Stalking (in het Nederlands belaging genoemd) is een misdrijf. Vaak gaat het om de ex-partner die moeite heeft met het beëindigen van de relatie. Stalkers reageren hierop met bitterheid, woede en haat. Vaak is er tijdens de relatie al sprake geweest van geweld of opvallende jaloezie. Nieuwe relaties van het slachtoffer kunnen leiden tot nog meer jaloezie en agressie bij de ex-partner. Stalkers kunnen zowel mannen als vrouwen zijn, echter in de meeste gevallen is de pleger man en het slachtoffer vrouw.
Stalkers vertellen hun ex-partner dat zij hem nooit meer met rust zullen laten, dat zij alles en iedereen rondom hem in de gaten houden en bestoken hem met dreigementen. Het doel van de stalker is in eerste instantie vaak nog een extreme poging om de relatie te redden; daarna wordt het stalken vaak een missie op zich. Soms heeft de stalker zich volledig vastgebeten in het idee dat als zijn ex-partner niet met haar verder wil, dat zij hem dan zeker geen nieuw leven zonder hem gunt.
Het structurele karakter van stalking uit zich onder andere in veelvuldig ongevraagd bellen (telefoonterreur), post versturen sms-berichten en e-mails versturen, achtervolgen op straat, ongevraagd op bezoek komen, dreigen met geweld, via allerlei kanalen informatie over de ex-partner verschaffen
De stalker kenmerkt zich vaak door extreem controlerend en dwingend gedrag, dat zij vaak ook al tijdens de relatie heeft laten zien.
Het BelgischeStrafwetboek noemt in art. 442bis onder de titel belaging, hij die een persoon heeft belaagd terwijl hij wist of had moeten weten dat hij door zijn gedrag de rust van die bewuste persoon ernstig zou verstoren. Belaging is een zogenaamd klachtmisdrijf: het wordt alleen vervolgd na een klacht van degene die beweert te worden belaagd. De maximumstraf is twee jaar gevangenis.
De proloogzanger vertelt welk verhaal hij hoorde over een gouvernante die naar Bly House zou gaan in de 19e eeuw. Zij werd er aangeworven door een nonkel (en voogd) van 2 kinderen die op dat landgoed woonden met een huishoudster. 3 voorwaarden waren er wel aan verbonden: zij mocht nooit naar de voogd schrijven over de kinderen, zij mocht niet op zoek gaan naar de geschiedenis van Bly House en zij moest altijd bij de kinderen blijven.
1e acte
De gouvernante is op weg naar haar nieuwe betrekking, zenuwachtig en ook wat bang. Bij haar aankomst wordt zij begroet door de twee kinderen, Miles en Flora, en de huishoudster Mrs. Grose. Wanneer haar ogen die van Miles ontmoeten, ondervindt zij een speciale sensatie. Mrs. Grose leidt haar rond op het landgoed en de gouvernante zingt haar vreugde uit over de omgeving en de kinderen. Wanneer zij een brief krijgt van de school van Miles waarin staat dat hij weggezonden wordt omwille van zijn pesterijen t.o.v. andere kinderen, besluit zij dat zo een lieve jongen dit niet kan doen, en negeert zij de brief.
s Nachts wordt zij opgeschrikt door voetstappen aan haar deur en de verschijning van een donkere man. Haar gemoed wordt echter s anderendaags weer blij als zij de kinderen ziet spelen terwijl zij het kinderliedje Tom, Tom, the Pipers son zingen. De gouvernante begint nu echt te twijfelen aan wat zij zag, maar besluit toch alles te vertellen aan Mrs. Grose. Deze vertelt haar over Peter Quint, een voormalig huisknecht die pedofiel was en de kinderen sexueel misbruikte. Dat gebeurde eveneens door de vroegere mooie gouvernante Mss. Jessel, waarmee Quint ook een verhouding had. Toen zij echter zwanger bleek te zijn, vluchtte zij weg en stier kort daarna in alle eenzaamheid. Ook Peter Quint kwam in mysterieuze omstandigheden om.
