Roger Raveel is overleden. De kunstenaar, vooral bekend van zijn kleurrijke schilderijen, werd 91 jaar oud. Raveel overleed vannacht in het ziekenhuis van Deinze. Hij was er opgenomen met een longontsteking en was erg verzwakt.
Raveel was een van de belangrijkste naoorlogse kunstenaars van ons land. Raveel combineerde in zijn werk beelden uit het alledaagse leven met geometrische figuren. Hij integreerde ook objecten in zijn schilderijen en ooit zelfs een levende duif. Raveel was vooral actief als schilder, maar hij maakte ook beeldend en ceramisch werk en was actief in de literatuur.
Het grote thema van Raveel was de invloed van het moderne leven op de landelijke omgeving van zijn dorp Machelen-aan-de-Leie, dat hij nooit verliet.
Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) reageert "met grote droefnis" op het overlijden. "Het is een trieste dag voor Vlaanderen, België en de kunsten, maar een grote geeft nooit de geest", zegt ze.
Ik ben nog aan het bekomen van de bijna-ongelukken in MaN en KORILE. Dan ga je al eens naar een feestje van de oud-scouts in Mechelen en dan word je letterlijk de adem afgesneden. Nu moet toegeven dat Jacqueline er nog heel goed voorkwam op de TV en dat ook pastoor Stefaan gelukkig nog flink zijn zeg kon doen. Ik mag het niet dromen dat ik ineens goede en trouwe koorleden zou kwijt geraken. Ik wens de Korile-ers een flinke dosis zuurstof en onze MaN-er een goed herstel!
We kregen een vooraankondiging van de traditionele Mattheuspassie van de Chorale Cecilia, die doorgaat op 25 en 27 maart in de Sint Pauluskerk in Antwerpen. Extra medewerking komt er van In Dulci Jubilo. Solisten zijn : Annelies Van Gramberen (sopraan), Inez Carsauw (mezzo), Bart De Kegel (evangelist), Koen Vereertbrugghen (tenor), Joris Derder (Christus) en Matthew Zadow (bas). Kamerorkest La Passione. Het geheel staat onder leiding van Paul Dinneweth. Wellicht gaan de twee uitvoeringen weer snel uitverkocht zijn. Daarom, als je interesse hebt, vlug mailen naar info@choralecaecilia.be. Kaarten ; 25 en 20 EUR.
Bij de erbarmelijke resultaten die leerkrachten in spe liene zien op de bevraging over algemene kennis, dacht ik eventjes dat ik toch wel op mijn borst mocht kloppen. Geschiedenis, aardrijkskunde, politiek, kunstgeschiedenis ... horen bij mijn interesses en laten mij soms toe om hedendaagse gebeurtenissen en toestanden in een wat ruimere context te plaatsen. Maar al bij al is ook deze kennis zeer fragmentarisch en is ze vaak aanleiding tot het opzetten van een bril met vele filters. Niet zo in het monumentale boek van Norman Davies "Vergeten koninkrijken" (een verborgen geschiedenis van Europa) dat je (niet in je bed, want daarvoor is het met zijn 880 blz. te zwaar) een heel nieuwe kijk geeft op de opkomst en ondergang van staten. Wie kent nog het koninkrijk Tolosa, het koninkrijk Alt Clud, de grandioze geschiedenis van het mediteraanse imperium Aragon? Een studie als deze relativeert het belang van de huidige landen en zet grootsprekers als een David Cameron op hun eigen relatief plaatsje. Overigens voorspelt Davies dat België ooit een plaats zal krijgen tussen de vergeten koninkrijken. Maar tegelijk laat dit onovertroffen werk zien, hoe jammerlijk het is dat toekomstige leerkrachten geen perspectief geven aan hun leerlingen. "Historia, magistra vitae " (prof. Lousse).
Brugge verwerft zich een reputatie met zijn Internationale Bachdagen. Zondagmorgen (27 januari) om 11 uur wordt het slotconcert gegeven in de Sint Jacobskerk. Ludo Claessen en Ignace Thevelein dirigeren Johan Schelle's "Barmherzig und gnädig ist der Herr", en van J.S. Bach 7 koorgedeelten uit diverse werken.
