Pasen is het grootste feest in Griekenland. Het begint met 40 dagen vasten. Deze periode wordt Sarakosti genoemd en in Griekenland nemen nog steeds veel mensen deel aan de vasten, vooral in de dorpen. Men eet tijdens de vasten alleen natuurlijke voedingsmiddelen. Er wordt geen vlees, zuivel, vis en gevogelte gegeten. Op woensdag en vrijdag gebruikt men geen olijfolie bij de maaltijd. Schelpdieren en inktvis mogen wel gegeten worden, omdat ze geen bloed hebben. Op Palmzondag, de eerste dag van de Heilige Week, wordt alleen vis geserveerd. Op zaterdag vóór Pasen, wordt het eten dat op Paaszondag zal worden geserveerd naar de kerk meegenomen om het te laten zegenen door de priester.
In de week voor Pasen worden de voorbereidingen voor dit belangrijke feest in alle dorpen getroffen. De voorbereidingen voor Pasen houden in: het schoonmaken (soms verven) van het huis, het versieren van de straten, het bakken van de Tsourékia (paasbroodjes) en het verven van de paaseieren.
Goede Vrijdag is de dag van rouw. De dood van Christus wordt herdacht. De avond begint met een mis. De icoon van Christus wordt op de Epitafios gelegd, die het graf van Christus symboliseert. De Epitafios wordt door het dorp of de stad gedragen en veel inwoners van het dorp lopen mee met de processie. Langs de route gooien de mensen bloemen naar de epitafios. De gelovigen lopen onder de Epitafios door.
Op Grote Zaterdag gaat men om 11 uur s avonds naar de kerk, waar alle lichten worden gedoofd. Men wacht in stilte en duisternis af totdat de priester, om klokslag middernacht, een kaars vanaf het altaar met het Heilige Vuur (dat nooit wordt gedoofd), ontbrandt. Het vuur gaat de kerk rond zodat ieder zijn eigen kaars ermee kan aansteken en mee naar huis kan nemen.Vervolgens verkondigd de priester: Christós Anésti, gevolgd door de gemeente: Alithós Anésti, wat betekent: Christus is opgestaan, Waarachtig Hij is Opgestaan! Dan worden de klokken geluid, het paasvuur wordt aangestoken en het vuurwerk barst los.
Op 1e Paasdag mag er weer gegeten worden. Er wordt een lam aan het spit in de buitenlucht geroosterd. Men gaat bij elkaar op bezoek en er wordt gezamenlijk gegeten, gedronken en gedanst.
Vorige week verschenen en nu al op mijn nachtkastje: John Thavis Vaticaandagboeken.
John Thavis had vijfentwintig jaar een van de meest fascinerende banen ter wereld: hij was verslaggever in het hart van Vaticaanstad. Dagelijks kon hij de machtigste katholieke leiders en hun politiek op de voet volgen. Het gaf hem een unieke kijk achter de schermen van een fascinerende, in nevelen gehulde wereld. In Vaticaanstad vechten kardinalen privéoorlogen uit, dreigen schandalen het pauselijk gezag te ondermijnen en wordt eerbied voor het verleden continu blootgesteld aan het moderne leven.
Thavis neemt de lezer mee vanaf de klokkentoren op de Sint Pieter tot in de basilieken diep onder de grond, van de politiek geladen pausverkiezing tot de seksschandalen wereldwijd en de controverses rondom anticonceptie _ en verder.
