Ik heb het geluk dat ik de tijd heb om niet alleen
koren en ensembles te volgen, maar ook de recensies die gepubliceerd worden.
Als het allemaal wat veel wordt, kan je er een beetje troost uit putten, en is
een glimlach niet ver af. Het is al wat jaren geleden dat ik een leuke las, van
een gerenommeerd koor waar ik de naam maar wijselijk zal blank laten. Eén van
de zangers schreef:
Net thuis
van de generale repetitie van de koorfinale voor morgen. Yep, we zijn er weer
in geslaagd de finale te halen van een prestigieus koortornooi morgen. We zijn
dus sowieso bij de drie beste. Ik vrees dat het daar ook bij gaat blijven. Vier
van onze vijf stukken zijn subliem maar in het vijfde, het klapstuk, krijgen
wij tenoren het tegenritme maar niet juist. Ik denk dat we het een stuk of
dertig keer gezongen hebben, de dirigent krijgt er grijs haar van, en he lukt
nog steeds niet. Klotestuk, dat wel. Prachtig ook. En naar de verdommenis in
die acht maten. Ik denk dat ik flauw ga vallen vlak voor die acht maten. Of een
hoestbui ga krijgen. Of een plotse aanval van acute heesheid. Of
nog iemand
ideeën? Ik denk dat ik maar eens in een parochiekoor ga zingen.
Behalve
dat er niks mis is met een parochiekoor, ben ik er zeker van dat iedereen wel
eens een tijdelijke dip heeft. En iedereen heeft zo zijn eigen manier om daar
mee om te gaan. Daar mekaar in steunen en begrip tonen is de beste remedie
tegen die hoestbuien en aanvallen van heesheid.
http://www.youtube.com/watch?v=1ookv6y_c7s
|