Het bericht op de radio vanmorgen dat toekomstige leerkrachten een ontstellend gebrek hebben aan algemene kennis verwondert mij helemaal niet. De achtereenvolgende onderwijshervormingen die zogezegd moesten zorgen voor democratisering van het onderwijs, hebben er alleen maar voor gezorgd dat de culturele bagage bijna tot een nulpunt is gedaald.
O tempora, o mores! Gisteren had ik het nog over de jezuïeten. Ik blijf dankbaar dat ik hun opvoeding en onderwijs heb meegekregen in het college van de Jezuieten in Turnhout. Van hen kreeg ik een onafhankelijke, onderzoekende, kritische geest. Van hen kreeg ik de belangstelling voor geschiedenis, kunst, literatuur. Door hen leerde ik dingen in een ruime context plaatsen. Schitterende leraren zoals pater Versmissen en pater Van Assche drukten een onuitwisbare stempel in ons gemoed.
Is het nu zoveel beter? In elk geval leverde Turnhout mensen af als Jos Gheysels (Groen), Jan Peers (hoogleraar geneeskunde en gewezen directeur UZ Leuven) , Edward Schillebeeckx (theoloog), Luc Van Looy (bisschop van Gent), Christian Van Thillo (persmagnaat), Paul Janssens (Janssens Pharmaceutica) En dat allemaal door het onderwijs zogezegd moest verbeterd worden.
Onze voorzitster Rita (Ter Looveren) kon ons gisteren fier als een bleompot aankondigen dat zij voor de eerste keer omais geworden van een kleinzoon die de trotse naam "Inigo" draagt. Met die naam wordt de Baskische traditie van de familie in ere gehouden.
Baskisch, jawel, maar ook de naam van één van grootste heiligen van de 16e eeuw. In het Latijn noemen we hem Ignatius, in het Spaans (wat geen optie is voor een echte Bask) Ignacio en zijn familienaam de Loyola. Hij kwam voort uit een adelijke familie en bracht zijn eerste 26 levensjaren door in de galante en wufte sfeer van het koninklijk hof. En hij werd een vechtersbaas, die uiteindelijk in een oorlog met de Fransen zwaar gewond geraakte. In de daarop volgende herstelperiode kwam hij tot een diepgaande bekering. Ik bespaar u de hele geschiedenis van zijn zoektocht naar diepe geestelijke waarden (de tocht liep van Parijs, langs Rome, met de bedoeling om in Palestina te gaan "strijden"). Hij verzamelde rond zich een groep vrienden ("socii") en stichtte uiteindelijk de Sociëteit van Jezus, beter bekend als de Jezuieten. De orde werd de grootste strijdmacht van de paus tegen het protestantisme. Hun geleerdheid en discipline waren direct ondergeschikt aan de paus. Uiteindelijk werd hun macht zo groot dat de "generaal" van de Jezuieten wel eens de "zwarte paus" wordt genoemd.
Met de sneeuw en de koude duiken er ook heel wat afmeldingen op voor de repetities. Sommigen zijn natuurlijk wat bang om de gladde wegen te trotseren. Maar ik zie ook nogal wat zieken verschijnen in mijn mail. En ongelukkig genoeg zijn het niet zomaar de winterkwaaltjes die ons teisteren. Nu moet ik toegeven dat ik ook al in een betere conditie weekends heb doorgebracht. Maar je kan je natuurlijk niet permitteren om afwezig te zijn als er zoveel mensen op je rekenen. Ik doe dus mijn best en vooral ... veel beterschap voor hen die het bed of de zetel houden.
Elf boeken publiceerde Hilary Mantel tussen 1985 en 2005: elf intrigerende, vaak sombere verhalen waarin ons onvermogen een ander echt te begrijpen tot misverstanden en eenzaamheid voert. Dus toen Mantel een paar jaar geleden verklaarde dat haar twaalfde roman de wreedste van allemaal zou worden, vreesden de Britse critici het ergste: ook dit zou een diep duister verhaal worden over menselijk falen en lijden.
De critici kregen gelijk. In Wolf Hall, een roman over Thomas Cromwell (ca. 1485-1540), de vertrouweling van zowel kardinaal Wolsey als Hendrik VIII, passeren bijna alle menselijke tekortkomingen de revue. Toch is dat maar de helft van het verhaal. Want deze meer dan vuistdikke roman gaat evenzeer over liefde, vertrouwen, hoop, begrip en eerlijkheid over alle goede menselijke eigenschappen die ons voortbestaan waarborgen. Ook in dat opzicht is Wolf Hall een echte Mantel, want welk donker onderwerp deze schrijfster ook aansnijdt, ze laat ons nooit in vertwijfeling achter.
