Zoals ik gisteren al zegde, ging ik met open oog en oor naar het concert van de academie voor muziek, woord en dans van het Gemeenschapsonderwijs te Gent. Ik wil het niet hebben over de (goede) prestaties van Vox Mago (het koor), noch over de nerveuze prestatie van dirigent Patrick Debrabandere. Evenmin ga ik spreken over de hernieuwde ontmoeting met Benoit Giaux, de muzikale duizendpoot die zowel een goede bariton is,  lid van de popgroep Witlof Bay of  uitstekend dirigent van Choraline (het jeugdkoor van de Brusselse Munt).

Veeleer ga ik  mij wat ergeren aan de drang naar originaliteit die meebrengt dat tweederangs componisten  uit de Barok van onder het stof worden gehaald en op een verhoogje worden geplaatst. De hoofdbrok van het concert was een Mis nr. 9 van Johann David Heinichen ( 1683-1729). Niet gehinderd door enig gevoel voor religiositeit, met een klankidioom dat (letterlijk en figuurlijk) de toehoorder moest wegblazen kan ik mij goed voorstellen dat deze Heinichen na een korte carrière aan het hof van Dresden wellicht mee aan de basis lag van de sluiting van het Hoftheater (wegens te duur). In zijn laatste 9 jaar mocht de brave borst nog wat privé liefhebberen in de muziek, maar grootse dingen kwamen daar niet uit voort.

Ik vind het dan ook een miskleun om die man te programmeren vlak voor Johann Sebastian Bach, tenzij het de bedoeling was om een dwergje te laten kriebelen aan de hielen van een meester die hoog op de Olympus voortleeft. Maar dan nog … En als hij dan toch op het programma moet, waarom dan niet het veel betere ‘Requiem’. Maar dan echt wel zonder confrontatie met de groten van de muziek.  

http://www.youtube.com/watch?v=IMbJ-7V9MHY