Psalmen 90:10, 'Zeventig
jaar duren onze dagen, / of tachtig als wij sterk zijn. / Het beste daarvan is
moeite en leed, / het gaat snel voorbij en wij vliegen heen'
Het verleden wordt
steeds maar langer, de toekomst korter.
Witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm.
Een tip voor alle mannen die al een beetje op leeftijd komen en
die zich in het verleden te veel hebben bezig gehouden met "Wein weib und
gesang": Hou op met zingen.
Je moet de 70 niet passeren, want dan raak je verslaafd en wil je
niet meer dood.
Zeventig worden is geen bijzondere prestatie. Als ik mijn adem had
ingehouden was het niet gebeurd.
Wanneer je herinneringen je verwachtingen overwoekeren, ben je
oud.
If I were a rich man dan zou ik op zoek gaan naar
een combinatie van reizen en zingen, misschien reporter worden voor een
niet-bestaand internationaal tijdschrift voor koormuziek en van Boedapest naar
Tallin, van Praag naar Venetië vliegen, en eventjes Barcelona aandoen. Bij elke
aankondiging van weer een koorfestival of grote koorwedstrijd, moet ik eventjes
het kwijlen onderdrukken. Schrijven is leuk, reizen is fantastisch, muziek is
adembenemend.
Maar tussen droom en daad staat helaas de
onverbiddelijke realiteit. Deze sollicitatie zal dus belanden in het huis van de vergeten
boeken.
Het was een mooie zondag waarop Korile en Musica ad
Nives samenkwamen in het TPC van Wilrijk voor een gezamenlijke koordag. Voor de
eerste keer niet in Malle, maar vlakbij elkaars thuisbasis. Afgezien van de
aderlating voor de beide koorkassen, bleek het een uitstekende locatie waar in
alle rust kon gewerkt worden. De afwezigen hadden ongelijk, want we konden werken
aan mooie dingen als Humperdincks Abends will ich schlafen gehn, Bachs O Jesulein
süss en een spetterend We wish you a
merry Christmas. Kerstmis in september moet kunnen.
Met zestig waren ze om Bozar te bestormen, zestig
koren uit heel België plus een paar toppers uit het buitenland. Brussels Singing
Celebration Weekend (12-14 september) had
vier professionele ensembles aangetrokken maar werd vooral een
ontmoetingsplaats voor amateurkoren uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Omdat vaak vijf optredens tegelijk plaats vonden,
werd het gefrustreerd kiezen tussen hoofd en hart. Wij kozen dan maar voor een
mix van frisse kinderen, geraffineerde jongeren en trotse volwassenen. De
vrouwentongen van Sanseveria (o.l.v. van onze Erik Demarbaix) deelden het
podium met Lirica uit Genk. Binnen de tendens om hedendaagse Scandinavische
muziek te brengen, kwam de mooie klank van zingende vrouwenstemmen mooi tot
zijn recht.
In de grote Hortahall zag je moeders babys te
drinken geven en vaders met kleuters op de schoot, om te luisteren naar de
kinderen van de Orgelpijpjes en Furiakanti-Furiosa. Mijmerklanken vulden de
ruimte en De wereld wordt een wolkje. Tijd om vast te stellen dat de jeugd
het plezier van het samen musiceren volop ontdekt. De toppers van de dag
(zaterdag) waren opvallend jong hoop voor de toekomst.
Op dan naar Makeblijde uit Zele die op een
schitterende wijze het podium van de grote Henry Le Boeufzaal vulden en de
harten van de toehoorders veroverden. Jonge vrouwen met een schitterend palet
aan kleuren onder leiding van Filip Haentjes die Vlaanderens eer hoog hielden.
Een weekend zoals dit brengt mensen samen die om het in voetbaltermen te
zeggen in verschillende afdelingen spelen. Elke divisie heeft zijn charmes en
verdiensten. Makeblijde speelt mee in de hoogste afdeling.
