Ik heb getwijfeld of ik mijn gewetensonderzoek aan de blog zou toevertrouwen. Misschien heeft er wel niemand een boodschap aan. Van de andere kant kan het wel een stimulans zijn voor sommigen om ook eens (cfr. Alice Nahon) in ‘t eigen hart te kijken voor het slapengaan.

Mijn koren – en koormuziek in het algemeen -zijn een niet onbelangrijk stuk in mijn leven. Ondanks mijn leeftijd blijft het motto: altior, melior  (hoger en beter). In een doorsneekoor heb je twee soorten leden. Zij die de wekelijkse repetitie zien als een aangenaam tijdverdrijf en zij die echt muzikale bergtoppen willen beklimmen. Voor deze laatsten gaat een kooractiviteit of een geslaagde repetitie boven alles. De eersten staan met enige verwondering te kijken naar de ambitie van de tweede groep.

Wat nu dat gewetensonderzoek betreft: ik vraag mij twee dingen af. Moet ik mij tevreden blijven stellen met middelmatigheid en vriendelijke onverschilligheid of moet ik andere wegen zoeken, voor de luttele tijd die mij rest. Maar mijn voornaamste vraag gaat over mijzelf: ligt het niet aan de dirigent dat er geen laaiend enthousiasme ontstaat, en dat vrijblijvendheid het wint van engagement. Antwoorden op deze vragen leiden tot conclusies. Misschien nog een laatste keer denken aan een kleine groep enthousiastelingen die meer willen?