Thavis zegt in zijn inleiding nadrukkelijk non-fictie te schrijven. Maar sommige verhalen blijven fantastisch. Het hoofdstuk over het Legioen van Christus, onder leiding van de charismatische Marcial Maciel Degollado, is verbijsterend. Aanvankelijk lijkt het een van de vele misbruikzaken te zijn, maar de Mexicaanse vader Maciel blijkt er verschillende minnaressen op na te houden, miljoenen te hebben weggesluisd, hanteerde vijf identiteiten, kinderen te hebben. Onder het pontificaat van Johannes Paulus II werd er echter niets aan gedaan. Voor Benedictus was dit een groot probleem, hij kon niet hard optreden zonder zijn voorganger, die al op weg was naar de zaligverklaring, impliciet te bekritiseren. Een redelijk verbijsterend kijkje achter de schermen zijn ook de besprekingen met de Pius X Broederschap, een groep van ultra-orthodoxe katholieken. Een van de bisschoppen die zich bij het bondgenootschap had aangesloten was de holocaust-ontkenner Richard Williamson. De bisschoppen van het broederschap waren in 1988 uit de kerk gezet. Maar de Broederschap bleek met haar traditionele opvattingen in een behoefte te voorzien. Gedetailleerd beschrijft Thavis de onderhandelingen van Benedictus met de ultra-orthodoxen. Symbool van de strijd was de Tridentijnse (Latijnse) mis, die door het tweede Vaticaanse concilie was afgeschaft. Het opheffen van de excommunicatie van de bisschoppen, waaronder Williamson, werd een van de grootste pr-rampen voor Benedictus, het dieptepunt aldus Thavis. Een Duitse paus die een holocaustontkenner in de schoot van de kerk opneemt. Volgens Thavis was het mogelijk omdat niemand de paus had ingelicht over de risicos. Uiteindelijk ging Benedictus op Charlie Brown lijken: eindeloos doorploeterend, in het volle besef dat hij het in deze wereld toch nooit kon winnen, zijn stemming leek vaak mistroostig of weemoedig. Hij citeert een kardinaal: Is er een piloot aan boord? Ondertussen waren de strijdslijnen in het Vaticaan zo ingewikkeld geworden dat geen enkele buitenstaander precies kon vertellen wat er aan de hand was en wie op wiens hand was. Thavis voorspelde het terugtreden van Benedictus niet, maar als je het laatste hoofdstuk is het helemaal niet onlogisch dat Benedictus die conclusie trok.
Het scherpe en gevatte De Vaticaandagboeken is niet alleen geschreven voor katholieken (praktiserend of niet), het is een boek voor iedereen die geïnteresseerd is in internationale diplomatie en religie in een steeds verder geseculariseerde wereld.
John Thavis nam kortgeleden ontslag als hoofdredacteur van de prijswinnende Roomse Catholic News Service waar hij sinds 1983 werkte. In 2007 kreeg hij van de Catholic Press Association de St. Francis de Sales Award, de hoogste honorering binnen de katholieke pers
Camil Van Hulse werd in 1897 te Sint-Niklaas geboren. Zijn eerste leermeester was zijn vader, Gustave Van Hulse. Later studeerde hij bij Frans Lenaerts, Edward Verheyden, Lode Mortelmans en Arthur De Greef. Aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium te Antwerpen behaalde hij diploma's piano en compositie, evenals een koninklijke medalje.
Hij vestigde zich in 1923 in Amerika. Hij gaf piano- en orgelconcerten in Noord- en Zuid-Amerika. Hij ging in Tucson, Arizona, wonen en stichtte er een Society of Chamber Music en een symfonisch orkest. Hij bleef er orgelist en koorleider tot in 1956, toen hij besloot zich uitsluitend aan het componeren te wijden.
Zijn werk behaalde eerste prijzen in zestien wedstrijden voor compositie. De eerste uitvoeringen van zijn Symphonia Mystica (door Alexander Schreiner), van zijn symfonisch gedicht St. Louis Roi de France (door Mario Salvador), van zijn Jubilee Suite (door Edwin Arthur Kraft) en van zijn 2de Symfonie (door Claire Coci) werden door de kritiek unaniem geloofd als buitengewone muzikale gebeurtenissen. Zijn kamermuziek en orgelwerk werden uitgevoerd door be
faamde kunstenaars. Zijn cantate The Beatitudes won dadelijk de gunst van koorgroepen en zijn Christmas Oratorio verwerft nog steeds erkenning het hele land door. Niet zo lang geleden werd zijn oratorium Via Crucis (voor orkest, koor, solisten, orgel en verteller) door de critici beschouwd als wellicht een van de grootste en beslist een van de meest bewogen werken van de 20e eeuw.
De begeleider van KORILE voor Posse Leest is dit jaar Marc Van Meersche. In de historische traditie van Pythagoras combineerde Marc het doceren van wiskunde en muziek. Nu hij met pensioen is als leraar, heeft hij nog meer tijd om zich muzikaal uit te leven, hetzij alleen (orgel en piano) hetzij met kleine ensembles. Het is wel een muzikaal huwelijk in Sint-Niklaas in de Weynstraat want zijn vrouw (Chris Jonkers) is een uitstekende sopraan. Ook zijn combinatie met Marc Moorthamer (dwarsfluit) opent mooie perspectieven voor aperitiefconcerten e.d.m.