Volgende dag is de gouvernante bezig met de Latijnse les aan Miles , wanneer die plots in een soort van trance een serie latijnse woorden begint te reciteren waaruit blijkt welke sexuele handelingen hij moest ondergaan. En later op de dag zit de gouvernante met Flora bij het meer voor de aardrijkskundeles. Flora beëindigt haar opsomming van de wereldzeeën met de Dode Zee en vergelijkt die met Bly House. Terwijl Flora met haar pop speelt ziet de gouvernante plots een vrouw boven het water, de dode Mss. Jessel die Flora komt opeisen. Dezelfde nacht glippen de twee kinderen het huis uit, het bos in, om Peter Quint en Mss Jessel te ontmoeten. De kinderen lijken wel bezeten als de gouvernante en de huishoudster aankomen en hen mee terug naar huis nemen. Miles zingt een geobsedeerd liedje waarin hij zegt hoe een stoute jongen hij geweest is.
2e acte
De geesten van Quint en Jessel verschijnen opnieuw en maken ruzie over de vraag wie wie het eerst misbruikt heeft. Ook verwijten zij mekaar dat ze niet snel genoeg gehandeld hebben om de kinderen volledig in hun macht te krijgen. In haar kamer maakt de gouvernante zich ongerust over de aanwezigheid van het Kwade in het landhuis.
De volgende morgen gaan de kinderen en de twee vrouwen naar de kerk. De kinderen zingen een lied dat erg lijkt op een koraal. De huishoudster zegt dat zo een onschuldige kinderen niets kwaad kunnen doen. Daarop vertelt de gouvernante over Miles dagdromen en over het bizarre gedrag van Flora. Nu vindt de huishoudster dat er moet geschreven worden naar de voogd maar de gouvernante wil daar niets van horen.
Terug thuis wordt zij echter in de studeerkamer geconfronteerd met de geest van Mss Jessel, die haar droevig lot in het hiernamaals uitzingt. Wanneer de geest terug verdwijnt besluit de gouvernante om toch naar de nonkel te schrijven over wat zij gezien en gehoord heeft.
Die avond vertelt zij aan Miles dat zij een brief geschreven heeft over de geesten die in Bly House ronddolen. Als zij weggegaan is verschijnt de geest van Quint en deze dwingt de totaal oversture Miles om de brief te stelen.
Volgende morgen speelt Miles piano voor de gouvernante (en voor mss Jessel). Ondertussen glipt Flora weer weg naar het meer, waar iets later de gouvernante ziet hoe de geest van Jessel probeert Flora mee te lokken. Zij kan haar nog net redden.
Maar de volgende nacht begint Flora wartaal te spreken en de gouvernante realiseert zioch dat het meisje nu bezeten is. De huishoudster vertelt dat Miles de brief heeft gestolen. Als hij daarmee alleen met de gouvernante geconfronteerd wordt, verschijnt Peter Quint die de jongen op een verschrikkelijke manier bedreigt, als hij hem zou verraden. Onder druk van de gouvernante schreeuwt hij de naam uit van Quint. Deze verdwijnt en Miles valt dood neer op de vloer. De gouvernante wiegt het dode lichaam terwijl zij haar verdriet uitzingt en zich afvraagt of ze eigenlijk goed gehandeld heeft.
In de Sassevaartstraat in Gent loopt momenteel een produktie van Benjamin Britten's "The turn of the screw" door het gezelschap Scoppio di Vesuvio. De groep is samengesteld uit studenten van het Conservatorium van Gent en doet op deze manier podiumervaring op. Deze kameropera van Britten speelt in het midden van de 19e eeuw en gaat over een gouvernante die in een zwaarbeladen sexuele sfeer terecht komt als zij moet zorgen voor twee kinderen die met een huishoudster in een landhuis wonen. (Morgen vertel ik wel het hele verhaal). De voorstelling van gisteren 28 september was echter meer dan zomaar een probeersel van enkele studenten. Er werd op een heel goed peil gemusiceerd en geacteerd; door jonge mensen die ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet gaan. Ik ging speciaal kijken naar de jonge Jolien De Gendt die de rol van de gouvernante zingt. Na een wat voorzichtige start ontplooide haar stem zich in volle glorie en zong zij een schitterende Governess. De regie had de zangers het zeker niet gemakkelijk gemaakt, maar Jolien deed dit met grote verve. In deze tijd wordt de cast voor opera meebepaald door het voorkomen en de acteerprestaties, met haar mooie jonge sopraanstem staat Jolien een zekere toekomst te wachten.
Een aanrader voor wie nog wil gaan kijken:
vrijdag 3 oktober 2008 om 20 uur en zondag 5 oktober om 15 uur. (Sassevaartstraat - Gent).
