In Modrezewie moet ik kiezen of iklinks dan rechts naar szczetsin rij, ik kies voor de weg naar policie omdat die me korter lijkt het landschap gaat over naar moeras, veel grote poelen en rietvelden,soms een vlakte die gemaaid is pm te hooien,maar het ligt er dunnetjes. Het riekt naar zwavel en rot,maar het is wel zalig fietsen. Uit het niets bots ik op een nertsenfarm, ik herken de geur van ver. Een tegemoetrijdende fietser roept me iets toe,maar ik versta er geen jota van.
Na tien km kom ik in een dorpje,de brede asfalt eg houdt abrupt op . Verder alleen een zandweg en een smal weggetje duidelijk aangegeven dat het doodloopt. Ik raadpleeg een inboorling, juin verstaat me niet maar legt me toch na bekijken van mijn kaart dat ik helemaal terug moet en de andere richting moet nemen bij de splitsing. Zonder twijfel het advies van de fietser onderweg...
Terug aan de splitsing staat mijn teller op 90, ik besef dat ik nog een 40 heb te gaan,maar ik heb nog tijd, het is pas rond vieren,al had ik nu al liever op een terrasje gezeten in de stad... De weg is eenzaam,eenzaam is de weg,nu volledig door een bos. Ik smacht van de dorst, mijn water is al lang op -niet te geloven hoe lekker lauw water kan zijn-.
Langs de weg, een politiecontrole. Die wordt duidelijk gesignaleerd door tegenliggers, de meest wagens stoppen een eind ervoor en wachten af, of maken rechtsomkeer. In vervlogen tijden was het bij ons niet anders,herinner ik me.
Stilaan kom ik toch weer in een bewoonde wereld, maar geen winkeltjes meer die ik open tref. Een rijke burger met twee auto 's in de garage van zijn nieuwgebouwde villa is zijn gazon aan het sproeien en gunt me mijn twee flessen te vullen, heerlijk koel!
Het wordt drukker op de weg, ik vermoed stedelingen die naar huis keren na een middagje platteland. Een biertje smaakt me best bij een tankstation, hier wordt veel op gas gereden merk ik terloops. Het meisje aan de kassa geeft me graag uitleg bij het zoeken naar de weg naar mijn hotel - ik heb de kaart van mijn gps niet zo ver opgeladen, stom,anders was het een makkie- ze spreekt toch een beetje Engels.
Rond zes uur kom ik in de randstad. Een elektronische thermometer op een reclamepaneel geeft 33° aan, het is zes uur!
Met de route goed in mijn hoofd slinger ik me tussen het verkeer van de grote invalsweg, drie en vier banen breed, geen fietspad voorzien, ik ben erg alert ,voel me toch niet helemaal op mijn gemak. Rond half acht stop ik en check door navraag mij. Route, ik zit binnen de vijfhonderd meter van mijn hotel.
Dat ziet er heel chique uit,en is het ook. Brede trappen, veel vriendelijk volk aan de balie, mooie kamer.. Niet te geloven voor de prijs die ik betaal.
Nog niet van heel mijn trip heb ik zo uitgezien naar een douche, ik knap een heel stuk op. De twee flesjes water die ik op mijn kamer vind zijn zo verzwolgen, ik bekijk even het restaurant maar ga eerst nog en grote fles water en een fles bier kopen in een kiosk, ik drink het bier op een bank in een van de mooie parken, en neem het water mee naar het hotel.
In het restaurant ben ik de enige gast. De communicatie verloopt stroef door mijn gebrekkige taalkennis. Toch raak ik aan de bak, begin met een heel mooie griekse sla, dan een minder Russisch gerecht dat ik probeer uit nieuwsgierigheid, als toetje een stuk lekkere bessentaart met ijs.
Op mijn kamer probeer ik nog wat te tikken, maar geef op wegens te moe. Manåna..
