En dan zijn er de musea. Alleen maar met de musea van Rome te bezoeken, kan je al maanden zoet zijn. Als we een indigestie willen vermijden zullen we wellicht toch een keuze moeten maken.

Nieuwkomers in Rome die niet bang zijn van een aanschuivende rij van een kilometer kiezen waarschijnlijk voor de Vaticaanse musea. Probeer niet alles te zien maar neem ruim de tijd om je te vergapen aan de bibliotheek, aan de appartementen van de Borgias, en wees niet te ontgoocheld als je weinig tijd krijgt om de opperste schoonheid van de Sixtijnse kapel te bewonderen.  Fantaseer ondertussen over deze locatie waar nieuwe pausen gekozen worden. Of denk aan het Miserere van Allegri dat op pauselijk bevel enkel daar mocht uitgevoerd worden (waarop Mozart na dit werk gehoord te hebben, uit het hoofd een kopie opschreef eenmaal dat hij buiten was).

Anderen verkiezen wellicht de Villa Borghese die – veel kleinschaliger – prachtige werken herbergt, zowel beelden als schilderijen. Wie Pauline Bonaparte in haar naakte schoonheid wil bekijken moet er absoluut heen. Het betekent wel dat je lang op voorhand daarvoor gekozen hebt, want er moet minstens twee à drie maanden op voorhand gereserveerd worden voor een bezoek van ongeveer anderhalf uur.

Een andere absolute aanrader zijn de Capitolijnse musea. Als het enigszins mogelijk is, ga ik hier terug naar toe om nog een maal te genieten van beelden als de Jongen die een doorn uittrekt ,  van het originele ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius, of van de Capitolijnse wolvin. Vergeet niet dat ook schilders als Caravaggio, Rubens en Velasquez er een plaats hebben gekregen.

Voor de fijnproevers behoud ik een bezoek voor aan de ongekend mooie collectie van het prinsengeslacht Doria Pamphilj. Een stoffig paleis  met een enig mooie schilderij van paus Innocentius  X, van de hand van Velasquez. Het allermooiste gedeelte van het palazzo is misschien wel de spiegelgalerij. Lang niet zo groots als de Spiegelzaal in het Paleis van Versailles, maar zeker zo mooi. Door de hoge ramen dansen de zonnestralen op de in de zaal aanwezige beelden, waardoor de sfeer van vroeger bijna tastbaar wordt. Aangezien dit museum nog geen grote bekendheid heeft verworven onder de toeristenpopulaties die Rome overspoelen, kun je hier heerlijk in je eentje ronddwalen. Je kunt de kleinste details van de schilderijen bekijken en je voelt je bijna een gast in plaats van een betalende bezoeker. Wanneer je je nog meer thuis wilt voelen, raad ik je aan een audioguide te nemen. Prins Jonathan Doria Pamphilj heeft in hoogsteigen persoon de geschiedenis van zijn familie ingesproken. Hij troont je mee over de rode bakstenen vloeren die vroeger met de hand geboend moesten worden, hij leidt je langs de omvangrijke collectie schilderijen en verleidt je met anekdotes uit lang vervlogen tijden. Wanneer je met prins Jonathan Doria Pamphilj door de balzaal, de troonzaal, de indrukwekkende kapel of over een van de vijf prachtige binnenplaatsen schrijdt, waan je je even zijn verloofde, die hij voor het eerst door zijn huis leidt en die steeds kreetjes van verrukking slaat om al het moois dat ze om zich heen ziet. Gelukkig beschikt het Palazzo Doria Pamphilj over een erg leuke koffiebar, Caffè Doria, waar je na al die opgedane indrukken even kunt ontnuchteren voor je weer de hectische Via del Corso instapt. Naast espresso, cappuccino, latte macchiato en 48 (!) verschillende soorten thee kun je je hier te goed doen aan een ijskoude cappuccino om de laatste hersenspinsels over de warme stem van prins Jonathan uit je hoofd te laten verdwijnen…