Vanmorgen vroeg al één van mijn zonen en zijn partner gaan afhalen in Zaventem, bij hun terugkeer uit de USA. Zoals ik - veertien jaar geleden - zijn ze geweldig enthousiast over hun reis en hun tocht in het zuidwesten van de USA: onvergetelijke natuur op hun tocht van Las Vegas naar San Francisco, nadat zij in Canada gestart waren. Ik herinner mij vooral toppers als Bryce Canyon, the Arches, de indukwekkende grootsheid van Monument Valley, Grand Canyon. In tegenstelling met hen had ik ook de kans om door de Rocky Mountains te trekken, een eenzame tocht door de pure grootsheid van de aarde. De titel van deze blog slaat op de traditionele begroeting die ieder dienstertje voor je over heeft als je 's morgens koffie met "pancakes" of "eggs" als ontbijt neemt. Maar je blijft "love" tot 's nachts als een late koffiebar zijn neonlicht laat schijnen in een donkere straat, of als je langs de Route 66 een momentje van verpozing inlast in de eindeloze tocht van oost naar west.
Mijn vrouw is een verwoede fotografe. Twee weken geleden heeft zij een nieuwe printer gekocht: Epson Stylus Photo R 800, die de Europese Award kreeg als beste printer. Daarvoor heeft zij de laagst mogelijke prijs betaald : 285 euro. En toch zit zij sindsdien in zak en as, want uit pure "zuinigheid" (zeg maar gierigheid) had zij daarvoor gekozen in plaats van voor een printer die ook A3-formaten kan afdrukken.
Ongelukkige vrouwen zijn niet leuk. Heeft er iemand zin om deze printer over te nemen, bvb. voor 215 euro? Vrouw gelukkig en jij spaart 70 euro uit en krijgt er nog de inktcartridges zomaar bij.
Je weet eigenlijk niet wat je wilbereiken als je met een blog begint. Eerst is het een "spielerei", of een leuke poging om je (schaarse) vrije tijd op te vullen. Je kan er ook je ei kwijt. En het is een gemakkelijke manier om dingen mee te delen aan mensen die je vlug wil bereiken. Ondertussen ben ik hier een tijdje bezig en heb ik ondervonden dat je ook leuke nieuwe contacten legt. Daarvoor moet je echt niet veel moeite doen, gewoon je openstellen voor de anderen en met sympathie kijken naar wat zij te vertellen hebben. Zo gaat dat in het leven: als je maar luistert, dan ontdek je onverwachte schatten die in elke mens verborgen zitten. Is het dat misschien wat wij een beetje verleerd zijn?
Vanmorgen hebben we met het Ruysscheveldekoor de traditionele mis voor de overledenen van het jaar op kermismaandag gezongen. Misschien is dit het goede moment om eventjes wat te zeggen over het ontstaan van het begrip en het gebeuren kermis.
Het ontstaan
Er zijn twee versies over het ontstaan van de kermis. Welke de juiste is is nog niet achterhaald. De eerste versie is afkomstig van de kerkmis, of kerkemis en dat is een feestelijke mis ter viering én herdenking van de stichting van de kerk of een feestdag van de patroon (beschermheer). De tweede versie is afgeleide van de jaarmarkt, de handel.Bij de Romeinen heette zo markt forum, vandaar de naam foor. Jaarmarkt en kermis waren in onze streken eeuwenlang identieke begrippen, er werd hetzelfde mee bedoeld.
Ker(k)mis
De kerkmis heeft een lange geschiedenis. Elke nieuwe kerk of tempel, werd plechtig ingewijd. De plechtigheid is groter en plechtiger naar mate de nieuwe kerk of tempel een belangerijkere positie inneemt in de samenleving. De dag van de inwijding is een vrije dag, de mensen stromen toe, vergapen zich aan het groot vertoon van de gasten, gaan op de knieën voor het Allerheiligste, verstommen voor de aanblik van de relieken die in de ommegang worden meegedragen. Het feest van de inwijding is ook het feest van de patroon onder wiens bijzondere bescherming de kerk zich heeft geplaatst. Op zijn feestdag zal voortaan in de kerk een bijzondere dienst gehouden worden. De ker(k)mis. In veel plaatsen worden de zelfde handelingen, rituelen en ceremonies gebruikt die zich moeiteloos als ker(k)mis doet herkennen. Ook hier geldt dat met het volk handel en amusement meekomen, wat tot gevolg heeft dat de feestviering gaandeweg een breder en uitbundiger karakter krijgt; het feest komt 'naar buiten'. De feestviering verwijdert zich van het binnenkerkse gebeuren. De ker(k)mis wordt kermis.
