Het is fijn te zien dat er nog vrienden zijn, die af en toe eens even gaan piepen of er nog nieuws is uit Montclus. Vandaag werd de teller van mijn blogje op 10 000 gezet. Dat moet gevierd worden vind ik. Marleen is de gelukkige en dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Wat ons betreft, we kunnen maar met moeite acclimatiseren hier in het grijze België. Het verlangen naar de zon, was er altijd al maar dat een dagelijkse dosis licht zo verslavend zou zijn, wist ik niet. Lichaam en geest zijn er op ingesteld en pas bij gemis, merk je het nut ervan. In het Zuiden verdwijnen kleine lichamelijke klachten en alle muizenissen in je hoofd. Hier sijpelt de onrust en moeheid langs kieren en spleten langzaam naar binnen. Gelukkig is er een zonnetje op komst om de hemel hier (althans voor ons) helemaal op te klaren. Voorlopig zit hij (of zij) nog lekker warm in mama's ronde buik. Wat Dumbo betreft, die trekt er zich allemaal niks van aan. Vanaf de eerste minuut heeft hij zich wonderwel aangepast. Na het ontbijt, gaat één van ons met hem naar de nabijgelegen speelweide, waar hij naar hartelust kan spelen en ravotten met zijn vriendjes. Daarna ligt hij rustig te pitten in zijn mand . Intuitief voelt hij of er zon is en dan gaat hij naar de eerste verdieping om zich bij het grote raam te leggen en elk straaltje mee te pikken. Nog een kleine wandeling s' avonds, aan de leiband en dat is alles wat hij nodig heeft. Rond 22 uur, komt hij even "slaapwel "zeggen met een knuffel en dan gaat hij alleen naar de kelder om zijn bedje op te zoeken. Het is een echte schat........
Na een hectische morgen ( koffers moeten nog verder gepakt worden,de bedden opgemaakt, de diepvries ontdooit, de luiken dicht, de auto netjes ingepakt) vrezen we nog even het ergste. Het is zondag en op zondag zijn de jagers van de partij. Een schot houdt Dumbo binnen maar een meute joelende jachthonden vindt hij wel aantrekkelijk. Net over de weg, in de velden horen we de honden vreselijk brullen en huilen. We zien niks en moeten ons dus een voorstelling maken van dit jachttafereel. We menen Dumbo te herkennen en het klinkt alsof hij zwaar wordt aangevallen en het uitschreeuwt van de pijn. Na 16 maanden herken je de geluiden wel. Neen, dit is niet blaffen om zijn terrein te verdedigen, dit is niet huilen omdat hij een everzwijn heeft geroken, dit is duidelijk iets anders! Oh jéé, wat nu gedaan??? Hadden we nu zelf maar een geweer, dan zat hij over minder dan een minuutje al te bibberen onder mijn bureau........maar we hebben er geen. Hard roepen, lijkt ons de beste oplossing! We zetten allebei onze keel open en daar is hij al, gezond en wel. Hij heeft het schouwspel zelf van op afstand gade geslagen en wij hebben ons vergist. Ze lijken allemaal op elkaar, die jachthondgeluiden. Ok! Hij kan de auto in en wij ook. De volgende duizend kilometer bollen we rustig naar het Noorden. De eerste 800 verlopen vlotjes, onder een constante temperatuur van 22 graden. Vanaf Namen staan we in de file en we worden er zowaar slecht gezind van. We weten nu weer waarom we liever ginder zijn. Maar na een goede nachtrust hier zijn alle zorgen vergeten en denken we alleen nog aan ons Prutske. Over enkele dagen (of weken?) wordt Sofie mama en ik Mammie. We verheugen ons er enorm op!!! Welkom kleine .....
