Ondanks de grote hitte hebben we deze vrijdag goed volgepland. In de voormiddag gaan we naar de wekelijkse markt in Barjac, die inmiddels haar maximum uitbreiding heeft bereikt. Hartje winter zijn er een dertigtal vaste kramen, maar vandaag staat gewoon het hele dorp vol. Voor de toeristen zijn er heel wat kraampjes met juweeltjes en waardeloze hebbedingen maar ook de "saucissons" en de "melons" doen het goed. De verkopers animeren en charmeren, iets waar ze in de winter geen tijd voor hebben. Dan moet er vooral gewerkt worden! In de namiddag gaat de jeugd naar de rivier om er hun nieuwe "boot" uit te testen, terwijl ik eindelijk weer eens wat actie onderneem in de tuin. Ik kan niet blijven wachten op een koele dag, want dan komt er niks van in huis. Terwijl ik me in het zweet werk, denk ik dan aan wat ons mama altijd zei: "Lui zweet is rap gereed!" Rapper als dit, kan haast niet! Maar tegen valavond is er alweer een stukje van de wildernis overwonnen. We eten vanavond "restjes" want we moeten nog naar Barjac. In de kerk willen we het concert bijwonen van het koor, waar ook onze Belgische vrienden lid van zijn. Onder leiding van Fiona Gibson (klinkt niet alleen Engels-is het ook!) brengt het koor, lamisol-Cèze, een mix van kerkelijke muziek. Enkele schitterende muzikanten uit de omgeving zorgen voor de muzikale begeleiding op hoog niveau! Hoogtepunt van de avond is "la messe en ut majeur" van Anton Bruckner. Hoewel de man reeds in 1893 overleed, klinkt het geweldig actueel en krachtig. Mooi! De meisjes zijn alweer een ervaring rijker ......... maar genieten vooral van de orangina op het terras van het dorpscafé om 23 uur .
Na de grote hitte, zat een flink onweer er al een tijdje aan te komen. Hoewel de kern van de miserie boven ons doorschuift , krijgen we in de vroege namiddag een ferm onweer te verwerken. Het is alle hens aan dek om tafellakens, kussens, wasgoed en kleine spullen te verzamelen en in veiligheid te brengen. De ramen moeten even dicht want het water komt met bakken uit de hemel maar na een half uur kan alles weer open. De afkoeling was van zeer korte duur en die kleine rotvliegen zitten ineens overal binnen. Je kent ze wel. Ze gaan zitten waar ze willen en zijn te tam om weg te vliegen maar als je erop wil slaan, mis je ze toch nog en ze zetten zich gewoon 10 cm verder terug neer. We zetten de grote middelen in, meppers, handdoeken en.......de spuitbus. Nu ons Prutske( Sofie haar babietje!) nog niet hier is, kan het nog. Investeren in deftige vliegenramen, zal de volgende kost zijn. Dan maar naar buiten waar we nu kunnen zwemmen in de regen. Na het werk trekt Danny zich terug in de keuken. Hij maakt voor vanavond een grote pot Boeuf Bourgignon en aardappeltjes in de oven. Het ruikt heerlijk en moet nog heel wat uurtjes sudderen voor het op tafel kan. We denken dat we voor twee dagen eten hebben maar dat kunnen we vergeten. Die jeugd eet ons de oren van ons hoofd. Ik weet niet waar ze het blijven steken!
Hoewel de tieners van dienst een erg goed rapport hadden (allebei 75 %), hebben ze voor Frans een onvoldoende. De plannen en beloften om hier een echt Frans taalbad te nemen en gedurende twee weken in het Frans te communiceren, zijn al lang in het water gevallen. Ze vinden het oervervelend om telkens een vraagje eerst in het Frans te krijgen en slagen er niet in om de juiste woorden te vinden. Toch is na 4 jaar onophoudelijk "woordjes slikken" hun vocabulaire waarschijnlijk groter dan de mijne. We proberen het dan maar met wat minder fraaie zinnetjes, die niet uit hun schoolboeken komen. Ik herhaal "j'en ai marre" en "je m'en fou" wel honderd keer. De wetenschap leert ons dat driemaal herhalen nodig is om een gegeven onuitwisbaar in het geheugen te stoppen maar we blijven doorgaan tot ze het foutloos kunnen reproduceren. Als ik weer eens een "Frans" voorstel doe, krijg ik nu steevast een deftig antwoord: "J' EN AI MARRE!!! ". Vanavond gaan we Barjac in voor een pizzake. Als we langs de kerk komen, zijn we getuige van een repetitie voor een concert. Een prachtige mannenstem vult de kerk. Ik word er even koud van. ... Omdat ons favoriete pizza restaurant gesloten blijkt, proberen we, mèt succes, een nog niet eerder bezocht restaurantje in Barjac. We genieten van een fijne avond en als we bij valavond (hier iets vroeger dan in België) naar de auto wandelen, zien we onze pubers voor een groepje lokale jongens flaneren. Neus in de wind, handen door de haren, slinkse blikken en bijzondere gebaren......daarvoor hadden ze blijkbaar een betere leraar dan voor Frans.......