Zoals er een Nigeriaanse connectie bestaat die je probeert te verleiden met honderdduizenden euro's als je als tussenpersoon wil optreden voor bepaalde olie - of andere transacties, zo bestaat er blijkbaar ook een Russisch systeem dat mannen de hoop geeft dat zij een Russische vrouw kunnen strikken, maar waar het uiteindelijk maar neer komt op het aftroggelen van enkele honderden euro's. Panorama van vandaag deed dit haarfijn uit de doeken.
Geen enkele reden om dit op een blog te zetten, zal je denken. Ik wil toch ook de keerzijde van de medaille eventjes laten zien. Ik heb een tiental jaren geleden langdurig en frequent contact gehad met mensen uit Sint-Petersburg. En daaronder waren echt ook heel lieve charmante Russische vrouwen, die zoveel warmte en vriendelijkheid tentoon spreidden, dat je het je nauwelijks kan indenken in onze maatschappij. Ik zal nooit Helena en Ludmilla vergeten, werkzaam in de gehandicaptenzorg, die ons altijd met open armen ontvangen hebben en nooit achter onze centjes aanzaten. Ook al hadden zij het verschrikkelijk moeilijk om hun hoofd boven water te houden, als wij er waren spaarden zij het eten uit hun mond om ons te kunnen vertroetelen. Samen met hen heb ik onvergetelijke momenten beleefd. Spassibo Helena.
Vandaag is het dus mijn verjaardag. Niet dat ik zit te azen op een kaartje of een cadeautje. Mijn kleindochter Billie (4 jaar) vond dat ik nu al heel oud was, en dat ik vast binnenkort zou doodgaan. Volgens dezelfde commentatrice is mijn vrouw Marina nog veel ouder (° 1945) want zij kan ons kleinzoontje Finn immers niet zo goed meer opheffen. Gelukkig waren er ook wensen die zegden dat het van daag MIJN dag was. Dat maakte dan toch weer heel wat goed. Het blijft een dubbel gevoel op je verjaardag: weer een dagje (jaartje) ouder, maar tegelijkertijd lieve mensen die aan je denken.
Door het gisteren te hebben over de Last Post in Ieper, moest ik onwillekeurig weer denken aan mijn grootvader (die ik overigens niet gekend heb). Hij vertrok in augustus 1914 naar de oorlog - de Grote Oorlog - en kwam nooit meer terug: één van de duizenden vermisten die nu geëerd worden bij de Onbekende Soldaat. Mijn oom, zijn zoon, heeft jaren lang de laatste sigaar bewaard die hij gekregen had op de kermis. Het verhaal gaat dat hij in de buurt van Hofstade zou verdronken zijn in een moeras. Jaren hebben wij gezocht naar enig graf in die buurt maar tevergeefs. Hij was in elk geval een mooie grenadier.
Op 28 december 2008 om 20u00 zal Korile deelnemen aan het dagelijks Last Post ceremonie onder de Menenpoort in Ieper.
Oorspronkelijk was deze dagelijkse Last Post een moment om de gedachtenis te eren van de soldaten van Groot-Brittanië en van het Commonwealth die stierven tijdens de Grote Oorlog (1914-1918). Het was een uitdrukking van dankbaarheid van het Belgische volk t.o.v. van hen die hun leven gaven voor onze vrijheid en onafhankelijkheid. Gaandeweg heeft echter de Last Post Association er een veel ruimere betekenis aan gegeven: wanneer de klaroen nu blaast worden tegelijkertijd de kameraden geëerd van Frankrijk, België, Amerika en vele andere geallieerden die "stood firm and did not count the cost".
En op heden mogen de gedachten ook gaan naar hen die eleer onze vijanden waren, maar die nu partners zijn geworden in een verenigd Europa. Zo wordt deze plechtigheid niet enkel een spiegel van het verleden maar een baken van hoop voor een vredevolle toekomst.
