Het is het weekje van de begrafenissen: drie in drie dagen tijd. In elk van die diensten wordt telkens weer gesproken over afscheid nemen. Nochtans gaat het vaak over iets anders: nabijheid. De woorden om iemand te troosten ontbreken of zijn een heel schriele troost voor diegenen die in rouw zijn. En dan is de pure aanwezigheid het meest aangewezen teken om uit te drukken dat je zou willen steunen. Tegelijkertijd is het een prikje in je eigen vel, want je voelt iets van de angst voor de eigen dood, die onverbiddelijke meester die ieder van ons ooit op bezoek krijgt.