Voor Dumbo zijn het lastige dagen. Hij kan door de grote hitte letterlijk geen poot verzetten. Hij is constant op zoek naar koele plekjes om zich neer te vleien (of beter gezegd te "ploffen"). Als we weer eens een ferme "boenk" horen, dan ligt meneer weer ergens voor dood op de grond. Als de nacht, met bijhorende koelte (als je 26 graden tenminste koel kunt noemen) valt, komt hij, als bij mirakel, weer tot leven en gaat op jacht in de bossen. We horen hem huilen maar moeten de film erbij zelf verzinnen. Geen idee wat hij daarboven aan het doen is. Kleine everzwijntjes opjagen? Moeder everzwijnen plagen? Vader everzwijnen uitdagen? Of gewoon wat sporen volgen???? Eén ding is zeker, hij komt dan thuis in een staat van complete uitputting en we horen hem niet meer de rest van de nacht. Vandaag was het pasta dag. De porties moeten met twee tieners danig aangepast worden maar er bleef toch nog een beetje over voor Dumbo. Energie voor zijn sportprestaties van de avond. Omdat zijn oren te lang zijn en in de rode pastasaus hangen is er gevaar voor mijn vloeren en terras. Hij veegt dan sierlijke rode slingers als een kunstwerk op de grond. Wat kunst op de muren, daar hou ik wel van maar van mijn vloeren moet hij afblijven! We binden dus zijn oren op zijn hoofd samen met een wasknijper, een alternatief voor een slabbetje, zou je kunnen zeggen. Hij vindt het geweldig en snoept zijn bordje leeg. Wanneer hij zijn hoofd opricht, vallen zijn oren, inclusief wasknijper, voor zijn ogen!!! Hij speelt blindemannetje, tot we hem van zijn probleem verlossen!
La chaleur, ça tape!! Een veel gehoorde uitdrukking deze dagen. Om 8 uur 's morgens is het al 26 graden en vanaf 10 uur zitten we boven de dertig. Het zwembad wordt druk bezocht. Het is ook de enige plek om wat verkoeling te vinden. Toch ziet het er niet naar uit dat we verkoeling krijgen in de komende dagen want, hoe warm ook, de hitte is aangenaam en niet te "zwoel of zwaargeladen". Een rechtstreeks gevolg van de warmte is het stijgend aantal beestjes. Dazen, wespen, ambetante vliegen en een hele peletons farao-mieren! Ik heb er werk mee. Van Lotte leerde ik de fameuze farao-mieren kennen. Superklein, ongevoelig voor een ferme druk met de duim.....en ge weet niet vanwaar ze komen, ze zijn er gewoon. Hun favoriete eten is het notenbrood (mmmmmm lekker) in de broodtrommel. Een baguette, een zemelenbrood, een lekker stukje cake, ze komen er niet aan maar aan die noten kunnen ze niet weerstaan! Ze kruipen in elk klein gaatje en wanneer ik het brood dan buiten leg, kome ze met z'n duizenden naar buiten gekropen. Pfffff. De wespen spelen ook gevaarlijke spellekes. Na mijn zus, zijn er nog slachtoffers gevallen. Riet kreeg een steek op haar voorhoofd en Danny in zijn kleine teen. Ik ken de therapie nu en na enkele minuten is het leed geleden. Bomma, leg uw spuit maar klaar hé!