Afrikaans : Ek het jou lief Albanian : Te dua Arabic : Ana behibak (to male) Arabic : Ana behibek (to female) Armenian : Yes kez sirumen Bambara : M'bi fe Bangla : Aamee tuma ke bhalo aashi Belarusian : Ya tabe kahayu Bisaya : Nahigugma ako kanimo Bulgarian : Obicham te Cambodian : Soro lahn nhee ah Cantonese Chinese : Ngo oiy ney a Catalan : T'estimo Cheyenne : Ne mohotatse Chichewa : Ndimakukonda Corsican : Ti tengu caru (to male) Creol : Mi aime jou Croatian : Volim te Czech : Miluji te Danish : Jeg Elsker Dig Dutch : Ik hou van jou Esperanto : Mi amas vin Estonian : Ma armastan sind Ethiopian : Afgreki' Faroese : Eg elski teg Farsi : Doset daram Filipino : Mahal kita Finnish : Mina rakastan sinua French : Je t'aime, Je t'adore Gaelic : Ta gra agam ort Georgian : Mikvarhar German : Ich liebe dich Greek : S'agapo Gujarati : Hoo thunay prem karoo choo Hiligaynon : Palangga ko ikaw Hawaiian : Aloha wau ia oi Hebrew : Ani ohev otah (to female) Hebrew : Ani ohev et otha (to male) Hiligaynon : Guina higugma ko ikaw Hindi : Hum Tumhe Pyar Karte hae Hmong : Kuv hlub koj Hopi : Nu' umi unangwa'ta Hungarian : Szeretlek Icelandic : Eg elska tig Ilonggo : Palangga ko ikaw Indonesian : Saya cinta padamu Inuit : Negligevapse Irish : Taim i' ngra leat Italian : Ti amo Japanese : Aishiteru Kannada : Naanu ninna preetisuttene Kapampangan : Kaluguran daka Kiswahili : Nakupenda Konkani : Tu magel moga cho Korean : Sarang Heyo Latin : Te amo Latvian : Es tevi miilu Lebanese : Bahibak Lithuanian : Tave myliu Malay : Saya cintakan mu / Aku cinta padamu Malayalam : Njan Ninne Premikunnu Mandarin Chinese : Wo ai ni Marathi : Me tula prem karto Mohawk : Kanbhik Moroccan : Ana moajaba bik Nahuatl : Ni mits neki Navaho : Ayor anosh'ni Norwegian : Jeg Elsker Deg Pandacan : Syota na kita!! Pangasinan : Inaru Taka Papiamento : Mi ta stimabo Persian : Doo-set daaram Pig Latin : Iay ovlay ouyay Polish : Kocham Ciebie Portuguese : Eu te amo Romanian : Te ubesk Russian : Ya tebya liubliu Scot Gaelic : Tha gradh agam ort Serbian : Volim te Setswana : Ke a go rata Sign Language : ,,,/ (represents position of fingers when signing'I Love You') Sindhi : Maa tokhe pyar kendo ahyan Sioux : Techihhila Slovak : Lu`bim ta Slovenian : Ljubim te Spanish : Te quiero / Te amo Swahili : Ninapenda wewe Swedish : Jag alskar dig Swiss-German : Ich lieb Di Tagalog : Mahal kita Taiwanese : Wa ga ei li Tahitian : Ua Here Vau Ia Oe Tamil : Nan unnai kathalikaraen Telugu : Nenu ninnu premistunnanu Thai : Chan rak khun (to male) Thai : Phom rak khun (to female) Turkish : Seni Seviyorum Ukrainian : Ya tebe kahayu Urdu : mai aap say pyaar karta hoo Vietnamese : Anh ye^u em (to female) Vietnamese : Em ye^u anh (to male) Welsh : 'Rwy'n dy garu Yiddish : Ikh hob dikh Yoruba : Mo ni fe
Het werk aan de Sagrada Familia wil men stilleggen en in Sotheby's in Londen wordt het zgn. kunstwerk van Damien Hirst geveild. Het zal wel aan mij liggen dat ik voor een apothekerskastje niet tussen de rweehonderdduizend en drie miljoen euro wil neertellen. Het geheel van de veiling zou - als men gekken genoeg vindt - 200 miljoen euro moeten opbrengen. Damien Hirst balanceert op het slappe koord tussen kunstenaar en circusartiest. Ik zal maar geen voorbeeldje van zijn "werk" hier opzetten, want ik riskeer nog 1 miljoen euro aan copyright-kosten. En een vis op sterk water is voor mij toch al geen grootse kunst. Twee woorden passen misschien nog het best bij dit gedoe: snobisme en decadentie. Hou het voor mij maar bij de Sagrada Familia.