Onze tweede zomer in Montclus zullen we niet gauw vergeten. Van begin juni tot eind september hebben we niet één grijze dag gehad. De temperaturen hebben een aardig gemiddelde gehaald en de regen heeft ons nooit parten gespeeld. Eén zalige dikke bui in augustus, net genoeg om de natuur even van een bad te voorzien. Met een beetje pijn in het hart moeten we straks afscheid nemen van het zomergevoel. Het zwembad moet winterklaar worden gemaakt en van een winterzeil voorzien worden, de ligstoelen verzameld en de kussens worden ingepakt. We zijn er klaar voor als ik een telefoontje krijg van mijn neef. "Of we nog in Frankrijk zijn?" Ja hoor, nog efkes. Ze zijn met kleine Billy onderweg naar de Luberon en willen wel even omrijden langs Montclus. Super!! Wat leuk dat ze nog even langs komen! Het bezoek loopt wel niet van een leien dakje want de gps stuurt hem naar het andere Montclus, ergens aan de overzijde van de Rhône. Potjandorie!! Helemaal verkeerd gereden. Gelukkig kan ik hem overtuigen om rechtsomkeer te maken. We zullen wachten met het middageten en we zullen wachten met het dicht leggen van het zwembad. Beloofd! Peter en Anna, onze Engelse vrienden, zijn er ook. Het was de bedoeling om samen met hen het winterzeil te plaatsen maar moeten we nu noodgedwongen een paar uurtjes uitstellen. We zitten dan maar gezellig met zen allen aan de grote tafel buiten. Alle restjes uit de koelkast komen op tafel en moeten op (de diepvries en de koelkast gaan voor een paar weekjes uit!) ! Iedereen vindt wel iets lekkers en zo hoeven we straks niets weg te werpen. Eigenlijk moet ik koffers pakken en de laatste mand strijk wegwerken maar de zon wint. Het is heerlijk bij het zwembad en we genieten met elke vezel van ons lijf van deze laatste zwempartij van 2009 . Kleine Billy krijgt bandjes aan en zwemt alsof hij in zijn hele leven niks anders heeft gedaan. Een natuurtalent! Ook op zijn fietsje is hij een held. Op het tennisveld kan hij rustig rondjes draaien. Dumbo is ook in zijn element! Zo'n kleine vriend, daar is hij wel mee opgezet. Laat in de middag leggen we dan toch het zware zeil erover en gieten een hele bus "hibernage" in het water. Als iedereen vertrokken is, moeten we nog eens aan de slag in de keuken! Eric en zijn vrouwtje hebben vandaag het huis in Barjac leeggemaakt en we doen dus een officiele overdracht van de huissleutels en de meterstanden! Samen met hun twee zoontjes komen ze daarna eten bij ons. Restjes weet je wel?? Er wordt gekookt, verteld, gelachen en gedronken tot in de late uurtjes.....Het zal een korte nacht worden want morgen maken we de lange rit terug naar Belgie....
Ik vertelde al eerder dat de airco van onze auto het blazen beu was en de temperatuur daardoor naar ondraaglijke hoogten ging. We hebben nu in Nimes, op de weg naar de luchthaven , een "Renault-rapide" garage gevonden, die het euvel kan verhelpen. Een zeer vriendelijke man onderzoekt de wagen en stelt de juiste diagnoses. De compressor (zeg maar airco) moet vervangen worden, twee kale banden en de ruitenwissers (die dingen verslijten hier blijkbaar van het nietsdoen). Op de voorzichtige vraag welk kostenplaatje daar zal aanhangen, krijgen we een sussend antwoord. Renault neemt de kosten op zich voor de airco ! De banden moet ik wel betalen maar er zit garantie op. Bij elke lekke band, komt Renault me depanneren en als de band zou stukgaan (bvb wanneer ik weeer eens tegen een stoep aanknal) krijg ik weer een nieuwe! Voilà , het is eind september maar het voelt als Sinterklaas. We krijgen een vervangwagen mee want het zal wel een dagje duren. In een oude Clio rijden we naar huis. Wanneer het tijd is om de auto terug te halen, belt Danny veiligheidshalve de garage even op met de vraag of de wagen klaar is? De wagen is niet klaar maar we mogen wel even langskomen om een andere vervangwagen op te halen. Het cliootje, dat we meekregen, heeft blijkbaar eerder een ongevalletje gehad en de expert komt vanavond langs. Daar hadden ze gisteren niet aan gedacht. We proberen uit te leggen dat we ruim drie uur onderweg zijn naar de garage en dat we over enkele dagen terug naar Belgie vertrekken. Onze tijd zou op zijn minst nuttig besteed moeten worden. We kunnen rekenen op zijn begrip en er zijn wederzijdse beloften. Onze auto zal klaar zijn en de vervangwagen weer op tijd terug. Zie zo, goed geregeld. Ik krijg hierdoor plots een zee van tijd over en wil nog graag de gordijnen van de gastenkamer wassen en verkorten. De zon schijnt heerlijk (het is hier nog steeds 30 graden!!) en er staat een zalig briesje. Een beter moment om de was te drogen is er niet. Wassen en drogen gaat in een mum van tijd. Voor de strijk had ik me wat misrekend. Het zijn 8 reuze grote lappen, die niet bepaald strijkvriendelijk zijn. Maar ik ga door.....tot mijn benen niet meer kunnen. Morgen zal ik ze op "lengte" vermaken. Die dingen zijn veel te lang en dat modegrilletje is niet meer actueel. Het brengt stofnesten mee en bovendien vallen ze niet mooi. Zo weet ik morgen ook weer wat te doen!......
