Net terug van Londen, een Londen dat je niet altijd zo meemaakt: zonovergoten, overrompeld door honderdduizend supporters voor een marathon die het verkeer lam legt en publiekstrekkers slechts via onmogelijke routes bereikbaar maakt. Maar ook een Londen dat al zijn charmes ten toon spreidt in deze stralende lentedagen. Vermits deze trip bedoeld was om een paar kleinkinderen te laten kennis maken met één van mijn lievelingssteden, zag het programma er wel wat anders uit. Terwijl zij zich over gaven aan de gruwelen van het London Dungeon (afgehakte hoofden, taarten gemaakt van mensenvlees, bloedzuigers die onverhoeds in hun kleren kropen, of een Harry Potter wandeling, konden de oudjes gelukkig toch nog even naar de Evensong in Westminster Abbeye. De beklimming van Saint Paul (586 treden) was dan weer niet aan ons besteed. En zeg nu niet dat je in Londen niet lekker kan eten: het tegendeel werd 4 dagen lang bewezen.

En nu terug naar het dagelijkse leven: vanavond zingt Musica ad Nives ter gelegenheid van Pasen in Borgerstein, instelling voor volwassen mensen met een verstandelijke beperking. Mooie traditie van onze koren om daar te mogen aanwezig zijn.

16-04-2014 om 09:17 geschreven door carlo claes  

11-04-2014 om 22:52 geschreven door carlo claes  

Het vierde seizoen van Game of Thrones kom er al weer aan. Onwaarschijnlijk hoe een dergelijke fantasy-story miljoenen mensen in de ban houdt. Het is dan ook een epische serie waarin de tijd genomen wordt om alle menselijke hartstochten aan bod te laten komen, waarbij niemand absoluut slecht of goed is, waarin draken geloofwaardig worden, waarin bloed en seks wezenlijke elementen zijn van het leven. Eén van de meest opmerkelijke zaken in de oorspronkelijke boeken en in het tv-verhaal is het feit dat hoofdpersonages mogen sterven, zonder dat ze weggeschreven zijn of dat prinsen verworden tot verschoppelingen en vluchtelingen. Natuurlijk ga ik weer kijken: het kind in mij is nog altijd niet gestorven.

http://www.youtube.com/watch?v=SZrDEUldGr0

11-04-2014 om 13:32 geschreven door carlo claes  

Gisteren hadden we het over levensverwachting. Bij het sterven van dit eerste zinnetje maakte ik al bijna een typfout (leververwachting in plaats van levensverwachting), maar dat was wellicht omdat ik met mijn hoofd in Rusland zat.

1. De gemiddelde levensverwachting in Rusland bedraagt 64 jaar voor mannen en 76 jaar voor vrouwen. Volgens de V.N. zal de gemiddelde 15-jarige Haïtiaanse jongen drie jaar langer leven dan zijn Russische leeftijdsgenoot.

2. Twee op de drie mannen die in Rusland overlijden sterven dronken. Ruim 25% van de mannelijke Russische bevolking sterft zelfs voor zijn 55ste.Alcoholisme is in Rusland een nationale plaag met een  lange geschiedenis.  77 % van de jongeren tussen 15 en 17 jaar drinkt regelmatig wodka.

3. Volgens de overheid sterven in Rusland jaarlijks 500.000 mensen aan alcoholvergiftiging en drankgerelateerde ziektes.

4. Tussen 1987 en 1999 halveerde de vruchtbaarheidsgraad met 30 %. De helft van de kinderen in Russische weeshuizen lijdt aan foetaal alcoholsyndroom, dat veroorzaakt wordt door overdreven alcoholgebruik tijdens de zwangerschap.

http://www.youtube.com/watch?v=Q-jsXGLysCU

10-04-2014 om 09:19 geschreven door carlo claes  

Ik was getroffen door een paar sterfgevallen die ons koor KORILE de laatste tijd rechtstreeks of onrechtstreeks geteisterd hebben.  Natuurlijk is er één zekerheid in het leven: dat we allemaal vroeg of laat een einde zien komen aan ons bestaan. Sommigen gaan daar bewust mee om, anderen laten zich drijven op de flow van het leven.

