Ondanks de grote hitte hebben we deze vrijdag goed volgepland. In de voormiddag gaan we naar de wekelijkse markt in Barjac, die inmiddels haar maximum uitbreiding heeft bereikt. Hartje winter zijn er een dertigtal vaste kramen, maar vandaag staat gewoon het hele dorp vol. Voor de toeristen zijn er heel wat kraampjes met juweeltjes en waardeloze hebbedingen maar ook de "saucissons" en de "melons" doen het goed. De verkopers animeren en charmeren, iets waar ze in de winter geen tijd voor hebben. Dan moet er vooral gewerkt worden! In de namiddag gaat de jeugd naar de rivier om er hun nieuwe "boot" uit te testen, terwijl ik eindelijk weer eens wat actie onderneem in de tuin. Ik kan niet blijven wachten op een koele dag, want dan komt er niks van in huis. Terwijl ik me in het zweet werk, denk ik dan aan wat ons mama altijd zei: "Lui zweet is rap gereed!" Rapper als dit, kan haast niet! Maar tegen valavond is er alweer een stukje van de wildernis overwonnen. We eten vanavond "restjes" want we moeten nog naar Barjac. In de kerk willen we het concert bijwonen van het koor, waar ook onze Belgische vrienden lid van zijn. Onder leiding van Fiona Gibson (klinkt niet alleen Engels-is het ook!) brengt het koor, lamisol-Cèze, een mix van kerkelijke muziek. Enkele schitterende muzikanten uit de omgeving zorgen voor de muzikale begeleiding op hoog niveau! Hoogtepunt van de avond is "la messe en ut majeur" van Anton Bruckner. Hoewel de man reeds in 1893 overleed, klinkt het geweldig actueel en krachtig. Mooi! De meisjes zijn alweer een ervaring rijker ......... maar genieten vooral van de orangina op het terras van het dorpscafé om 23 uur .
Na de grote hitte, zat een flink onweer er al een tijdje aan te komen. Hoewel de kern van de miserie boven ons doorschuift , krijgen we in de vroege namiddag een ferm onweer te verwerken. Het is alle hens aan dek om tafellakens, kussens, wasgoed en kleine spullen te verzamelen en in veiligheid te brengen. De ramen moeten even dicht want het water komt met bakken uit de hemel maar na een half uur kan alles weer open. De afkoeling was van zeer korte duur en die kleine rotvliegen zitten ineens overal binnen. Je kent ze wel. Ze gaan zitten waar ze willen en zijn te tam om weg te vliegen maar als je erop wil slaan, mis je ze toch nog en ze zetten zich gewoon 10 cm verder terug neer. We zetten de grote middelen in, meppers, handdoeken en.......de spuitbus. Nu ons Prutske( Sofie haar babietje!) nog niet hier is, kan het nog. Investeren in deftige vliegenramen, zal de volgende kost zijn. Dan maar naar buiten waar we nu kunnen zwemmen in de regen. Na het werk trekt Danny zich terug in de keuken. Hij maakt voor vanavond een grote pot Boeuf Bourgignon en aardappeltjes in de oven. Het ruikt heerlijk en moet nog heel wat uurtjes sudderen voor het op tafel kan. We denken dat we voor twee dagen eten hebben maar dat kunnen we vergeten. Die jeugd eet ons de oren van ons hoofd. Ik weet niet waar ze het blijven steken!