Vervolgens naar Wallonië voor een blij weerzien met
Marie-Claude Remy en haar Spimaïvo uit Dinant. Kleine vrouw, grote dame die
haar koor feilloos door de kerk-slavische muziek uit Oekraïne en Rusland loodst
en een toon ontwikkelt, Russische kathedralen waardig. Uiteraard mocht
Bohorodetse Divo (Rachmaninov) niet ontbreken, wat ons meteen zou toelaten om
hun versie te vergelijken met die van de profs van Voces8.
Het betalend concert van deze Voces8- acht zangers uit het UK was meteen een
nieuw schot in de roos. Hun optreden liet nog maar eens de sterkte horen van de
Engelse koortraditie, met hun uitzonderlijk gevoel voor frasering. Niet wonder
dus dat hun album Eventide in
februari 2014 twee weken lang nummer 1 was in de UK Officiual Charts. Tallis en
Gabrieli klonken even opwindend als Nat King Cole.
Jammer genoeg kon ik maar één dag aanwezig zijn; de
Choraline, de Tallis Scholars, Witloof Bay, maar ook Arc Sonore, Viermaliks
e.a. heb ik gemist.
Het was dus 3 dagen feest in Brussel, dankzij Koor
& Stem, A Coeur Joie en Bozar met een klankweelde die ging van Rusland tot
Afrika, van Arabische love songs tot Afrikaanse muziek. Feest voor al wie het
koor in zijn hart draagt, hoop voor de toekomst en schitterend beeld van
eenheid in verscheidenheid.
62
koren dit lange weekend in Bozar. Om het in mooi Frans te zeggen: lembarras du
choix. Of in bijbelse taal: Heer, laat ons hier twee tenten bouwen. Maar ook:
behoed ons voor een overdosis en indigestie als je weet dat op zaterdag de
eerste optredens beginnen om 16.00 uur en de laatste om middernacht. Hoe dan
ook een staalkaart van het Belgische koorleven met een paar internationale
uitschieters.
Zondag
roept de plicht mij dan weer elders, maar in mijn hart ben ik vanaf 11 uur bij
het koor van de Europese gemeenschap, vlak na de middag bij het Manteliusensemble en
wordt mij om 15 uur het kiezen bespaard tussen Musa Horti en Arc Sonore. Vanaf
16 uur is er dan in de Henry Le Boeufzaal één van de apotheoses met Waelrant en
de Vedel.
Na tien jaar intens
samenwerken brengen lyrisch coloratuursopraan Elise Caluwaerts
en pianist Kim Van den Brempt hun eerste
cd Nightfall uit.
De cd verkent de grens tussen de romantiek en het expressionisme, met de nacht
als Leitmotif. De intense liedcyclus Sieben frühe Lieder van Alban
Berg vormt het uitgangspunt, aangevuld door enkele van de
beroemdste liederen van Richard Strauss. Hanns
Eisler geeft die nachtelijke melancholie dan weer een heel
actueel en herkenbaar gezicht in zijn Hollywood Elegien. Enkele werken
voor piano solo van Claude Debussy brengen de
nodige momenten van rust.
Elise en Kim nodigen u van harte uit om de officiële voorstelling van hun cd
bij te wonen tijdens het concert op zondag 21 september 2014 om 15u
in het Thermae Palace Hotel in Oostende.
Je kinderen of kleinkinderen
leren genieten van klassieke muziek. Daarbij willen wij je graag helpen. Daarom
presenteert deSingel in het seizoen 2014-2015 voor het eerst concerten op
familiemaat. Heel toegankelijk, maar ook heel deSingel. Om samen met uw (klein)kinderen
te beleven, ter lering én vermaak. Kom gewoon gezellig met het hele gezin naar
een bijzonder concert of festival!
Het komende seizoen start
deSingel met een fonkelnieuw aanbod aan familieconcerten. Ter lering &
vermaak presenteren we bijzondere concerten & een festival voor kinderen en
hun (groot)ouders.
