Begin september, het leven van de doorsnee grootouder herneemt zijn gewone gang. Franse woordjes worden opgevraagd, meisjes moeten naar de balletklas (voorlopig alleen nog maar om de nieuwe outfit te passen), er wordt weer taxi gespeeld zodat iedereen op zijn plaats terecht komt. Ik moest vanmiddag ineens er aan denken dat wij nu al tien jaar aan dezelfde schoolpoort staan om één of twee van de meisjes op te halen. En ook de voetbaltrainingen gaan zijn gangetje. Allemaal een stukje van de puzzel die (stilaan onbetaalbare) “naschoolse opvang” heet.