Voor de aardigheid heb ik maar eens een (discutabele maar leuke) vragenlijst ingevuld die op het einde moet aangeven wat mijn eigen levensverwachting zou kunnen zijn. En ondanks de pakjes sigaretten die ik soldaat maak komt de index uit op 81 jaar. Als ik een wijziging aanbreng in de antwoorden en de sigaretten weglaat stijgt het tot 85 jaar.

Als je zin hebt om ook eens te testen, ga dan naar:

http://www.eclecticsite.be/calc/levensVerwachting.htm

En geniet ondertussen van de mooie dagen, van je familie en vrienden. Ars longa, vita brevis!

09-04-2014 om 09:25 geschreven door carlo claes  

° 8 april 1929

http://www.youtube.com/watch?v=EwX5O82VRqs

08-04-2014 om 00:00 geschreven door carlo claes  

Morgen is het D-Day, het begin van een mogelijke invasie. Windows-XP heeft maanden geleden al laten weten dat de bunkers en het afweergeschut tegen de vijand niet langer bezet zullen worden. De aanvallers maken zich in stilte klaar om toe te slaan. Doelwit de 600.000 computers die in België momenteel nog op het goede oude XP draaien. Ben je niet zeker of jij bij de potentiële slachtoffers hoort, dan zou ik maar snel eens onder “Deze computer” klikken op het onderdeel “Systeemeigenschappen”. Niet dat jouw berichten nu van landsbelang zijn voor de NSA, maar  uw centjes bij bankverrichtingen zijn niet meer onaantastbaar, uw berichten worden minder beveiligd en uw pc wordt een zalig kuuroord voor allerlei hackers.

In onze koren wordt communicatie via PC een alledaagse realiteit, zelfs in die mate dat sommige besturen denken dat ze goed gecommuniceerd hebben als ze een mail gestuurd hebben naar hun leden. De ervaring wijst ondertussen uit dat mails wel gelezen worden (soms met een half oog), maar dat je niet mag verwachten dat er het gepaste antwoord op komt. Wonder genoeg blijft de goede oude papieren mededeling meer efficiënt.

Maar wat er ook van zij, voor ieder pc-gebruiker is de aanschaf van een hoger Windows - (of ander systeem) gekoppeld aan een goede nieuwe Officeversie een must in de komende weken of maanden. Voor velen betekent dit meteen een nieuwe pc, in het beste geval een upgrade als je nog zeeën van ruimte hebt op je harde schijf. En zo werken we dus mee aan de heropleving van de economie.

07-04-2014 om 09:17 geschreven door carlo claes  

Wat gebeurt er als wij dood zijn? De volksmond zegt: “er is nog nooit iemand terug gekomen om het ons te vertellen. ”Ik moest vandaag op een ontiegelijk vroeg uur de mis spelen op het orgel, en het evangelie ging over Lazarus: hoe hij stierf en hoe zijn vriend Jezus veel te laat kwam voor de begrafenis. En als we het verhaal mogen geloven werd hij door die Jezus uit de dood terug geroepen, ook al lag hij al vier dagen in zijn graf en waarschuwde zijn zuster: “Heer hij riekt al”.  

Wonder genoeg stopt het relaas daar en kunnen wij alleen maar gissen wat er achteraf gebeurde. Ik stel me zo voor dat Lazarus nooit meer de oude werd, dat hij zwijgzaam voor het raam zat en naar buiten staarde, dat hij zich niet meer onder de mensen kon vertonen, dat hij langzaam aftakelde om tenslotte een tweede keer – en nu voorgoed – te sterven. Het zal geen aangename tijd geweest zijn voor zijn zussen om nog verder te leven met een levende dode.

Die opwekking uit de doden  …  misschien toch niet zo een goed idee.

06-04-2014 om 10:15 geschreven door carlo claes  

Ik ben nu al een paar weken aan het worstelen met een boek van de Engelsman Simon Winder met de titel Germania. Afgaande op bvb. een recensie uit NRC Handelsblad  neem je het mee naar huis in de hoop op een onderhoudende manier wat meer te weten te komen over de Duitse geschiedenis. Stond er immers niet: “Met vrolijke verbazing schrijft Simon Winder over Duitsland. Je hangt aan zijn lippen zoals vroeger aan die van je favoriete leraar geschiedenis.”