Op zondag 21 september vliegen
ze er feestelijk in met een internationaal succesnummer, La Orquesta de
Instrumentos Reciclados Cateura (The Recycled Orchestra), wereldwijd bekend van
het filmproject Landfill Harmonic, bespeelt ze alsof het authentieke klassieke
instrumenten zijn.
Een cello gemaakt uit een
olievat, een saxofoon van bestek en knopen, of een viool van blik,
De jongeren, afkomstig uit het
Paraguayaanse dorp Cateura dat op een vuilnisbelt ligt, hadden geen geld om
muziekinstrumenten te kopen. Ze maakten hun instrumenten dan maar zelf van
afval. Dit gepassioneerd jeugdorkest treedt hiermee op over de hele
wereld. Ze zijn een enorme hit op Youtube en zelfs Metallica is fan.
Nu dus voor het eerst in ons land! U hebt maar
liefst 2 kansen om hen aan het werk te zien. In deSingel of op het Festival van
Vlaanderen Gent.
Reportage
op Ter Zake over tablets in de kleuterklas en zelfs in een kinderdagverblijf.
Ik heb er een nieuw woord aan over gehouden, ontsproten uit het brein van
psychiater Compernolle: screenzombies.Onlangs werd ik nog eens met mijn neus op de afhankelijkheid van de
computer geduwd. Groot verdriet bij één van de kinderen die bij een crash van de
pc een reëel stuk van het leven zag verloren gaan: dierbare fotos, belangrijke
documenten. Ineens allemaal weg.
Vroeger
hadden wij nog vergeelde albums waar we in konden bladeren. In de plaats zijn
er nu harde schijven die crashen. En ja, nu schrijf je je hoogst individuele
eigenheden ook nog weg op de cloud. De tijd komt eraan dat niets nog tot onze
eigen intieme sfeer behoort.
Sluipend
gif dat nu al onze peuters en kleuters toegediend wordt.
Ik
ben conservatief genoeg om maar met mondjesmaat zelf dit vergif in te nemen.
Alhoewel die blog ???
Duizenden
die er op af komen, voor de shows, vuurwerk en ballonnen. Na 70 jaar wellicht
heel weinigen die het thema an sich beleven of er bij stil staan. In de
tweeduizend jaar na de pax romana heeft ons oude continent meer oorlog dan
vrede gekend. Daarom is het uitzonderlijk dat wij decennia lang in het Westen
konden achterover leunen en het beeld van de gruwel alleen nog zien op tv.
Vrede
is geen passief iets. Er moet actief aan gewerkt worden in onze eigen omgeving
en breder.
Ff
relaxen bij het overlopen van de activiteiten op lange termijn van Korile en
Musica ad Nives en aanverwanten.
Tot mijn aangename verassing zijn er in KORILE
al 35 aanmeldingen om de Romereis in 2015 mee te maken. Ik ben van plan om een
voorbereidende trip te maken om de grote lijnen vast te leggen (hotel, prijzen
van de verplaatsingen, restaurants).Goede zangers van andere bevriende koren blijven welkom.
Ook
het groepje dat naar Europa Cantat mee wil is ondertussen aangegroeid tot 8:
het hoogste aantal sinds ik besloot dat we zo een ervaring moeten kunnen delen
met anderen.
De
voorbereidingen van de kerstconcerten zijn nu definitief van start gegaan.
Voor
Musica ad Nives komt er bovendien nog een mis bij in Carolus Borromeus op 6
november in de voormiddag.
En
tenslotte werden we rijkelijk vroeg (2016) aangesproken door Pieter Vis om mee
zijn traditionele adventsviering te verzorgen in de Sint Andrieskerk in
Antwerpen.
Begin september, het leven van de doorsnee
grootouder herneemt zijn gewone gang. Franse woordjes worden opgevraagd,
meisjes moeten naar de balletklas (voorlopig alleen nog maar om de nieuwe
outfit te passen), er wordt weer taxi gespeeld zodat iedereen op zijn plaats
terecht komt. Ik moest vanmiddag ineens er aan denken dat wij nu al tien jaar
aan dezelfde schoolpoort staan om één of twee van de meisjes op te halen. En
ook de voetbaltrainingen gaan zijn gangetje. Allemaal een stukje van de puzzel
die (stilaan onbetaalbare) naschoolse opvang heet.