Een rustige zondagmorgen in mijn ééntje om alles wat op te ruimen, een bloemeke te zetten en de koelkast aan te vullen. Dat zijn zalige momenten. Het wordt heet vandaag, bloedheet. Om 10 uur is het al 30 graden, dat belooft !! Gelukkig is het in België ook warm, zodat de aanpassing niet al te groot zal zijn. In de namiddag alweer taxieën naar Nîmes Airport om er Danny en twee pubers op te halen. Het zullen drukke dagen worden. Het is bijzonder druk op de kleine luchthaven maar toch merk je dat ze heel waarschijnlijk binnenkort gesloten wordt.Dat heeft Sarkozy beslist. Hij vindt dat een luchthaven in Montpellier en ééntje in Marseille genoeg is. Er is hier nog een incheckbalie maar het bord van de aankomsten hangt er al niet meer. Ik weet dan ook niet dat de vlucht vertraging heeft opgelopen. Er is wel een dame die zegt dat ze op een bord aan de andere kant van de hall, gezien heeft dat de vlucht van Charleroi om 16.35 aankomt, waarop ik, de betweter, zeg dat dat het vertrekuur is van de vlucht nààr Charleroi. Ze landen om 16.35........" Zelfkennis is het begin van alle wijsheid" zei nog eens een Grieks wijsgeer en gelijk had hij!
Op deze zaterdag is het zalig, zonnig, zuiver en zoet in Montclus. We willen dus het onderste uit de kan halen en nog heerlijk genieten tot aan het middaguur. Om 14 uur moeten we in Avignon zijn. Koffers (véél te groot en véél te zwaar!!) worden gepakt en terwijl ik voor de derde keer deze week naar het postkantoor in Goudargues rijd (om de volgende lading Nespressootjes te halen) kunnen de gasten nog gauw een beetje bijbruinen. Wat zullen ze er vanavond goed uitzien! Er is haast geen verkeer op de weg en we leggen de route af in amper 50 minuten. Kinderspel! Wanneer we afscheid hebben genomen, wil ik nog even doorrijden naar het grote shoppingparadijs "Le Pontet" ten noorden van Avignon. Ik was er al eerder en ken de weg. Dat dacht ik tenminste. Ik zie de grote namen in de verte maar kom er maar niet op uit. De madame in mijne GPS stuurt me ook al verkeerd. Ik leg haar het zwijgen op en zet me, de wanhoop nabij, aan de kant. Miserie, miserie, miserie!!! Er is het dorp" Le Pontet" en er is de "zone commerciale" le Pontet. Ik vraag om raad aan toevallige voorbijgangers en de derde kan me helpen. Het is nog een hele opdracht maar ik vind dan toch eindelijk de Alinea. Ik haal wat ik nodig heb en wil terug naar huis. Gewoonlijk is het feest als ik hier in het shoppingcenter rondloop maar de lol is er deze keer af. Shoppen is voor een andere keer. Dumbo is dolblij als ik terug ben maar zoekt Lotte en Tantanneke. Hij is iedereens vriend en vindt het gezelliger als hij wat extra aandacht krijgt. Terwijl ik verder opruim en was en strijk, blijft hij in mijn buurt maar om een uur of negen is de lokroep van de evers te groot en hij gaat op verkenning. Als ik ga slapen is hij nog niet thuis. Ik laat het licht branden maar doe de deur toe. Ik was al aardig ingedommeld als hij bij mijn bed staat om me goedenacht te wensen. Omdat boos zijn weinig zin heeft, zet ik hem gewoon in de keuken en sluit nu de deuren, mezelf wijs makend dat hij de volgende keer buiten zal slapen......
Door de zwoele hitte van de laatste dagen en de regenval bij tussenpozen (we hebben al twee keer een mooie regenboog gehad) staan de lavendelbloemekes allemaal open. Dat geeft niet alleen de typische diepblauwe kleur aan de tuinen en de velden maar zorgt ook voor een bedwelmende geur. Misschien heeft onze goede nachtrust er ook iets mee te maken? Bloeiende lavendel houdt bovendien de muggen op een veilige afstand. Ik heb er nog geen enkele gezien (en nu maar hout vasthouden....) maar er zijn wel heel wat andere angstaanjagers. Lotte googelt regelmatig op "scary lavender insects" om te weten of de beestjes met het slurfje, waarmee ze nectar opzuigen, ook kunnen steken......Dat angst-chipke is blijkbaar iets genetisch maar bij mij zijn ze dat vergeten, vrees ik (en het zal nog niet het enige zijn waarschijnlijk?) Omdat de grote bossen lavendel al heel wat hinder geven, ga ik al een beetje snoeien, zodat poortjes en paden vrij blijven. Er mag een grote bussel mee naar Belgie. We houden nog een workshop: "creatief met lavendel" en het resultaat mag gezien worden. Hopelijk overleven de creaties de treinreis van morgen. We sluiten de dag én de week af met een heerlijk etentje in "Le vieux clocher" in St Privat. Het restaurant daar loopt als een trein. Het is er alsmaar lekkerder en elke dag(7 op 7) volzet. Als we de kokkin even in de zaal zien, merken we de zware kringen rond haar ogen......en het seizoen moet nog beginnen!! Oeps als ze het maar volhouden tot september.....