Het is een bizar boek geworden. Winder, niet gehinderd door enige academische terughoudendheid, en met heel uitgesproken opinies, sleept je mee van hot naar her, kraakt tussen de soep en de aardappelen een paar keizers en koningen tussen zijn kiezen, maakt de barok belachelijk en is gefascineerd door rariteiten en prullaria.

Een voorbeeldje van zijn schrijfstijl, als hij het heeft over Lodewijk XIV van Frankrijk:

“Lodewijk XIV heeft nooit veel Engelse bewonderaars gekend, dus is het gemakkelijk je in te voegen in een lange traditie die hem niet bewondert. Engeland bekleedde een vrolijke rol bij het ten gronde richten van het latere deel van zijn regering… Zoals met zoveel dingen is er inmiddels te veel tijd verstreken om hém nog als een levensgroot monster te zien. Wanneer ik bedenk hoeveel tijd ik door de jaren heen verspild heb met rondlopen in Versailles, een plek als een soort kille, onmenselijke nachtmerrie, is het onmogelijk niet het gevoel te hebben dat hij ons ondanks alles zelfs driehonderd jaar na zijn dood nog in zijn bizarre wereld gevangen houdt. Maar alleen al de absurditeit van zijn hof, waar iedereen de koning observeert terwijl jij aan het poepen is of zijn balletpassen bewondert (gekleed als Zonneschijn), of lanterfantend kijkt naar tableaux waarin personificaties van de rivieren van Europa neerknielen voor de Seine – was er echt niemand die moest lachen?”

En nog eentje om het af te leren, de beschrijving van het dommuseum in Freising (tientallen analoge stukken over het boek verspreid):

“Gek genoeg was ik de enige bezoeker – zelfs de oude kaartjesverkoper verdween al spoedig – wat de toch al spookachtige atmosfeer alleen maar versterkte. Toen ik een onschuldig uitziende trap afdaalde werd ik omgeven door stokoude kribbetaferelen en een schijnbaar oneindig aantal wassen poppen van het Kindje Jezus. In de zwakke, onheilspellende verlichting kon je je gemakkelijk voorstellen dat de verdwenen kaartjesverkoper was weggelopen om de hoofdschakelaar om te zetten. ’s Ochtends zou ik dood worden aangetroffen , als in een van die heerlijke sciencefictionfilms, waarin de patholoog-anatoom zicht tot de politieman wendt en zegt: ‘Deze man stierf niet aan een hartaanval, inspecteur. Hij stierf van angst.’ Pas dan zouden overal op mijn huid de sporen van duizenden handjes worden opgemerkt.”

Ik weet echt niet of ik zelf moet lachen of wenen, maar mijn favoriete leraar geschiedenis zag er toch heel anders uit. We zullen het maar houden bij een exces van Engelse humor en chauvinisme.

03-04-2014 om 17:46 geschreven door carlo claes  

151 jaar zijn er verlopen sinds de geboorte van één van België's grootste architecten : Henri Van de Velde. Meer nog dan door woorden, herdenken wij hem in zijn werk. Wie kent niet de Boekentoren in Gent, of het Kröller-Müllermuseum in Otterlo. Zijn werk is onverwoestbaar en zijn bijdrage aan de Art Nouveau onschatbaar.

03-04-2014 om 09:29 geschreven door carlo claes  

Serge Gainsbourg werd op 2 april geboren in Parijs uit Joods-Russische ouders die hun land waren ontvlucht na de Russische revolutie. Zijn vader was pianist en tevens schilder, zijn moeder een goede mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan het conservatorium.

Gainsbourg stopte voortijdig met zijn middelbare school en ging lessen schilderkunst volgen o.a. bij Léger, in de vergeefse  hoop een groot schilder te worden. Tijdens zijn militaire dienst werd hij herhaaldelijk gestraft wegens zijn gebrek aan tucht, en raakte hij ook gewend aan stevig alcoholgebruik. Na twaal stielen en dertien ongelukken kreeg hij uiteindelijk succes als crooner in casino’s en nachtclubs.