Fermate (Italiaans: fermare aanhouden) is een muziekterm die aangeeft dat het metrum even doorbroken wordt doordat de noot of de rust waarboven het fermate-teken staat meer tijd krijgt dan de genoteerde waarde doet vermoeden.
Gregor Aichinger (1564-1628) ging als knaap aan de slag bij Orlandus Lassus. Als adolescent studeerde hij aan de universiteit van Ingolstadt waar hij Jakob Fugger leerde kennen, de toekomstige prinsbisschop van Konstanz. Jakob was meteen ook de entrée voor de rest van de familie Fugger, het schatrijke bankiersgeslacht. Uiteindelijk zou Gregor priester gewijd worden in Rome. Hij werd aangesteld in Augsburg als Domkoorleider. In de kloostergang van de Dom van Augsburg vind je nog altijd een gedenksteen waarop Aichinger beschreven wordt als vir paeter pietatem et caeteras virtutes tum musicae artis peritia et suavitate tum morum elegantia et facilitate mirifice gratus.
Van deze Aichinger zingt Musica ad Nices op Paasdag het overbekende Regina Coeli.
Een leven, vol avontuur en afwisseling. Een leven met een gulle lieve lach en dienstbaarheid. Kort als de bloem die maar even bloeit. Herinnering aan mooie momenten samen in het koor. Onrustig zoeken. Slaap wel.
Toevallig of niet, ik kwam vorige week twee maal in contact met jonge(re) mensen die niet vaak naar de mis gaan. En hun commentaar was alles behalve prettig. Dan ging het vooral (maar dat zal met mijn aanwezigheid te maken hebben gehad) over de zang en de muziek. een paar oude kwelende stemmen, vier vrouwen en een verloren gelopen man, liederen die nauwelijks op iets sloegen, apathische mensen in de kerk En dan die blik naar mij toe van wat zeg je daarop?.
Ik zou een heel pleidooi kunnen houden over de waarde van de zang in de liturgie. Maar gelukkig heeft Vaticanum II dat al gedaan. Ik zou vooral ook een tirade kunnen houden over priesters die nauwelijks tijd uittrekken om elke misviering perfect voor te bereiden, inclusief het muzikaal gedeelte. Ik zou iets kunnen zeggen over de emoties die muziek kan losmaken. En ik zou kunnen herhalen wat musicologen en liturgisten te zeggen hebben over de plaats van de muziek en de esthetiek in de kerk.
Het zal wel niet (alles) te maken hebben met de zang, maar als er geen schoonheid in de viering is, dan jaag je de laatste kerkgangers weg en doe je de toevallige passant huiveren.De boodschap is zo mooi, maar je moet ze behalve bezield, ook mooi brengen. Laat de cantor en de cantorij maar liever het volk uitnodigen om samen met hen- godsvrucht en schoonheid te genereren. En laat de priester, met zijn liturgische werkgroep, van elke viering een pareltje maken waarbij voorzang en volkszang het hele jaar door een belangrijk werkpunt zijn.En volkszang .? Daar moet je telkens opnieuw aan werken, heel intensief, als een stuk van de pastorale opdracht die wij in de gemeenschap hebben.
Heer, maak mij tot instrument van uw vrede: - dat ik, waar haat is, liefde breng; - waar schuld is, vergeving; - waar tweedracht is: eenheid; - waar dwaling is: waarheid; - waar twijfel is: geloof; - waar wanhoop is: hoop; - waar duister is: licht; - waar narigheid is: blijheid. Geef, dat ik zoek niet zozeer getroost te wórden, als wel te troosten; niet zozeer begrepen te wórden, als wel te begrijpen; niet zozeer bemind te wórden, als wel te beminnen. Want wie geeft, ontvangt; wie zichzelf vergeet, vindt zichzelf; wie vergeeft, wordt vergeven; wie sterft, krijgt eeuwig leven. Amen.