Hoewel de tieners van dienst een erg goed rapport hadden (allebei 75 %), hebben ze voor Frans een onvoldoende. De plannen en beloften om hier een echt Frans taalbad te nemen en gedurende twee weken in het Frans te communiceren, zijn al lang in het water gevallen. Ze vinden het oervervelend om telkens een vraagje eerst in het Frans te krijgen en slagen er niet in om de juiste woorden te vinden. Toch is na 4 jaar onophoudelijk "woordjes slikken" hun vocabulaire waarschijnlijk groter dan de mijne. We proberen het dan maar met wat minder fraaie zinnetjes, die niet uit hun schoolboeken komen. Ik herhaal "j'en ai marre" en "je m'en fou" wel honderd keer. De wetenschap leert ons dat driemaal herhalen nodig is om een gegeven onuitwisbaar in het geheugen te stoppen maar we blijven doorgaan tot ze het foutloos kunnen reproduceren. Als ik weer eens een "Frans" voorstel doe, krijg ik nu steevast een deftig antwoord: "J' EN AI MARRE!!! ". Vanavond gaan we Barjac in voor een pizzake. Als we langs de kerk komen, zijn we getuige van een repetitie voor een concert. Een prachtige mannenstem vult de kerk. Ik word er even koud van. ... Omdat ons favoriete pizza restaurant gesloten blijkt, proberen we, mèt succes, een nog niet eerder bezocht restaurantje in Barjac. We genieten van een fijne avond en als we bij valavond (hier iets vroeger dan in België) naar de auto wandelen, zien we onze pubers voor een groepje lokale jongens flaneren. Neus in de wind, handen door de haren, slinkse blikken en bijzondere gebaren......daarvoor hadden ze blijkbaar een betere leraar dan voor Frans.......
Voor Dumbo zijn het lastige dagen. Hij kan door de grote hitte letterlijk geen poot verzetten. Hij is constant op zoek naar koele plekjes om zich neer te vleien (of beter gezegd te "ploffen"). Als we weer eens een ferme "boenk" horen, dan ligt meneer weer ergens voor dood op de grond. Als de nacht, met bijhorende koelte (als je 26 graden tenminste koel kunt noemen) valt, komt hij, als bij mirakel, weer tot leven en gaat op jacht in de bossen. We horen hem huilen maar moeten de film erbij zelf verzinnen. Geen idee wat hij daarboven aan het doen is. Kleine everzwijntjes opjagen? Moeder everzwijnen plagen? Vader everzwijnen uitdagen? Of gewoon wat sporen volgen???? Eén ding is zeker, hij komt dan thuis in een staat van complete uitputting en we horen hem niet meer de rest van de nacht. Vandaag was het pasta dag. De porties moeten met twee tieners danig aangepast worden maar er bleef toch nog een beetje over voor Dumbo. Energie voor zijn sportprestaties van de avond. Omdat zijn oren te lang zijn en in de rode pastasaus hangen is er gevaar voor mijn vloeren en terras. Hij veegt dan sierlijke rode slingers als een kunstwerk op de grond. Wat kunst op de muren, daar hou ik wel van maar van mijn vloeren moet hij afblijven! We binden dus zijn oren op zijn hoofd samen met een wasknijper, een alternatief voor een slabbetje, zou je kunnen zeggen. Hij vindt het geweldig en snoept zijn bordje leeg. Wanneer hij zijn hoofd opricht, vallen zijn oren, inclusief wasknijper, voor zijn ogen!!! Hij speelt blindemannetje, tot we hem van zijn probleem verlossen!
La chaleur, ça tape!! Een veel gehoorde uitdrukking deze dagen. Om 8 uur 's morgens is het al 26 graden en vanaf 10 uur zitten we boven de dertig. Het zwembad wordt druk bezocht. Het is ook de enige plek om wat verkoeling te vinden. Toch ziet het er niet naar uit dat we verkoeling krijgen in de komende dagen want, hoe warm ook, de hitte is aangenaam en niet te "zwoel of zwaargeladen". Een rechtstreeks gevolg van de warmte is het stijgend aantal beestjes. Dazen, wespen, ambetante vliegen en een hele peletons farao-mieren! Ik heb er werk mee. Van Lotte leerde ik de fameuze farao-mieren kennen. Superklein, ongevoelig voor een ferme druk met de duim.....en ge weet niet vanwaar ze komen, ze zijn er gewoon. Hun favoriete eten is het notenbrood (mmmmmm lekker) in de broodtrommel. Een baguette, een zemelenbrood, een lekker stukje cake, ze komen er niet aan maar aan die noten kunnen ze niet weerstaan! Ze kruipen in elk klein gaatje en wanneer ik het brood dan buiten leg, kome ze met z'n duizenden naar buiten gekropen. Pfffff. De wespen spelen ook gevaarlijke spellekes. Na mijn zus, zijn er nog slachtoffers gevallen. Riet kreeg een steek op haar voorhoofd en Danny in zijn kleine teen. Ik ken de therapie nu en na enkele minuten is het leed geleden. Bomma, leg uw spuit maar klaar hé!