Het is een hele gewone (misschien daarom wel buitengewone?) donderdag. Een dag om te lezen en te luieren. Dat doen we hier dan ook. Toch stijgen de temperaturen weer wat te snel en 32 graden in de schaduw is dan ook net wat teveel op het middaguur. We maken een uitstapje naar St Ambroix. Niet omdat dat een toeristisch hoogstandje zou zijn maar alleen voor de Mac Dan! Dat is een grote hal vol hebbedingen waar elke vrouw haar hartje kan ophalen. We hebben allemaal wel iets dat we zoeken. Mijn persoonlijke doel is het vinden van een leuk plastic kuipje om in die verdomde stenen spoelbak te steken in de keuken. We hebben een oude keuken met een nog oudere spoelbak. Hij is van steen en heeft een aardslelijke kleur en een vreselijk afwijkend model. Onvervangbaar dus. Er wordt dagelijks wel een glas of een tas gebroken. Een nieuwe keuken is natuurlijk een optie maar dan moet ik eerst even de "euromillions" binnen halen. Een plastic teiltje is een andere. Ik ga (voorlopig) voor optie twee. Ik vind wat ik zoek, een kleine witte en een grotere grijze bak. Alles aan 1 euro! Ze passen nog ook! We nemen ook wat geurstokjes, wasspelden, citronellakaarsen (tegen de muggen en de dazen-die er nog niet zijn maar soit- een voorzienend mens is er twee waard) douchegel en slippers mee! Het is warm in de auto en we rijden zonder omwegen recht naar huis. Daar krijgen we alweer slecht nieuws. Pieter, de zoon van mijn zus, die cameraman is en voor de Rode Loper werkt, belt met het ontstellende nieuws dat Jasmien zelfmoord heeft gepleegd en dat ze alle werkzaamheden in de namiddag hebben stopgezet. Dit is triest want het was een hele toffe meid. Dat vanavond ook Michael Jackson is heengegaan, is nu maar een fait-divers........
De zon is al vroeg in de ochtend op post en er is geen wolkje te bespeuren. Prachtig blauw is hierboven dominant. Er zijn er hier twee die dat geweldig vinden. Er moet nog een kleurtje gezet worden op die blanke lijven. Wie zou anders geloven dat ze een weekje in het Zuiden zijn geweest? Met een vracht aan boeken en tijdschriften installeren ze zich bij het zwembad. Daar heerst ook nog een gezellige drukte in de lavendelplanten. Bijtje, vlinders en motjes zoemen en vliegen , zonder rustpauzes af en aan. We vragen ons soms af of die ook in ploegen werken maar die draaien gewoon met zen allen "de vroege" én "de late" samen, zonder reclameren, zonder vakbond, zonder staking...... Als ik me, na wat huishoudelijke klussen te hebben afgewerkt, nog even bij hen leg, ben ik de oorzaak van een beetje ellende. Ik zie een insekt (zo'n extra magere dubbeldekker-wesp weet je wel) rustig afdalen en verdwijnen tussen de dijen van mijn zus, die op haar buik ligt te zonnen. Ik zeg haar dat ze rustig moet blijven liggen en wil het beestje van een gewisse dood redden. Het woord "wesp" ontketent echter zo'n angstgolf dat ze zich, wild om zich heen slaand, omgooit op haar ligbed en het arme diertje knelt tussen haar dij en het mooie strandlaken. En zeg nu zelf, dat laat niemand zo maar gebeuren! Bingo! Het is zo ver! Een wespenbeetpsychose!!! Ik twijfel nog even of ik de 100 zal bellen maar realiseer me dan dat we in Frankrijk zitten en dat ik binnen een goeie apotheek heb voor dit soort situaties. Ik maan haar tot rust en kalmte (niet evident!) en haast me naar de Aspivenin, zyrtec, pijnstillers, een zalfje tegen de jeuk.......We vrezen even het ergste ;- maar ze overleeft de aanval. ( Ik ben jullie nu een woordje uitleg schuldig want anders lees ik straks in de commentaren dat ik toch wel overdrijf. Niks is minder waar!! Enkele jaren geleden was mijn mama bijna dood na een profylactische shock op en wespenbeet. Ze bleek een zeer erge allergie te ontwikkelen voor deze beestjes. Ze overleefde maar moet sindsdien steeds gewapend zijn met antistoffen om meteen een tegenaanval te doen. Mijn zus, die dat allemaal heeft meegemaakt vreesde dat zij dit allemaal overgeërft heeft en dat haar hetzelfde lot te wachten stond......Bij deze is het tegendeel bewezen en kan de hele familie weer rustig slapen!)