In Spanje gaan stemmen op om het absolute meesterwerk van Gaudi, en het gezicht van Barcelona stil te leggen. Daarvoor worden allerlei argumenten aangedragen: de duur van de bouwwerken, het feit dat men niet zeker is dat het geheel volgens de ideeën van Gaudi zou gebouwd worden, de hoge kosten ...
Heel de discussie getuigt nog maar eens van weinig historische kennis, van 21e-eeuwse bekrompenheid en van cultureel beötisme. De bouw van de Dom van Milaan liep van de 14e tot de 19e eeuw. Het uitzicht van de kathedraal van Antwerpen werd de laatste vijf eeuwen telkens weer gewijzigd. De Sint Pietersbasiliek in Rome werd eerst ontworpen door Bramante vanaf 1506, vervolgens grondig hertekend naar ontwerpen van Rafaël, stevig onder handen genomen door Michelangelo, en een bron van discussie tussen Bernini en Borromini.
Gaudi zelf was ook niet de eerste bouwmeester van de Sagrada. Francisco de Paulo del Villar kreeg in 1881 de opdracht, en ze werd overgenomen door Gaudi in 1883. Het behoort tot de grote architecturale traditie bij de bouw van kathedralen dat de verschillende architecten hun eigen zienswijze incorporeren. Gaudi wist maar al te goed dat hij niet klaar kon komen met zijn werk, ook al leefde en stierf hij bijna als een kluizenaar in de schaduw van zijn meesterwerk. Op dit ogenblik hoopt men klaar te zijn tegen 10 juni 2026, de honderdste verjaardag van het overlijden van Antonio Gaudi. Hopelijk zal men dan het genie van Gaudi herbevestigen, wat al een eerste keer gebeurde in 2005 toen het gedeelte dat door Gaudi gebouwd werd, erkend werd door de UNESCO als werelderfgoed.
We vervolgen onze gids voor Rome met andermaal een wat minder groots of protserig monument: Sint Juliaan der Vlamingen, De stichting Sint Juliaan bestaat al meer dan 1000 jaar. Heel wat Vlamingen trokken in de Middeleeuwen naar Rome op pelgrimstocht naar de graven van Petrus en Paulus, een hele onderneming die toch wat organisatie nodig had. En als ze dan in Rome aankwamen, mochten ze drie dagen in het hospitium van Sint-Juliaan verblijven om wat wegwijs te geraken. Ook de kruisvaarders hebben van die mogelijkheid gebruik gemaakt. In de archieven zijn stukken terug te vinden die aantonen dat Robrecht II van Vlaanderen in 1096 hier gelogeerd heeft op weg naar het Heilig Land. Op heden is Sint-Juliaan een centrum van barokmuziek geworden, waar elke tweede dinsdag van de maand (oktober tot juni) succesrijke - gratis - concerten gegeven worden. Op zondag is er misviering om 10u30.
Laat koorleden die goed op elkaar ingespeeld zijn regelmatig door elkaar of in kwartetten repeteren. Zo doe je een beroep op de zelfstandigheid van de zangers en verbreed je hun focus van hun naaste buren tot over het hele koor.
§Laat een koorlid eens voor de groep staan terwijl je zelf blijft dirigeren, om ze te laten ervaren wat er met de klank gebeurt als je contrasterende, karakteriserende opdrachten geeft. Bijvoorbeeld: zing een homofoon stuk, en vraag de proefpersoon om voor elke muzikale zin een karakter te verzinnen. Vraag hem of haar om feedback - klonk het zoals jij het wilde hebben? Nee? Hoezo niet? Zo worden zangers zich bewust van de muzikale zeggingskracht die een groep heeft of misschien juist moet opbouwen.
§Voor koorleden is het vaak een openbaring om te luisteren naar het koor en de groep te observe-ren. Als je eens een keer niet bij stem bent, kom dan vooral wel naar een repetitie en ga eens voor of naast het koor zitten. Je zult versteld staan van wat je ervan leert en bovendien loop je geen achterstand op in het muzikale groeiproces.
§Koorleden moeten het liefst bij elke repetitie aanwezig zijn, anders is een groep gehandicapt en ben je altijd energie kwijt aan zangers die op een later moment bijgespijkerd moeten worden
Het was me gisteren het dagje wel in het Ruysscheveldekoor. Ze vielen als vliegen ,of waren maar een halve waard: Myriam, onze verpleegster, sukkelde met haar rug (wie niet als je 44 patïënten per dag te verzorgen hebt), Emmy haar hals en schouders bleven pijn doen ondanks haar vast geloof in ..., Annie hield het ook al bekeken na een halve repetitie, onze zingende wielrenner André was geschaafd en gekneusd, en tussendoor moest ook Daniël na een halve repetitie zijn grootvaderlijke plichten gaan vervullen. Maar zaterdag voor de koordag zijn we toch al met 45.