Zijn liefdesleven was uitbundig en extravagant. Eerst was er een relatie en huwelijk met de schilderes Elisabeth Levitsky, daar na een huwelijk met Françoise Pancrazzi. In 1967 had hij twee maanden een verhouding met Brigitte Bardot. Van 1968 tot 1980 was hij samen met Jane Birkin. Nadat zij uiteen gegaan waren ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar jongere mannequin Bambou. Van 1986 tot aan zijn dood in 1991 had hij tegelijkertijd een relatie met een 16-jarige bewonderaarster en een “vriendschappelijke” relatie met een twaalfjarige.

http://www.youtube.com/watch?v=LctKineGSP0

http://www.youtube.com/watch?v=AnXMyODihKY

02-04-2014 om 09:50 geschreven door carlo claes  

1 april: Joseph Haydn’s geboortedatum werd ingeschreven in de parochieregisters van het Oostenrijkse stadje Rohrau. Hij wijzigde die datum in een latere biografie in 31 maart. Kwestie van alle 1-aprilgedoe te vermijden?

 Het is alom bekend dat Haydn in een slechte verhouding leefde met zijn echtgenote (en dat is nog een understatement). Een getuige van die verhouding was de voormalige concertmeester van Weimar, Johann Friedrich Kranz. Toen Kranz een poosje in Wenen verbleef vond hij bij Haydn een pakje samengebonden, ongeopende brieven. ‘Kijk, een heel pak ongeopende brieven voor u, Doctor’ riep Kranz. ‘Laat ze maar mooi liggen waar ze liggen’ antwoordde Haydn zonder nadenken. ‘Het zijn niet meer opf niet minderdan hatelijke dingen. Brieven van mijn vrouw namelijk. Ze schrijft me elke maand maar ik maak haar schrijfsels nooit open. Ik antwoord op mijn beurt even regelmatig zonder er dus een letter van te hebben gelezen. En wees gerust: zij doet met mijn antwoorden net hetzelfde.’

http://www.youtube.com/watch?v=ZUZYoVw7moc

01-04-2014 om 10:42 geschreven door carlo claes  

Twee minder vrolijke dingen het afgelopen weekend:

Daar was vooreerst het provinciaal zangtornooi Antwerpen in Ekeren waar ik naar toe ging om te supporteren voor Sin'al Fine en mijn goede vriend Leo. Hun optreden was uitstekend en ontlokte aan de toehoorders een spontaan applaus. Maar ... zij maakten een onvergeeflijke fout: het tornooireglement voorziet dat er minstens 12 koorleden moeten zijn en ... daar stonden ze dan met z'n elf. Zelfs een plastic pop had misschien hun aantreden kunnen redden. Nu was het verdicht van de jury: "niet geklasseerd. Jammer, doodjammer.

En dan waren er de voorbereidingen voor de begrafenis van ons veel te vroeg overleden koorlid: Ludo van Obbergen, tenor pursang en goedlachse trouwe koorvriend. Het moge een troost zijn dat wij met de drie koren waarin hij actief was samen al zingend afscheid nemen op zaterdag 5 april om 10.00 u in de Sint Janskerk in Mechelen. Iedereen die Ludo kende, wordt daar verwacht.

31-03-2014 om 09:45 geschreven door carlo claes  

29-03-2014 om 10:14 geschreven door carlo claes  

Zoals ik gisteren al zegde, ging ik met open oog en oor naar het concert van de academie voor muziek, woord en dans van het Gemeenschapsonderwijs te Gent. Ik wil het niet hebben over de (goede) prestaties van Vox Mago (het koor), noch over de nerveuze prestatie van dirigent Patrick Debrabandere. Evenmin ga ik spreken over de hernieuwde ontmoeting met Benoit Giaux, de muzikale duizendpoot die zowel een goede bariton is,  lid van de popgroep Witlof Bay of  uitstekend dirigent van Choraline (het jeugdkoor van de Brusselse Munt).

Veeleer ga ik  mij wat ergeren aan de drang naar originaliteit die meebrengt dat tweederangs componisten  uit de Barok van onder het stof worden gehaald en op een verhoogje worden geplaatst. De hoofdbrok van het concert was een Mis nr. 9 van Johann David Heinichen ( 1683-1729). Niet gehinderd door enig gevoel voor religiositeit, met een klankidioom dat (letterlijk en figuurlijk) de toehoorder moest wegblazen kan ik mij goed voorstellen dat deze Heinichen na een korte carrière aan het hof van Dresden wellicht mee aan de basis lag van de sluiting van het Hoftheater (wegens te duur). In zijn laatste 9 jaar mocht de brave borst nog wat privé liefhebberen in de muziek, maar grootse dingen kwamen daar niet uit voort.