Toch is er een immens verschil tussen Wolf Hall en Mantels vorige romans, die af en toe vastlopen in besluiteloosheid en zelfreflectie. Van oponthoud is in Wolf Hall geen sprake. Integendeel, het zindert en dendert van begin tot einde, het sleurt je mee, of je wilt of niet. Niet de lezer slokt dit boek op, zoals Salman Rushdie opmerkte, dit boek slokt de lezer op.
Dat Wolf Hall zo'n diepe indruk maakt, heeft verschillende redenen. Daar is allereerst de intrigerende Thomas Cromwell. Die werkte zich met duizelingwekkende snelheid op van knechtje bij Vlaamse textielhandelaren tot advocaat en politicus. In 1536 maakte Hendrik VIII hem tot zijn plaatsvervanger, waardoor Cromwell absolute macht kreeg over de Anglicaanse kerk. Vier jaar later werd hij beschuldigd van hoogverraad en ter dood veroordeeld.
Cromwell is zonder twijfel een van de belangrijkste mensen in de Engelse politieke geschiedenis. In handen van Hilary Mantel wordt hij daarin bovendien een van de meest fascinerende en indrukwekkende.
Razend knap is ook de opzet van dit boek. Het begint al meteen op de eerste bladzij. Daar rolt de jonge Thomas huilend van de pijn door het stof, geschopt en geslagen door zijn dronken vader. Hij vlucht naar zijn getrouwde zuster, en vandaar naar de haven, waar drie Vlaamse handelaren hem onder hun hoede nemen. Het volgende hoofdstuk verplaatst ons midden in de ontruiming van het paleis van kardinaal Wolsey, die bij Hendriks geliefde Anna Boleyn in ongenade is gevallen.
Daarna volgen de scènes elkaar in hoog tempo op. Via flashbacks, herinneringen, dialogen en gedachtenflarden worden we heen en weer geslingerd tussen Cromwells jeugdjaren, zijn eerste stappen op het pad van de diplomatie en zijn opzienbarende ontwikkeling tot staatsman. Die constante wisseling, die nergens tot verwarring leidt, geeft de roman een enorme dynamiek.
Toch is het vooral Mantels oog voor het alledaagse dat Wolf Hall zo meeslepend maakt. Midden in een gesprek over staatszaken valt Cromwells oog op de kwaliteit van een tapijt of de snit van een fluwelen cape. Als hij hoort dat Thomas More zich dagelijks met een zweep kastijdt, bedenkt hij dat er iemand moet zijn die de kost verdient met het maken van dit soort vreemde instrumenten: Iemand kamt paardenhaar tot grove kwasten, bindt ze samen en knipt de rafelige einden recht, wetende dat die diepe, schrijnende wonden onder de huid moeten veroorzaken. Dergelijke beeldende, schijnbaar onbelangrijke observaties maken Mantels Cromwell tot een man van vlees en bloed, een machtige en geslepen politicus, en verheffen Wolf Hall tot indrukwekkende, eigentijdse biografische fictie
In Musica ad Nives zijn we begonnen met het instuderen van de Missa Eucharistica van Hermann Schröder. Deze Schröder (1904-1984) is één van de belangrijkste katholieke Duitse kerkmusici uit de 20e eeuw. Hij was professor koordirectie, contrapunt en compositie aan de Hochschule für Musik Köln en ook korte tijd organist aan de Dom van Trier. We hebben ondertussen al gemerkt dat het gebruik van gregoriaans ondersteund door kwarten en kwinten tot zijn stijlkenmerken behoren. Ook middeleeuwse technieken zijn hem niet vreemd.
In oktober 1995 werd de Hermann-Schroeder-Gesellschaft opgericht om zijn werk, pedagogische en muzikale erfenis levendig te houden.
Loubistok is een ensemble van vijf dames met prachtige stemmen uit Lviv, de belangrijkste stad in West-Oekraïne. Ze hebben allemaal een conservatoriumopleiding gevolgd en zijn stuk voor stuk actief in het muziekleven van Lviv. De dames begeleiden zichzelf op een 20-tal traditionele instrumenten, brengen overwegend volkse melodieën uit Oekraïne, treden op in traditionele dracht en zingen daarbij als engelen.