De mistral waait nog steeds onophoudelijk en hoewel de hemel stralend blauw is, kruipt er steeds een wolkje net voor de zon. We zitten hier nog maar net aan het ontbijt, wanneer ik een telefoontje krijg van Sofie. Ze hoorde net op de radio het overlijdensbericht van Karel Van Miert. Ik wordt er koud van. De zus en schoonzus van Karel zijn goeie vriendinnen en liggen me nauw aan het hart. Ik bel meteen en krijg bevestiging van het nieuws. Heel Montclus treurt mee want het blijft hier koud vandaag .... Omdat, noch het weer, noch de sfeer ons aan het zwembad krijgen, vertrekken we richting Uzès. In de eerste bocht, kruis ik Lucrèce! Ik hoop dat ze me ook heeft gezien? Ik heb het gevoel dat ze naar ons op weg was. (goed gevoel blijkt later) Drie vrouwen én shoppen, dat gaat goed samen. We genieten van alle mooie hebbedingen en kuieren door de gezellige straatjes. Ik koop zelfs een mooie knuffel voor ons "Prutske". We vinden een gezellig restaurantje en genieten nog van de avond. Thuis wacht Dumbo geduldig (hoe kan hij anders??) aan de ketting. Hij vindt van zichzelf dat hij wel lang genoeg heeft vastgehangen en schiet de bergen in. "Evertje opjagen" is zijn favoriete spelletje. We kunnen hem in de verte horen huilen en brullen (blaffen is hier niet de juiste woordkeuze!) Gelukkig houdt "Miss Congeniality" ons lang genoeg wakker om Dumbo op te wachten. En dat terwijl hij weet dat hij voor het donker moet thuis zijn!!!
Ik heb slecht nieuws voor mijn trouwe lezers. Wegens technische redenen zal ik een blogje moeten overslaan. Ik krijg vaak lovende berichten over hoe ik 's avonds laat nog de tijd en de moed vind om te schrijven.....maar ik heb jullie allemaal bedrogen.....mea culpa, mea culpa, mea culpa!!!! Ik schrijf het verslagje gewoon 's morgens vroeg (dan ben ik op mijn best hihihi) en verander dan de datum. Omdat ik vorige week twee blogjes op één dag schreef (met de foto's) zit ik nu een dagje te ver. Oervervelend! Op deze maandagochtend vertel ik je dus wat over zondag én over maandag, zodat ik pas woensdagmorgen weer voor de computer kruip. Gisteren namen we, tot tranen toe bewogen, afscheid van onze gasten, die verder reizen naar de Perigord om daar te gaan genieten van de culinaire hoogstandjes (canard- truffes etc). Dumbo is de hele dag ziek geweest en zit maar te treuren voor hun deur in de hoop dat ze seffens terugkomen.... je zou medelijden krijgen met hem. Het ismeteen ook Danny's laatste vakantiedagje en we genieten van deze zeldzame tijd samen. De laatste tuinklussen worden nog samen afgewerkt en bij de mistral droogt de was goed en kan ik niet om de mand strijk heen. Maandag moeten we afscheid nemen van elkaar maar mijn zus en petekind komen me een weekje gezelschap houden. Ik haal ze op in Avignon en dan kunnen ze na de middag al lekker bij het zwembad uitrusten. Het is de eerste keer dat ik een week met mijn petekind doorbreng en het bijzondere is dat zij ook de meter wordt van mijn eerste kleinkind. Dit is geen simpele stelling hé maar voor lezers met een gemiddeld IQ moet dit te begrijpen zijn, dacht ik zo. Lotte is grafisch ontwerpster (en nog wel één van de betere soort) en hoewel ze komt om te rusten zal ik toch een gepast moment afwachten om haar wat te laten nadenken over onze huisstijl. Dan kan Bart aan de website beginnen. Dat wordt een leuk familieverhaal....
