Morgen
is het D-Day, het begin van een mogelijke invasie. Windows-XP heeft maanden
geleden al laten weten dat de bunkers en het afweergeschut tegen de vijand niet
langer bezet zullen worden. De aanvallers maken zich in stilte klaar om toe te
slaan. Doelwit de 600.000 computers die in België momenteel nog op het goede
oude XP draaien. Ben je niet zeker of jij bij de potentiële slachtoffers hoort,
dan zou ik maar snel eens onder Deze computer klikken op het onderdeel Systeemeigenschappen.
Niet dat jouw berichten nu van landsbelang zijn voor de NSA, maar uw centjes bij bankverrichtingen zijn niet
meer onaantastbaar, uw berichten worden minder beveiligd en uw pc wordt een
zalig kuuroord voor allerlei hackers.
In
onze koren wordt communicatie via PC een alledaagse realiteit, zelfs in die
mate dat sommige besturen denken dat ze goed gecommuniceerd hebben als ze een
mail gestuurd hebben naar hun leden. De ervaring wijst ondertussen uit dat
mails wel gelezen worden (soms met een half oog), maar dat je niet mag
verwachten dat er het gepaste antwoord op komt. Wonder genoeg blijft de goede
oude papieren mededeling meer efficiënt.
Maar
wat er ook van zij, voor ieder pc-gebruiker is de aanschaf van een hoger
Windows - (of ander systeem) gekoppeld aan een goede nieuwe Officeversie een
must in de komende weken of maanden. Voor velen betekent dit meteen een nieuwe
pc, in het beste geval een upgrade als je nog zeeën van ruimte hebt op je harde
schijf. En zo werken we dus mee aan de heropleving van de economie.
Wat gebeurt er als wij dood zijn? De volksmond
zegt: er is nog nooit iemand terug gekomen om het ons te vertellen. Ik moest
vandaag op een ontiegelijk vroeg uur de mis spelen op het orgel, en het
evangelie ging over Lazarus: hoe hij stierf en hoe zijn vriend Jezus veel te
laat kwam voor de begrafenis. En als we het verhaal mogen geloven werd hij door
die Jezus uit de dood terug geroepen, ook al lag hij al vier dagen in zijn graf
en waarschuwde zijn zuster: Heer hij riekt al.
Wonder genoeg stopt het relaas daar en kunnen wij
alleen maar gissen wat er achteraf gebeurde. Ik stel me zo voor dat Lazarus
nooit meer de oude werd, dat hij zwijgzaam voor het raam zat en naar buiten
staarde, dat hij zich niet meer onder de mensen kon vertonen, dat hij langzaam
aftakelde om tenslotte een tweede keer en nu voorgoed te sterven. Het zal
geen aangename tijd geweest zijn voor zijn zussen om nog verder te leven met
een levende dode.
Die opwekking uit de dodenmisschien toch niet zo een goed idee.
Ik ben nu al een paar weken aan het worstelen met
een boek van de Engelsman Simon Winder met de titel Germania. Afgaande op bvb. een recensie uit NRC Handelsbladneem je het mee naar huis in de hoop op een
onderhoudende manier wat meer te weten te komen over de Duitse geschiedenis.
Stond er immers niet: Met vrolijke verbazing schrijft Simon Winder over
Duitsland. Je hangt aan zijn lippen zoals vroeger aan die van je favoriete
leraar geschiedenis.
Het is een bizar boek geworden. Winder, niet
gehinderd door enige academische terughoudendheid, en met heel uitgesproken
opinies, sleept je mee van hot naar her, kraakt tussen de soep en de
aardappelen een paar keizers en koningen tussen zijn kiezen, maakt de barok
belachelijk en is gefascineerd door rariteiten en prullaria.
