veruit de meeste
(koor)zangeressen zit de stem ergens daar tussenin: mezzosopraan. Zelfs bij de
stemsoort mezzosopraan komen wat hogere of wat lagere varianten voor! Zo tref
je bij mannen maar weinig echte tenoren en echte bassen aan. Bij veel
(koor)zangers zit de stem ergens daartussenin: bariton. En ook de baritonstem
heeft hogere en lagere varianten.
Een gemengd
koor in vier stemmen verdelen (S-A-T-B) is eigenlijk wat de indeling betreft
veel te grof. Vrouwen- en mannenkoren hebben elk de keuze uit drie of vier
stemsoorten; deze indeling doet de veelheid aan voorkomende stemsoorten meer
recht! Een gemengd koor dat achtstemmig zingt (met in elke van de vier
stemsoorten nog een verdeling in hogere en lagere stemmen) doet wel veel meer
recht aan de veel voorkomende middenstemmen bij vrouwen en mannen.
In het
algemeen, maar zeker voor ongeoefende, of niet meer zo jonge mensen die graag
willen gaan zingen, geldt dat niet de beschikbare hoogte (of laagte), maar
vooral de klankkleur (het timbre) als eerste bepalend is tot welke stemsoort
men hoort! Het is een moeilijke taak voor de dirigent om tot een verantwoorde
stemindeling te komen; eigenlijk is hier veel ervaring voor vereist.
Iemand die
al een aantal jaren in een koor sopraan zingt, maar die eigenlijk mezzosopraan
is, doet onrecht aan haar eigen stem én aan de klank van de sopranen als geheel
door de hoogte er toch maar uit te wringen; veel beter even onmerkbaar
uitstappen en als de partij wat lager wordt, even onmerkbaar weer mee gaan
zingen.
Als deze
sopraan toch kost wat kost in de hoge ligging wil blijven meezingen dan draagt
ze met haar geforceerde hoogte niets bij aan de totale koorklank dan alleen
negatiefs! Natuurlijk geldt dit ook voor de mannenstem die eigenlijk een
bariton is, maar in een vierstemmig koor (omdat zijn stem toch redelijk hoog
is) tenor zingt!
Er zijn in
ieder koor nu eenmaal leden die het koor dragen: ze hebben een goed gehoor,
pikken tijdens de repetitie snel nieuwe dingen op, kunnen misschien noten lezen
of hebben een zekere, aangename stem. Deze leden vervullen een voortrekkersrol
binnen het koor en ze zijn een steun voor de anderen (bijna altijd de
meerderheid) die, overigens ook heel belangrijk binnen een koor, een steuntje
nodig hebben. De plaats in de kooropstelling die u als koorlid inneemt wordt
mede bepaald door de rol die u daarbinnen vervult! De trekkers staan meestal
op de tweede rij, achter degenen die een steuntje in de rug nodig hebben. Ook
tot de mogelijkheden behoort dat degenen die een steuntje nodig hebben, naast
twee trekkers staan (bijvoorbeeld, omdat die al jaren zo fijn op elkaar
ingezongen zijn)! Een gewetensvolle dirigent laat daardoor de kooropstelling
bepalen en niet door de plaats waar u nu toevallig al jaren gestaan heeft. Veel
tact, inzicht en begrip én van de kant van de dirigent én van de kant van de
koorzanger is vaak vereist!
Weinig
zingen is voor een (koor)zanger niet goed. Is het u ook al eens opgevallen dat
de stem na een vakantie niet zo goed zit? Het duurt een aantal weken (met
repetities en diensten) voor het weer net zo goed gaat als voor de vakantie!
Iemand die graag zingt probeert zo veel mogelijk te zingen; hoe meer je zingt,
hoe beter de stem immers blijft zitten. Iemand die de muziek al snel goed
kent (zon trekker bijvoorbeeld) en meent daarom best eens een repetitie te
kunnen overslaan, doet er vooral niet
alleen zichzelf mee te kort , maar bovendien ook degenen die de steun van
genoemde trekker node missen .
De
eerste dag van april is de dag waarop men volgens een eeuwenoude traditie
grappen met bekenden of minder bekenden uithaalt. In veel landen was het de
gewoonte om iemand voor een niet bestaande boodschap de deur uit te sturen om
op deze manier iemand te foppen.