Het is heerlijk weer voor een wandeling door de bossen en langs waterpartijen. Peter heeft een mooie trip uitgezocht door de rotsen en kliffen van de Ardèche. Als we vertrekken zijn we onze kleinste alweer kwijt. Mijn roep weergalmt door de vallei "DUUUMBOOOO!!!!" Geen antwoord. We rijden dan maar door en gaan even naar de rivier om te checken of hij misschien gaan zwemmen is (en dat zonder permissie notabene!!) Niemand daar. Ik heb zo'n gevoel dat hij nu toch voor de deur zit thuis en vraag om toch nog even om te rijden en jawel, le voilà. Hop, den auto in en wegwezen. Gelukkig hebben we stevige schoenen aan want het is klimmen en dalen over rotsen en keien maar wat we te zien krijgen is prachtig. Soms wanen we ons in Amerika. De natuur is hier totaal anders dan bij ons, amper 40 km verder. Dumbo gaat zijn gangen en onze einzelganger verlaat constant het pad, waarop we wandelen. Ik weet dat hij terugkomt ( of beter gezegd ik hoop het en bid een niet onaanzienlijk aantal schietgebedjes) en ja na nog een aantal kreten, met de handen aan mijn mond als megafoon, haalt hij het net op tijd. Die kleine heeft een ongelooflijke neus. Overal waar ik geweest ben, kan hij mijn spoor traceren. Het lijkt wel of mijn parfum de kiezeltjes van Hans en Grietje (of was het klein duimpje?) moeiteloos vervangt. Pas laat in de middag zijn we terug en iedereen heeft nood aan een "uiltje". Vanavond gaan we naar La Bastide om bij een gezellig etentje afscheid te nemen van onze gasten. Omdat er een hevige mistral staat, moeten we binnen eten en dat is een beetje spijtig maar het wordt best een hele fijne avond. We zullen ze missen....
Na de hitte van deze week en de stijgende vochtigheidsgraad, moest het er eens van komen. De hele dag zijn er dreigende onweerswolken en af en toe gaan de hemelsluizen open. De zon blijft permanent aanwezig om al die narigheid te verdrijven maar in haar onwetendheid, doet ze er nog een schepje bovenop! Op de markt blijven we droog maar de voorziene piknik bij de cascades valt letterlijk in het water. We gaan dan na de lunch maar op verkenning naar de watervallen en we maken er een echt kuuroord van. Een waterval als douche, een kolk als Jacuzzi, een stroompje als voetmassage..... het is een beetje zoeken maar het voelt allemaal lekker. Op de terugtocht gaan we nog langs een wijnhuis in de buurt want we hebben ontdekt dat ze hier de lekkerste rosé hebben. De "gris de gris "van Nabor is voor zijn 2.5 euro gewoon superlekker!!! We kunnen door een plotse plensbui de auto niet meer in en de zoon des huizes stelt, tijdens het wachten, een bezoekje aan de caves voor. Zeer interessant, die gratis rondleiding. Hij is al de zesde generatie in dit familiebedrijf en ze produceren meer dan één miljoen flessen per jaar. In België hebben ze nog geen vaste voet aan de grond maar ze hebben wel een verdeler in Werchter!!!! en ja Rock Werchter kent hij ook. Na ons bezoekje hier moeten we nu snel naar huis want daar zit Dumbo vast aan een boom, bij donder, bliksem en hevige regen. Dat kunnen we niet maken! Maar die van hier boven hebben hem beschermd, er viel geen druppel hier bij ons......
Gekke titel bij een zomerse vakantiesfeer hé? Toch was binnen blijven de boodschap op deze bloedhete donderdag. Terwijl de gasten Avignon bezochten en er prachtige hoekjes ontdekten, die wij nog niet zagen, is voor mij elke klus, waar water aan te pas komt goed. Het wordt dus grote schoonmaak in de living. Matten uitkloppen en de vloer eens een grondige beurt geven. Dumbo is in de ochtend gaan spelen en ligt nu al enkele uren voor dood op de grond. Hij kijkt zelfs niet op als er iemand langs hem heengaat. Het zwembad brengt wel wat verkoeling maar de temperatuur van het water stijgt snel. We halen nu al 30 graden aan de oppervlakte en 26 aan je voeten. Al zwemmend wordt het een beetje gemengd.....Er stond een barbecue maaltijd op het programma maar dat wordt last minute veranderd naar een lekker slaatje . Dat smaakt! Rond 19 uur dreigt er onweer. De lucht is erg zwoel en dreigend maar het onheil trekt voorbij en teistert alleen de bergen, een stuk oostelijker. Het wordt wat aangenamer buiten maar we zullen nog twee dagen moeten wachten voor het weer eens echt fris is.