Een voorbeeldje van zijn schrijfstijl, als hij het
heeft over Lodewijk XIV van Frankrijk:
Lodewijk
XIV heeft nooit veel Engelse bewonderaars gekend, dus is het gemakkelijk je in
te voegen in een lange traditie die hem niet bewondert. Engeland bekleedde een
vrolijke rol bij het ten gronde richten van het latere deel van zijn regering
Zoals met zoveel dingen is er inmiddels te veel tijd verstreken om hém nog als
een levensgroot monster te zien. Wanneer ik bedenk hoeveel tijd ik door de
jaren heen verspild heb met rondlopen in Versailles, een plek als een soort
kille, onmenselijke nachtmerrie, is het onmogelijk niet het gevoel te hebben
dat hij ons ondanks alles zelfs driehonderd jaar na zijn dood nog in zijn
bizarre wereld gevangen houdt. Maar alleen al de absurditeit van zijn hof, waar
iedereen de koning observeert terwijl jij aan het poepen is of zijn
balletpassen bewondert (gekleed als Zonneschijn), of lanterfantend kijkt naar
tableaux waarin personificaties van de rivieren van Europa neerknielen voor de
Seine was er echt niemand die moest lachen?
En nog eentje om het af te leren, de beschrijving
van het dommuseum in Freising (tientallen analoge stukken over het boek
verspreid):
Gek genoeg
was ik de enige bezoeker zelfs de oude kaartjesverkoper verdween al spoedig
wat de toch al spookachtige atmosfeer alleen maar versterkte. Toen ik een
onschuldig uitziende trap afdaalde werd ik omgeven door stokoude
kribbetaferelen en een schijnbaar oneindig aantal wassen poppen van het Kindje
Jezus. In de zwakke, onheilspellende verlichting kon je je gemakkelijk
voorstellen dat de verdwenen kaartjesverkoper was weggelopen om de
hoofdschakelaar om te zetten. s Ochtends zou ik dood worden aangetroffen , als
in een van die heerlijke sciencefictionfilms, waarin de patholoog-anatoom zicht
tot de politieman wendt en zegt: Deze man stierf niet aan een hartaanval, inspecteur.
Hij stierf van angst. Pas dan zouden overal op mijn huid de sporen van
duizenden handjes worden opgemerkt.
Ik weet echt niet of ik zelf moet lachen of wenen,
maar mijn favoriete leraar geschiedenis zag er toch heel anders uit. We zullen
het maar houden bij een exces van Engelse humor en chauvinisme.
151 jaar zijn er verlopen sinds de geboorte van één van België's grootste architecten : Henri Van de Velde. Meer nog dan door woorden, herdenken wij hem in zijn werk. Wie kent niet de Boekentoren in Gent, of het Kröller-Müllermuseum in Otterlo. Zijn werk is onverwoestbaar en zijn bijdrage aan de Art Nouveau onschatbaar.
Serge Gainsbourg werd op 2 april geboren in Parijs
uit Joods-Russische ouders die hun land waren ontvlucht na de Russische
revolutie. Zijn vader was pianist en tevens schilder, zijn moeder een goede
mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs waar zijn vader piano
speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan het conservatorium.
Gainsbourg stopte voortijdig met zijn middelbare
school en ging lessen schilderkunst volgen o.a. bij Léger, in de vergeefse hoop een groot schilder te worden. Tijdens
zijn militaire dienst werd hij herhaaldelijk gestraft wegens zijn gebrek aan
tucht, en raakte hij ook gewend aan stevig alcoholgebruik. Na twaal stielen en
dertien ongelukken kreeg hij uiteindelijk succes als crooner in casinos en nachtclubs.
Zijn liefdesleven was uitbundig en extravagant.
Eerst was er een relatie en huwelijk met de schilderes Elisabeth Levitsky, daar
na een huwelijk met Françoise Pancrazzi. In 1967 had hij twee maanden een
verhouding met Brigitte Bardot. Van 1968 tot 1980 was hij samen met Jane
Birkin. Nadat zij uiteen gegaan waren ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar
jongere mannequin Bambou. Van 1986 tot aan zijn dood in 1991 had hij
tegelijkertijd een relatie met een 16-jarige bewonderaarster en een vriendschappelijke
relatie met een twaalfjarige.
1 april: Joseph Haydns geboortedatum werd
ingeschreven in de parochieregisters van het Oostenrijkse stadje Rohrau. Hij
wijzigde die datum in een latere biografie in 31 maart. Kwestie van alle
1-aprilgedoe te vermijden?