De naam Loubistok betekent zoveel als liefdesdrank. Meisjes gaven de drank in het geniep aan de jongens in de hoop dat deze op hen verliefd zouden worden . Vandaag betekent Loubistok veel meer: vijf Oekraïense dames willen het publiek verleiden met enkele schitterende stemmen: hùn liefdesrecept bij uitstek.
Hun repertoire halen ze grotendeels uit de traditie van de Hutzulen, een bergvolk uit de Karpaten, en uit de rijke "kozakkentraditie",maar ze wagen zich ook aan enkele van onze Vlaamse klassiekers...
De meerstemmige zang vormt het hoofdbestanddeel van hun repertoire naast de vaak adembenemend mooie begeleiding op kobza ,(een instrument dat sterk lijkt op een gitaar), op bandoura of knieharp (een buikvormig snaarinstrument dat buiten Oekraïne nauwelijks bekend is), op viool en op een schare fluiten.
Jef ik zie hem voor mij, als hij op een koorfeest begint aan zijn Reis rond Europa, sole mio, kalinka, Ik zie zijn lachende oogjes als hij vertelt over Parijse avonturen. Ik zie hem als een ranke jongeling aangefietst komen naar de repetitie. Ik hoor hem met vuur de tenoren op gang trekken. Toonbeeld van waardig ouder worden. Niet te stoppen als tenor, dirigent, zanger. Enthousiaster over de grote opera arias dan over moderne onbenulligheid. . Stamvader van een muzikaal geslacht. Lang geleden onderwijzer, voor hij een lange loopbaan begon bij de ASLK.
En dan zou hij wat afbouwen, misschien in plaats van zeven dagen muziek er maar zes vol maken. Ik hoorde vertellen dat hij in de nazomer van zijn leven al eens pendelde tussen het ziekenhuis en zijn tuin. En nu is Jef gaan rusten, tenzij hij een nieuwe loopbaan begint als dirigent van een koor van gepensioneerde engelen.
KORILE bewaart hem als een mooie herinnering in het hart.
Villa in pastorijstijl gelegen aan een waardevol natuurgebied
Palingsgatstraat 46 - 9111 Belsele
770.000 EUR.
Ruime moderne woning (bouwjaar 2008) met landelijke karakter en stallingen (+/- 16 x 6.5m) gelegen op 3211m² grond waarvan ongeveer 1250m² gelegen in woongebied met landelijk karakter en het overige gedeelte in waardevol landschappelijk gebied. De woning is gelegen in een landelijke straat (naast natuur- en stiltegebied) op 4-5km van centrum Sint-Niklaas. Gelijkvloers: ruime inkomhal, toilet, open moderne geïnstalleerde keuken / eetkamer , living met plaats voor openhaard, bureau/bibliotheek/leeshoek en berging. Eerste verdieping: 4 ruime slaapkamers , ruime badkamer, apart toilet en dressing met ingebouwde kasten.Tweede verdieping bestaat uit een geïsoleerde zolder. Vloeren uit volle parket of natuursteen.
Nu ter Looveren en Korile ook effectief gaan heropstarten met de repetities, is het werk van dit weekend er eentje van het opstellen van hun programma. Het gaat allemaal een beetje de profane richting uit na de religieuze storm van de kerstconcerten. Eén ding staat al zeker vast: het wordt grotendeels muziek uit de 20e eeuw en het thema van de liefde in al zijn vormen komt uitgebreid aan bod. Lode Dieltiens en Juliaan Wilmots moeten de Vlaamse componisten vertegenwoordigen, Maierhofer blijft op het programma en we gaan op verkenning in de noordelijke landen.
Voor wat een repetitie allemaal niet goed kan zijn Het traditionele worstenbrood en appelbol gaf gisteren aanleiding tot het tellen van de vrouwen van Hendrik VIII van Engeland. Nu moet ik toegeven dat je de tel zou kwijtraken. De mengeling van dynastieke belangen en een potente vorst gaf het volgende resultaat: achtereenvolgens zag men de volgende koninginnen op de troon verschijnen (en we zwijgen zedig over de talloze bedverwarmstertjes):
·Catharina van Aragon (gehuwd 11 juni 1509 gescheiden 1533): kreeg 6 kinderen, waarvan alleen haar dochter Mary bleef leven. Zij zou de latere koningin Mary I van Engeland worden.