De thermometer is hier in topconditie! Hij haalt vandaag vlotjes de 36 graden. Niet onaardig hé? Het probleem is dat de minimumtemperatuur nog steeds 20 graden is en daardoor wordt afkoelen een probleem. Gelukkig passen de gemoederen zich gemakkelijk aan de Franse train de vie aan. Tussen 12 en 15 uur zetten we geen activiteiten op het programma, wegens onmogelijk. De siesta is een mooie en even noodzakelijke uitvinding! We werken 's morgen wat intenser en de dag duurt natuurlijk langer hier. We eten pas rond 20.30 want dan is het buiten heerlijk vertoeven. De vogels zingen dan hun mooiste lied bij de backing vocals, de krekels! Die laatsten kunnen niet altijd de juiste toon vinden maar opgeven doen ze niet! Als de avond rood kleurt , begint de volgende dag zonnig en warm, waarvan foto als getuige. We denken de hele dag aan de studenten, de weggesleepte auto's, de verhuisperikelen, de afgebrande fabriek en alle jarigen in België .......PS Ik doe mijn best voor de foto's maar ze zijn gemaakt door Sietze en ik moet volgens de "blogdirectie" eerst nog zijn auteursrechten afkopen! Ik zie wat ik kan doen hihihi. De Mas Amiel (voor verfraaiingswerken) krijg je al.
Toen Dumbo hier een jaar geleden als kleine pup in huis kwam, wilde Danny even testen of een jachthond ook kon zwemmen en nam de kleine op een warme dag mee het zwembad in. En of hij kon zwemmen! Als een echte waterrat haastte hij zich naar de kant. Hij bleef met zijn kleine pootjes maar tegen de gladde tegels krabben maar kon niet op eigen houtje uit het water. Dat er ook een trapje was, heeft hij nooit begrepen. Het arme dier heeft er een trauma voor het leven aan over gehouden. Hij vindt het leuk om in de rivier te gaan zwemmen maar dat zwembad is echt niet zijn beste vriend. Hij wil dan ook iedereen, die zich wèl waagt aan een zwempartij op de hoogte brengen van het nakend onheil. Vandaag bleef hij eerst rustig naast Josiane lopen, terwijl ze baantjes trok, maar aan de kant gekomen, begon hij te blaffen "Omdraaien, nu, omdraaien!!!" en oef ..zo geschiedde. Als ze te ver van of te dicht bij de rand kwam klonken de verwijtende blafjes:" Awel, heb je me niet gehoord of wat?"Ik heb geprobeerd het op foto te zetten en hoop dat jullie er even veel plezier aan hebben als wij! Dumbo's entertainment-talent bij het zwembad, gebruikt hij ook elders. Toen hij gisterenavond ( bij en supermooie zonsondergang-zie foto) voor het donker niet thuis was, ging Danny even checken bij de buren. Daar was nog heel wat activiteit rond het zwembad (de klok geeft 22.30 uur). Veel gelach en plezier van (jawel u leest het goed) naakte mannen! Onze buren runnen een Gay-B&B en het kan er al eens gezellig zijn (en neen, wij hebben nergens last van, het stoort geenszins). Dat je bij zulke feestjes de nodige gereserveerdheid aan de dag moet leggen, hadden we Dumbo nog niet uitgelegd...... Hij steelt er de show! Als één van de gasten in de richting van de parking komt, vraagt Danny voorzichtig om Dumbo naar huis te sturen. "Oh yes Sir, I will!" Als Danny in het donker naar huis wandelt, stuift Dumbo hem voorbij, tegen 100 per uur. Hij merkt zijn baasje niet eens op! Rats de tijd uit het oog verloren!! Oeps het gaat er stuiven...........