Het is alom
bekend dat Haydn in een slechte verhouding leefde met zijn echtgenote (en dat
is nog een understatement). Een getuige van die verhouding was de voormalige
concertmeester van Weimar, Johann Friedrich Kranz. Toen Kranz een poosje in Wenen
verbleef vond hij bij Haydn een pakje samengebonden, ongeopende brieven. Kijk,
een heel pak ongeopende brieven voor u, Doctor riep Kranz. Laat ze maar mooi
liggen waar ze liggen antwoordde Haydn zonder nadenken. Het zijn niet meer
opf niet minderdan hatelijke dingen. Brieven van mijn vrouw namelijk. Ze
schrijft me elke maand maar ik maak haar schrijfsels nooit open. Ik antwoord op
mijn beurt even regelmatig zonder er dus een letter van te hebben gelezen. En
wees gerust: zij doet met mijn antwoorden net hetzelfde.
Twee minder vrolijke dingen het afgelopen weekend:
Daar was vooreerst het provinciaal zangtornooi Antwerpen in Ekeren waar ik naar toe ging om te supporteren voor Sin'al Fine en mijn goede vriend Leo. Hun optreden was uitstekend en ontlokte aan de toehoorders een spontaan applaus. Maar ... zij maakten een onvergeeflijke fout: het tornooireglement voorziet dat er minstens 12 koorleden moeten zijn en ... daar stonden ze dan met z'n elf. Zelfs een plastic pop had misschien hun aantreden kunnen redden. Nu was het verdicht van de jury: "niet geklasseerd. Jammer, doodjammer.
En dan waren er de voorbereidingen voor de begrafenis van ons veel te vroeg overleden koorlid: Ludo van Obbergen, tenor pursang en goedlachse trouwe koorvriend. Het moge een troost zijn dat wij met de drie koren waarin hij actief was samen al zingend afscheid nemen op zaterdag 5 april om 10.00 u in de Sint Janskerk in Mechelen. Iedereen die Ludo kende, wordt daar verwacht.
Zoals ik gisteren al zegde, ging ik met open oog en
oor naar het concert van de academie voor muziek, woord en dans van het
Gemeenschapsonderwijs te Gent. Ik wil het niet hebben over de (goede)
prestaties van Vox Mago (het koor), noch over de nerveuze prestatie van
dirigent Patrick Debrabandere. Evenmin ga ik spreken over de hernieuwde
ontmoeting met Benoit Giaux, de muzikale duizendpoot die zowel een goede
bariton is, lid van de popgroep Witlof
Bay of uitstekend dirigent van Choraline
(het jeugdkoor van de Brusselse Munt).
Veeleer ga ik mij wat ergeren aan de drang naar
originaliteit die meebrengt dat tweederangs componistenuit de Barok van onder het stof worden
gehaald en op een verhoogje worden geplaatst. De hoofdbrok van het concert was
een Mis nr. 9 van Johann David Heinichen ( 1683-1729). Niet gehinderd door enig
gevoel voor religiositeit, met een klankidioom dat (letterlijk en figuurlijk)
de toehoorder moest wegblazen kan ik mij goed voorstellen dat deze Heinichen na
een korte carrière aan het hof van Dresden wellicht mee aan de basis lag van de
sluiting van het Hoftheater (wegens te duur). In zijn laatste 9 jaar mocht de
brave borst nog wat privé liefhebberen in de muziek, maar grootse dingen kwamen
daar niet uit voort.
Ik vind het dan ook een miskleun om die man te
programmeren vlak voor Johann Sebastian Bach, tenzij het de bedoeling was om
een dwergje te laten kriebelen aan de hielen van een meester die hoog op de
Olympus voortleeft. Maar dan nog En als hij dan toch op het programma moet,
waarom dan niet het veel betere Requiem. Maar dan echt wel zonder
confrontatie met de groten van de muziek.
Ter voorbereiding van het concert (met o.m. het
Magnificat van J.S. Bach) waar ik vanavond naar toe ga, met toch een speciaal
oor en oog voor Inez Carsauw, de koorcoach van Korile voor april-mei.
Het
Magnificat, de lofzang van Maria volgens het Evangelie van Lucas, heeft componisten
bezig gehouden van de Middeleeuwen tot heden, en velen van hen bij herhaling.
Palestrina en Lassus schreven er maar liefst dertig, resp. honderd zettingen voor!