De paus van de Vlaamse koormuziek is gisterenmorgen na een slepende ziekte overleden. Hij wordt beschouwd als één van de grootste Vlaamse koorcomponisten en de bezieler van het Vlaamse koorleven. Zijn overlijden werd donderdag bekendgemaakt door de VRT.
Nees kreeg de liefde voor muziek van thuis mee. Zijn vader, componist Staf Nees, was lange tijd stadsbeiaardier in Mechelen. Vic Nees studeerde aan het conservatorium in Antwerpen, waarna hij zich in 1961 verbond aan de toenmalige BRT als producer koormuziek. Vanaf 1970 was hij dirigent van het radiokoor.
Van 1961 tot 1969 leidde hij ook het Vokaal Ensemble Philippus de Monte in Mechelen en van 1963 tot 1965 het Ter Kamerenkoor in Brussel. Nees kreeg verschillende bekroningen voor zijn composities. Hij was ook regelmatig jurylid op internationale koorfestivals en schreef bijdrages in tijdschriften. In 2004 kreeg Vic Nees nog de Klara Carrièreprijs.
Als musicus kapte hij met aloude Vlaamse romantisme, de erfenis van Peter Benoit. Hij zocht aansluiting bij wat er op dat ogenblik in de internationale muziekscene aan de orde was. Vooral de Duitse koorbeweging met de muziek van Hugo Distler maakte diepe indruk op hem. Ook de oude Vlaamse polyfonie met zijn lineair denken inspireerde hem. Hij kwam uit Mechelen, de plek waar deze muziek voor het eerst opnieuw onder de aandacht kwam.
Vic Nees was erg verbonden met het koorleven in Vlaanderen en schreef veel voor de amateurkoren. Hoofdzakelijk op Nederlandstalige teksten omdat de verstaanbaarheid voor hem zeer belangrijk was. Het verband tussen tekst en muziek is essentieel. Waarbij hij vooral lette op de relevantie van die teksten. Zijn teksten zijn dikwijls religieus geïnspireerd, met een zeer sterk sociaal engagement. Het volkslied was ook een grote inspiratiebron.
In zijn muziek ontwijkt hij het experiment niet. Moderne zangtechnieken als clusters, glissandi, of zingen op medeklinkers drongen zijn partituren binnen. Aan seriële schrijfwijzen deed Nees niet mee. De wereld van Nees was hoofdzakelijk tonaal met enkele lichte afwijkingen. Na zijn pensioen bleef hij een referentiepunt in de koorwereld. Vic Nees was een bijzonder vriendelijk en joviaal mens. Een plezier om hem te ontmoeten. Hij werd overladen met internationale prijzen.
[Klara zendt in Café Zimmerman vandaag 14 maart de integrale versie van zijn 'Requiem voor gemengd koor, sopraan solo, tenor solo door Gents Madrigaalkoor onder leiding van Johan Duijk; Hilde Coppé, sopraan; Michale Nowak, tenor ]
Paus Franciscus I, geboren als Jorge Marion Bergoglio op 17 december 1936, is onze 266e paus. Tot 13 maart 2013 was hij aartsbisschop van Buenos Aires.
Bergoglio werd geboren in Buenos Aires als zoon van een Italiaanse immigrant. Hij studeerde scheikunde en trad op 11 maart 1958 in bij de orde van de Jezuieten.
De Franse kardinaal Jean-Louis Tauran maakte de verkiezing van Bergoglio bekend op het balkon van de Sint Pieter. Vele tienduizenden toeschouwers stonden op het plein in Vaticaanstad te wachten op de nieuwe kerkleider.
Bergoglio toonde zich daarna in een eenvoudig wit gewaad, in lijn met de naam van de heilige wiens naam de nieuwe kerkleider heeft gekozen als pausnaam. Franciscus staat bekend als de man die op een sobere manier het geloof predikte. Ook Bergoglio houdt er een sobere levensstijl op na. Hij heeft geen auto, verplaatst zich per openbaar vervoer en verkiest een eenvoudig appartement boven het aartsbisschoppelijk paleis.
De eerste woorden van de nieuwe paus tot het Romeinse volk waren: 'Buona sera', ofwel goedeavond. 'Jullie weten dat het de plicht van het conclaaf is om Rome een bisschop te geven', zo vervolgde hij in het Italiaans. 'Zij hebben er een van ver weg gehaald.' Hij kreeg applaus van de menigte, toen hij Rome 'deze mooie stad' noemde.