·Anna Boleyn (gehuwd op 25 januari 1533 onthoofd op 19 mei 1536): ook zij kreeg slechts één dochter, maar dan wel eentje van formaat: de latere koningin Elisabeth I, die 45 jaar over Engeland zou heersen.
·Jane Seymour (gehuwd op 30 mei 1536 gestorven in het kraambed op 24 oktober 1537), moeder van de latere koning Edward VI.
·Anna van Kleef (gehuwd op 6 januari 1540 hetzelfde jaar gescheiden): blijkbaar niet aantrekkelijk genoeg (was gekozen op basis van een schilderij), maar wel lief. Zij werd door de koning gepromeerd tot zijn allerliefste zuster.
·Catherine Howard (gehuwd op 28 juli 1540 onthoofd op 13 februari 1542): jong en wild wat de koning niet kon appreciëren.
·Catherine Parr: (gehuwd op 12 jul 1543): zij overleefde de koning die zelf overleed op 28 januari 1547.
"Cito ignominia fit superbi gloria." of "Hoogmoed komt voor de val". In een koor is ieder lid even belangrijk, en verdient evenveel in de bloemetjes gezet te worden. Als iemand er zich op voorstaat dat hij of zij belangrijker is dan een ander kan best het bijbelwoord indachtig zijn: wie zich verheft zal vernederd worden, wie zich vernedert zal verheven worden. Ik kan de Icarussen onder ons best missen. Maar ik kan niet de gewone soldaat missen die zijn plicht met een glimlach vervult.
Op 3 achtereenvolgende zondagen vinden de jaarlijkse provinciale zangtornooien van Oost-Vlaanderen plaats; telkens om 14.30 u in het Conservatorium van Gent, Hoogpoort 64. 27 januari, 3 februari en 10 februari zijn de te noteren data. Het programma kan je bij mij opvragen.
Met een tas vol lekkernijen en cadeaus, vliegt een heks op haar bezemsteel door de straten van Italië. Het is La Befana die in de nacht van 5 op 6 januari langs de schoorstenen vliegt om de kousen aan de schoorsteenmantel te vullen. La Befana is een typisch Italiaans folklorefeest dat te vergelijken is met Sinterklaas.
Gelukkig hoeft de oude, goedaardige heks het niet te doen met wortels en water. De Italiaanse cultuur heeft geleid tot een frivole variant in de vorm van een glas wijn en wat lekkers. De kinderen hangen hun kousen aan de schoorsteenmantel of onder het raam. Wanneer la Befana het huis door de schoorsteen binnengekomen is, worden de zoete kinderen beloond met snoep en kleine cadeautjes. De stoute kinderen krijgen van haar donker snoep, stukjes steenkool en roet.
Waar komt La Befana vandaan?
La Befana is een verbastering van de term Epifania, het christelijke Driekoningen feest dat op 6 januari wordt gevierd. Volgens de legende vroegen de Drie Koningen, onderweg naar Bethlehem, de weg aan een oude vrouw. Ondanks hun aandringen wilde de vrouw niet mee om het kindje Jezus geschenken te brengen. Later kreeg ze spijt maar helaas kon ze de Koningen niet meer terugvinden. Ze stopte bij elk huis en gaf lekkers aan de kinderen die er woonden, hopende dat één van hen Jezus zou zijn. Sindsdien reist ze zo over de hele wereld, zoekend naar vergeving.
In Italië is de zegswijze: Lepifania tutte le feste prota via. Dit betekent: wanneer la Befana komt, neemt zij alle kerstfeestelijkheden mee. De vakantie is voorbij, terug naar de dagelijkse routine!
·Wat is het verschil tussen een zangeres en een terrorist? Met een terrorist kun je onderhandelen!
Wat is de overeenkomst tussen een trombonesolo en een vroegtijdig orgasme? Je voelt 'm aankomen maar je kunt er niets tegen doen!
Waarom kunnen gorilla's geen trompet spelen? Omdat ze daar te gevoelig wezens voor zijn!
Wat is de definitie van een gentleman? Iemand die saxofoon kan spelen maar het niet doet!
Hoeveel volksmuziek spelers zijn er nodig om een lamp in te draaien? Twee, een om hem er in te draaien en een om er over te klagen dat hij elektrisch is!