De tekst is ontleend aan het eerste hoofdstuk van het Lucas-Evangelie waar de
evangelist verhaalt hoe Elisabeth, zwanger van Johannes de Doper, haar eveneens
zwangere nicht Maria begroet als 'moeder des Heren' waarop Maria een loflied
aanheft dat de tien verzen Lucas 1:46-55 beslaat.
In
Bachs oeuvre behoort het Magnificat, met de Hohe Messe, enkele Sanctussen en de
paar Kleine Missen tot zijn weinige vocale werken op Latijnse tekst. In de Lutherse
eredienst te Leipzig waren namelijk ten tijde van Bach nog diverse elementen uit
de voor-reformatorische liturgie behouden gebleven. Zo werden het Kyrie en
Gloria van de mis nog wekelijks in het Latijn gezongen maar slechts éénstemmig
en niet door solisten, koor en orkest ('concertant'). Alleen op enkele kerkelijke
hoogtijdagen als Pasen en Pinksteren was er plaats voor concertante uitvoeringen,
waarvoor Bach dus zijn Kleine Missen schreef. (Alleen Bachs opus ultimum,
de Hohe Messe is niet in de Lutherse traditie te plaatsen.)
Het
Magnificat werd in Bachs tijd te Leipzig elke zaterdag- en zondagmiddag gezongen
ter afsluiting van de vespers, maar wel in de volkstaal, het Duits: Meine Seel
erhebt den Herren. Men zong het op de melodie van de 9e gregoriaanse psalmtoon
en in een eenvoudige vierstemmige harmonisering van Johann Hermann Schein. (Op
basis van deze melodie componeerde Bach voor het feest van Maria-Visitatie op 2
juli 1724 zijn cantate 10, Meine Seel erhebt den Herren, als een koraalcantate
maar dan op een gregoriaanse melodie.) Op kerkelijke hoogtijdagen echter (en
dat waren er, met drie Kerst- Paas- en Pinksterdagen en de drie Mariafeesten
wel veertien) werd het Magnificat op Latijnse tekst gezongen in een
feestelijke, concertante uitvoering met koor,
solisten
en instrumentaal ensemble.
Vanaf
zijn indiensttreding als Thomascantor (31 mei 1723), verantwoordelijk voor de
muziek in de vier Leipziger kerken, toont Bach een buitensporige
compositorische ijver: hij schrijft wekelijks een nieuwe cantate en houdt dat
een jaar of drie vol. Nauwelijks een maand na zijn aantreden ziet hij ook nog
kans om voor de
vespers
op Maria Visitatie (2 juli) een uitbundig Magnificat te schrijven dat alle versies
van tijdgenoten overtreft; het is zonder overdrijving het hoogtepunt van het genre.
Voor Bach is het zijn eerste grote koorwerk, veel ambitieuzer dan de wekelijkse
cantates.
Hij
was een Duits-Nederlands muziekkopiïst (veruit de beste van zijn tijd),
componist, instrumentalist, mijningenieur, zakenman, diplomaat en (dubbel)spion.
Verschillende van de grote Nederlandse polyfonisten danken het voortbestaan van
hun werk aan zijn beroemde verluchte handschriften. Onder het mom een handelaar
in geschriften te zijn reisde hij tussen 1515 en 1518 heen een weer tussen
Engeland en Frankrijk in opdracht van koning Hendrik VIII en kardinaal Wolsley
als spion tegen Richard de la Pole, een troonpretendent voor de Engelse kroon.
Het zaakje werd helemaal winstgevend als Alamire tegelijk ook begon te spioneren
voor die de la Pole.
Wat
er ook van zij, zijn handschriften werden kostbare geschenken voor vorsten als
Filips deSchone en vooral ook Karel V.
Ergens
tussen 1505 en 1516 verhuisde Alamire definitief van Antwerpen naar Mechelen ,
toen residentie van de landvoogdes van de Nederland. Alhoewel hij vaak op reis
was, bleef Mechelen zijn vaste stek.
Dis
moi (puisque tu es si sensible aux effets de larchitecture), nas tu pas
observé, en te promenant dans cette ville; que dentre les édifices dont elle
est peuplée, les uns sont muets; les autres parlent: et dautres enfin qui sont
les plus rares, chantent?