Koor en Stem is een koepel die - verplicht door de overheid - een paar jaar geleden werd opgericht, en waardoor de 3 koorverenigingen een groot stuk van hun eigenheid en autonomie verloren. Inderdaad, het ANZ, het Madrigaal en de Vlaamse Federatie van Jonge Koren (VFJK) waren elk typische organisaties die hun eigen accenten legden in de werking van en met koren. De minister en Koor & Stem zijn een beetje het subsidiariteitsbeginsel vergeten: grootschaligheid leidt niet noodzakelijk tot grotere creativiteit, toch een belangrijk gegeven in de kunstbeoefening. Ik kom uit het nest van de VFJK en kan alleen maar vaststellen dat veel van de dynamiek (ook op internationaal vlak) verloren is gegaan. Bureaucratie en versteende leiding hebben de plaats in genomen van hartelijke geïnteresseerdheid in het alledaags leven van grote en kleine koren. De tijd dat wij aangemoedigd werden door een voorzitter en zijn rechterhand (die heel het land afdweilden om te laten zien dat zij ons belangrijk vonden) behoort definitief tot het verleden. Een warme omarming in ons eigen huis, is vervangen door een ivoren toren. Jammer, heel jammer!
De Romegangers van het Ruysscheveldekoor hebben nog een paar weken tijd om te besluiten dat ze hun voorschot van 100 euro netjes gaan storten. Er zijn er in elk geval al die nu reeds een gids van Rome gekocht hebben om zich goed te kunnen voorbereiden en zich wat te verlekkeren nu de barre boze Belgische winyter er stilaan aan komt. Misschien is het leuk om ook eens te bladeren door het boekje van Krista Bracke: Het andere Rome. Hierin worden een 31-tal tips opgenomen die ook op Radio 1 te horen waren. Sommigen bizar, andere vertederend maar steeds weer verassend. Of wat moeten wij denken van
het poezenforum, op vijf minuten van het Pantheon het Mausoleo di Santa Constanza waar in de zestiende eeuw de Vlaamse schilders die naar Rome trokken, ontgroend werden de kamers van Ignatius van Loyola naast de Gésu-kerk de Bibliotheca Angelica, een kathedraal van boeken de Borrominigalerij in het Palazzo Spada, tegelijk een goede plaats om te mijmeren over de vete tussen Borromini en Bernini
En voor fervente Rome-liefhebbers is er nog altijd de website www.spqr.bemet elke dag een electronische nieuwsbrief.
Tussen de muzikale vlagen door ben ik nog steeds aan het werken aan de stamboom van mijn kleinkinderen. Sommige takken gaan schitterend, andere bezorgen mij nogal wat hoofdbrekens. De betovergrootmoeder van mijn kleinkindjes Paulina Devriese uit Bredene verstopt haar afstamming. Ze was nochtans als dienstmeisje in dienst bij een notaris Faict, waar ze zwager werd van één van de zonen. Dat zal wel meer voorgekomen zijn in de familie. Maar haar eigen afkomst ??? Niks over terug te vinden. Wie kan mij helpen? Ook haar nageslacht in kaart brengen is een moeilijke klus. Zoals gezegd trouwde zij eerst met ene Faict, later met Olders. Hulpppp!
Koren zijn organisaties die zich, midden een enorme waaier van vrijetijdsaanbod, moetenzien staande te houden en zich - bij voorkeur met succes - dienen te profileren. Als je een groep van zeg maar 60 mensen wil samenhouden, enthousiasmeren en een bezigheid wil geven die op een aangepast cultureel niveau staat, dan is het niet meer voldoende dat er een paar goedwillende lieve mensen af en toe samen komen om gezellig te "besturen". Goede planning van het onthaal en de communicatie met de leden, financieel beheer en subsidiologie, representatie in koepels of in adviesraden, efficiënte public relations, archivering en partituurbeheer ... het zijn even zo veel randvoorwaarden die een koor maken tot wat het is. Koor & Stem kunnen wellicht ook daar bij adviseren.