Ik heb getwijfeld of ik mijn gewetensonderzoek aan
de blog zou toevertrouwen. Misschien heeft er wel niemand een boodschap aan.
Van de andere kant kan het wel een stimulans zijn voor sommigen om ook eens
(cfr. Alice Nahon) in t eigen hart te kijken voor het slapengaan.
Mijn koren en koormuziek in het algemeen -zijn
een niet onbelangrijk stuk in mijn leven. Ondanks mijn leeftijd blijft het
motto: altior, melior(hoger en beter).
In een doorsneekoor heb je twee soorten leden. Zij die de wekelijkse repetitie
zien als een aangenaam tijdverdrijf en zij die echt muzikale bergtoppen willen
beklimmen. Voor deze laatsten gaat een kooractiviteit of een geslaagde
repetitie boven alles. De eersten staan met enige verwondering te kijken naar
de ambitie van de tweede groep.
Wat nu dat gewetensonderzoek betreft: ik vraag mij
twee dingen af. Moet ik mij tevreden blijven stellen met middelmatigheid en
vriendelijke onverschilligheid of moet ik andere wegen zoeken, voor de luttele
tijd die mij rest. Maar mijn voornaamste vraag gaat over mijzelf: ligt het niet
aan de dirigent dat er geen laaiend enthousiasme ontstaat, en dat
vrijblijvendheid het wint van engagement. Antwoorden op deze vragen leiden tot
conclusies. Misschien nog een laatste keer denken aan een kleine groep
enthousiastelingen die meer willen?
In
2014 is het 100 jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Daarom start
Sinfonia Heist, in nauwe samenwerking met de Heistse Academie voor
Muziek-Woord-Dans en CC Zwaneberg, haar nieuw seizoen met een hommage aan de
slachtoffers van de Groote Oorlog. Op het programma de Elégie en het Requiem
van Gabriel Fauré, en het Klarinetconcerto van W.A. Mozart. André Walschaerts
dirigeert het Diamond Symphonic, met solisten Joke Cromheecke (sopraan), Joris
Grouwels (bariton), Leentje Knops (klarinet) en Else Ceuppens ( cello)met medewerking van het Kathedraalkoor
vanMechelen o.l.v. Johan Van Bouwelen ,
het Academiekoor van Heist o/d Berg o.l.v. Lydia Van den Berckt en de
Minnezangers van Zele o.l.v . Johan De Leenheer.
Dit
hommageconcert gaat door op zaterdag 22 november 2014 - 20.00 uurin CC Zwaneberg, Cultuurplein 1, 2220
Heist-op-den-Berg. Tickets en info : tel 015/25.07.70 en on line via
www.zwaneberg.be. Tickets in voorverkoop aan 26 Euro .
Rome, de hoofdstad van 'la dolce Italia', is op wereldvlak een culinaire
stad van topformaat. Je vindt er zowel trattorie, waar je een eerlijke,
eenvoudige maaltijd kan nuttigen, als chique klasserestaurants waar
gerenommeerde chefs een volledig menu voor je bereiden.
Een traditionele Italiaanse maaltijd bestaat uit vier gangen. De voorgerechten
heten antipasti of bruschetta. In het eerste geval gaat het om koude
vleesgerechten zoals worstjes en salami, gebakken visjes of gefrituurde en
gemarineerde groenten. Als je bruschetta vraagt krijg je gegrild stokbrood met
look en olijfolie. De eerste gang il primo bestaat uit pasta, risotto of
minestronesoep. Als hoofdgerecht , il secondo, krijg je vlees of vis, met
eventueel een bijgerecht of contorno die je apart moet bestellen. Meestal zijn
die bijgerechten salades of groenten. Als nagerecht kan je kiezen voor kaas
(formaggio), fruit (frutta) of een zoet dessert (dolce).