Gisteren tijdens het zappen op tv terecht gekomen
op de cultuurzender die Sjostakovitsj 5e symfonie bracht o.l.v.
Jaap Van Zweeden. Die symfonie heeft een verhaal op zich. In de dertiger jaren
van vorige eeuw stonden de hoofden toch al niet heel vast op het hoofd, en
wanneer een opera of symfonie niet beantwoordde aan de smaak van Stalin, kon je
het ergste verwachten. De 4e symfonie was tot op de grond gelijk
gemaakt, de 5e moest alles weer goed maken.
Alhoewel Sjostakovitsj nimmer zijn rug toekeerde
naar de Sovjetunie, kan je je zijn gemoedsgesteltenis voorstellen bij één van
zijn pittige uitspraken: Het moet toch voor iedereen duidelijk zijn wat daar
gebeurt. Het is alsof iemand je met een stok slaat en zegt het is jouw taak om
vreugde te brengen, het is jouw taak om vreugde te brengen en je staat
kreunend recht en zegt het is mijn taak om vreugde te brengen, het is mijn
taak om vreugde te brengen. Roem in binnen- en buitenland was echt geen
garantie om te overleven.
Autofabrikant
Citroën presenteert op 23 maart 1948 een nieuwe kleine auto, die
geschikt was voor het ruige Franse platteland: de 2CV. De eis die Citroën aan
de auto stelde: twee boeren moesten er 50 kilo aardappels mee kunnen vervoeren
of een vat met 50 liter wijn. Het uiterlijk van de wagen was niet belangrijk.
Een journalist zou het wagentje het lelijke eendje hebben genoemd en
deze benaming is in Nederland een geuzennaam geworden. De afkorting 2CV staat
voor 'Deux Chevaux Vapeur', wat twee paardenkracht betekent. De 2CV werd
geproduceerd tussen 1948 en 1990. In die periode zijn er zo'n 4 miljoen van
gebouwd. In Frankrijk heeft de 2CV de bijnaam "La Deuche", in België
is het "De Geit" of "Het Wippertje", in Nederland
"Eend" of "Lelijke Eend"', in Friesland de "Pyk"
of "Einepyk". In Duitsland werd het autootje "Ente" en in
Engeland "Tin Snail" (blikken slak) genoemd.
20
maart was het tweede werelddag van het geluk. Grootscheepse onderzoeken
worden opgezet om uit te vogelen waar mensen het meest gelukkig zijn, wat daar
voor bepalend is, of we meer of minder gelukkig zijn dan tien jaar geleden.
Wel
nu, ik was gelukkig tijdens mijn kinderjaren, denk ik zo. Gelukkig in een
school waar een stuk van de speelplaats uit aarde bestond (knikkeren in het
seizoen, wilde kastanjes oprapen onder de reuzengrote bomen die de speelplaats
overloverden), het verteluurtje van de meester op zaterdagmorgen (het waren
allemaal meesters in die tijd), Ronde van Frankrijk rijden in de tuin, allemaal
samen naar de weide lopen om het Rondekrantje te zien droppen uit een
overvliegend vliegtuigje, kikkervisjes gaan vangen bij de watermolen, naar de
kermis met een dikke muts omdat ik bof had, betrapt worden bij de bakker omdat
ik een snoepje had achterovergeslagen uit de glazen pot op de toog, uren aan
het kanaal liggen en kattenkwaad uithalen, helemaal achteraan in de tuin
proberen een glimp op te vangen van het onbereikbare buurmeisje.
Als
binnen vijftig jaar mijn kleinkinderen hetzelfde kunnen neerschrijven, dan
zullen alle onderzoeken overbodig zijn.
Het
kan deze dagen niet meer op voor wie met muziek (in ons geval vocale muziek)
bezig is. Het Klarafestival bestormt Brussel en laat Jordi Savall en andere Van
Nevels schitteren. Wij realiseren ons vaak niet dat wij in Vlaanderen c.q.
sterren van wereldformaat hebben.