Het is wel niet de gewoonte op deze blog, maar voor een keertje mag het wel.
Bij Roularta Books is vorig jaar verschenen het Lexicon van de Vlaamse componistengeboren na 1800. Een turf van 950 bladzijden. Op de achterflap van dit geweldige werk lezen wij: "het belangrijkste van dit boek is dat het er is. Nooit eerder konden biografische gegevens van méér dan 2000 Vlaamse componisten worden geconsluteerd in één handig lexicon.
Minister Bert Anciaux schrijft in het voorwoord: Informatie vinden over 19e- en 20e-eeuwse Vlaamse componisten was tot hiertoe bijna een onmogelijke opdracht, zeker wanneer het minder bekende figuren betrof. Het kwam meestal neer op het bijeensprokkelen van schaarse en verspreide gegevens in bibliotheken en archieven of op het internet. Veel van die componisten die nu vergeten zijn, verdienen nochtans onze aandacht; vaak hebben zij waardevol werk nagelaten en sommigen waren in hun tijd tot ver buiten de grenzen bekend.
Een absolute (maar prijzige) aanrader voor musicologen en andere dirigenten!
Walvissen, met name de bultrug en de blauwe vinvis, staan bekend om hun gezangen. Voor deze waterdieren zijn geluiden zeer belangrijk: geuren verspreiden zich in het water veel langzamer en het zicht is in water zeer beperkt. Het gehoor is voor walvissen dan ook van ongekend belang. Net als veel andere dieren gebruiken ook walvissen geluiden om paringsdrang te tonen. Of het een vorm van flirten is, of dat de muziek wordt gemaakt als competitie tussen mannetjeswalvissen is niet bekend, maar de bultrug en de blauwe vinvis, de enige walvissen die walvisgezangen produceren, laten hun muziek alleen in het paringsseizoen klinken.
Walvismuziek bestaat uit noten van tussen de 20 Hz en 10 kHz en kan van geluidssterkte wisselen. Deze muziek is onder te verdelen in frasen, die op zichzelf ook weer onderverdeeld worden in twee subfrasen, van beiden ongeveer 10 seconden. Frasen bestaan uit vier tot zes tonen, en worden meestal 2 tot 4 minuten lang herhaald. In totaal varieert de lengte van walvisgezangen van 30 minuten tot soms enkele dagen lang.
Opvallend kenmerk is dat walvissen hun gezangen jarenlang kunnen onthouden. Soms verandert er in al die jaren slechts één noot aan een gezang. Ook interessant is het feit dat walvissen in een bepaalde regio soortgelijke gezangen zingen, terwijl er in andere regio's hele andere liederen klinken.
1 september is weer voorbij. Gisteren had de krant De Standaard zijn layout aangepast en over telkens over twee bladzijden stonden bovenaan de opinies en verwachtingen van een aantal bekende Vlamingen over de school. Opmerkelijk was het aantal pleidooien voor het herwaarderen van vakken als geschiedenis, Latijn, en ... muziek. Natuurlijk zal de minister weer eens wijzen op ons uitgebreid netwerk van muziekscholen, natuurlijk zullen we het weer eens gaan hebben over het toegenomen aantal taken dat de scholen moeten opnemen. Wonder toch dat onze cultuur gestoeld is op onderwijs in de zeven "artes liberales" waar de muziek één van de zeven is. Waarom zijn we dat vergeten?
Als een operazanger een wat duurder woord wil gebruiken om te zeggen dat hij niet in zijn beste doen was, dan zegt hij: "ik was niet goed gedisponeerd". Om een goede zangprestatie te verzekeren, zijn er heel wat elementen nodig die optimaal moeten samenspelen: je algemene gezondheidstoestand, de juiste tonus van je spieren, vrije ademhaling, een goede conditie van je stembanden, onbelemmerde resonantieruimten (neus, sinussen), oren die toelaten dat je jezelf kan corrigeren. Ook mentale fitheid en psychisch welbevinden spelen een belangrijke rol. Het inzingen voor een repetitie of een uitvoering zijn van heel groot belang om je helemaal klaar te zetten om een mooie prestatie te leveren.
Maar natuurlijk is er ook hier een wisselwerking. Wie van ons heeft al niet eens ondervonden dat je vol zorgen of een beetje vermoeid aan een koorrepetitie begint, en na de afloop ervan vaststelt dat je weer helemaal opgekikkerd bent. Gezond zingen maakt je nog gezonder!
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