De Romeinse keuken is eigenlijk een mix van andere Italiaanse keukens.
Populaire gerechten bij de Romeinen spaghetti alla carbonara, spaghetti alla
vongole, pasta asciutta, pasta in brodo en bucatini alla matriciana. Of
klassiekers zoals: saltimbocca alla Romana (kalfschnitzel) en coda alla
vaccinara (ossenstaart). En natuurlijk moeten we de pizza niet vergeten.
De trattoria is over het algemeen eenvoudiger ingericht en goedkoper dan
een ristorante
of een osteria (daar kan je meestal zien hoe de gerechten bereid worden). De zoetekauwen
gaan naarde gelateria voor een lekker ijsje.
Ben je op zoek naar een snelle hap, dan kan je natuurlijk terecht in een van de
vele fastfoodrestaurants die de Italiaanse hoofdstad rijk is, maar die
natuurlijk niet zo authentiek zijn. In een bar kan je meestal ook terecht voor
een eenvoudige maaltijd zoals bijvoorbeeld paninis (warme broodjes). Pizza a
taglio of pizza rustica geeft aan dat je pizza per stuk kan bestellen.
We hebben het nog niet gehad over de mooiste
suikertaart van Rome (ook wel de bruidstaart of de typemachine in de
volksmond): het monument van Victor-Emanuel II. Officieel heet dit geval het Altare
della Patria. Tegenstanders
vinden het gebouw te kolossaal en totaal niet passen in het historische centrum
van Rome. Het neemt in elk geval een enorme plaats in tussen het forum en het
Capitool. Het is bedoeld als een memoriaal voor de eerste koning van het verenigd
Italië.
Bekijken doe je
het monument vanop de Piazza Venezia. Als je je dan een kwart draait naar
rechts kijk je op het Palazzo Venezia. Het deed een paar eeuwen dienst als
ambassade van de republiek Venetië. In de 19e eeuw werd het dan de
ambassade van Oostenrijk . Maar wat we vooral onthouden is dat Mussolini er
zijn kantoren had en dat hij vanop het balkon de verenigde menigte (al dan niet
fascisten) placht toe te spreken.
Wanneer je op al
dat historisch erfgoed uitgekeken bent, dan is het ogenblik aangebroken om een
ballet te bekijken: nergens ter wereld wordt het verkeer met zoveel elegantie
geregeld als daar. De dienstdoende politieagent is een verrukkelijk schouwspel.
En dan zijn er de musea. Alleen maar met de musea
van Rome te bezoeken, kan je al maanden zoet zijn. Als we een indigestie willen
vermijden zullen we wellicht toch een keuze moeten maken.
Nieuwkomers in Rome die niet bang zijn van een
aanschuivende rij van een kilometer kiezen waarschijnlijk voor de Vaticaanse
musea. Probeer niet alles te zien maar neem ruim de tijd om je te vergapen aan
de bibliotheek, aan de appartementen van de Borgias, en wees niet te
ontgoocheld als je weinig tijd krijgt om de opperste schoonheid van de
Sixtijnse kapel te bewonderen.Fantaseer
ondertussen over deze locatie waar nieuwe pausen gekozen worden. Of denk aan
het Miserere van Allegri dat op pauselijk bevel enkel daar mocht uitgevoerd
worden (waarop Mozart na dit werk gehoord te hebben, uit het hoofd een kopie
opschreef eenmaal dat hij buiten was).
Anderen verkiezen wellicht de Villa Borghese die
veel kleinschaliger prachtige werken herbergt, zowel beelden als
schilderijen. Wie Pauline Bonaparte in haar naakte schoonheid wil bekijken moet
er absoluut heen. Het betekent wel dat je lang op voorhand daarvoor gekozen
hebt, want er moet minstens twee à drie maanden op voorhand gereserveerd worden
voor een bezoek van ongeveer anderhalf uur.
