20 maart was het tweede “werelddag van het geluk”. Grootscheepse onderzoeken worden opgezet om uit te vogelen waar mensen het meest gelukkig zijn, wat daar voor bepalend is, of we meer of minder gelukkig zijn dan tien jaar geleden.

Wel nu, ik was gelukkig tijdens mijn kinderjaren, denk ik zo. Gelukkig in een school waar een stuk van de speelplaats uit aarde bestond (knikkeren in het seizoen, wilde kastanjes oprapen onder de reuzengrote bomen die de speelplaats overloverden), het verteluurtje van de meester op zaterdagmorgen (het waren allemaal meesters in die tijd), Ronde van Frankrijk rijden in de tuin, allemaal samen naar de weide lopen om het Rondekrantje te zien droppen uit een overvliegend vliegtuigje, kikkervisjes gaan vangen bij de watermolen, naar de kermis met een dikke muts omdat ik bof had, betrapt worden bij de bakker omdat ik een snoepje had achterovergeslagen uit de glazen pot op de toog, uren aan het kanaal liggen en kattenkwaad uithalen, helemaal achteraan in de tuin proberen een glimp op te vangen van het onbereikbare buurmeisje.

Als binnen vijftig jaar mijn kleinkinderen hetzelfde kunnen neerschrijven, dan zullen alle onderzoeken overbodig zijn.