Ook
op het meer populaire niveau werden wij de laatste tijd met de aanloop naar het
Eurosongfestival en The Voice van Vlaanderen verwend. Mooi om te zien dat grote
namen als Bent Van Looy, Regi, Koen Wauters en Axelle Red bereid zijn
(eigenlijk voor een habbekrats) jong aanstormend talent te beoordelen en te
begeleiden. En wat er ook van zij, we hebben met de Hasseltse juriste Fabienne
Demal (aha, : de echte naam van Axelle Red) niet alleen een mooie ambassadrice
van Unicef in huis, maar ook een echte diva. Haar aanwezigheid in The Voice zet
er mij toe aan om af en toe nog eens naar haar grote successen te luisteren.
Een must voor ieder van ons!
Tegen alle principes in, maar we hebben gisteren hard gewerkt apart met de bassen van Korile. De complete ploeg was aanwezig zodat we de kans kregen om ze wat bij te trekken. Als er hier en daar al een foutje zat, dan konden we dit lekker corrigeren, zonder op onze vingers gekeken te worden. Het mooiste was dat we een homogene klank kregen: alle bassen op dezelfde toonhoogte. Verder hebben we ons door onze Franse teksten geworsteld en hebben we de juiste versie van Deep blue sea lekker genegeerd. We zijn er helemaal klaar voor.
Stel, ik mag kiezen waar en wanneer ik mag herboren
worde, liefst retro. Ik denk dat ik ondanks mijn adoratie voor Bach en Händel
toch zou kiezen voor het zonnige, gonzende Venetië van het einde van de 17e
begin 18e eeuw. Ik zou er Vivaldi tegen komen en luisteren naar
het andante uit het hoboconcert in F, die pure tweestemmige canon tussen solist
en strijkers, die de hoogste referentie kreeg: de bewondering van Johann
Sebastian Bach.
Maar Vivaldi is slechts één van de velen. Wie hem
evenaart en soms overtreft is Tomasso Albinoni die ons in het concerto a cinque
in A laat horen hoe de Venetiaanse muziek graag een lustige toon aanslaat tot
in het stijve keurslijf van de fuga toe.
Ik zou die vrolijkheid gaan zoeken in één van de
achttien theaters, te meer daar de Venetiaanse schouwburg een volksschouwburg
was, bestemd om het volk te vermaken. Ik zou mij onderwerpen aan de vrouwelijke
dictator op de scène, de prima donna, bij wiens optreden het publiek in
hysterische vervoering geraakte als er een opera van Cavalli of Galuppi werd
opgevoerd.
Van de sopraan La Todi, die in het theater Moisè
optrad, werden allegorische prenten gedrukt met het opschrift te Venetië in
het jaar van Todi. Het publiek klapte niet alleen in de handen, maar het
kraaide, floot, miauwde, loeide van geestdrift en uit de toeschouwers werd er
in het Venetiaans geroepen Siestu benedeta Gij zijt gezegend! Ach liefste,
je maakt mij gek e.d.m. Het regende bloemen, bladen met rijmpjes en er werden
zelfs tortelduiven met juichbriefjes losgelaten in de richting van de zangeres.
En het rumoer versterft op de drempel van de San
Marco. Lotti groeide op en verbleef als het ware in de schaduw van deze kerk.
Zijn zesstemmig Crucifixus stijgt als
wierook naar de hemel. Voor diezelfde basiliek schrijft de jurist-componist
Marcello zijn beroemde Psalmen.
En de ikonen op de mozaiekmuren van San Marco
vervolgen in onbewogen majesteit hun eeuwenlange roerloze droom.
Saint
Patrick. Nationale feestdag Ierland. Herdenking van St. Patrick, Ierlands
belangrijkste heilige en dag waarop Ieren over de hele wereld een cultureel
feestje hebben.
De heilige Patricius (385 - 17 maart 461) (Engels: Patrick, Iers: Pádraig) is
de beroemdste missionaris van Ierland. Waarschijnlijk werd hij eind 4e eeuw
geboren. Hij heeft waarschijnlijk zijn werk gedaan in de eerste helft en het
midden van de 5e eeuw. Noch van het begin van zijn activiteiten, noch van
geboorte is een precieze datum bekend.