Een andere absolute aanrader zijn de Capitolijnse
musea. Als het enigszins mogelijk is, ga ik hier terug naar toe om nog een maal
te genieten van beelden als de Jongen die
een doorn uittrekt , van het
originele ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius, of van de Capitolijnse wolvin.
Vergeet niet dat ook schilders als Caravaggio, Rubens en Velasquez er een plaats
hebben gekregen.
Voor de fijnproevers behoud ik een bezoek voor aan
de ongekend mooie collectie van het prinsengeslacht Doria Pamphilj. Een stoffig
paleis met een enig mooie schilderij van
paus InnocentiusX, van de hand van
Velasquez. Het allermooiste gedeelte van het palazzo is misschien wel de
spiegelgalerij. Lang niet zo groots als de Spiegelzaal in het Paleis van
Versailles, maar zeker zo mooi. Door de hoge ramen dansen de zonnestralen op de
in de zaal aanwezige beelden, waardoor de sfeer van vroeger bijna tastbaar
wordt. Aangezien dit museum nog geen grote bekendheid heeft verworven onder de
toeristenpopulaties die Rome overspoelen, kun je hier heerlijk in je eentje
ronddwalen. Je kunt de kleinste details van de schilderijen bekijken en je
voelt je bijna een gast in plaats van een betalende bezoeker. Wanneer je je nog
meer thuis wilt voelen, raad ik je aan een audioguide te nemen. Prins Jonathan
Doria Pamphilj heeft in hoogsteigen persoon de geschiedenis van zijn familie
ingesproken. Hij troont je mee over de rode bakstenen vloeren die vroeger met
de hand geboend moesten worden, hij leidt je langs de omvangrijke collectie
schilderijen en verleidt je met anekdotes uit lang vervlogen tijden. Wanneer je
met prins Jonathan Doria Pamphilj door de balzaal, de troonzaal, de
indrukwekkende kapel of over een van de vijf prachtige binnenplaatsen schrijdt,
waan je je even zijn verloofde, die hij voor het eerst door zijn huis leidt en
die steeds kreetjes van verrukking slaat om al het moois dat ze om zich heen
ziet. Gelukkig beschikt het Palazzo Doria Pamphilj over een erg leuke
koffiebar, Caffè Doria, waar je na al die opgedane indrukken even kunt
ontnuchteren voor je weer de hectische Via del Corso instapt. Naast espresso,
cappuccino, latte macchiato en 48 (!) verschillende soorten thee kun je je hier
te goed doen aan een ijskoude cappuccino om de laatste hersenspinsels over de
warme stem van prins Jonathan uit je hoofd te laten verdwijnen
Ottorino Respighi was een Italiaans componist uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Hem
(en zijn symfonisch gedicht Fonteinen van
Rome) houden we in gedachten als wij één van de talloze fonteinen
bewonderen om hun gebeeldhouwde schoonheid of als we hopen op een spoedige
terugkeer naar de Eeuwige Stad door een muntje in de Trevifontein te gooien.
Wanneer men met de rug naar de fontein staat, de
ogen sluit, aan Rome denkt en met de rechterhand over de linkerschouder een
muntje in het water gooit, zal men ooit terugkeren naar Rome. (Vroeger dronken
de mensen ook het water uit de fontein als ze dorst hadden en ook om dezelfde
bijgelovige reden). Een andere zienswijze zegt dat het werpen van de twee
muntjes u in staat moet stellen 'uw geliefde' te ontmoeten in de Eeuwige stad.
Drie muntjes gooien leidt tot huwelijk of scheiding. Er worden veel munten in de
fontein gegooid die de gemeente Rome aan goede doelen besteedt. De Trevifontein
dankt zijn roem natuurlijk niet alleen aan zijn eigen indrukwekkende schoonheid
maar ook aan de film La Dolce Vita van Fellini, waarin Anita Eckberg een bad
neemt in de fontein.