Ik vind het dan ook een miskleun om die man te programmeren vlak voor Johann Sebastian Bach, tenzij het de bedoeling was om een dwergje te laten kriebelen aan de hielen van een meester die hoog op de Olympus voortleeft. Maar dan nog … En als hij dan toch op het programma moet, waarom dan niet het veel betere ‘Requiem’. Maar dan echt wel zonder confrontatie met de groten van de muziek.  

http://www.youtube.com/watch?v=IMbJ-7V9MHY

29-03-2014 om 09:30 geschreven door carlo claes  

Ter voorbereiding van het concert (met o.m. het Magnificat van J.S. Bach) waar ik vanavond naar toe ga, met toch een speciaal oor en oog voor Inez Carsauw, de koorcoach van Korile voor april-mei.

Het Magnificat, de lofzang van Maria volgens het Evangelie van Lucas, heeft componisten bezig gehouden van de Middeleeuwen tot heden, en velen van hen bij herhaling. Palestrina en Lassus schreven er maar liefst dertig, resp. honderd zettingen voor! De tekst is ontleend aan het eerste hoofdstuk van het Lucas-Evangelie waar de evangelist verhaalt hoe Elisabeth, zwanger van Johannes de Doper, haar eveneens zwangere nicht Maria begroet als 'moeder des Heren' waarop Maria een loflied aanheft dat de tien verzen Lucas 1:46-55 beslaat.

In Bachs oeuvre behoort het Magnificat, met de Hohe Messe, enkele Sanctussen en de paar Kleine Missen tot zijn weinige vocale werken op Latijnse tekst. In de Lutherse eredienst te Leipzig waren namelijk ten tijde van Bach nog diverse elementen uit de voor-reformatorische liturgie behouden gebleven. Zo werden het Kyrie en Gloria van de mis nog wekelijks in het Latijn gezongen maar slechts éénstemmig en niet door solisten, koor en orkest ('concertant'). Alleen op enkele kerkelijke hoogtijdagen als Pasen en Pinksteren was er plaats voor concertante uitvoeringen, waarvoor Bach dus zijn Kleine Missen schreef. (Alleen Bachs opus ultimum, de Hohe Messe is niet in de Lutherse traditie te plaatsen.)

Het Magnificat werd in Bachs tijd te Leipzig elke zaterdag- en zondagmiddag gezongen ter afsluiting van de vespers, maar wel in de volkstaal, het Duits: Meine Seel erhebt den Herren. Men zong het op de melodie van de 9e gregoriaanse psalmtoon en in een eenvoudige vierstemmige harmonisering van Johann Hermann Schein. (Op basis van deze melodie componeerde Bach voor het feest van Maria-Visitatie op 2 juli 1724 zijn cantate 10, Meine Seel erhebt den Herren, als een koraalcantate maar dan op een gregoriaanse melodie.) Op kerkelijke hoogtijdagen echter (en dat waren er, met drie Kerst- Paas- en Pinksterdagen en de drie Mariafeesten wel veertien) werd het Magnificat op Latijnse tekst gezongen in een feestelijke, concertante uitvoering met koor,

solisten en instrumentaal ensemble.

Vanaf zijn indiensttreding als Thomascantor (31 mei 1723), verantwoordelijk voor de muziek in de vier Leipziger kerken, toont Bach een buitensporige compositorische ijver: hij schrijft wekelijks een nieuwe cantate en houdt dat een jaar of drie vol. Nauwelijks een maand na zijn aantreden ziet hij ook nog kans om voor de

vespers op Maria Visitatie (2 juli) een uitbundig Magnificat te schrijven dat alle versies van tijdgenoten overtreft; het is zonder overdrijving het hoogtepunt van het genre. Voor Bach is het zijn eerste grote koorwerk, veel ambitieuzer dan de wekelijkse cantates.

http://www.youtube.com/watch?v=r4zvjV4_sAY

28-03-2014 om 09:16 geschreven door carlo claes  

Wie kent Petrus Alamire (1470-1536)?