'Wij moeten opnieuw gaan evangeliseren', zei de pas verkozen paus verder. De wereld zou een pad moeten ingaan van liefde en broederschap, sprak hij ook. Daarnaast bedankte hij zijn voorganger Benedictus XVI, en sprak hij de hoop uit dat de gelovigen voor hem wilden bidden.
Vervolgens sprak hij in het Latijn de zegen Urbi et Orbi uit, voor de stad Rome en de hele wereld. Daarna werd op het Sint-Pietersplein het Italiaanse volkslied gespeeld. 'We zien elkaar snel', zei hij tot slot, en nam glimlachend afscheid van de mensen op het Sinter Pieterplein. Mogelijk dinsdag al wordt de nieuwe paus geïnstalleerd.
Tegenkandidaat Acht jaar geleden was Bergoglio de tegenkandidaat van kardinaal Ratzinger, die toen snel tot paus werd gekozen. Nu wist de Argentijn snel een tweederde meerderheid van de kardinalen achter zich te krijgen. In 2005 circuleerden berichten dat kardinaal Jorge Mario Bergoglio 'nooit lachte'. Het verhaal gaat dat de Argentijn acht jaar geleden zijn aanhangers onder de kardinalen overhaalde op Ratzinger te stemmen, omdat hij overwoog het ambt van paus niet te aanvaarden. Bergoglio heeft bijna zijn gehele leven gewoond en gewerkt in Argentinië.
Bergoglio is de eerste Latijns-Amerikaanse paus ooit en de eerste niet-Europese paus sinds Gregorius III (731-741). Hij is ook de eerste Jezuïet die paus is geworden en de eerste pater (lid van een religieuze orde of congregatie) sinds Gregorius XVI (1831-1846).
Ik heb het al eerder gehad over de nodige bestuursvaardigheden bij koren. In essentie is de besluitvorming rond een of ander evenement of over een of andere keuze hetzelfde als in een regering of in een bedrijf. Je moet eerst een lijstje maken met alle elementen die gaan meespelen :
* zijn de leden gemotiveerd? (op voorhand navragen eerder dan gissen)
* welke data komen in aanmerking? (mogelijkheden concreet aftoetsen bij de leden)
* zijn de leden die we nodig hebben beschikbaar? (echt oplijsten) : het gaat over zangers per stem, over begeleider,
* heb je externe medewerkers nodig, en zo ja, wanneer zijn zij beschikbaar?
* welk zijn de alternatieve locaties? Zijn de locaties beschikbaar?
* becijfering van de financiële implicaties op papier (verschillende scenarios).
Ik weet dat dit allemaal een beetje ingewikkeld lijkt, maar zonder deze systematiek verlies je alleen maar tijd of loop je tegen een boel frustraties aan. Besturen is nu eenmaal niet alleen afgaan op je gevoel en improviseren.Bovenstaande dingen zijn des te belangrijker als je te maken hebt met vrijwilligers-leden. In sommige verenigingen is dat vrijwillig karakter wel heeeel ruim, zodat je des te meer moet consulteren.
De cultuur viert weer hoogtij de laatste week in onze mailboxen. Wat denk je van deze hoogstaande uitnodiging die de koorleden binnen kregen:
Wij zijn in het totaal met 17 acteurs/actrices. Als éénieder nu één boenk kan meebrengen als figurant naar een repetitie volgende week, dan komen we in het totaal op een twintigtal Gothen en/of Romeinse soldaten. Overloop nu eens even uw familie- en/of vriendenkring! Er moet toch minstens ene tussen lopen die zon lichte hormonale afwijking heeft, dat hij zijn testosteron wil exposeren op een podium.
Want geef nu toe : wat is er als man plezanter dan samen met een hoop andere mannen soldaatje te spelen en er nog een applaus voor te krijgen. Elk weekend gaan honderden Vlamingen lasershooten en paintballen, dus eens een weekendje Goothje of Centurion spelen, moet die vergelijking toch kunnen doorstaan, niet? En ge krijgt er nog ne cola bovenop en ge ziet een Romeinse schone in half ontbloot bovenlijf over de scène dartelen.