Je loopt op een weg, die zich splitst in drieën. Op de linker staat een goede dirigent, op de middelste staat een slechte dirigent en op de rechter staat een goede fee. Ze vragen je elk om hen te volgen. Welke zou je kiezen? De slechte dirigent, want de andere twee bestaan niet!
Een violist komt laat thuis en ziet brandweer, politiewagens en een rokende krater, waar zijn huis eerst stond. De politiecom mandant stapt op hem af en zegt: "Toen jij niet thuis was, is de dirigent langs gekomen, hij heeft je gezin omgebracht en je huis in brand gestoken..." De violist zegt: "Dat kan niet waar zijn... Is de dirigent naar mìjn huis gekomen???"
We hebben het weer gedaan: vergaderd met het koorbestuur van Ter Looveren in een gastvrij huis. We hebben zelfs onze goede voornemens van 2012 verder gerealiseerd: planmatig onze afenda opstellen en afwerken. Dat heeft geleid tot flink wat resultaten. Natuurlijk moesten we eerst nog wat op onze borst kloppen (niet mea culpa, maar gelijk de gorilla's) over de succesrijke campagne van december. Maar daarna konden we centjes tellen (er zijn er nog steeds een beetje), en plannen maken voor 2013. Een sneukelwandeltocht in het Meetjesland, aperitiefconcerten, een kooruitstap naar Antwerpen (misschien met de hulp van de onvergelijkelijke Jos van Musica ad Nives), ideeën voor kerstmis ... Het was leuk en nuttig. Nieuwe leden nog altijd welkom!
Bent u geïnteresseerd in klassieke, romantische en hedendaagse kathedraalmuziek?
Of bent u nieuwsgierig naar wat de Collectio Cathedralis te bieden heeft?
Of wil u gewoon eens lekker zingen, ondersteund door de leden van het Brusselse kathedraalkoor?
Dan is dit misschien datgene waar u al zo lang naar uitkijkt.
De Capella SS Michaelis et Gudulae, Koor&Stem, abdij Keizersberg en uitgeverij Euprint nodigen u van harte uit om op 26 januari 2013, van 14 tot 15u30, in abdij Keizersberg te komen meezingen aan een selectie uit de Collectio Cathedralis (Abdij Keizersberg, Mechelsestraat 202, 3000 Leuven).
Composities voor gemengd koor, gelijke stemmen en SABar van o.a. August De Boeck, Charles-Joseph Van Helmont, Jules Vyverman, Gaston Feremans, Kimber Bex, Jef Tinel, Kurt Bikkembergs en Martin Slootmaekers.
Na het zingen verwent gastheer Abt Kris Op de Beeck o.s.b. ons allen op een Keizersbergse receptie.
De workshop is gratis maar je moet wel op voorhand een mailtje sturen naar info@euprint.be
De lijst van componisten die je kan herdenken is eindeloos. Vandaag is het de sterfdag van Moritz Hauptmann (Dresden, 13 oktober 1792 Leipzig, 3 januari 1868). Hauptmann kreeg zijn opleiding van Louis Spohr, met wie hij later een hechte vriendschap had. In 1812 werd hij als violist in Spohrs hofkapel opgenomen. Daarna ging hij naar Rusland waar hij privélessen gaf. Aan het begin van de jaren 1820 keerde hij terug naar Duitsland om in Kassel opnieuw te gaan samenwerken met Spohr. In 1842 werd hij Thomascantor en muziekdirecteur aan de Thomaskirche in Leipzig. In 1850 richtte hij, samen met Otto Jahn het Bach-Gesellschaft op, waarvan hij de eerste voorzitter werd.
Zijn composities zijn vooral koorwerken, liederen en motetten.
Nu zou je denken dat de meeste mensen uitgeteld liggen, dat het leven op een laag pitje staat na de vuurwerkdagen. En na de miljoenen verrichtingen op de betaalterminals moet het nu toch wel heel stil worden. Tijd om de winkel effe toe te doen en een inventaris te maken of spulletjes op te bergen tot het volgend moment van gekte. Maar dan heb je buiten de waard gerekend. Cadeautjes die zonder liefde werden gegeven, ondoordachte dingen, truitjes die teveel spannen of sokken die slobberen, het moet nog allemaal dringend omgeruild worden. Mensen die je echt graag hebben, weten waar ze je blij mee maken, niet waar ze je op een regenachtige dag de straat mee op sturen, om te gaan ruilen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