Het gebruik rond 1 april is al heel oud. Er zijn 1 april verhalen bekend over
Romeinen. 1 april zou verwijzen naar het 'Hilariafestival' waarbij de
opstanding van de god Attis werd herdacht.
Er bestaan verschillende theorieën over de ontstaanswijze. Een theorie over het
ontstaan is gerelateerd aan het begin van de lente als moeder natuur de
mensheid voor de gek houdt door veranderingen in het weer en de daardoor
ontstane veranderingen in de natuur.
Een andere verklaring voor de dag vindt zijn oorsprong in de verandering van de
Gregoriaanse kalender in 1582. In dit jaar werd nieuwjaarsdag verplaatst naar 1
januari. Diegenen die hiervan niet op de hoogte waren, of te conservatief waren
om mee te gaan met hun tijd bleven vasthouden aan de oude nieuwjaarsdag op 1
april. Zij werden vervolgens door mensen op één of andere manier voor schut
gezet.
Sommige historici geloven dat de traditie in Frankrijk is gestart. Daar werden
de nieuwjaarsfestiviteiten acht dagen gevierd, van 25 maart tot 1 april. De
feesten eindigden met het uitwisselen van cadeaus. De Fransen meenden trouwens
dat ze de duivel van het lijf konden houden door hem voor de gek te houden op 1
april.
De Duitsers noemen het 'Narrentag', de Engelsen 'Allfools-day', de Belgen
'Allergekkendag' en de Amerikanen noemen het 'April Foolsday". In
Frankrijk heeft de dag niet echt een naam maar spreken ze wel over een 'poisson
d'avril', wat zoiets betekent als 'april vis'. Dit komt bij de Franse gewoonte
vandaan om op 1 April een papieren vis op iemands rug te plakken.
Als je een
koor binnenkomt als nieuweling, moet je eerst je plaats krijgen tussen de
verschillende stemmen.
Er spelen
allerlei aspecten een rol bij het bepalen van de stemsoort. Het ´bereik´ van de
stem (hoe hoog en hoe laag), de kracht, het volume, waar de stem het krachtigst
en het meest glanzend is (boventoonrijk), hoe soepel en beweeglijk de stem is,
het timbre Niet al die dingen zijn meteen al hoorbaar. Een stem kan zich
ontwikkelen. Als je niet gewend bent hoog te zingen, zijn de spieren in de
stemplooien onderontwikkeld met betrekking tot het aanspannen voor hogere
tonen. Als je oefent, kan die hoogtevrees overwonnen worden. De stem komt als
het ware tevoorschijn. Dan begint de echte kleur van een stem hoorbaar te
worden. En je kunt versteld staan van je eigen stem!
Die kleur is
een verhaal op zichzelf. Een alt klinkt echt totaal anders dan een
mezzosopraan. En niet elke mezzosopraan klinkt even lyrisch. Sommige sopranen
kunnen gemakkelijk hoog zingen, andere kunnen niet per se heel hoog, maar ze
kunnen wel op een typische sopraanhoogte lekker blijven zingen. Sommige tenoren
zijn vol en prachtig in de laagte, andere juist in de hoogte. De ene bariton
zingt een hoge la met gemak, een ander vreest al voor de fa.
De
klankkleur is niet alleen een gevolg van stemplooibouw, maar ook van je
klankkast: de welving van je harde gehemelte, de souplesse van je zachte
verhemelte, je neusholte, je wangen, kaken, tanden, tong, keelwand, lengte van
het ´aanzetstuk´ (ruimte vanaf je stemplooien naar je mondholte) etc etc.
En dan, stel
dat je eindelijk weet waar jouw stem het krachtigste en meest boventoonrijk is,
en je hebt te horen gekregen dat je sopraan bent Dan nog zijn er diverse
soorten sopraan. Voor elke soort sopraan is er een andere naam. Afhankelijk van
de beweeglijkheid, lichtheid of juist dramatiek in je stem, of je luid kunt
zingen, of je lange noten makkelijk kunt aanhouden. Voor het zingen in een koor
is dat niet zo relevant, behalve dat je moet weten of je kunt worden ingedeeld
bij de sopranen of de alten, de tenoren of de bassen. Voor veel baritons en
mezzi is dat af en toe lastig.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