Even mooi, maar nog indrukwekkender is de fontein
van de Piazza Navona andermaal van de hand van Bernini. Zij kreeg de naam
Fontein van de vier stromen. Maar het
meest liefelijk is de fontein van de Bark, die we zullen tegenkomen als we
flaneren in de buurt van de Spaanse Trappen.
Rome kan op zichzelf een synthese bieden van het thema Waterzó
dat Fonteinen van Rome een begrip is geworden dat ook in de beeldende
kunsten, de muziek, de film is binnengehaald. Met enige overdrijving zegt
Cesare d'Onofrio in zijn studie Fontane di Roma dat de fonteinen het meest
karakteristieke element van de stad vormen, méér dan de kerken, de paleizen, de
villa's, de ruïnes. Wel is geen stad zo rijk aan fonteinen. De archeoloog
Rodolfo Lanciani berekende dat het oude Rome 212 fonteinen had, gevoed door elf
aquaducten. Het puin van de machtige aquaducten die men tegen de einders van de
Romeinse campagna ontwaart en de overblijfselen van de thermen die tot in de
verste provincies van het Romeinse rijk worden gevonden, tonen hoe, bij dit
volk, het gebruik van lopend water in de vormen van de bouw- en beeldhouwkunst
tot een volmaakte techniek en de hoogste verfijning was geraakt. Hadden de
praktische Romeinen in de eerste plaats oog voor zijn nuttige functie, zij
kenden ook reeds het water als decoratief en vreugdescheppend fantasie-element
zoals de sierbekkens uit keizerlijke en andere villa's getuigen.
Op zondag luisteren wij de mis op in de
Friezenkerk, die verborgen achter een steile trap, zich koestert in de schaduw
van het Vaticaan. Zij is samen met andere zgn. extraterritoriale bezittingen
van Vaticaanstad opgenomen in de lijst van het Werelderfgoed van de UNESCO.
Een boek hierover werd gepubliceerd door de voormalige bisschop van Breda, Mgr.
Tiny Muskens, en vermeldt o.m. de bijdrage die uw dirigent hieraan geleverd
heeft. Elke zondag wordt voor de mis een korte historische uiteenzetting over
de kerk gegeven door één van de leden van het kerkbestuur.
Na de mis is er traditioneel een aperitief voor
alle aanwezigen, zodat wij goed gelaafd, naar het Sint Pietersplein kunnen
wandelen voor het zondagse Angelus dat door paus Franciscus bij leven en
welzijn wordt voorgebeden.
Van de gelegenheid maken we gebruik om een
eresaluut te brengen aan Mgr. Muskens, jarenlang rector van het Nederlands
College in Rome, die het bestond om als bisschop Nederland op zijn kop te
zetten door te zeggen dat het gerechtvaardigd is dat een arme die honger heeft
een brood steelt.
Mijn eerste kennismaking met Rome was tijdens de traditionele
Romereis op het einde van de humaniora. Niet alleen zag ik daar voor het eerst onze
leraar retorica in een clergypak
verschijnen, hij leerde ons ook de geneugten van de Chianti en de Lacrimae
Christi appreciëren. Bovendien had zijn jarenlange ervaring hem toegelaten de
beste ijsverkopers (gelati) en de smakelijkste capuccino te kunnen vinden.
Dat alles belette hem niet om ons een halve dag te
laten vertoeven op het Forum Romanum waar hij driftig één van Ciceros
Catilinarische redevoeringen ten beste gaf en ons terloops inleidde in het
kuise leven van de Vestaalse maagden. En alhoewel het duizendjarige rijk van Rome nog
steeds levend aanwezig is in de Eeuwige Stad, zullen wij bij ons bezoek dit
Forum in principe links laten liggen. De latinisten onder ons kunnen nog steeds
redelijk vrij als wij zijn tijdens onze Romereis een zijstapje maken en
toch het Forum bezoeken, zich vergapend aan de triomfbogen die er nog vrij
ongeschonden recht staan. De anderen zullen zich wellicht tevreden stellen op
een schitterend uitzicht op dit oude plein vanop het Capitool.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