Met sportieve gasten en een verlofweek voor Danny worden alle faciliteiten hier benut. De dag begint met een partijtje tennis van 8 tot 9 (heren enkel!) en ik krijg dus ruim de tijd om voor het ontbijt te zorgen. Na het ontbijt is het tijd voor een workout van de dames en volgt er een uurtje aqua-gym, waarbij de voeten, benen, buik en armen worden geoefend. We zijn dan allemaal fit genoeg om de dagelijkse bezigheden ( of juist de afwezigheid ervan) met de glimlach af te werken. s' Avonds doen we table d' hôtes. Leuk om het samen te doen. Danny zorgt voor het voorgerecht en het dessert en ik verzorg de plat "principal". We aten gisteren een heerlijk dessertje waarvan ik het recept meegeef (oeps misschien mag dat niet want we willen het leren maken in onze workshops) De naam mag je alvast hebben en dan een beetje lekkerbekken........ "Gegrilde aardbeien met Pimm's, gember en honing, met vanille ijs en een blaadje munt" Zeg nu zelf! Daar zou je toch voor naar hier komen hé? Maar nu iets helemaal anders. Toen we hier vorige week met twee vrouwen alleen waren, week Dumbo geen minuut van onze zijde. Geen zwem-of jachtpartijen, geen zin om er tussenuit te muizen. Hij zorgde voor ons als een echte body-guard. Nu "den baas des huizes" weer op het domein is, laat hij geen kans onbenut om er tussen uit te muizen. Alle redenen zijn goed. Frankie blijft na het trieste voorval van gisteren ook al op een veilige afstand......Mister Dumbo heeft de dag afgesloten met een neurotische jacht op everzwijnen. Als hij hun spoor traceert, loopt hij als een gek door bossen en velden met zijn neus als een stofzuiger op de grond, alle andere zintuigen afgezet! Hij hoort niet, hij ziet niet, hij voelt niet......hij RUIKT! Hij maakt daarbij een geluid alsof hij in een buitenlandse gevangenis zwaar gemarteld wordt. We geven het op om op hem te roepen...... Hij weet dat hij voor het donker thuis moet zijn.......en is dat ook, al had hij geen minuut meer over!
Op deze zondag stijgen de temperaturen een eind boven de dertig graden en het buitenwerk valt zwaar. Een uur bosmaaien en het zweet druipt bij Danny van het aangezicht. Gelukkig is er een heerlijk zwembad om even af te koelen en daarna de strijd tegen het onkruid onvermoeid verder te zetten. Op het terras staat Dumbo's etensbakje, gevuld met korrels, onaangeroerd. Mister Dumbo himself ligt lui op de stenen want zijn kussen is hem veel te warm. Wanneer zijn trouwe vriend en bondgenoot, Frankie, met rustige pas komt aangewandeld, veert Dumbo recht en valt Frankie aan. We weten niet wat er gebeurt. Nooit eerder hadden die twee ruzie. Nooit eerder bleven er brokjes staan want als Dumbo gegeten had, mocht Frankie zijn bakje altijd verder leegmaken. Het lijkt nu wel alsof hij zijn voedselvoorraad wil beschermen met zwaar geschut. Niemand komt eraan!! Ook mijn( beste????? )vriend niet!!! Dumbo wordt flink gestraft en we leggen hem uit dat dit gedrag niet toelaatbaar is. Hij blijft een beetje koppig op zijn hoede en gaat naast Frankie liggen maar zeker niet zo "intiem" als ze anders zijn. De rest van de dag is hij braaf en luistert goed maar wanneer we 's avonds zitten te eten onder boom horen we eenzelfde aanval van onze puber, die deze keer geen genade krijgt. Good old Frankie weet niet wat er gaande is en kijkt met zijn verliefde onschuldige oogjes naar ons. Dit moeten we keren want agressie kunnen we hier wel missen..... Ik hou u op de hoogte.
Vandaag is het een belangrijke dag voor ons. We hebben een afspraak bij Julien (onze makelaar) in Vallon. Vallon ligt in de Ardèche en het is een stukje rijden. We gaan tekenen voor de aankoop van een vakantiehuis. Vanaf volgend jaar zullen we een hele gezellige vakantiewoning in het historische hart van Barjac kunne verhuren. Het is een "maison de caractère" zoals ze dat hier zo mooi kunnen omschrijven met een gezellige tuin en parkeerruimte. Een ruime living met open haard en een open keuken zijn troeven om een groot gezin, een groep vrienden of familie te herbergen. De buurt biedt alles wat levensgenieters willen. Van peis en vree tot de meest uitdagende sporten.......alles wordt mogelijk. Wie zich geroepen voelt om in de kerstvakantie mee te komen werken mag zijn kandidatuur alvast stellen. Wie nog een mooi meubelstuk of leuk servies op zolder heeft mag het me ook laten weten. " Le Mas Amiel" zal actief zijn vanaf pasen 2010. In de naam vind u zowel het woord AMIE (waar zijn vrienden voor?) en het woord MIEL (zoet honing van de bijtjes uit het andere huis (Nid d' Abeilles). Ik probeer jullie zo snel mogelijk wat foto's te sturen.