Er zijn twee boeken van zijn hand, de Belijdenis en de Brief aan de soldaten
van Coroticus. Daarin wordt duidelijk dat hij als jongen van 16 door Ierse
heidenen als slaaf naar het eiland gebracht werd. Daar werd hij schaapherder en
leerde Keltisch. Door een visioen kon hij vluchten en keerde hij naar zijn
ouders terug, maar volgens een andere legende werd hij door heidense Ieren na 6
jaar naar Gallië gebracht.
Hij ging de priesteropleiding volgen in Auxerre. Paus Celestinus I (422-432)
gaf hem de opdracht het heidense Ierland te bekeren. Hij keerde naar het eiland
terug om in de meest afgelegen plekken waar nog nooit een prediker gezien was
het christendom te brengen. Mogelijk werd hij door zijn vroegere leraar, de
heilige bisschop Germanus, tot eerste bisschop van Ierland gewijd. Hij had het
niet makkelijk, omdat de katholieke Britten hem minachten vanwege zijn lagere
achtergrond en de Ieren hem wantrouwden omdat hij een vreemdeling was.
Halverwege de 5e eeuw vestigde hij zijn bisschopszetel in Armagh. Hij zou
honderden kerken hebben gesticht. Hij overleed in of na 461, mogelijk in Armagh
of Saul (bij Downpatrick); waar hij is begraven is onbekend.
In later tijden (7e eeuw) werd vooral in het bisdom Armagh dat het primaat van
Ierland opeiste, zorgvuldig een cultus rond zijn persoon opgebouwd. Vandaag
geldt hij als dé Ierse heilige bij uitstek.
De populaire legende over hem verteld over hoe hij de slangen uit Ierland
verdreef (vandaar dat er geen slangen zijn op het eiland), en hoe hij de
shamrock, een op klaver gelijkend gewas met drie bladeren aan één steel,
gebruikte als voorbeeld voor de goddelijke Drie-eenheid van het Katholieke
geloof. Hij wordt ook voornamelijk afgebeeld met shamrock in zijn hand, en het
plantje is ook een embleem voor Ierland (alhoewel de harp het officiële symbool
is).
Saint Patrick is de patroon van kuipers, mijnwerkers, smeden en het vee en
beschermt hij tegen ongedierte, veeziekte en het kwaad.
De nationale feestdag van Ierland is dan ook naar hem vernoemd, St. Patrick's
Day of Lá Fhéile Pádraig, en wordt gevierd op 17 maart.
Sint Patrick wordt nog steeds vereerd, niet alleen in Ierland maar misschien
nog wel meer in de Verenigde Staten van Amerika en Australië.
Saint Patrick Day wordt overal waar Ieren leven uitbundig gevierd.
Ik heb het geluk dat ik de tijd heb om niet alleen
koren en ensembles te volgen, maar ook de recensies die gepubliceerd worden.
Als het allemaal wat veel wordt, kan je er een beetje troost uit putten, en is
een glimlach niet ver af. Het is al wat jaren geleden dat ik een leuke las, van
een gerenommeerd koor waar ik de naam maar wijselijk zal blank laten. Eén van
de zangers schreef:
Net thuis
van de generale repetitie van de koorfinale voor morgen. Yep, we zijn er weer
in geslaagd de finale te halen van een prestigieus koortornooi morgen. We zijn
dus sowieso bij de drie beste. Ik vrees dat het daar ook bij gaat blijven. Vier
van onze vijf stukken zijn subliem maar in het vijfde, het klapstuk, krijgen
wij tenoren het tegenritme maar niet juist. Ik denk dat we het een stuk of
dertig keer gezongen hebben, de dirigent krijgt er grijs haar van, en he lukt
nog steeds niet. Klotestuk, dat wel. Prachtig ook. En naar de verdommenis in
die acht maten. Ik denk dat ik flauw ga vallen vlak voor die acht maten. Of een
hoestbui ga krijgen. Of een plotse aanval van acute heesheid. Of nog iemand
ideeën? Ik denk dat ik maar eens in een parochiekoor ga zingen.
Behalve
dat er niks mis is met een parochiekoor, ben ik er zeker van dat iedereen wel
eens een tijdelijke dip heeft. En iedereen heeft zo zijn eigen manier om daar
mee om te gaan. Daar mekaar in steunen en begrip tonen is de beste remedie
tegen die hoestbuien en aanvallen van heesheid.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