Ik wist al niet waarom we bij een koor zijn, of waarom sommige ex-leden regelmatig repetities misten.Maar die vragen zijn nu dus opgelost.
En nog dit:
Exact 704 personages, die het waagden om in een van de 34 Asterix-albums te figureren, liepen een hersenletsel op. Dat het merendeel van de slachtoffers Romeinen zijn, mag niet verwonderen. Tot deze conclusie kwamen Duitse neurochirurgen die de stripreeks over de Gallische striphelden onder de loep namen en in een wetenschappelijk artikel goten dat nu verschenen is in Acta Neurochirurgica, The European Journal of Neurosurgery.
De onderzoekers plozen de 34 Asterix-strips uit op zoek naar hersenletsels en rangschikten ze op ernst. 704 aanwijzingen voor de aanwezigheid van hersenletsels werden uiteindelijk gevonden. De strip blijkt vrouwen te sparen, amper 6 leden van het vrouwelijke geslacht werden geteld, en 64% van de slachtoffers was van Romeinse afkomst. De meerderheid van de gevallen werd geklasseerd als zware letsels. Onder invloed van de toverdrank van Panoramix werden de meeste verwondingen (80%) toegebracht. Opvallend is wel dat het meest ernstige hersenletsel bij de Gallische druïde werd gevonden. Dat gebeurde in het zevende Asterix-album De strijd van de stamhoofden (vroeger De Kampioen), waar Panoramix een menhir op zijn hoofd krijgt. Dat dit onderzoek er voor zal zorgen dat Asterix en Obelix de Romeinen zachter zal aanpakken, is te betwijfelen
10 maart ... de 3 koren zetten de eindspurt in naar hun aanstaande optredens. Besturen zorgen dat de leden de exacte lijsten hebben van de nummers die aan bod gaan komen, partituurbeheerders grabbelen de nodige reservekopieën bij mekaar, zodat er niemand ongelukkig hoeft bij te zitten tijdens de repetities. De dirigent hoopt dat alles op zijn pootjes valt en ziet tot zijn grote vreugde het aantal aanwezige leden op de repetitie een hoogtepunt bereiken. Het ogenblik van de finale afwerking is aangebroken en het repeteren is niet meer studeren maar al zingend genieten.
Hij schrijdt naar voor in zijn priesterlijk gewaad, leest de aloude verhalen voor in de viering, zegent brood en wijn, predikt verbondenheid en goedheid. En voor de rest?? Hoeveel keer gaat hij op bezoek bij de zieke, de eenzame. Helpt hij met het doen van de was van een psychiatrisch patiënt die tot voor kort in zijn parochie actief was? Staat hij klaar om hem te helpen naar huis gaan? Of is het "wir haben es nicht gewuscht". Te gek voor woorden dat men nog maar durft te zeggen dat een nieuwe paus ook een MBA zou moeten hebben. Of dat een pastoor een zware job heeft als administrator.
Niet iedereen heeft het ongeluk om Karol Woytila of Joseph Ratzinger te heten. Na de adrenalinestoot van de verkiezing tot paus, moetener ongetwijfeld momenten komen van zwarte moedeloosheid: vastzitten in het web van verplichtingen waar je alleen maar uitgeraakt door de dood.Op elke job zou toch echt een limiet moeten staan, zodat je kan uitkijken naar een blauwluchtige vakantie, naar weken en maanden waarin niets moet, naar mensen die je zelf kiest om hun onvolkomenheden en waarvan de kleine kantjes en tekorten je niet opgedrongen worden .
Alive and kicking. Het is eigenlijk maar een sabbatweekje geweest, in plaats van het spreekwoordelijke jaar, maar toch genoeg om eventjes na te denken over met wat we eigenlijk bezig zijn. Ik heb het gevoel dat ik dringend moet gaan selecteren in mijn activiteiten, en alleen nog doen wat ik de moeite waard vind. Door routinematig bezig te zijn, mis je soms heel wat eenmalige gebeurtenissen die de moeite waard zijn Door eventjes te rusten en afstand te nemen kwam ik tot de overtuiging dat je gaandeweg zoveel enggementen opneemt dat het bijna verstikkend wordt. Daar gaan we dus de komende tijd wat aan doen. Een frisse wind mag de spinnenwebben wegblazen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.