Na een paar dagen in een zonnig België, is het weer tijd om terug te keren naar ons nestje in Montclus. Ondanks het feit dat lieve vrienden me voorstellen om me naar de luchthaven te brengen, verkies ik de rit per trein te doen. Danny doet het wekelijks zo en heeft me goeie tips gegeven. De eeuwige, ellendige files op de snelwegen, schrikken me af. Ik heb er deze dagen weer vaak mee te maken gehad en ze zijn echt niet goed voor je humeur, laat staan voor je gezondheid! Dit wil ik goeie vrienden niet aan doen! Met tram 15 zou ik snel in het station moeten geraken. In het tramrijden, ben ik duidelijk nog een groentje. Vooraan instappen mag blijkbaar niet meer. Er hangt een rood "verboden ingang" bord met de vermelding: "Enkel voor de bestuurder". Ik wurm me dan maar vanachter naar voor en klop op het glazen raampje. De chauffeur kijkt me op een veelzeggende manier aan. Tickets moeten op het perron gekocht worden aan de automaat! Het is geleden van de oertijd dat er nog kaartjes te koop waren op de tram! Ik ben me zeer bewust van mijn onwetendheid en troost me met de gedachte dat ik weer iets bij heb geleerd vandaag. Nooit te laat om te leren! Wanneer ik mijn kaartje wil opbergen, vertrekt de chauffeur met een geweldige snelheid en ik slinger daarbij de andere kant op. Ik kan me nog net vasthouden aan een stoeltje en val over mijn koffer tegen een metalen handvat. Iedereen vindt het grappig en ik lach dan maar mee maar voel de buil op mijn bil! Bij het bordje "Antwerpen centraal-station diamant" stap ik uit. De grote inwijdingsplechtigheden van het vernieuwde centraal station heb ik net gemist ( dat was vorig weekend) maar de werken aan de ondergrondse lijnen zijn nog volop bezig. Het is een heuse bouwwerf, waar ik mijn weg moet zoeken naar de loketten. Na lang (zéér lang) wachten kom ik toch eindelijk aan de beurt en bestel een ticket naar Charleroi-Airport. Het kaartje omvat meteen de shuttle-bus van het station naar de luchthaven. Te IC trein is erg comfortabel en ik begin aan een nieuw boek, dat me meteen de tijd doet vergeten. In no-time ben ik op mijn bestemming. Wanneer ik mijn koffer heb afgegeven, moet ik langs de security en hier gebeuren rare dingen. Ik heb zwarte schoentjes aan met een metalen gesp erop en weet dat dat de metaaldetector activeert. Als ik ze wil uitdoen en in het plastic bakje steken, doet men teken dat het niet hoeft. Aan de metaal detector, staat meteen een trio van vrouwelijke douanen klaar om me mee te nemen. Als een heuse crimineel wordt ik afgevoerd. Wanneer men mij fouilleert en met een metaaldetector onderzoekt, ruk ik me los want mijn handtas met mijn hele hebben en houden staat wel op die rolband! Ik ken die truukjes! Met mijn tas in de hand, onderwerp ik me gewillig aan alle handtastelijkheden. Geen millimeter van mijn lijf wordt ongemoeid gelaten. Ik heb hier zo stilaan genoeg van die komedie maar er wordt er ééntje behoorlijk boos wanneer ik mijn schoenen wil uittrekken. Neen, ik moet mee! In een kleine kamer moet ik mijn voet (mét schoen) op een toestel plaatsen....... rood licht! De andere voet....... rood licht! Zie je wel , dat wist ik toch? Eindelijk mogen de schoenen mee voor onderzoek en moet ik nog eens door de scanner. Duidelijk ontgoocheld, laten ze me gaan. Je kan hier niet genoeg op je hoede zijn! Eén ding is zeker; aan boord is het veilig. We vliegen vlotjes en snel (veel te snel) naar het Zuiden waar we ruim een kwartier te vroeg landen, onder luid gejuich van het Ryanair spotje! Meer dan 95 % van hun vluchten landen op tijd!!! Ik kan het bevestigen!