Hij was een Duits-Nederlands muziekkopiïst (veruit de beste van zijn tijd), componist, instrumentalist, mijningenieur, zakenman, diplomaat en (dubbel)spion. Verschillende van de grote Nederlandse polyfonisten danken het voortbestaan van hun werk aan zijn beroemde verluchte handschriften. Onder het mom een handelaar in geschriften te zijn reisde hij tussen 1515 en 1518 heen een weer tussen Engeland en Frankrijk in opdracht van koning Hendrik VIII en kardinaal Wolsley als spion tegen Richard de la Pole, een troonpretendent voor de Engelse kroon. Het zaakje werd helemaal winstgevend als Alamire tegelijk ook begon te spioneren voor die de la Pole.

Wat er ook van zij, zijn handschriften werden kostbare geschenken voor vorsten als Filips de  Schone en vooral ook Karel V.

Ergens tussen 1505 en 1516 verhuisde Alamire definitief van Antwerpen naar Mechelen , toen residentie van de landvoogdes van de Nederland. Alhoewel hij vaak op reis was, bleef Mechelen zijn vaste stek.

http://www.youtube.com/watch?v=bT5iZh-PodU

27-03-2014 om 11:56 geschreven door carlo claes  

“Dis moi (puisque tu es si sensible aux effets de l’architecture), n’as tu pas observé, en te promenant dans cette ville; que d’entre les édifices dont elle est peuplée, les uns sont muets; les autres parlent: et d’autres enfin qui sont les plus rares, chantent?”

Phèdre à Socrate

P. Valéry: Eupalinos ou l’architecte.

http://www.youtube.com/watch?v=4_9J32lV81Q

26-03-2014 om 13:51 geschreven door carlo claes  

Gisteren tijdens het zappen op tv terecht gekomen op de cultuurzender die Sjostakovitsj’ 5^e symfonie bracht o.l.v. Jaap Van Zweeden. Die symfonie heeft een verhaal op zich. In de dertiger jaren van vorige eeuw stonden de hoofden toch al niet heel vast op het hoofd, en wanneer een opera of symfonie niet beantwoordde aan de smaak van Stalin, kon je het ergste verwachten. De 4^e symfonie was tot op de grond gelijk gemaakt, de 5^e moest alles weer goed maken.

Alhoewel Sjostakovitsj nimmer zijn rug toekeerde naar de Sovjetunie, kan je je zijn gemoedsgesteltenis voorstellen bij één van zijn pittige uitspraken: “Het moet toch voor iedereen duidelijk zijn wat daar gebeurt. Het is alsof iemand je met een stok slaat en zegt ‘het is jouw taak om vreugde te brengen, het is jouw taak om vreugde te brengen’ en je staat kreunend recht en zegt ‘het is mijn taak om vreugde te brengen, het is mijn taak om vreugde te brengen’. Roem in binnen- en buitenland was echt geen garantie om te overleven.

http://www.youtube.com/watch?v=kTqsU7tQW48&feature=kp

24-03-2014 om 13:18 geschreven door carlo claes  

Autofabrikant Citroën presenteert op 23 maart 1948 een nieuwe kleine auto, die geschikt was voor het ruige Franse platteland: de 2CV. De eis die Citroën aan de auto stelde: twee boeren moesten er 50 kilo aardappels mee kunnen vervoeren of een vat met 50 liter wijn. Het uiterlijk van de wagen was niet belangrijk. Een journalist zou het wagentje het lelijke eendje hebben genoemd en deze benaming is in Nederland een geuzennaam geworden. De afkorting 2CV staat voor 'Deux Chevaux Vapeur', wat twee paardenkracht betekent. De 2CV werd geproduceerd tussen 1948 en 1990. In die periode zijn er zo'n 4 miljoen van gebouwd. In Frankrijk heeft de 2CV de bijnaam "La Deuche", in België is het "De Geit" of "Het Wippertje", in Nederland "Eend" of "Lelijke Eend"', in Friesland de "Pyk" of "Einepyk". In Duitsland werd het autootje "Ente" en in Engeland "Tin Snail" (blikken slak) genoemd.

23-03-2014 om 08:37 geschreven door carlo claes